Patton (1970)

Klopt inderdaad, in Japan zaten de Amerikanen zelf met de nodige oorlogfilms. Maar evengoed wordt de rest van Europa daar wel wat vergeten. Patton geeft een blik op de oorlog die veel minder zien bij Amerikaanse prenten. Dat wou ik er maar mee zeggen.

Een lange zit maar het heeft mij geen seconde verveeld.

Ik heb Patton natuurlijk niet gekend maar ik heb de indruk dat deze film een heel aardig en objectief beeld geeft van wie deze kerel nou eigenlijk was. Ik heb de geschiedenis niet bestudeerd maar denk dat deze film er prima in slaagt om een gebalanseerd beeld van deze generaal neer te zetten.

Een regelrechte aanrader!

4,5*

Zijn daden benne groot, maar het waren er zo veel dat het er eigenlijk te veel waren om ze allemaal in één film te stoppen. In Patton worden echter zo veel mogelijk van de generaals belevenissen belicht, waardoor het me soms ondanks de lange speelduur allemaal even wat te snel ging. Oorlogvoering en slagvelden worden wel erg 'mooi' in beeld gebracht en de prestatie van George C. Scott is buitengewoon, maar er wordt erg veel tussen verschillende locaties geswitcht waardoor het soms moeilijk is om te volgen. Het zijn voor mij daarom voornamelijk een aantal momenten die de film interessant maken en van Patton daarom een film maken die vooral vanuit historisch perspectief interessant is.

Ik kan hier kort en krachtig over zijn.

George C. Scott acteert echt geweldig. De film is gewoon goed, maar verder niet heel bijzonder. Gewoon een degelijke 'view' in het oorlogsleven van Patton.

Maarja, voor mij ligt de lat qua oorlogsfilms gewoon een stuk hoger dan dit. Punt.

Best knap en eigenlijk ook raar dat ik deze film nog geen punt en review heb gegeven, want deze uitstekende oorlogsfilm heb ik vroeger diverse keren bekeken (zeker als kind heb ik ervan gesmuld) en oorlogsfilms zijn één van mijn favoriete films (daarvan staan ook de nodige in mijn persoonlijke Top 10 van films).

Deze oorlogsfilm gaat natuurlijk over de bekende roemruchte Amerikaanse generaal George S. Patton, die zeer geliefd was bij zijn soldaten maar min of meer gehaat werd bij de legertop omdat hij behoorlijk eigenwijs was en ook een opvliegende karakter had. Qua overwinningen en resultaten die hij behaalde, was hij natuurlijk onbetwist. Veel van die overwinningen hadden te maken met zijn eigenwijsheid en dat viel vaak niet in goede aarde bij andere commandanten (o.a. bij de stijve Britse commandant Montgomery).

Deze film geeft een uitstekende weergave van generaal George S. Patton hoe hij was tijdens de Tweede Wereldoorlog en laat o.a. al zijn bekendste overwinningen zien (Afrika, Sicilië, Ardennen en Duitsland), maar ook zijn opvliegende karakter (o.a. het slaan van een soldaat die om psychische redenen niet meer wil vechten en Patton hem maar een lafaard vindt), welke hem regelmatig duur is komen te staan en hem ook heeft afgeremd tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Het verhaal en de uitvoering ervan zitten goed in elkaar en de film weet zeker ook te boeien (als kind vond ik het zelfs spannend). Ook zit er meer dan voldoende actie in en de gevechten zijn fraai en groots in beeld gebracht. Sowieso ziet het er allemaal best fraai en realistische uit voor een begin jaren 70 film. De rol van George S. Patton wordt overigens uitstekend vertolkt George C. Scott en hij maakt het kijken van deze film al meer dan waard. Soms zelfs met wat humor. Ook de overige cast deed het goed zoals Karl Malden in de rol van de terughoudende generaal Omar N. Bradley. De film duurt met bijna 3 uren behoorlijk lang, maar omdat de film me vanaf de eerste tot de laatste minuut wist te boeien vloog de tijd eigenlijk voorbij.

Helaas is George S. Patton vlak na de oorlog door een noodlottig ongeluk (er wordt overigens nog betwist of het een ongeluk was of juist aan aanslag) veel te vroeg aan zijn einde gekomen. Hetzelfde geldt min of meer voor de geweldige acteur George C. Scott.

Patton is vooral interessant........ omdat Patton erin centraal staat. Wat er daarnaast als oorlogsfilm bij komt is wat magertjes. De lange speelduur is door de karaktertrekken van Patton zeker te doen, mede omdat zijn one-liners er ook mogen zijn. Over het geheel genomen viel het toch licht tegen. Veel stukken trekken net te langzaam over het scherm en de actie verraadt toch ook dat het niet meer van deze tijd is.

Pffff erg lange zit deze patton!! Moet zeggen heb me op vele stukken van de film echt zitten vervelen het tempo is ook veel te traag en vond het verhaal van patton niet boeiend genoeg om 3 uur naar deze te kijken. Hier en daar wel eens een betere scene maar ik vond het waren er bitter weinig totaal niet aan mij besteed deze.Scott speelde wel goed en dit is dan ook de enige reden dat ik hem nog 4/10 geef jammer!!

Misschien iets te lang. Patton komt er mens niet zo goed af in deze film, hij ziet de oorlog bovenal als zijn laatste kans om roem op het strijdveld te verwerven.

Zie ook: George S. Patton - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org , onder het kopje Post-war, is sprake van anti-semitisme.

Om maar eens positief te beginnen: het is wel eens fijn om een avond een film te kijken die me niet tot op het bot probeert te traumatiseren (afgelopen twee dagen: All Quiet on the Western Front, en The War Game). En verder is het een degelijke film waarin George C. Scott een overtuigende generaal Patton neerzet. Maar echt heel boeiend vond ik het allemaal niet. Het is misschien een klassieker, en het is in alle aspecten bijzonder competent gemaakt met prima actiescenes, cinematografie en acteerwerk, maar het is wel een beetje een standaard-biografie zonder veel verrassingen. Patton is een grofgebekte, harde bikkel met een kort lontje als generaal, maar ook iemand die tactisch bijzonder sterk is en zijn klassiekers kent - we zien hem regelmatig terugverwijzen naar allerlei historische invasies en situaties. We zien de carriere van Patton in de oorlog voorbijkomen: Noord-Afrika, Italie, Engeland, Malta, Frankrijk, de successen en de tegenslagen, in beide gevallen over het algemeen van zijn eigen makelij. Militaire successen, en zich af en toe politiek onmogelijk maken door zijn eigen gedrag. Maar het duurt ontzettend lang, en bijna drie uur biografie ophangen aan een maar gemiddeld interessant figuur als Patton is te veel van het goede. Wat punten voor de overduidelijke kwaliteit en het goede acteerwerk, zeker, maar het viel me uiteindelijk niet mee.

Film over een brutale, halfgekke driftkop en vechtersbaas die zich in oorlogstijd "Generaal" mag noemen.
Vond het allemaal niet zo interessant en déjà vu behalve dan misschien dat achter het geallieerd bevrijdingsoffensief heel wat gebekvecht om macht en prestige plaatsvond, wat zonder enige twijfel veel dodelijke miskleunen zal hebben teweeg gebracht.
Filmisch zet het allemaal wel goed in elkaar.

Inderdaad een driftkikker(tje), de man moest en zou vaak zijn eigen er door drukken. Toch geweldig dat hij het in de geschiedenis dan nog zover geschopt heeft. Een mooie oorlogsfilm om te zien en te volgen, want het is bijna 3 uur. Ik heb deze in 2 delen opgeknipt waarvan de laatste honderd minuten op de laatste avond. Dit omdat er weinig tijd over was en dan moet je toch wat. En echt, ik heb mij met deze film prima vermaakt, uitstekende actiescènes, prima acteursspel en een mooi verhaal.7
Een ruime 7.

Degelijk portret van de eigenzinnige generaal Patton. Een prima rol van George C. Scott. De film is qua speelduur wel aan de lange kant, met name omdat Patton nu ook weer niet zo'n boeiend persoon is dat daar drie uur lang op interessante wijze over verteld kan worden. Op enig moment ken je zijn karaktertrekken wel. Een beknoptere speelduur was wat dat betreft beter geweest. De gevechten komen minder uitgebreid aan bod, terwijl die op zich best interessante scènes opleverden.

Patton” was een enorme hit en volgens Oliver Stone is er zelfs geen enkele film die meer directe invloed heeft gehad op de Amerikaanse geschiedenis. Volgens Stone was Richard Nixon een groot liefhebber van de film en leidde Nixons bewondering voor “Patton” er toe dat hij besloot tot het meedogenloos bombarderen van Hanoi en Cambodja. Bij deze bewering mag je gerust enige vraagtekens zetten, maar het toont wel aan hoeveel impact de film had. “Patton” is een film die ook nu nog kijkers verdeelt: is het een patriottische film die de heroïek van oorlogvoering verheerlijkt of is het een authentieke biografie van een man die opbloeide in het heetst van de strijd en daarom zo hield van oorlog? Het is de moeite waard om hier je eigen oordeel over te vellen.

In 1942 is Patton gestationeerd in Marokko waar hij snakt naar deelname aan de strijd. Na een vernederende nederlaag tegen de Duitsers onder leiding van Rommel, is generaal Omar Bradley [Karl Malden] ervan overtuigd dat er maar één iemand is die nog iets kan maken van wat er resteert van het Amerikaanse woestijnleger: zijn oude vriend George Patton [George C Scott]. Patton laat er geen gras over groeien en regeert vanaf het begin met ijzeren hand. In zijn ogen hoeven zijn soldaten hem niet aardig te vinden, maar ze moeten wel bereid zijn om tot hun laatste snik te vechten voor hun kameraden en hun vaderlandstrots. Mede vanwege zijn enorme kennis van militaire geschiedenis, behaalt Patton grote successen maar zijn ambitie en zijn opvliegendheid maken hem ook een last voor de Amerikaanse legertop.

Patton raakt verwikkelt in een prestigestrijd met de Britse Veldmaarschalk Montgomery en ergert zich groen en geel aan het feit dat politici beslissingen maken over invasies, omdat het vanuit politiek-strategisch oogpunt belangrijk is welk leger de eer krijgt voor de bevrijding. Daarnaast steekt Patton zijn wantrouwen jegens de Russen niet onder stoelen of banken en weigert hij ze te beschouwen als bondgenoot. Zijn minachting voor lafheid leidt er bovendien toe dat hij in een veldhospitaal een jonge soldaat slaat omdat hij klaagt over ‘oorlogsmoeheid’.

“Patton” toont de generaal zoals hij was: enerzijds een man die hield van de oorlog en de glorie die het kon brengen en bereid was te sterven voor zijn land, anderzijds een man die zijn persoonlijke ambities en denkbeelden niet opzij kon zetten voor een groter belang. Generaal Patton is uiteindelijk niets meer en niets minder dan een mens met even grote kwaliteiten als tekortkomingen. In dat opzicht is zijn vriendschap met Omar Bradley cruciaal: de twee zijn tegenpolen, maar Bradley kent zijn eigen beperkingen en bewondert Patton om diens kwaliteiten. Bradley is uiteindelijk ook de enige die tot Patton weet door te dringen en hem redt van een militaire afgang. Pattons menselijke kant komt het sterkst naar voren tijdens dat bezoek aan een veldhospitaal. Wanneer Patton het lichaam ziet van een soldaat die net onder zijn zware verwondingen is bezweken, knielt hij bij de man neer, kust hem op zijn voorhoofd en prevelt iets in zijn oor om vervolgens zwaar geëmotioneerd door te lopen. Patton is hier als een vader die met een mengeling van trots en verdriet afscheid neemt. Het verklaart zijn reactie wanneer hij even later de snotterende soldaat die last heeft van oorlogsmoeheid tegen komt: de gestorven soldaat is de zoon die hij had willen hebben, deze levende soldaat is alles wat hij veracht.

“Patton” werd gefilmd op 72 (!) verschillende locaties en de scènes op het slagveld zijn fantastisch in beeld gebracht. De Oscars voor montage en geluid en de nominatie voor Fred Koenekamps camerawerk zijn dan ook volkomen terecht. Er is dus ook meer dan voldoende spektakel, maar George C Scott torent boven alles uit in deze geniale karakterstudie die iedere (aanstaande) militair zou moeten zien.

Hoofdrol wordt prachtig vertolkt maar verder? Nah voor mij niks bijzonders.

De laatste week heb ik 3 oude oorlogsfilm gezien op Caz; mijn scores:
Patton: 4
A bridge too far: 2
The longest day: 2
Patton heeft als voordeel dat het ook een verhaal vertelt over enkele personen en daarbij ook het verloop van een deel van WOII. Patton vond ik een zeer goede film.
De twee andere films zijn meer echte oorlogsfilms met het specifieke nadeel voor mij dat er zoveel personen belicht worden dat het niet goed te volgen is.