Le Procès (1962)

Uiteraard. Ik bedoelde alleen dat als je al moe bent en niet zo in de stemming om een dergelijke film te kijken, de film bij voorbaat gedoemd lijkt te zijn een lage beoordeling te krijgen. En, toegegeven, dit is niet echt een hele gemakkelijke wegkijk film. Ikzelf vond dit een zeer fraaie film, maar heb er niet altijd zin in. En nogmaals: als je van een film slaperig wordt, dan is een lage beoordeling naar mijn idee uiterst gerechtvaardigd.

Na het boek eigenlijk direct de film bekeken, en daarmee tevens mijn eerste Welles.

Vergelijkingen met het boek kan ik lastig achterwege laten. Een beeld had zich gevormd in mijn hoofd en vond het vooral genieten om te kijken hoe Welles ieder personage en iedere ruimte had uitgebeeld. Dit heeft hij vooral netjes gedaan, met veel oog voor detail en licht.

Het boek vond ik overigens vreselijk onleesbaar en gaf mij geen enkel moment een beklemmend gevoel. De film gaf me dat juist wel, het duistere, vlotte tempo was het resultaat. Vanaf de eerste seconde start Welles sterk en laat de kijker ongetwijfeld met vragen achter over het hoe en waarom;

Is het K's gevecht tegen de staat, of tegen zichzelf, of tegen 'instituties' of de kerk? Moet je nu juist niet je eigen weg kiezen, maar gehoorzamen? Of duidelijk (en volhardend) kiezen en geloven in je eigen existentie? Waarom is de gewilligheid van de vrouwen zo duidelijk aanwezig?

Alleen de prachtige Romy Schneider zorgt niet voor vragen, ze staat als een huis. Een van de mooiste vrouwen die ik in mijn 800 gekeken films heb gezien.

Een film als deze moet je laten bezinken, van binnen laten groeien en wellicht nogmaals bekijken.

4*

Met de filmstijl van Orson Welles wordt de roman van Kafka levendig gemaakt. Het levert een hallucinante trip op door de krochten van de rechtsstaat en de nachtmerrie die een individu ondergaat als het systeem zich tegen hem keert. Soms slaat de absurditeit net iets te veel door, maar even zo vaak werd ik ondergedompeld in visueel een van de meest beklemmende films die ik ooit heb gezien.

Een uitzonderlijke film.

Ik ben een grote liefhebber van de film waar we Orson Welles natuurlijk allemaal van kennen: Citizen Kane. Maar stiekem vind ik Le Proces nog velen maken beter. Dit zit 'em met name in de regie die ik veel vlotter en interessanter vind bij deze film. Het had een bijzonder effect op me. De opening vond ik super, maar ook nog eens dondersorigineel!! De rol van Anthony Perkins: ik bedoel hij speelde natuurlijk de perfecte psychopaat in Psycho, maar hier laat hij zien dat hij gewoon in elke vorm geweldig kan acteren. Hij spreekt zijn dialogen vloeiend en de sfeer wordt mede dankzij hem gedragen. By the way: ik was nogal verrast over het camerawerk. Citizen Kand bevatte veel one shots enz wat interessant maar uiteindelijk saai wordt, maar in Le Proces vind ik het camerawerk super. Wist mij ook vele malen meer te boeien. Ik dacht op begeven moment: het is toch onmogelijk dat deze film geen minpunten heeft maar het kan toch. Hier is niks op aan te merken.

Echt, een bijzondere film die mij boeide van begin tot eind. Af en toe voelt het net een rollercoaster-ride, zo geweldig vond ik em en dan de lichte kritiek puntjes op de maatschappij maken de boodschap en de film zelf helemaal af!!!!

Een van mijn lievelingsfilms en de definitie van kunst in haar kunstvorm.

5,0

Ik weet nog dat toen ik 15 of 16 was er een maandlang allerlei klassiekers op de BBC kwamen die ik op video(!) had opgenomen: Touch of evil, The trial, 12 angry men en Cape fear. Ik kende ze allemaal nog niet. Ik begon met Touch of evil waar ik toch wel enige verwachtingen van had. Ik had nog nooit van Welles gehoord en ik dacht, n.a.v. de omschrijving, dat Dietrich hier een belangrijke rol in speelde. Ik drukte op play en was helemaal "blown away." Ik had nog nooit zoiets gezien. Dit was cinema!

Dus toen snel aan The trail begonnen. Hmmm, dat was toch andere koek. Geheel in de herkenbare stijl van Touch of evil, maar ik begreep er geen hout van. Visueel overdonderend, maar ik kon de dialogen bijna niet volgen, laat tsaan het "verhaal" zelf. Ik had nooit van Kafka gehoord, dus toen ben ik die gaan lezen, zowwel in het Duits (voor de leeslijst) als in het Nederlands en daarnaast allerlei recensies en kritiek doorgenomen. Lange tijd heeft de film mij gefrustreerd omdat ik het gewoon niet begreep.Het heeft even geduurd, voordat ik vat kreeg op het verhaal van Kafka en de film van Welles. Uiteindelijk ben ik toch tot de conclusie gekomen, dat dit een van de meesterwerken van Welles is, na Citizen Kane en Touch of evil. Citizen Kane heb ik overigens enkele jaren later dan The trial gezien.

Kafkafielen zullen ongetwijfeld veel op te merken hebben over deze film. Het boek van Kafka is idd op sommige punten essentieel anders (zoals bv de onschuld van K. bij Kafka en de schuld die hij door Welles in de schoenen geschoven krijgt). Ik ben van mening dat een echt individueel regisseur het verhaal naar zijn hand moet zetten. Literatuur is een heel andere vorm dan cinema, feitelijk onmogelijk te vergelijken. Er zullen ALTIJD elementen moeten worden aangepast en veranderd wil het boek zich laten vertalen naar film. Bovendien heb ik zelf een hekel aan getrouw iets overnemen. Als je iets doet of maakt moet je er iets van jezelf in leggen, het je eigen maken. Getrouwe boekverfilmingen doen het bij mij consequent slecht.

Momenteel heb ik de Studio Canal Blu ray versie van deze film in de kast liggen, welke ik denk ik dit weekend ga zien. Lange tijd geleden dat ik The trial heb gezien. Nu eindelijk een opgepoetste versie, dus ik ben benieuwd.

Het is lastig de kern van het verhaal te vatten. Ik denk dat iedereen wel zijn eigen interpretaties heeft. Sommige critici hebben aangegeven dat Kafka wellicht vooruitblikt naar het toekomstige fascisme, hoewel Kafka beweerde dat het zuiver een allegorie was en hij niet verwees naar het fascisme. Mij is duidelijk dat het zich afspeelt in een rigide maatschappij, waarbij bureaucratie hoogtij viert. Zoals de proloog (en in het boek de parabel van de priester) al aangeeft: iedereen heeft zijn of haar specifieke plaats in de orde der dingen en voeren enkel de opdrachten uit die hen zijn opgedragen. In de film heeft ieder personage zijn eigen rol en taken en spreken K. erop aan dat hij buiten zijn boekje gaat (want hij erkent zijn schuld niet).

Vrouwen spelen een heel belangrijke rol. K zoekt met name hulp van vrouwen en dit wordt hem ook kwalijk genomen. Het is een samenleving waarin op uiterlijke schijn en vooroordelen wordt geoordeeld (de werkgever van K die verontwaardigt is over het bezoek van zijn nicht op het werk).

Er valt echter zoveel uit deze film te halen. Een ieder pikt er andere dingen uit die hem aanstaan en andere die hem storen. Voor mij is deze film niets anders dan een meesterwerk, nadat ik er meer van begreep. De fotografie is wederom weergaloos (en dat met zo'n klein budget en de rommelige omstandigheden), het acteerwerk is schitterend (met name Perkins, maar ook Schneider vind ik erg effectief) en de montage is uitmuntend.

Een echte aanrader, maar ga er wel voorbereid aan beginnen.

Ehm.. O jee.

Een Kafkafilm. Van niemand minder dan Orson Welles.. En het kon me totaal niet boeien. Ik voel me onmiddellijk een cultuurbarbaar .

Verhaaltechnisch uiterst rommelig en de beklemmende Kafka sfeer werd eerder een soort absurditeit, met name in het eerste gedeelte (leek wel een flauw blijspel) waar de film me al meteen verloor.

Rest een aantal aardige losstaande scènes, een beeldschone Adagio en Romy en wat mooiefilmerij, maar verder absoluut niet mijn ding dit.

Dat absurde hoort ook bij Kafka hoor, het verhaal gaat zelfs dat zijn vrienden vaak moesten lachen toen hij hen het eerste hoofdstuk van Het proces voorlas.

Ja ok... maar Kafka-absurd en zoals het hier op me over kwam is toch wel wat anders. Moeilijk uit te leggen.

Maar soit, dan bevalt dat absurde bij kafka me kennelijk ook gewoon niet.

Kafka komt op schrift er beter en geloofwaardiger uit dan in deze film overigens, die het vooral van Welles' regie moet hebben.

Mocht je ooit beginnen, dan raad ik Die Verwandlung (De metamorfose) aan. Kort en typerend voor hem. Bevalt je dat niet, dan ben je ook niet meer dan twee uur van je leven kwijt.

Ben ik bekend mee hoor . Zeker de moeite waard ja.

Geweldige art direction en acteerwerk, maar het verhaal is erg saai...

Ik had vooraf niet direct een surrealistisch iets verwacht hier, omdat een rechtlijnig verhaal nogal in de lijn der verwachting lag, bij het lezen van het verhaal hier, maar niets bleek echter minder waar.

Het is van het begin af aan nogal opletten geblazen, want anders mis je wel bepaalde zaken. Later raakte ik het toch nog enigszins kwijt, maar los daarvan is er genoeg om van te genieten. Welles schept met zijn zwart-witte fotografie een sterke bevreemde en surrealistische sfeer, waarbij ik telkens toch weer erg benieuwd was, wat er zou gaan gebeuren. Ik vond het camerawerk en sommige settings erg sterk. Vooral dat enorme kantoor met al die medewerkers zag er zeer indrukwekkend uit.

Verder is ook het acteerwerk erg goed. Anthony Perkins is uitstekend op zijn plaats hier, vond ik eerst lichtelijk vervelend, maar wist uiteindelijk wel mijn sympathie te verdienen. Welles heeft met Le Procès maar weer eens een sterke film afgeleverd en nogmaals bewezen dat hij een sterk, maar vooral ook erg veelzijdig filmmaker was.

4,0*

Visueel briljante verfilming van Franz Kafka's "Het Proces" door Orson Welles en met Anthony Perkins als overtuigende Joseph K. die na zijn arrestatie in het giga-complexe systeem van rechters, advocaten en hun hulpjes verdwaalt.

Geweldige decors met eindeloze gangen en deuren die weer op de meest bizarre wijze toegang geven tot weer de volgende claustrofobische ruimte in soort van nachtmerrie-achtige puzzel.

Welles' 'Le Proces' gaf mij bij de openingsscène direct het gevoel belandt te zijn in één of andere vage droom. Die droom werd al snel een visueel imponerende nachtmerrie. Zeer fraai geschoten, met enkele briljante momenten, zoals de scène dat Perkins (goed gespeeld ook) door die houten gang vlucht, waar het licht op een prachtige manier door de planken heen schijnt. Schitterend.

Verder had ik toch wat anders verwacht van deze prent. Vond 'm soms wat lastig te volgen, vooral omdat alle dialogen en het verloop van het verhaal me niet constant wisten te boeien. Het spel van de acteurs is zeer goed en op audiovisueel vlak was deze film ver z'n tijd vooruit. Heb ook een zeer goede versie gezien, waar het echt niet leek dat deze 'Le Proces' al meer dan 50 jaar oud is. Interessante ervaring dit.

Een aantal jaar geleden voor het eerst gezien. Toen vond ik hem oké, maar kon ik er weinig mee. Achteraf gezien verbaast me dat ook allerminst. Inmiddels heb ik hem vandaag opnieuw bekeken; een beetje naar aanleiding van het uitlezen van Het Slot van Kafka. En recentelijk heb ik ook Het Proces gelezen, welke mij heel goed beviel.

Dat ik het boek gelezen heb, maakt het zowel een voor- als een nadeel. Hierboven heeft mkj87 helemaal gelijk: "Kafka komt op schrift er beter en geloofwaardiger uit dan in deze film overigens, die het vooral van Welles' regie moet hebben". Het boek is een web dat zich langzaam rondom K. uitspreidt. Het absurdistische doolhof wordt steeds omvangrijker.

In de film ontbreekt het aan de opbouw en is het wat fragmentarisch. Ik denk dat bepaalde dialogen zonder kennis van het boek amper op waarde geschat worden. Zo wordt in het boek redelijk wat aandacht besteedt aan de (drie) soorten vrijspraak die er zijn. Hier is het een korte scène met Titorelli, die in de film amper een rol van betekenis speelt. Datzelfde kan gezegd worden van Bloch, welke in de film een zeer marginale rol heeft.

Het grootste manco blijft toch echter het hoofdpersonage K. In het boek een van zelfvertrouwen overlopende, intelligente en bovenal welbespraakte man die hoog aanzien geniet. Een man voor wie iedere dialoog een strijd is om imago, macht en aanzien. Niets van dat alles is terug te vinden in de door Perkins geportretteerde K. Al was het maar omdat hij niet de gekunstelde kafkesque zinsconstructies gebruikt. Kafka maakte van Josef K. een ambigue protagonist. Een man die je liefhebt, noch haat. The Trial is één groot psychologisch spel, welke Orson Welles niet bereid is te spelen.

Dat gezegd hebbende zit de kracht (ik heb immers een 3,5* gegeven) in het audiovisuele. Geluid en beeld vullen elkaar naadloos aan. Het aantal briljante shots is niet op twee handen te tellen. Niet zelden wordt er visueel recht gedaan aan het absurdisme zoals Kafka het zelf schetste. Derhalve kan ik hier, het verhaal is 'slechts' een onderdeel van, een ruime voldoende aan kwijt.

Erg interessant verhaal en erg mooi gefilmd.

Al verloor ik mijn interesse tegen het einde wel wat doordat het gewoon net wat te lang door ging voor mijn gevoel. Het begin is erg fijn. En wat een prachtige vertel stem heeft Welles toch. Wat volgt is een surrealistische trip door een stad met prachtige architectuur waar K, geweldig gespeeld door Perkins, wil uitvinden waarvan hij verdacht wordt en waarbij niemand hem daarop antwoord kan/wil geven. De ontmoetingen met vele interessante personages zoals de advocaat en Leni maakt dit toch wel een boeiende zit. Ze dragen ook nog eens veel aan het verhaal bij door vele interessante informatie te geven of door vragen op te roepen bij de kijker. Hoewel het natuurlijk andersom had moeten zijn, deed Le Procès me af en toe wat denken aan het werk van Gilliam. En dan vooral Brazil.

Acteerwerk is behoorlijk sterk. Perkins ken ik alleen als Norman Bates en het was dan ook eens leuk om hem in een compleet andere rol te zien. Welles zelf doet het ook met verve. Hij lijkt geboren om dit soort rollen te spelen. Moreau is een prachtige vrouw, maar voegt weinig toe aan het geheel. Ook een erg mooie vrouw is Schneider die in tegenstelling tot Moreau wel erg veel te doen krijgt en dat ook nog eens heel goed doet. Voor de kleinere rollen heeft Welles goed werk verricht in het casting proces.

Welles was zijn tijd qua gebruik van techniek ver vooruit. Dit bewees hij al in Citizen Kane. Een film die ik niet heel hoog heb zitten, maar wel ontzettend mooi is gemaakt. Ook in deze film leeft hij zich helemaal uit. Perkins die constant als "klein" is gefilmd, waarbij hij constant omringd word door bijvoorbeeld grote sets, deuren, beelden. Ook prachtig gebruik van zwart/wit waarbij er een aantal prachtige contrasten ontstaan.

Heerlijk surrealistisch geheel, wat tegen het einde net even te ver doordraaft en net wat te lang duurt. Visueel is het allemaal erg mooi. Maar ook het gebruik van geluid verdient hier wat aandacht.

Een waardige Kafka-verfilming... Voor mij vele malen knapper dan Citizen Kane...

Understatement van het jaar

Wat bedoel je, de grunt?

Dat ik 100% met jou mee kan gaan, Le Procès is kunst.

Voor degenigen die deze hebben gemist , DE laatste kans Maandag 23-01-2017 op TV5 om 23.56

Niemand beter dan Anthony Perkins kon die rol waarnemen in deze qua setting surrelistische film van Orson Welles naar Kafka.

Echt lekkerbekken is het niet, temeer dat de film behoorlijk lang is, maar er zijn toch heerlijke scènes waarin de druk op het individu, de vooringenomenheid, verwarring en wanorde, ook de corruptie in de rechtspraak wordt geïllustreerd en waarbij Jeanne Moreau, Romy Schneider, Madeleine Robinson, Elsa Martinelli en Suzanne Flon (Wat een luxe om die te kunnen samenbrengen) eigenlijk een verademing in de beleving betekenen.

Ik vond dit best een vermoeiende zit. Heb m zelfs in twee delen gekeken. Ergens is dat een compliment want het abstracte juridische doolhof waar Jozef K in beland is ook geen pretje. Of ik dit werk van Kafka kan waarderen, daar ben ik nog niet overuit. Maar Welles heeft er wel een indrukwekkende film van gemaakt.

Fantastische cinematografie waarbij de kijker door het gebruik van groothoeklenzen en bijzondere locaties totaal gedesoriënteerd raakt en zo samen met de hoofdrolspeler, een goede rol van Perkins steeds verder verdwaald. En wat is Moreau toch fijn!

3,5

Inderdaad geen licht-verteerbare kost. De opening vond ik trouwens erg goed, eigenlijk tot en met de scene met Moreau, de vrouw die zo prachtig verlopen én sexy kan zijn. Daarna begint K. rond te dwalen in het absurde juridische theater en vond ik het vooral knap gemaakt, zonder dat ik echt geboeid was. Het proces, dat vooral lijkt te drijven op vriendjespolitiek, machtsmisbruik, steekpenningen en corruptie, en door niemand behalve de beklaagde erg serieus wordt genomen, is natuurlijk wel een mooie allegorie voor instituties in het algemeen.

Ten slotte is het prima dat een regisseur zich wat vrijheden veroorlooft met het bronmateriaal, maar het einde is wel een beetje een misser.

Sfeervolle, surrealistische verfilming van het gelijknamige boek van Franz Kafka, over de absurditeit van op hol geslagen bureaucratie. Plot en dialogen zijn sporadisch aan de verwarrende en vermoeiende kant, vooral halverwege, maar uiteindelijk is dit toch wel een unieke en meeslepende kijkervaring. Het camerawerk is geweldig en de film ziet er in zwartwit werkelijk subliem uit, daarbij geholpen door prachtige decors en production design. Je kunt duidelijk zien waar Terry Gilliam inspiratie heeft opgedaan voor Brazil.