Il Posto (1961)

Net binnen. Nummer VI in de NRC reeks "Italiaanse Meesterwerken"

Volgens de DVD-hoes van NRC is dit de tweede speelfilm van Ermanno Olmi. De eerste was "Il Tempo si è fermato". Daarvóór een lange lijst korte films en docu's.

Ben héél benieuwd !

naar mijn mening ook de beste van de reeks.

er is maar een woord voor deze film: 'schattig'.
Hier moet je geen realiteit gaan zoeken, in Il Posto houdt (bijna) iedereen van iedereen, iedereen krijgt een kans. Toch wordt er af en toe een beetje kritiek gegeven op de bureaucratie en haar ongelofelijke frustratie voor de kleinste details, maar dat liet bij mij enkel een lichtschrijnende indruk achter.
De verhaallijn is simpel en wordt opgesmukt door kleine (meestal vrolijke) details: een muurbloempje dat stukjes papier (of was het brood?) naar de dansende koppels gooit, een drukke straat oversteken als aanleiding om iemands hand vast te houden,...
Ik was nog het meest onder de indruk van de zuivere filmtechniek en de mooie achtergronden. met mijn mond open zat ik naar de constructies van de gebouwen te staren.
een **** daarvoor

Ik deel je mening Zip wat betreft de zuiverheid van de beelden. Prachtige opnames van Milaan onder constructie.

Maar onder al die warmte voor elkaar, zat een zeer harde realistische bijtende toon.

Het wegkwijnen achter een bureau terwijl het leven aan je voorbijgaat. Het treurige standaard personeelsfeest waar Antonietta niet komt opdagen. Het einde waar de vertwijfeling al in zijn ogen afleesbaar wordt van...wat doe ik hier in godsnaam.

Ook 4*

inderdaad, die ogen ... ongelooflijk ...

Inderdaad een prachtige film....als jullie dit waarderen moeten jullie ook Umberto D. kijken een waar pareltje.

Hmmm... Umberto D. Die heb ik ooit eens gezien! Volgens mij...

Ik herinner me vaag deze geheel in mijn eigen woorden samengevatte scene...

Later brengt Umberto Flike naar een arm echtpaar dat op honden past. Umberto wil al zijn bezittingen afstaan voor de verzorging van Flike. Hij vraagt of de honden nooit uitgelaten worden. De man antwoord dat ze daar wel aan wennen. "Nee, dat doen ze niet!" zegt Umberto, en neemt Flike weer mee. En we voelen aan hoe Umberto dat zo zeker weet.

Maar die moet ik toch eens herzien, alleen al om Carlo Battisti in zijn zoveelste prachtfilm bezig te zien!

Wisselende verhalen over gehoord onlangs...;)

Net als Redlop vond ik het ook een behoorlijk trieste onderlaag hebben. Domenico, eigenlijk nog gewoon een kind wordt een strak volwassenenleven ingesleept. Het vroege einde van zijn jeugd en het begin van een afgestompt, overgeorganiseerd kantoorleven. Maar de film verteld dat bijna terloops. En dat is mooi gedaan.

Weer een mooie oude Italiaanse film.

Ruim 3.5*

Naturalistischer kan niet eens. Wat een briljante film.

Wat een camerastandpunten. En wat voor gedragingen destijds.

Dit is een behoorlijk onderschatte film die het hele leven en de maatschappij waarin je terecht komt, op een fantastische manier opzij zet.

Het is bovendien een "schilderachtige" film, Natuurlijk. Kijk je rot. En zoveel diepgang erin. Waarom zou je gaan werken bij zo'n bedrijf, terwijl je eigenlijk geen keus hebt. Wat haperingen in het midden verhinderen de maximale score, maar WAT heb ik genoten van deze film. 4.5*

4*, met een half puntje extra. Vandaag gezien in een los deel van de NRC-reeks, inderdaad een geweldige film. Heel simpel en minimalistisch, erg prettig om naar te kijken tussen al dat blockbustergeweld soms. Jammer dat de film zo kort was: ik had makkelijk nog 1,5 uur met de twee hoofdrolspelers kunnen doorbrengen. Super.

Een zeer onderhoudende, minimalistische film. Hoewel de film eruit ziet als een neorealistische film (en dus nogal ouderwets oogt voor een film uit 1961) is het verhaal en de uitwerking meer Bressoniaans. De hoofdrolspeler is perfect gecast en kwit zich perfect van zijn taak. Film zakt een beetje in na een uurtje, omdat ook de andere mensen van 'het werk' van een dieperliggend laagje worden voorzien, maar zodra Domenico weer alle ogen op zich gericht krijgt is het gelijk weer OK. De liefdevolle bespreking van Joyce Roodnat in het begeleidende DVD-boekje zegt het eigenlijk allemaal. Kijken, meeleven en zelf ook een beetje verliefd worden.

Elke (toekomstige) HR-manager moet deze film zien! Heel interessante kijk in het Italië van de jaren '60 en ook een mooi verhaaltje wat blijft boeien. Vooral die sollicitatieprocedure wist me te verbazen. Deze neorealistische film is niet tragisch ellendig, maar echt één groot feest ook weer niet. Hangt er dus echt tussenin. Regisseur Ermanno Olmi heeft dit jaar nog ergens een oeuvreprijs gewonnen, ik weet alleen niet meer precies waar dat was.

Redlop's post (de rest eigenlijk ook )vat naar mijn mening erg goed de essentiële punten van deze film.

Visueel is de film bijzonder verzorgd, vooral de interieurs van de gebouwen waren erg mooi in beeld gebracht vond ik. Maar de sterkte van de film blijft de subtiele waarneming van de treurigheid die hoort bij een kleurloos bestaan met een kleurloze job. Het gedrag van de ambtenaren, het treurige personeelsfeest (was bijzonder pijnlijk om te bekijken) en het subtiele maar krachtige einde zijn schitterend om te bekijken. Ingehouden, maar krachtig.

4*

Deze film verdient het op zijn minst om zo bekend te zijn als de neo-realistische klassiekers.Deze film begint ook als standaard neo-realisme met amateurs die hele gewone mensen spelen.De "held"is buitengewoon aandoenlijk als zichzelf,d.w.z. een onhandige puber.Ziijn would-be vriendinnetje is een buitengewoon schattig creatuur.

Het neo-realisme maakt echter plaats voor eerst Chaplineske taferelen bij de sollicitatie-procedure,om dan over te gaan in iets dat verdacht veel lijkt op debiteuren/crediteuren avant la lettre..je moet het zien om het te geloven.Geweldige karakter/karikatuurschetsen.De sequentie met dat nieuwjaars/bedrijfsfeestje is om onder de grond te zakken van pure ellende en plaatsvevangende schaamte,prima gefilmd ook.

De conclusie is meedogenloos en wel heel verre van schattig,als je goed hebt opgelet.

Mijn conclusie:meesterwerk.

Il Posto begon wel erg minimalistisch, waardoor het nogal droge kost werd. Minimalisme om het minimalisme dacht ik nog, maar dat bleek gelukkig mee te vallen.

Sterker; dit is een heel bijzondere film. Een neo-realistische satire. Heel apart en net zo apart dat het uitstekend werkt. Het is zelfs de troef van Olmi, want het zijn deze momenten die de film groots maken.

Verder is de hoofdrolspeler uitstekend vanwege zijn non verbale communicatie. Perfecte belichaming van een wat onzekere en introverte jongen die het moet gaan doen in de grote en nogal onpersoonlijke grote mensen wereld. Het liefdeslijntje werkt, omdat het een prachtig contrast vormt met het emotieloze bedrijfsleven en laat zien welke zaken echt belangrijk zijn in het leven. Bovendien is het erg geloofwaardig, ook omdat het uiteindelijk niet echt handen en voeten krijgt, wat in werkelijkheid en vooral op die leeftijd, natuurlijk gewoon ook vaak zo is.

Op momenten best mooi gefilmd en af en toe ook een fraai sfeerportret van Milaan. Al met al toch nog een goede film gezien. 4 sterren.

Erg mooie film. Herkenbaar en zal tot in den treuren actueel blijven. Kantoorleven is een soort voortzetting van het schoolleven. Ook hier zit je met je tafeltje achter elkaar. Hier wordt gepest, hier wordt geklaagd. Meester is nu werkgever enz. Verschil: nu zijn het volwassenen met geen enkel uitzicht dat ze hier overheen groeien, onbewapenend keten onder elkaar maakt plaats voor sluwe, laffe streken en eisen van het kantoorpersoneel. Domenica lijkt zich dit te realiseren op het eind.

Beetje jammer haha als ze na de test buiten lopen en ze het antwoord vergelijken dat ze het beide fout hebben! Haha. Het antwoord moet zijn 26 meter (2600 cm) zijn in plaats van 24 meter.

Een erg mooie neo-realistische film dit, die regelmatig aan Bresson doet denken, waarbij vooral het hoofdpersonage zo lijkt te zijn weggelopen uit één van zijn films. Olmi maakt er echter een geheel eigen film van, met een verhaal dat indruk maakt en na al die jaren nog niets aan kracht heeft ingeboet.

Sandro Panseri zet overigens een prima hoofdrol neer. Zijn verlegen en terughoudende gedrag past perfect bij zijn personage. Het is een jonge jongen, die langzaam aan de harde wetten van volwassen zijn leert kennen. De egoïstische aard van de mensen aldaar komt goed naar voren. Ook mooi hoe de jongen dat meisje leert kennen. Dat geeft hem op de een of andere manier iets meer vertrouwen. Tijdens de nadere kennismaking met elkaar weet Olmi Miaal af en toe erg mooi in beeld te brengen. Het oogt vaak nogal druk, maar wel erg gezellig.

Il Posto is uiteindelijk toch een erg mooie coming-of-age film, waarbij een jongen door het zoeken naar een baan uiteindelijk snel volwassen wordt. Op een klein kwartier in het midden na weet het van begin tot einde te boeien. Ik heb hier best van genoten, moet ik zeggen. Deze hoort wat mij betreft tot de betere Italiaanse klassiekers.

4,0*

Erg sterke film over een verlegen jongeman die zijn eerste schreden zet op kantoor. Een misschien wat dunne plotlijn, maar alles klopt aan deze film: het ingetogen en natuurlijke spel van Sandro Panseri, de beelden op kantoor en in het regenachtige Milaan, de zorg die is besteed aan details.

Het komt allemaal heel realistisch over, misschien juist omdat Olmi niet-professionele acteurs gebruikt (ik keek even op IMDb welke andere films de mooie Loredana Detto op haar naam heeft staan maar dat bleken er welgeteld 0 te zijn).

Ondanks dat ik vaak met een grote glimlach zat te kijken is Il Posto in wezen een treurige geschiedenis. Domenico houdt in eerste instantie dat dromerige, en zijn eerste tijd is niet eens zo onaangenaam, zeker niet als hij de stille hoop koestert om zijn knappe collega te kunnen veroveren (overigens, hoe herkenbaar (helaas, moet ik erbij zeggen): naar een niet al te sprankelend feest gaan vol hoop en verwachting op amoureuze avonturen, en dan de anticlimax als ze niet komt opdagen)

Maar als hij dan de beloofde baan krijgt als een collega is overleden (een amateur-schrijver, wat Olmi hiermee wilde zeggen weet ik niet- misschien dat het kantoorwerk ongeschikt is voor een romantische ziel), lijkt hij te beseffen dat hij beland is in een kantoorhel. En opeens klinkt het aanmoedigende "baan voor het leven" als een dreigement.

De kracht van dit in neorealistische stijl en zonder beroepsacteurs gefilmd coming-of-age verhaal ligt in zijn eenvoud. Olmi observeert onnadrukkelijk gewone mensen en onthult schoonheid in hun doordeweekse levens. Centraal staat een verlegen jonge arbeiderszoon die van een dorp naar Milaan verhuist om er een job te vinden en op een mooie collega verlief wordt.

Il Posto is op subtiele wijze een politieke film – die wijst op vervreemding en aangeeft hoe arm en rijk in een deprimerende maatschappij hun plaats bewaren – maar raakt de kijker vooral ook als emotionele docufictie. Onschuld, humor, triestheid en tragedie liggen in deze fragiele wereld dicht bij elkaar. Het toetreden van het tweetal tot de bureaucratie wordt subtiel uitgebeeld door de sporadische camerastandpunten vanuit het perspectief van luxueuze goederen zoals wasmachines, auto’s maar ook van een tas koffie.

5,0*

Aardige film over een jongeman die naar Milaan vertrekt om aan zijn werkende leven te beginnen. Dat levert, naast aardige beelden van die stad, ook de nodige herkenbare momenten op. Vaak met een wat triestige ondertoon overigens. Een kantoorbaan voor het leven heeft ook zeker zijn mindere kanten. Met name het, ietwat plotselinge, einde zet die boodschap krachtig neer. Je ziet Domenico denken: is dit nu mijn toekomst? Jarenlang verpieteren achter een bureau en je druk maken over triviale dingen...

Interessante Italiaanse semiklassieker over de hoopvolle verwachtingen van een arbeiderszoon die een "job op den bureau" kan uitoefenen. Films die uitsluitend gaan over kantoorwerk, ik heb er nog niet te veel gezien. The Apartment (1960) van Billy Wilder komt nog het dichtst in de buurt. Modern Times (1936) van Chaplin daarentegen speelt zich toch meer af in het arbeidersmilieu.

Je krijgt voor ogen dat een kantoorbaan saai en monotoon is. Het zou je geest(elijke creativiteit) ondermijnen door hersenloze eenzijdige opdrachten te vervullen. Ook de sfeer en setting is helemaal anders dan achter de band of de machine. Een baan voor het leven ... alsof het een hel betrof en dat is het misschien ook?

Technisch en qua sfeer wel zeker geslaagd. Prima camerahantering en wel graag naar het plot gekeken. Een film over opgroeien en volwassen worden waarbij tot de vaststelling gekomen wordt dat het leven niet altijd rooskleurig of avontuurlijk is, vaak reeds is uitgestippeld en het moeilijk is - als je wat zekerheid wilt - je daarvan los te koppelen. Een eye-opener voor velen waarschijnlijk?

Sterke film wel. Herkenbaar ook, net klaar met school en dan het echt leven van de kantoorbaan ontdekken en vooral de teleurstelling. Ik had die gevoelens toen ook. Dat is later wel bijgetrokken, maar ik kon me goed inleven in de hoofdpersoon. Ook mooi dat verhaal met dat meisje dat verder nergens toe leidt, ook al zulke herkenbare emoties en heel erg geloofwaardig en echt. Visueel ook mooi geschoten, vooral met nadruk op de moderne bouw en de bedrijvigheid van bouwen (zoals meer Italiaanse films uit die tijd trouwens).
Eigenlijk doet de film helemaal niets fout, behalve dat de hoofdpersoon soms iets te timide is naar mijn mening en de film af en toe de aandacht niet weet vast te houden. Maar door de speelduur van anderhalf uur is dat prima te overzien. 4,0*.

Deze moet ik zien!! ...Herkenbaar..na het slagen voor mijn lerarenopleiding belandde ik in een flinke dip...Tja. een geweldig, zorgeloos leven met veel studentes ,mmmmm..wat een "" le..ere wijve""".........was afgesloten. Had ik zin voor de klas te staan.?...Nee, totaal niet...lol "'Is this all there is??", vroeg ik mij hardop af...' Dank Mm-ers.

Ik ga hem zeker zien...terug naar mijn jeugd, en naar Milaan wat in wederopbouw was..

...........................................................................................................................................................................................

Wat een meesterwerk.!!!! Anderhalf uur vullen met in wezen helemaal niks. De jaren zestig in Italië , werkeloosheid, de wederopbouw, honderden sollicitanten voor een baantje waarbij je innerlijk dood gaat Wat een poppetje die jonge dame, die voor de zeer verlegen, te bescheiden hoofdrolspeler, onbereikbaar was..( een dommerik hier beschreef hem als "te timide"....ach).Een beeld van de zestiger jaren waar nog geen Tinder was..Een heer een heer was en een dame een dame was.. En het Leven stelde al vroeg teleur...Het werk"'...je liefdesleven...Het personeelsfeestje voor Oudejaarsavond is 1 van de beste , mooiste, pakkende scenes die ik ooit gezien heb,.Het onbenullige, het betekenisloze, het eenzame, het kneuterige, het hypocriete..- O wat hebben we een lol""...Je Moest op zo'n avond aanwezig zijn ,- anders werd het doorgegeven aan de leidinggevende, niemand had er zin in. Dat zal ik zeker nog een keer of 5....afdraaien.

En de acteurs?? Geweldig , spelen gewoon zichzelf Amateurs lijkt mij merendeels.

Leuk om te zien dat dit soort films ook op Netflix verschijnen. Een fijne en subtiele film met bescheiden personages en aangename setting.

Sterke film. Een prachtig tijdsbeeld maar ook herkenbare eerste schreden op de arbeidsmarkt.

Prachtig is de ontluikende romance tussen Domenico en Magali. Mooi in beeld gebracht ook door de makers. Ben geen herkijker maar dit is wel een film die ik nog eens zou willen zien.

De mooie Loredana Detto is trouwens getrouwd geweest met de heer Olmi.

Goeie film over een jongen die van zijn ouders moet solliciteren bij een groot bedrijf. Niet bepaald een vrolijke (echter niet geheel humorloos) coming-of-age film, die goed laat zien in welk keurslijf de jongen terecht gaat komen. Mooi, naturel acteerwerk en vooral heden ten dage een mooi tijdsdocument. In het midden zakt het soms wat in, maar 3.5 sterren zijn nog net op zijn plaats.

Eigenlijk zou dit verplichte kost moeten zijn voor al die jengelende en 'getraumatiseerde' jongeren van nu, omdat ze vanwege de pandemie hun leven niet kunnen leiden. Hun leven van evenementen, feestjes, shopping, vakanties en ander noodzakelijk plezier. Dit stukje fraaie cultuurgeschiedenis laat een ander leven zien. Het leven zoals dat begon voor hun grootouders in heel andere tijden dan de huidige.

Nee, onze jeugd haakt bij het zien van deze film waarschijnlijk na vijf minuten al af: 'boring......'.

En het lijkt evenmin voor de hand te liggen dat ze hierna 'De Avonden' van Gerard Reve in één ruk zullen uitlezen.

Ok boomer....

Aha: een inhoudelijke bijdrage; altijd leerzaam.