Il Posto (1961)

Ok boomer....

Aha: een inhoudelijke bijdrage; altijd leerzaam.

Fijne film om naar te kijken, prachtig geschoten. Het thema van Il Posto is ietwat deprimerend, maar toch zit er subtiel wat humor in verwerkt door momenten die heel herkenbaar zijn uit het echte leven. Omdat je niet helemaal de moed van de film kan peilen blijf je tot het eind geboeit hoe het afloopt. Ik had het uiteindelijk niet erg gevonden om nog een half uur langer mee te kijken met de hoofdpersonages. Vind het moeilijk om deze film een waardering te geven omdat het niet aan voelt als een echte topper maar Il Posto eigenlijk niks fouts doet. Dat geeft toch wel aan dat het om een unieke film gaat.

En op klassiekerzondag zoals het praktisch betaamt maar weer aan de oude film met alweer een Italiaan uit de jaren'60 uit één of andere door de NRC uitgebrachte reeks. Eens kijken wat dit opwerpt na Nella Città l'Inferno twee weken terug uit dezelfde reeks die zo zijn momenten had maar mij niet wist te raken. En helaas geld dat ook voor Il Posto.

Begrijp me goed hoor dat de film best veel pluspunten heeft en zeker niet slecht is. Fraai vind ik altijd het stemmige en stijlvolle zwart wit en daarmee natuurlijk ook aan deze film een pluspunt. We hebben een mooie nostalgische beeld van een Milan op de drempel van de 20ste eeuw want hoewel de stad onderhevigd is aan projecten en vernieuwing lijkt de stad tevens te hebben stilgestaan met de oude winkeltjes, reclames op de muren en de gemiddelde oudere die zich verwonderd de haast van andere mensen afvraagt. Uiteraard is er het beeld van armoede en de keuze tussen school en werk zoals we dat al eerder zagen in andere films. Het leven is niet gemakkelijk in Italië.

Dan is er een bijna ongrijpbaar soort rust, klasse, stijl en schoonheid die om de dingen heen hangt in combinatie met de nodige Italiaanse humor zoals bijvoorbeeld die bizarre test. Daarnaast draait het verhaal rond de timide Domenico die uit eigen beweging aan het werk wil en langzaam het bedrijfsleven wordt ingezogen en daarmee een harde wereld terwijl Domenico nog maar een kind is maar de verandering ook vat op hem krijgt. En ik vind het nog al wat, die kadaverdiscipline, op je 14de al aan het werk zijn zoals mijn vader halverwege de jaren '50. Maar het gebeurt nog steeds want wij hebben ook iemand in een werken/leren traject die al op zijn 15de begonnen is en al snel niet minder zonder dat ritme kon en vier jaar later al soort van opgebrand is. Het besef dat hij nog tot zijn 70ste moet lijkt ook niet helemaal door te dringen, het enige dat telt is dat school saai is.

Maar dat terzijde, Il Posto heeft dus zoals ik al reeds gezegd heb een aantal sterke punten. Toch raakt de film me verder niet en vind ik de anderhalf uur nog best lang duurde en aan de saaie kant en viel ik zelfs bijna een paar keer in slaap. Dus heel erg bekoren kon ook deze Italiaanse klassieker mij niet en rest mij niets veel meer dan het geven van een drie voor de moeite.