L'Albero degli Zoccoli (1978)

Het boerenleven heeft mij nooit getrokken. Eveneens de typisch Italiaanse nostalgische drang naar het soort tijden als in Tree of Wooden Clogs heb ik nooit gedeelt. En toch werkte de film enigzins voor mij.

Aanvankelijk was ik niet erg te spreken over de film. Ik heb niets tegen minimalistische cinema, maar dit behoort tot de groep überminimalistische cinema, waar ik dan weer weinig mee. Dat wil dus zeggen dat zoiets als een verhaal, karakterontwikkeling of zelfs enige poging tot drama of iets wat op een bijzondere gebeurtenis lijkt angstig vermeden wordt. Het is echt een film met alleen maar boeren die boerenzaken doen, soms wat met elkaar praten en vooral zo alledaags mogelijk zijn. Iedereen is sympathiek, ook tegen elkaar. De 'schurk', de landeigenaar wordt zo weinig in beeld gebracht dat ook hij niet als een probleem overkomt. Er is bijna nauwelijks een conflict of een probleem en als die toch komt is het zo weer opgelost (met uitzondering van het laatste probleem, als de familie weggestuurd wordt, dan). Het nut hiervan ontging me een beetje. Waarom dan niet gewoon een documentaire?

Maar na een lange tijd merkte ik toch dat ik stiekem in de film gegroeit was en dat ik eigenlijk best geboeid zat te kijken. De lengte bleek niet belachelijk, maar voor mij essentieel om in het ritme van de film te raken. De film moet het van mij vooral van kleine momenten houden. Een avond samenzijn en verhalen vertellen, muziek maken om de zomer aan te kondigen, tomaten vroeger verkopen dan anderen en natuurlijk een varken slachten. De film slaagt er toch in om het dagelijks leven tot iets bijzonders te maken. Slim gebruik van muziek draagt hier wel wat aan bij.

Of het me lang bij zal blijven is overigens weer een andere vraag, maar stiekem vond ik het best een aangename filmervaring. Niet door de boodschap (erg simplistisch, en waarom kon die vader niet ergens anders hout vandaan halen voor die klomp?), maar gewoon als soort slice of life. Overigens wil ik nog steeds geen boer worden.
3,5*

Als je in Afferden woont ben je toch al per definitie boer?

(Okay, hij is flauw. Sorry hoor, deze moest ik even inkoppen.... )

Had inderdaad precies hetzelfde als TOR. Het begin stond me niet bepaald aan maar je wordt er als het ware ingezogen.

Nee, ik kan er weinig mee. Zoals velen hier reeds beschreven hebben, gaat 'L'Albero degli Zoccoli' over "een stel boeren die boerenzaken doen", en dat op zich geeft geen aanleiding tot een vorm van intermenselijke dramatiek, laat staan plotontwikkeling van enige soort. Desondanks voel je dat Olmi ook niet de bedoeling heeft om iets in het bijzonder mee te geven, juist vanwege zijn louter registrerende beeldtaal. Schuilt in dat onversneden realisme dan het tedere van de film, het warme hart?

Ik weet het nog zo niet. Met de alledaagse leventje is op zich niets mis, maar het raakt je als kijker gewoon niet. Aangezien Paalhaas' positieve kritiek had ik iets als O Thiasos verwacht (of beter, gehoopt): een film die vanuit het perspectief van kleine mensen tegelijk als historische les én als een universele parabel kan dienen. Bij Olmi leidt het middel 'realisme' echter slechts tot hetzelfde doel: 'realisme'. En juist omdat ik na dik anderhalf uur het gevoel had dat de film verder alleen maar uit hetzelfde vaatje zou tappen, heb ik 'em voor het einde afgezet.

Dat zegt uiteindelijk meer over mezelf dan over de film, laat dat duidelijk zijn. Desondanks wil ik nog even meegeven dat ik het vreemd vind hoe gemakkelijk bepaalde termen bij films als deze binnen druppelen. Een "fotografisch meesterwerk" heb ik immers niet gezien, eerder een documentaire-achtige, naturalistische ode aan het landschap, met een tikkeltje zinderende melancholie...zonder daarvoor meteen als pakweg Bergman of Tarkovsky te gaan voelen.

Ook het zogezegde gebasseerd zijn op Pirandello-verhalen stemde mij aanvankelijk hoopvol, maar dat gevoel werd al snel de kiem ingesmoord met de ontdekking dat deze film eigenlijk nergens over gaat. Pirandello mag zich omdraaien in zijn graf, als zijn wereldliteratuur tot louter "handleiding in het boeren" wordt gedegradeerd.

Verder kan ik eigenlijk niets zeggen over de intrinsieke kwaliteiten van 'L'Albero degli Zoccoli'. Wie houdt van archaïsche cinema met een licht contemplatieve inslag, mag in zijn handen wrijven. Aan alle andere cinefielen des werelds: hoed u!

Heb `m gisteren bekeken. Wat een vreemde filmervaring.

Het begint met het jongetje dat naar school moet gaan, dik tegen de zin van zijn vader, maar ja, de pastoors wil is wet. Ik dacht dan dat het verder wel daarrond zou draaien, maar nee.

Ellenlange scenes waarbij ik me begon af te vragen wanneer er nu eindelijk eens iets ging gebeuren. Maar toen gebeurde het: dit was het! Die prachtige koppen met hun dikke knevels, slechts een (1) meisje dat voor een schoonheid kon doorgaan en kostuums waar al dik de sijtage in zat. Dus geen `kostuumdrama` met hedendaagse acteurs in nette pakjes.

Ik las hier ook ergens "geen fotografisch meesterwerk". Nu, daar ben ik het volstrekt mee oneens. Het lage winterlicht, soms in combinatie met nog wat net optrekkende mist - die rode zon in de blauwe nevelen! - verrichtte wonderen. Ook de avondscenes met de louter bruine tinten gaf me de indruk continu naar een tot leven gewekt schilderij te kijken.

Wat een bevrijding was het dat er blijkbaar niet naar een plot toegewerkt werd. De hardheid van het leven sijpelde er zo wel voldoende door. Het schutterig aangeboden glaasje wijn aan de rentmeester dat bars afgeslagen werd, was zo`n voorbeeld van de diepe kloof tussen de grootgrondbezitters en de boeren.

Ook het omhakken van de boom uit de filmtitel, gepaard met zenuwachtigheid of zelfs ronduit angst, vertelde genoeg. Het was dan ook een beetje tegen de natuur van de film dat er plots toch nog een verhalend element in gefietst moest worden. Nu ja, zo voelde ik het aan. Ondertussen warren we wel drie uur verder en was mijn scepsis van de eerste tien minuten al lang vervlogen.

Een plaatje. Met ontroerende, niet-sentimemtele vertolkingen.

Wat een geweldige film, heel sfeervol en boeiend tot het eind. Had van mij nog wel langer gemogen, ik had de families nog wel langer willen volgen.

Herzien,en viel me niet mee.Begin me steeds meer te ergeren aan de gelijkhebberigheid en sentimentaliteit van het neo-realisme.Eigenlijk is deze film een anachronisme,aangezien deze stroming in '78 dood en begraven leek.L'albero kan ook wel als de laatste belangrijke uiting ervan worden gezien.Vond Olmi blijkbaar ook,want hij zou zelf later andere wegen inslaan,met oa niemand minder dan Rutger Hauer zelfs.Thematiek,tijd en landschap doen natuurlijk aan novecento denken,maar gelukkig doet de brave Olmi niet aan fascistische kattenmeppers of andere perverten.

Waar hij wel aan doet is het in beeld brengen van paupers die echter gevallen engeltjes blijken te zijn die om onduidelijke reden terecht zijn gekomen in een wereld die wordt geregeerd door corrupte clowns met fonograaf luisteren als grootste passie.Als neo-marxistische analyse van de klassenstrijd is de film dan ook een failure,je zou het nog eerder manicheisme kunnen noemen.De titel verwijst trouwens naar een onrechtmatige daad in juridische zin die echter het toppunt van hogere zedelijkheid in wereldhistorische zin blijkt te zijn,zoals we hadden kunnen afleiden uit de beginsequentie.

Wat Olmi doet is minitieus en in mooie,zij het weinig uitbundige tinten tonen wat een winter in feodaal Bergamo anno 1900 inhoudt,niet meer en niet minder.Alle rituelen worden liefdevol getoond,ook de VOOR GEVOELIGE KIJKERTJES ONGESCHIKTE slachtsequenties.

Overigens doet de hele film weinig Italiaans aan:het kale,vlakke winterlandschap,het Bergamaskische geprevel dat wel Zwitsers lijkt,en de soundtrack met de minst meditterane muziek die je maar kunt verzinnen,JSB's orgelwerk, zorgen daar wel voor.De cast bestaat natuurlijk uitsluitend uit amateurs die,zoals het hoort,nog wat extra ontroering opwekken door hun onhandigheid.

De film mag dan de Gouden Palm hebben gewonnen, maar ik vond het eigenlijk maar niets, dat je hier 3 uren over moet doen, had wel korter gekund, nee, niet mijn soort, veel te lange zit.

Juist gruwelijk hoe er met dieren omgegaan werd door die boeren. Eerst die gans, daarna het varken.

En zo realistisch ook!

Verder een mooie film. Aardig om te zien dat men met vrij eenvoudige middelen een ingericht bestaan kon leven. Primitief maar leefbaar.

Ook een goed brevet tegen de klassenongelijkheid. Laat dit nooit meer gebeuren.

Film was een lange zit, maar nimmer langdradig omdat ie uniek is.

Muziek droeg ook bij aan een lange, devote zit van een dikke drie uur.

3,5

Ook wel weer erg mooi. Net al Il Posto wel erg minimalistisch en ook is het thema nog soortgelijk, alleen de setting is verandert. En dan duurt het ook nog drie uur en het gaat over boeren. Je zou toch zeggen dat dit alleen maar saai kan worden. Dat zullen er ongetwijfeld veel vinden (veel ook niet gezien de waardering alom voor deze film), maar ik vond het juist erg vermakelijk. In die zin dat ik drie uur lang heel geïntegreerd heb zitten kijken en ik voelde me steeds meer verbonden met de families. Niet met één karakter in het bijzonder, maar met het hele boerenleven, eigenlijk. Klinkt wat suf, maar kreeg sympathie voor de manier van leven. Als dat het punt is dat Olmi wilde maken, is dat grandioos gelukt. Heel knap. Olmi onthoudt zich echt van alle dramatische en sentimentele trucjes waar Hollywood wel zijn films vol mee stopt. Hij laat het gewoon zien. Ik ben daarmee vrij kort en hopelijk krachtig over een drie uur durende kroniek, maar beter kan ik het niet verwoorden. En zo komt er weer een Italiaanse regisseur bovendrijven die ik erg goed vind. 4 sterren.

Prachtig gewoonweg, ook het kerkorgel op de achtergrond heel goed!!!

Epische kroniek over het boerenleven in Noord-Italië rond de vorige eeuwwisseling. Dankzij het oprechte, ongedwongen spel van de amateuracteurs en de prachtige cinematografie ontvouwt zich een meeslepend relaas, dat je langzaam aan helemaal opslorpt.

De film bevat ontelbare ontroerende momenten. Het is even slikken wanneer de oudste zoon van de weduwe tegen zijn moeder zegt dat hij desnoods dag en nacht wil werken om zijn broertjes en zusjes in huis te houden. En bij de kleine kinderen aan de eettafel in het klooster. Om maar niet te spreken van het hartverscheurende einde, enz., enz.

Prachtig ook die samenkomsten ’s avonds in de gemeenschappelijke schuur. Mijn opa kon vroeger (ver voor er televisie in huis was) ook van die mooie verhalen vertellen. Die verhalen ben ik grotendeels vergeten, maar achteraf denk ik uit wat mij daarvan bijgebleven is te mogen concluderen dat het leven op het platteland destijds bij ons in wezen niet zo veel verschild zal hebben van het leven in de omgeving van Bergamo. Bovendien deden de straatbeelden van Milaan met de militairen en demonstranten sterk denken aan de beelden uit dat andere sociale drama, dichter bij huis: Daens.

Ik ben diep geraakt door De Klompenboom. Een magnifieke film. Absoluut een meesterwerk.

Heb hem gisteravond vrijdag 1 november weer eens voor de dag gehaald was weer even geleden.

maar nog steeds laat de film een grote indruk op mij achter.

Wat leefden ze eenvoudig toen grote gezinnen en toch een eenheid.

Weer een fenomenale keuze van Criterion

Trailer

Peter Bradshaw

De Klompenboom verteld het verhaal van een aantal plattelandsfamilies uit de omgeving van Bergamo in het Noord-Italiaanse Lombardije aan het begin van de 20e eeuw. De mensen zijn heel gelovig maar krijgen desondanks wel met een aantal tegenslagen te maken.

Waar Bertolluci met Novecento een beeld schetst van het Italiaanse platteland dat getekend is door zijn eigen Marxisme, doet Ermanno Olmi dat hier niet. De Klompenboom is geen propaganda maar een prachtig portret van het plattelandsleven waar het geloof de boventoon voert. Ook hier is zeker kritiek te vinden op de houding tussen landeigenaar en boer maar veel subtieler.

De beelden van het platteland waren prachtig geschoten. De decoupage was misschien niet zo sterk als in Bertolluci’s film maar alles kwam hier op mij wel veel realistischer over. De Italiaanse volksmuziek en orgelklanken van Bach maken het geheel compleet.

Wat waarschijnlijk vooral voor het realisme van de film zorgt is het feit dat alle rollen in de film zijn vertolkt door boeren die het dialect van Bergamo spreken (de meeste Italianen verstaan dit niet). Niemand had ook maar enige acteerervaring. Je merkt dat ook wel een beetje aan een zekere ongemakkelijkheid die voornamelijk bij de kinderen merkbaar is, maar dat was hier eigenlijk wel passend. Het slachten van de gans en het varken was vrij naar om te zien, maar het was duidelijk niet op een sensatiebeluste manier in beeld gebracht.

Regisseur Ermanno Olmi komt zelf uit de Bergamo-regio en de film is grotendeels gebaseerd op verhalen van zijn grootmoeder over hoe het leven was op de boerderijen van landeigenaren.

Een lange film, zonder echt een verhaal waar veel gebeurd, maar wel zeker de moeite waard door de sfeer, de mooie beelden en het realisme. Opgenomen in de lijst van beste films volgens het Vaticaan en de favoriete film van acteur Al Pacino.

L'Albero degli Zoccoli is een prachtige film over het leven van een straatarm gezin in het Italië aan het einde van de 19de eeuw. Het verhaal kabbelt rustig voort, totdat de jongste zoon uit zijn schoenen is gegroeid en er geen geld is voor nieuwe. De vader besluit daarop een stuk hout te stelen om er klompen van te maken. Als de eigenaar daar achter komt zijn de poppen aan het dansen.

Ondanks de duur van ruim drie uur verveelt de film geen moment en ik zat aan de aftiteling voor ik het wist. Een aanrader. 4*

Ah.

Ik vond het beter dan verwacht, ik vreesde een beetje voor een tweede vermoeiende ervaring met het boerengenre. Die verwachtingen werden geschept omdat Pelle Erobreren tegenviel. Die film speelt zich tevens af op een boerderij. Met een half uur langer op de klok vreesde ik hier dus voor het ergste.

Maar gelukkig beviel dit beter dan het voorbeeld dat ik in de vorige alinea heb gegeven. Het grootste pluspunt is dat Tree of Wooden Clogs stukken intrigerender is dan Pelle Erobreren. In bijna alle opzichten. Ondanks dat Pelle af en toe mooiere beelden had, weet deze als geheel iets sterker te zijn.

Erg intrigerend en visueel mooi. Het camerawerk is soms niet al te bijzonder, maar de beelden spreken genoeg mooie woorden. Erg sfeervolle natuurbeelden hier en daar, en zelfs statische beelden die eindelijk goed werken. Het boerenleven wordt voldoende in beeld gebracht en de sfeer is erg voelbaar. De viezigheid, de praktijken. Ze ademen zo je gezicht in.

Aan details ook geen gebrek, het lijkt serieus op het tijdperk waarin het zich afspeelt. Mooi ingericht op een hoop fronten, het zal vast realistisch genoeg gedaan zijn. Ik kom zelf niet uit zo'n omgeving en ik doe er ook niet actief onderzoek naar, dus of het allemaal accuraat genoeg is heb ik geen raad mee. Persoonlijk lijkt het in ieder geval erg realistisch.

Wat ik minder vond is dat ik er maar moeilijk een verhaal uit kan destilleren. De karakters worden allemaal warrig geïntroduceerd en ik had na afloop, 3 uur lang, nog steeds geen idee wie wie was en welke functie diegene had. Zodra de avond over de boerderij valt is alles ook te donker om te volgen. Het kwam allemaal te chaotisch op me over en na afloop heb ik, buiten mooie beelden, weinig idee waarnaar ik gekeken heb. Maar dat kan natuurlijk een Shadowed-dingetje zijn.

In ieder geval mooi genoeg ingericht voor een verdiende voldoende. Inhoudelijk vond ik het zwakker, maar de look is intrigerend genoeg en met de 180 minuten heb ik geen moeite gehad.

Ik ben nu een boek over de opkomst van Mussolini aan het lezen (M) en dat gaat samen met de opkomst van het revolutionaire socialisme dat met name in de boerengemeenschap in de PO-vlakte heel sterk aanwezig was. Dankzij films als deze kan ik mij daar ook concreet iets bij voorstellen. In mijn herinnering nog altijd een prachtig tableau vivant van een schrijnende periode.

Prachtige film over een boerengemeenschap die werken voor de landeigenaar. NIet echt een verhaal, maar verschillende kleine en grotere gebeurtenissen over het dagelijks leven van de boerengezinnen gedurende de seizoenen. Het boerenleven eind 19de eeuw en de leef- en werkomstandigheden ogen bijzonder authentiek. Verder heeft de film ook een fijne, licht nostalgische toon.

Door de traagheid en de manier van filmen lijkt het nu als een reality-opname, maar dan 120 jaar geleden. Na een kwartier viel ik er ook voor. Heb wel zitten doorscrollen bij de slacht scene's van de dieren, maar voor de rest genoten van de beelden.

Op de boot naar Milaan vond ik prachtig gefilmd.

Verbaast me toch hoeveel filmliefhebber graag 3 uur lang naar een stel arme boeren uit de 19e eeuw zitten staren. Ik krijg er kortsluiting van.

Dat jij er 3 uur naar zit te staren, alleen maar om je alweer superieure mening te ventileren, lijkt me nog verbazingwekkender.

Een Italiaanse klassieker op Netflix - Gouden Palm-winnaar L'albero degli zoccoli - VPRO Cinema

Als dit een boek was geweest, dan zou het omschreven worden als een tijdroman. Het gaat hier om een maatschappelijk-historische schets, niet om de psychologie van de personages. Een sociologische insteek in plaats van een psychologische. Dat uitgangspunt moet je eerst accepteren om enige waardering te kunnen hebben voor L'Albero degli zoccoli. Normaliter boeien dergelijke verhalen met wat minder, maar in dit geval werkte het goed. Eigenlijk al vanaf het begin zat ik erin. De film schetst allerlei facetten van het boerenleven eind 19e eeuw. Niks wordt uitgelegd, het wordt alleen getoond. De onderlinge dynamiek is interessant: enerzijds is er saamhorigheid maar anderzijds staat iedereen er met zijn eigen gezin alleen voor. Ook boeiend: hoe religie doorwerkt in het dagelijks leven. In allerlei opzichten biedt L'Albero degli zoccoli een uniek inkijkje in de levenswijze van onze voorouders; de ouders van mijn opa's en oma's leefden ongeveer in deze tijd. De zachte korrel in de beelden en het gebruik van veel donkere omlijsting is heel treffend en roept het isolement op van deze menselijke kolonie in de hen omringende wereld. Ook de orgelscore pakt vrij goed uit. De speelduur maakt de film wel ietwat veeleisend, maar het is de moeite waard.