Miracolo a Milano (1951)

Niet direct wat je van een vroege DeSica verwacht. Of van een film (mede)geschreven door Cesare Zavattini. De neorealistische setting is er nog wel, maar het verhaal is een naïef, zoet, optimistisch sprookje vol hoop. Duidelijk beinvloed door Chaplin en Grimm.

Ik vind de film duidelijk minder goed dan de twee andere DeSica's die ik zag, maar leuk is het wel en met het sentiment wegkomen lukt ook wel bij mij. Ik werd in ieder geval vrolijk van deze toch wat bizarre film die ook nog eens mijn 900e stem is. En Emma Gramatica is op Paprika Steen na de actrice met de grappigste naam.

3.5*

Wat een sterk magisch-realistisch-sociaal sprookje.

Dé Fellini die Fellini nooit voor elkaar kreeg.

Werelds. Francesco Golisano speelt geweldig een soort jezus-figuur, al heel vroeg gestorven (irl).

Woorden schieten me even te kort, maar dit is een pareltje in de wereld cinema. Echt briljant. 5*

Ga dat zien.

Supermooie poster ook!

DVD vrij goedkoop bij oa Play. Eindelijk uitgekomen.

Wat een heerlijk filmpje dit. Echt een film waar je met een lach op je gezicht naar kijkt. Zeker het eerste uur vond ik buitengewoon goed. Hierna zakte de film een beetje in en dat vond ik erg jammer maar al met al een erg vermakelijke film.

4*

Licht toe? Ik zie het verband met Fellini niet helemaal.

Hoe dan ook niet onaardige film, waar wat mij betreft net iets te gedateerd. Die Brunelle Bovo heeft trouwens wel echt een lief gezicht .

Iemand een idee waar ik deze kan kopen?

http://www.boudisque.nl/bestellen/index.asp?artikelnr=614956&ref=vglnl

Ik geloof niet dat die Nederlandse ondertitels heeft, maar dat lijkt me niet zo probleem, al helemaal niet voor die prijs .

Inderdaad pas door Arrow Films op dvd uitgebracht (net als Roma, Citta Aperta overigens). R2 met Engelse ondertitels en voor een schappelijke prijs

bedankt! Lijkt me dus wel met Engelse ondertiteling?

Zeker schappelijk, op cd-wow.nl nu €3,99 incl. verzendkosten voor mastercardgebruikers, via deze voucher. Da's echt spotgoedkoop, vergelijk maar met andere winkels. Prachtige film dit trouwens, dus koop dat ding voor die paar centen!

Hmm ,de prijs is nu pardoes €11 omhoog gegaan. Ik vond het al vreemd dat hij 3x goedkoper was dan Bicycle thieves uit dezelfde serie.

Inderdaad, wat zou haar beste vak op school zijn geweest? Spelling zeker?

Ik wist niet dat neorealisme en humor samen konden gaan!?! Grappig, koddig en alleraardigst; dit had ik niet van De Sica verwacht!

Leuke film.

Miracolo a Milano begint goed met een besneeuwd en desolaat Milaan, maar vervalt daarna vrij snel in een kluchtig soort komedie. Humor die mij echt niet ligt en Francesco Golisano als Christusfiguur vond ik ook wat makkelijk. Wellicht wil ik niet meegaan in dit 'ultieme' feelgood verhaal, maar ik vond het op momenten echt hinderlijk.

Heel anders dan de andere De Sica's die ik tot nu toe gezien heb, ook direct de minste.

Is er hoop op een dvd versie met Nederlandse subs vraag ik mij af?

'Fietsendieven'heeft ook ongelooflijk lang op zich laten wachten, maar is er nu uiteindelijk dan toch.

Misschien deze ook?

Nou dit is iets raars. Ik had een enorm neorealistische film in de stijl van Ladri di Biciclette verwacht, maar dat de twee films van dezelfde regisseur komt merk je nauwelijks. Wat een totaal andere kijk op het meest hotte thema van Italië van dat moment: armoede. Waar Ladri di Biclette warm maar pijnlijk is wordt armoede hier best wel geromantiseerd. Ja, er zijn natuurlijk weer die smerige zakenmannen (hier karikaturen met hoge hoeden en belachelijke kantoors) die graag zwervers van hun laatste rechten beroven, maar er is iets vreemds positiefs aan Miracolo a Milano. Ik denk dat als je deze film aan een kind laat zien hij later wellicht niets liever wil worden dan een zwerver. De stakkers zingen, lachen en hebben over het algemeen de tijd van hun leven. Wat dacht De Sica toen hij dit maakte? Dat hij een bijdrage leverde aan de strijd voor een betere toekomst voor de armen? Waarschijnlijk zou zelfs Frank Capra deze film nog te naïef gevonden hebben.

Als we echter de sociale context vergeten waarin dit gemaakt is blijft er toch een film over die echt goed werkt. Het is echt een sprookje en de optimistische sfeer is onverwacht pakkend. Ietwat kinderlijk misschien en zoals ik aangaf overdreven naïef, maar wel aanstekelijk. De cast beschikt over een goede komische timing en zijn zelfs leuk als de grappen dat niet zijn (wat nogal eens voorkomt eigenlijk). Zelfs het feit dat De Sica stilistisch niet sterk genoeg is om de vele visuele grappen echt goed vast te leggen deert nauwelijks. Als er een mirakel hier is, dan is het dat deze film gewoon werkt, ondanks dat dit eigenlijk niet het geval had mogen zijn.

Kleine 4*

P.S.: een van de slechtst passende posters die ik ooit gezien heb. Heeft bijna de tegenovergestelde sfeer van de film.

Romantisering van de armoede Ik ben geen kind van 4 en ik kreeg na het zien van deze film ook geen verlangen om in een shantytown voor daklozen te wonen.Eigenlijk is MAM wel degelijk een verlengstuk van de Sica's eerdere neo-realisme waarvan de logica tot in het asbsurde wordt doorgevoerd:je vroeg je bij die films al af hoe het mogelijk was dat zulke nobele zielen zo in de ellende bleven steken:incipit een proletarische messias die ze naar het paradijs voert.Achter alle jolijt kun je trouwens een aardige dosis cynisme vermoeden,of je moet denken dat de hymne van de paupers(buitengewoon aanstekelijk trouwens)echt betekent dat ze heel erg blij zijn met hun status van verworpenen der aarde.En als hun situatie zo benijdenswaardig zou zijn,waarom dan het slot?Ook kan niet worden beweerd dat de paupers zelf worden geromantiseerd,dat was nu juist het euvel dat andere neo-realistische werken aankleeft.Zelfs na de komst van de messias(leuk ventje met een tragisch vroege dood,irl bedoel ik) blijven het grotendeels egoistische en materialistische proleten,wat ook pleit voor een cynische inslag bij de Sica.Zou deze film stiekem niet realistischer of hyperrealistischer zijn dan de "echte"neo-realistische werken?Bovendien:waarom zou De Sica in herhaling blijven vallen met zijn oeuvre,hij heeft hierna trouwens vooral komedies geregisseerd.

Dat de kapitalisten karikaturen zijn doet niet terzake,iedereen in deze film is immers een karikatuur en karakters zijn er niet.

De film ontrolt zich in een extreem hoog tempo met plenty grappen waarvan ik de meeste wel geslaagd vond,ook die met de aanvankelijk donkergekleurde medemens,hoe flauw ook.De inspiratie door Chaplin is idd. evident,en ik vraag me af waarom MAM niet gewoon op MM onder de noemer komedie is gerangschikt.Ook hoef je geen genie te zijn om verwantschap met de Fellini-fantasieen te zien.

Wat de bedoeling van dit werk ook moge zijn,vrolijk wordt je er wel van,terwijl het toch de kijker met zijn neus op de grauwe feiten drukt.

Het thema wat terug kwam in de vorige paar films die ik van hem gezien heb is vooral een soort verheerlijking voor het onvoorwaardelijke optimisme en vertrouwen in het leven afkomstig van kinderen (The Bicycle Thief, de scene waarin het kind de hand van zijn vader pakt aan het einde van de film is onbeschrijfelijk mooi) en een hondje (Umberto D.). In deze film is er niet zozeer sprake van een verheerlijking van een bepaalde groep - ach hoewel de armen er natuurlijk het beste vanaf komen, maar zoals gezegd ook erg materialistisch als het erop aankomt - maar het onvoorwaardelijke (bijna naïef) optimisme van Toto in alles en iedereen wordt hier ook duidelijk verheerlijkt.

Ik vind echter wel dat dit optimisme in deze film veel minder gerechtvaardigd wordt dan in zijn vorige films. In zijn vorige films was het een optimisme dat ondanks alle tegenslagen zegevierde over het onrecht in de maatschappij. In deze film is het echter meer een optimisme om zijn optimisme. Waar in de vorige films het optimisme dus een hartverscheurende kwaliteit meedroeg, lijkt het hier allemaal nogal oppervlakkig, zeker wanneer de karikatuur van de kapitalist in beeld komt valt het allemaal niet zo serieus meer te nemen. Het is dan ook duidelijk een sprookje, maar ik vind het jammer dat het op sommige momenten toch de pretentie van een politiek geëngageerde film lijkt te hebben.

Kortom: de film kijkt lekker weg (en de suggestie van komedie lijkt me niet zo gek), maar mist de rauwe emotionele kwaliteit van zijn meer conventionele neorealistische films.

PS Ik zag de hoofdpersoon eerder als een Mozesfiguur dan als een Christusfiguur: gevonden worden als baby, vijanden afslaan door wonderen van boven (zee opensplijten - rook wegblazen), zijn volk meenemen naar het beloofde land. Hoe dit verder relevant is moet ik nog bedenken

Dit is een vrolijkere film dan ik van De Sica gewend ben. Ik had ook niet zo’n vrolijke film verwacht, toen ik het verhaal las, maar vervelend is het allerminst.

Het is een behoorlijke gedetailleerde uitwerking van het verhaal van een jongetje, dat de leider wordt van een groepje zwervers, ergens in een buitenwijk van Milaan. Op sommige momenten sprankelt het en komt de positieve sfeer erg naar voren zetten. Af en toe lijkt het zelfs wel een sprookje, als er ook nog een vleugje fantasy om de hoek komt kijken. Het lijkt wel alsof het een soort van experiment van De Sica was en hij het neo-realisme en de fantasy op een bepaalde manier met elkaar heeft willen mixen, iets wat grotendeels wel gelukt is. Er zitten leuke shots tussen, al gaat het op den duur wel iets ten koste van de realiteit.

Maar al met al best een leuke film dus. Erg feel-good, waardoor het mij ook gelijk aan Frank Capra deed denken. Ik kan wel over bepaalde zaken gaan zeuren, maar ik kreeg een leuk gevoel tijdens het kijken. Soms grappig en een geslaagd experiment, als je het zo mag noemen.

3,5*

Ik ben niet zo kapot van De Sica's sociaal-neorealisme (te expliciet) en al helemaal niet van z'n 'komedies' (flauw en boertig), maar een kruising van die twee (die ook wel een kruising avant la lettre lijkt van Pasolini en Fellini) die in dit naieve sprookje resulteerde vond ik een schot in de roos en meteen zijn beste film. Hoewel de humor nogal Chaplinesk is (ook niet bepaald mijn favoriet) vond ik het wonderwel werken. De grappen met tellen, cijfers en getallen bleven gewoon de volle lengte werken. En het lijkt wel of alle films met wonderen en engelen mij gewoon buitengewoon goed liggen. Heerlijke film met een heerlijk einde.

Komedie, ok, maar Ladri di bicicletti was dat volgens mij ook al. Om nog te zwijgen van Matrimonio all'Italiana en zo. Tragikomedie, laten we het zo noemen. In de stijl van Chaplin.

Een buitenbeentje in het werk van De Sica, toch, deze verbluffende, fantasierijke film die het vooral over de armoede heeft maar ook de menselijke gebreken, als egoisme, hebzucht, naijver...sterk onderstreept.

Ook heel wat symboliek, als het gevecht voor een plaats in de zon, en optimisme (Een goede dag hoeft geen waarom, maar helaas...)

In het middenstuk blijft de film wel wat dobberen, maar dat wordt grandioos vergoed door een spetterende finale.

Aangenaam verrast door de originaliteit, de filmische vondsten, de gevatte kritiek op de samenleving en het sterk overtuigend in beeld brengen van de diepste armoede van een grote groep kanslozen.

Tussen zijn twee bekendste films maakte De Sica Miracolo a Milano, en dat is even andere koek. Geen neorealistisch melodrama, maar een optimistisch, blijmoedig, magisch-realistisch sprookje.

Hoewel de film best aardig is vond ik het wat al te zoet en naief, deze poor man's Mary Poppins. Effecten op het eind als het leger havelozen zingend opstijgt (waarheen eigenlijk? Het paradijs?) helpen ook niet echt mee.

Vermakelijk maar kan bij lange na niet op tegen De Sica's meesterwerken Ladri di Biciclette en Umberto D.

De Sica was een communist en zijn ideologische roeping brengt hij subtiel op het scherm met deze vrolijke Gouden Palm winnaar, eigenlijk een modern sprookje. Zonder de fantasy-elementen en de komische scènes was dit zonder meer een communistische propagandafilm. Het gaat zeker wel over de klassenstrijd tussen de minderbedeelden en de kapitalisten, over volkssolidariteit en de droom van een eigen utopia waar de arme mens niks tekort komt, bezongen in een catchy en bijna militaristisch deuntje dat voortdurend terugkeert. Het erg bekende einde met de bezems symboliseert de vlucht naar het "communistische blok" zullen we maar zeggen. Er wordt gezegd dat die scène ook Spielberg zou geïnspireerd hebben voor E.T. Of dat waar is? Miracle in Milan is een buitenbeentje in De Sica's filmografie en er zitten ook heel wat special effects in... Leuke De Sica alweer, al werd het mij een beetje teveel van het goede wanneer Toto met zijn duif mirakels zit te realiseren.

Het begin gaat wel erg snel. We zijn nog geen dik tien minuten ver of we zitten waar we moeten zijn: Toto arriveert in de daklozenwijk naast de spoorlijn. Wel een grappig beeld toen de oma de kleine Toto vond daar ergens tussen de (bloem)kolen.

De film zit vol van die vreemde grappige verwijzingen. Het maakt de film luchtig ondanks de zware problematiek. Ook het leuke deuntje dat een aantal keer wordt opgevoerd past perfect in dit rijtje: ondanks de zware boodschap, is het lied opgewekt en positief van aard.

De film is een soort sprookje, een zoete feel good story en dromen naar betere tijden. Dan vond ik Umberto D. en Ladri di bicicletti een stuk zwartgalliger. Maar ik begrijp wel waarom deze film mogelijks hoog in de annalen van de Italiaanse cinema staat. Die slotscène met de vliegende fietsen staat wellicht in het collectieve geheugen gegrift. Leuk al kan je makkelijk erover zeuren, maar niet deze keer!