Bellissima (1951)

Lekker antieke film in zwart/wit, met een overtuigend verhaal. Jammer alleen dat de ondertiteling vaak wel erg summier is en grote lappen tekst overslaat.

Ik heb me best vermaakt met een verhaaltje dat alleen maar actueler is geworden. Maar ik vond het een verre van indrukwekkende film. Gewoon best leuk. Met een geinige druk babbelende hoofdrolspeelster en aardig sentimenteel einde.

3.0*

Aardige film met een mooie hoofdrol van Anna Magnani.

Omdat het verhaal wat mager is heb ik wat moeite met de lengte van de film. Had wel wat korter gemogen.

Er zat een grote ruzie in de film die wat theatraal aandeed en naar het eind toe zitten er wat 'Hollywood' wendingen in het verhaal.

Inderdaad jammer, maar vaak ook onvermijdelijk: er waren dan zoveel mensen tegelijk aan het woord dat de ondertitelaar waarschijnlijk niet wist wat ie moest aanvangen met de subs.

Ik ging er trouwens helemaal in op, in dit onvervalste melodrama. Schitterende actrice die Anna Magnani. Wat een sterke en temperamentvolle vrouw zet ze weer neer! (in dezelfde trant als in Pasolini's Mamma Roma). Ik vind het prachtig, die allerdaagse tafereeltjes en dat Italiaanse temperament dat in elk karakter aanwezig lijkt te zijn. Ik heb de eerste anderhalf uur van de film de gehele tijd met een dikke smile naar het beeldscherm zitten staren. Het laatste half uur slaat de film om naar drama en ook al lag de sentimentaliteit er ooit een beetje dik op, het werkte toch voor mij. Ik vind de film net niet goed genoeg voor 4* eigenlijk, maar ik geef Bellissima toch maar het voordeel van de twijfel.

Weergaloze film. Natuurlijk vooral Magnani die het weergaloos maakt maar ook bijna elke scène op zichzelf is de moeite waard. Vooral het begin met die groepscènes... wow, ik heb haast nooit zulke prachtig gefilmde groepscènes gezien. Het leek zo spontaan allemaal maar het klopte volledig.

Het vele praten (en vaak ook schreeuwen) van de personages is puur een commentaar op het functioneren van de Italiaanse maatschappij. Dit is echt niet zomaar 'geinig druk babbelen' waar iemand hiervoor over schrijft.

De enige scène die ik wat minder vond was die met de jongen en Maddelena op aan de kant van de rivier waar ineens werd ingegaan op die jongen terwijl ik dat maar een bijrol vond.

Prachtig hoe Magnani die rol van Maddelena Cecconi neerzet die - hoe Italiaans! - kan manipuleren en roepen en smeken en draaien en slijmen om maar te krijgen wat ze wil en tegelijkertijd en daarna zo teleurgesteld is in zichzelf. Wat ze meestal weglacht maar aan het einde dan ook weghuilt. Ik vond het trouwens helemaal geen sentimentele film. Ook niet aan het einde.

Natuurlijk zat ik me ook steeds af te vragen hoe dat dochtertje dan eigenlijk was gecast voor deze film.

Ook mooi de introductie van de acteerjuf van de dochter die als een soort boze fee haar intrede doet in het huishouden. Sowieso waren de meeste bijrollen prachtig ingevuld. Wat een inzicht in de menselijke psyche en het menselijk gedrag om die flapdrol nog even de hand te laten schudden met Spartaco, de man van Maddelene. De scène met de vlechten was ook waanzinnig.

Dit is zo'n typische film waarvan je achteraf pas beseft hoe geweldig hij is. Het is duidelijk een film uit de eerste periode van Visconti, totaal anders dan zijn latere barokke meesterwerken. Deze past eerder binnen het Italiaanse neo-realisme, al moet ik Joyce Roodnat gelijk geven in haar recensie bij de NRC Handelsblad Collectie dat hij duidelijk in een latere fase gemaakt is dan het grote voorbeeld van Ladri di Bicicletti. Ook hier worden gewone, arme mensen geportretteerd, maar de liefde voor de kleine man is totaal verdwenen en vervangen door een bijna satanisch portret van de mens in al zijn parasitische slechtheid. Dat de moeder oprecht van haar dochtertje houdt is duidelijk, maar ze gebruikt het wel, om zelf hogerop te geraken. Maar nog veel negatiever worden de geweldige nevenpersonages neergezet: de buurvrouwen als een hoop vette kakelende vrouwen, de toneellerares als een akelige dievegge die van haar vroegere glorie niks meer over heeft, de danslerares die de moeder uitscheldt en zichzelf toch zo geweldig vindt als ze als een potsierlijke hark door de zaal danst.

Het eigenlijke verhaal ligt veel meer in het verlengde van andere neorationalistische voorbeelden, de onomkeerbaarheid van je lot (arm geboren is ook arm sterven, en je moet er maar het beste van maken) zit er duidelijk in en wordt pijnlijk (en sentimenteel, zo hoort het ook, we zijn in Italie voor iets ) geillustreerd door de uiteindelijke afloop.

Over het geweldige karakter van de moeder verwijs ik naar wat renske hierboven zegt. Aan het begin van de film had ik een gruwelijke rothekel aan haar (het is zo'n mens dat je soms ook voor je in de winkel of zo tegenkomt, maar liefst zo weinig mogelijk) maar naarmate de film vordert begin je haar pijnlijk genoeg te begrijpen en zelfs te bewonderen.

Een geweldig goede film dus, want ik zwijg nog over de schitterende manier waarop dit alles in beeld wordt gebracht, de onthutsende intensiteit waar de hele film in baadt, de verzengende hitte en de akelige drukte die de sfeer haast ondraaglijk maken. Dat de ondertitels op bepaalde mensen totaal niet meer konden volgen is daar een mooi bewijs van. Ik zat zelf ook totaal verbouwereerd te staren naar het totaal onverstaanbaar door elkaar geschreeuw en gekakel, en dat de ondertitelaar hier schijnbaar ook geen woorden voor vond maakte het enkel sterker vond ik. Diepe, diepe buiging in ieder geval en Visconti for president .

Bijzonder mooie film. Anna Magnani in full overdrive mode. Haar rol als moeder die in de goede bedoelingen voor haar dochter compleet doorgeslagen is gaat op en neer van hysterisch tot tragisch en zelfs ontroerend. Dit is mijn vierde Visconti tot nu toe, en met uitzondering van de tegenvaller Morte a Venezia, zijn het allemaal kleine meesterwerkjes. Dikke 4* voor Bellissima.

Sympathiek werkje, deze vroege film van Visconti. Interessant verhaal met een goede mix van drama en komedie, mooi gefilmd en goed geacteerd. Niet alleen door Anna Magnani, maar zeker ook door Tina Apicella, als de kleine Maria. Wel grappig dat, net als in de film, het succes niet weggelegd is voor Anna. Dit zou de enige film zijn waar ze ooit in speelde.

Goede film, maar toch niet zo bijzonder als veel van zijn latere meesterwerken. Ergens tussen de 3,5 en 4 sterren.

Wat een actrice die Magnani. Geweldig!

Het verhaal is wat sentimenteel idd, maar wat kan dat schelen met zulk acteerwerk.

Alleen hopen dat je eigen vrouw niet zoveel lettergrepen gaat gebruiken.

Pak een fles mooie Chianti en ga em lekker kijken.

Opnieuw een onvergetelijke rol van Magnani. Understatement: wat een actrice! Spetterend en sputterend.

Bellissima is vertederend, rauw, bijtend en humoristisch. En een flinke sneer naar de filmwereld. Nog steeds actueel natuurlijk, genoeg one-day-flies in zowel film-, tv-, en muziek-wereld. De weg naar roem is voornamelijk vallen, opstaan is slechts voor een enkeling weggelegd.

Ik moest wel even slikken tijdens de scene dat Magnani met haar dochtertje na de uitlach-buien van de 'grote mannen in de filmwereld' uithuilt op een bankje, terwijl je op de achtergrond een circustent ziet staan inclusief het geluid van slaande zwepen. Wat een metafoor!

Indrukwekkende film. Toch slechts 4 sterren, aangezien de film toch niet erg liep (gevoelsmatig) op sommige momenten, de zogenaamde inkak-momentjes.

Sympathieke film, op het einde zeker ontroerend maar er is wel wat over-acting (niet van het gezin van Magnani) en bijzonder veel Italiaans gekwetter. Heel erg wat ze zo'n klein lief meisje aandoen.

+3+

Bellissima is echt zo'n film die alleen maar uit Italië afkomstig kan zijn : een spervuur aan dialogen, of ze interessant zijn of niet maakt weinig uit, overvloed aan de meest bizarre typetjes die, ironisch genoeg, je daar op elk uur van de dag kan vinden en veel, veel, veel drukte... Dat is zo wat je van de film mag verwachten...op het eerste zicht, natuurlijk.

La Magnani zet een geweldige rol neer, eentje die een hele film kan dragen, en dat lukt haar zeker. Wat een temperamentvol karakter zet ze hier neer, met zo'n acteergeweld dat je er bang van wordt. In één scene kan ze roepen, wenen, droevig, cynisch, gelukkig en oprecht geïntereseerd zijn, liefdevol haar kindje knuffelen en dan nog vlugjes haar eigen ego strelen... oef ! En deze opsomming zou je eigenlijk moeten lezen met dezelfde snelheid waarmee ze haar snedige, vurige en spitse dialogen opzegt die ongeveer 75% van het script innemen. En als je iets niet boeiend vind, zoals veel van die dagelijkse praatjes, moet je je daar niet veel zorgen om maken want er zal zeker iets uit haar mond komen die je emoties wel gaat beginnen prikkelen.

Adriana is geen droomster, geen vrouw die schreeuwt omdat haar nageltjes zijn gebroken. Ze staat met beide voeten op de grond, ze is niet melig-romantisch, houdt geen blaadje voor de mond, is nooit opgefleurd maar wel netjes gekleed, kan haar mannetje zeker staan, maakt plannen voor de toekomst, is altijd in de weer voor haar kind ( maar ook veel voor zichzelf ) en ze weet dat je het leven met vallen en opstaan moet doorstaan en dat je met opgeheven gezicht verder moet gaan. Dat is Adriana. Een eersteklas vechtster !

De rest zijn allemaal goed neergezette bijrollen, maar die staan allemaal in de schaduw van deze topprestatie. De kleine Tina is gewoon zichzelf, een schattig meisje, en meer moet ze niet doen. Zeker niet ‘acteren’ want dat zou de boel zeker verpest hebben.

Het verhaal klinkt misschien zo neorealistisch als wat, maar toch laat de film merken –in de achterliggende, verscholen gedachts onder het eigenlijke plot- dat het niet tot dat genre behoort. Ten eerste zijn Anna Magnani en Walter Chiari geen onbekende acteurs en ten tweede is de hele film een aanklacht tegen de filmindustrie en in het bepaald tegen het neorealisme zelf. Want de film laat op een droevige, toch realisitsche manier zien wat er zich allemaal achter de schermen afspeelt met een licht satirische inslag : neorealistische acteurs zijn niet meer dan ééndagsvliegen die dan opnieuw hopen werk te vinden. En dan vallen de nobele boodschappen van deze films, die zich als puur en realistisch voordoen, als een kaartehuisje ineen, want uiteindelijk is het allemaal een illusie en daar waar de filmmaatschappij als eerste het voorbeeld zou moeten geven, is het de eerste die ervan profiteert... na Bellissima bekeken te hebben zal je zeker met een andere instelling naar films als Ladri Di Bicilette kijken...

Maar het eigenlijke verhaal boeit niet echt en veel stukken zijn te langdradig en het is vooral dankzij de goede acteerprestaties dat je deze film na een uur niet stopzet want de achterliggende boodschap kan je meestal appreciëren als de film gedaan is, althans bij mij. Maar de film is wel het bekijken waard moet ik zeggen.

3* vooral voor de geweldige hoofdrolspeelster !

Derde Visconti voor mij, en waar ik Ossesione en La Terra Trema goed tot zeer goed vond, heeft deze film me ruim anderhalf uur op de zenuwen gewerkt. 90% van de screentime wordt er geschreewd, waarvan de helft in koor. En ook al hoort dit bij de situaties en karakters, het is voor mij absoluut geen genot om naar te kijken/luisteren.

Erg zonde van de film overigens, want de beelden waren sfeervol en het verhaal had zeker potentie.

Misschien dat ik de film beter zonder geluid had kunnen kijken.

Meesterlijke film van Visconti. De kracht van deze film zit hem in mijn ogen in Magnani en Visconti's superieure oog voor detail. De manier waarop hij Italie, haar mensen en de filmwereld schetst zijn heerlijk karakteristiek doch zeer realistisch. Magnani zorgt met haar intense overtuiging voor vele kippenvel momenten, die ogen...

Pareltje uit de filmgeschiedenis dit.

Magnani. Punt.

Zij maakt elke film tot een psychologisch intense, pure en diepe film.

Prachtig.

Werkelijk heerlijk vind ik dat. Oer-Italiaans.

...En verder om het understatement ten top te brengen: mamma mia wat een wereld rol van Anna Magnani! Een van de beste vrouwelijke hoofdrollen die ik uit die tijd ben tegengekomen. Die charisma, haar gekwebbel en karakter, haar methodes en aanpak, werkelijk ´n lust voor het oog. Zelden zo fascinerend naar een actrice zitten kijken. De film is naar Visconti's eigen zeggen een aanklacht tegen het neo-realisme - toch blijft Visconti netjes binnen het concept van neo-realisme. (de wereld is vol met trouweloosheid en begerigheid, de rijke winnen tegenover de arme, arm geboren is arm sterven)

Visueel had de film wat meer aandacht mogen krijgen, her en der wat saai, al past de manier van filmen wel perfect in de context.

Bellissima blies mij nergens van mijn zitplaats of liet nergens echt een indruk achter (buiten Magnani), toch is het een zeer geslaagde werk geworden.

Mijn 3e Visconti

Wat me dan direct ook opvalt is dat deze lichtvoetiger is dan de voorgaande die ik heb gezien (Gattopardo en Notti Bianche). Ook eindigt deze Bellissima met een relatief happy end.

Toen de film opende met Magnani die in een koor zit te zingen had ik wat men twijfels en ook de volgende tien minuten waar er veel gebruik gemaakt van Italiaanse furie bleven die twijfels. Gelukkig verdwenen ze daarna als sneeuw voor de zon wanneer ik wat meer in de film geraakte.

Ik kende Magnani niet maar het blijkt dat ze toch wel een degelijke actrice is. Ze speelt het personage Maddelene bijzonder sterk en slaagt erin om zich in allerlei gevoelens te wentelen en te draaien om toch maar haar zin te krijgen. De bijrollen waren ook wel amusant met als hoogtepunt de vrouw die een tijd de lerares van Maddelene's dochter speelt vooral dan de manier waarop ze uit de film wordt gewerkt door middel van Spartaco.

Wat een minpunt is, maar dan kan de film zelf niets, is dat er soms zoveel dialoog op zo weinig tijd wordt gegeven dat de ondertitelaar helemaal niet kan volgen en soms hele stukken skipt.

Bellissima is een zeer mooie film maar mist toch nog ergens de flair die Visconti in zijn latere films wel zou kunnen produceren.

4*

Zeer mooie poster trouwens al lijkt de dochter hier meer op een jongetje dan op een meisje.

Prachtige film van Visconti, het einde is zo mooi en ontroerend. Magnani zet hier werkelijk een verpletterende prestatie neer, wat een rol. Ik ga voor 4*

Geweldige film. Je wordt helemaal gestoord van het drukke gedrag van de mensen, maar dat geeft deze film juist zijn charme.

Ik ga voor 4

Niet bepaald mijn thema; waarschijnlijk blijft Belissima niet hangen, hoewel Magnani mij absoluut wist te boeien. Grappig is inderdaad dat de ondertiteling haar niet bij kan houden.

Verder: mooie opening, en in zijn geheel zéér realistische psycho-dramatische weergave van een Italiaanse vrouw.

Visconti weet personages trouwens toch wel écht goed uit te diepen..

Ik sluit me aan bij de vele mooie bijdragen hier. Een vroege Visconti, maar je herkent gewoon de hand van de grootmeester. Op elk gebied. En Magnani is verbluffend.

Meesterwerk van Visconti. Deze film is ijzersterk en ik was bijzonder onder de indruk van de details die Visconti en Magnani hier neerzetten. Alles over het Italiaanse leven en volk wordt echt prachtig uitgewerkt in het verhaal. Allemaal erg mooi. Verder is het acteerwerk van Magnani prachtig en bezorgt me gewoon echt kippenvel.

Pure filmkunst gewoon dit.

5,0

Die indruk kreeg ik ook. Vrij veel werd niet ondertiteld, maar je kunt dat de ondertitelaar niet kwalijk nemen. Vooral als die stuk of tien buurvrouwen van Magnani in een scène zitten verandert het geheel in een heuse vocale vulkaanuitbarsting. Ik zie de regieaanwijzing van Visconti al voor me: "Alle buurvrouwen moeten ten alle tijden iets schreeuwen. Anna Magnani moet vervolgens proberen twee keer zo hard te spreken als al die buurvrouwen bij elkaar."

In feite is dit iets wat me al meerdere malen heeft geïrriteerd aan enkele Italiaanse films, dat overdreven temperamentvolle, wat al snel verandert in extreem melodrama, overdreven humor en een hoop gekrijs. Niet mijn ding, maar bij Bellissima werkte het voor mij wel en dat komt wellicht omdat het hier zo ver doorgevoerd wordt dat het extreme ervan bijna surrealistisch wordt. Toen ik er eenmaal in zat begon ik die aaneenschakeling van scènes waarin vele vrouwen hun keel schor aan het maken waren hilarisch te vinden. Niettemin zou ik niet in een straal van 50 kilometer in hun buurt willen wonen.

Verder is het een sterke film over de doorgeschoten wensen van een moeder voor haar kind; wellicht een film die voorloopt op het levensverhaal van Michael Jackson. De film is geregeld grappig en scherp geschreven, maar het meest indruk maakt het nog wel met de donkere laag die erin zit. Dat kind werd echt gekweld hier en dat straalde er toch wel vanaf. Ook knap is dat Magnani sympathiek blijft ondanks dat haar personage eigenlijk vooral slechte keuzes maakte.

Wel vond ik het allemaal wat te lang doorgaan en is het subplot met die man die Magnani probeert te verleiden wat te tam uitgewerkt in vergelijking tot de rest van de film. Opmerkelijk verder hoe zee Visconti's stijl hierna verandert is. Bijna niet voor te stellen dat dit van de man achter Il Gattopardo is.
3,5*

Je moet er tegen kunnen, van die schreeuwende Italiaanse vrouwen, want je komt ze in diverse klassiekers tegen en hier is dat niet anders. Zolang de rest eromheen maar goed verzorgd is, is dat voor mij geen enkele probleem en op dat gebied zit het hier meestal wel snor.

Visconti weet het eenvoudige verhaaltje vrij goed uit te werken tot een behoorlijk boeiend geheel. De grote spil in het geheel is Anna Magnini, die een sterke rol aflevert als de moeder, die eerst blij is voor haar kind, maar daarna duidelijk haar kind tegen alle hoon en spot wil beschermen. Tussendoor zit er som ontzettend veel gepraat in en is niet alles even duidelijk te volgen, al blijft de rode draad altijd vrij gemakkelijk overeind. Visueel ziet het ook niet onaardig uit, al mist Visconti hier en daar nog de verfijning, die hij in latere films (vaak) wel heeft.

Bellissima mist echt grootste momenten en is hier en daar iets minder interessant. Maar over het geheel gezien is het behoorlijk boeiend, goed acteert en een aardig meeslepend verhaal. De poster hier, schetst de films trouwens perfect.

3,5*

Prima Italiaans meesterwerk. Die filmcrewmensen op een rijtje die zich bescheuren om iemands performance deed me denken aan het latere tv programma Idols.

Hier in begin jaren 50 laat al zien hoe weerzinwekkend het is hoe machtige juryleden op ondergeschikte amateurs kunnen reageren.

Ik vond het een schitterende film!

Vond deze nogal tegenvallen, duidelijk bevallen Visconti's sort of neo-realistische films me stukken minder dan zijn latere epische drama's. Magnani is als altijd sterk, ik heb eigenlijk nog nooit een zwakke vertolking van haar gezien. Wel is het meer van hetzelfde, larger than life, volks, humoristisch, tragisch ook wel. Het concept sprak me op zich best aan, maar de uitvoering deed het niet op een of andere manier. En ik hou normaal gesproken best van drukpratende Italianen die door elkaar heen praten. Misschien ligt het aan mijn bui.

Tijdens haar strijd om van haar dochter een kindsterretje te maken zegt Maddalena (Anna Magnani) op een gegeven moment: "Ik had een actrice kunnen zijn." Daarmee verraadt ze wat haar drijft: ze wil haar eigen droom beleven via haar dochtertje, dat weinig talent heeft en nauwelijks beseft wat er gaande is.

Het is echter al te gemakkelijk om haar te veroordelen. Er speelt ook een sociale factor. Ze wil dat haar dochter het later beter heeft dan zijzelf. Ze woont in een volkswijk in het naoorlogse Italië, verdient wat geld als thuisverpleegster. De mensen wonen dicht opeen en sober. Gebouwen zijn in slechte staat, de muren kaal, de interieurs schamel. Het contrast met de ijdele glitter van de Cinecittà is groot.

Visconti vindt het juiste evenwicht tussen realisme, sentiment en humor. Anna Magnani is geweldig als de energieke flapuit, bij momenten driftig en onuitstaanbaar, maar met het hart op de juiste plek.

Vandaag te zien op TV > ARTE > 22:00 uur

Een ontluisterende kijk op het filmbedrijf in naoorlogs Italië. Meteen ook de keerzijde van de neo-realistische stroming waarbij niet-professionele acteurs uit het publiek worden opgepikt. Anderzijds is ook deze film neo-realistisch opgevat, met niet-professionele acteurs, wat er een zelfironiserend gevalletje van maakt. Ook de enige film van Visconti met een komische ondertoon, lees ik hierover, in elk geval heb ik die wel kunnen smaken.

De film draait rond huisvrouw Anna Magnani die haar dochtertje Tina Apicella wil lanceren in de filmwereld. Opvallend dat het vooral over de droom van Magnani gaat, waarbij de mening van haar dochtertje geen moment wordt gevraagd. Zij wordt behandeld als een soort object. Een verhaal dat ook vandaag nog wel actueel is, in de wereld van entertainment en ook de sport. Magnani neemt de meeste schermtijd in en heeft hele lappen tekst, die ze overtuigend brengt. Sowieso een film met veel geschreeuw en temperament, wat niet ongewoon is voor Italiaanse film. Leuk verder dat Alessandro Blasetti zichzelf als regisseur mag spelen.

Het verhaal is intelligent uitgewerkt, met nevenpersonages die het geheel realistisch kruiden, toewerkend naar een mooie climax.

Noot: op het gelijkvloers van het appartementenblok wordt een film geprojecteerd waarop Magnani en filmechtgenoot Gastone Renzelli (in het echte leven een slager) commentaar leveren. Het gaat om Red River (1948) , waarvan het ongelooflijke toeval wil dat ik die film net gezien heb voorafgaand aan deze Bellissima.

Mooie Italiaanse klassieker. Anna Magnani spat zoals steeds van het scherm, zoals later Sophia Loren en Gina Lollobrigida ook zouden doen. Wat een actrices waren dat toch, nu stelt de Italiaanse cinema niet veel meer voor, behalve af en toe een tv-serie die het grote scherm haalt, zoals La meglio jiuventud.

Leve de zwart/wit classics van weleer met echte filmsterren!!

Koppijn van dat geschreeuw de hele tijd, bovendien te melodramatisch. Niet mijn ding dit.

Dit jaar zat Bellissima in het Venice Classics-programma van de Biennale. Op MUBI kon ik hem inhalen (verdwijnt eind deze maand), al was het dan niet de 'nieuwe' versie van de film. Ik vond deze on demand-versie schappelijk genoeg.

In deze klassieker van het neorealisme, die ook voor Visconti (hij was niet de enige) een vroege fase in zijn later elders afgeslagen carrière markeert, denkt een moeder uit de arbeidersklasse een ontsnappingsroute voor haar uitzichtloze bestaan te hebben gevonden. Dat haar hoop ijdel is, mag duidelijk zijn, maar thematisch is dit natuurlijk wel een mooie dubbele spiegel voor de aantrekkingskracht van cinema en de onvermijdelijkheid van de klassenstrijd. Het grootste euvel is hier het typisch hysterische acteerwerk, waarbij de meeste volwassen spelers (met Anna Magnani voorop) dialogeren alsof ze een gehoorapparaat in hebben. Niet zelden is het conflict in scènes zo aangezet dat ik weer moest verzuchten: 'oh ja, dáárom heb ik een haat-liefde verhouding met dit belangrijke 'hoekje' van de filmgeschiedenis.'

Haha, niemand kan zo mooi foeteren met al die gebaartjes als Magnani.

En inderdaad leuk dat de echte Blasetti hier zichzelf speelt.