La Nuit Américaine (1973)

Sympathieke film.

En vooral leuk voor filmliefhebbers. Een kijkje op de set. Het gedoe met de ster, met de scriptgirl, de stuntman... de verliefdheden, onzichtbare afspraken, en dat soort dingen. Leuk !

Mooie scène : de hele crew staat toe te kijken hoe een poesje naar een bakje melk moet lopen (of zoiets). Dat kost vele uren, en allerlei geklooi want dat beest verdomt het. Heel herkenbaar.

Luchtige en grappige kijk op de set van een denkbeeldige film. Regisseur Truffaut speelt min of meer zichzelf. Verder een sterke vertolking van Léaud als de verwende en kinderlijke hoofdrolspeler

En een heeeeele mooie Bisset!

Klopt.

Film over film maken, wat erbij komt kijken, hoe mooi het vak is en wat er zo allemaal fout kan gaan. Heel wat. Dit is allemaal gegoten in een stijltje dat verdacht veel lijkt op Dynastie, inclusief fletse kleuren. Beetje over the top, zodat film en werkelijkheid dichter bij elkaar komen te liggen en het laat zien dat deze mensen in en voor de cinema leven. Vermakelijk vond ik het. Living in oblivion vond ik vermakelijker. Had hier beduidend meer, en wat artistiekers, van verwacht.

Oprecht mooie film waarin zowel de hoofdrolspelers en de regisseur zich kwetsbaar op durven te stellen en zeggen wat hen zoal beweegt.

Misschien wat cliche, dat een vrouw vervelend nieuws hoort, daardoor teveel alcohol drinkt en vervolgens cast en crew teleur moet stellen omdat ze een bepaalde scene niet gedaan krijgt. Toch werkte de manier waarop zij telkens de verkeerde deur openmaakte mij behoorlijk op de lachspieren, terwijl het van de andere kant ook best sneu was.

Naast de vele beslommeringen van acteurs en actrices, die tijdens het filmen o.a. sterallures vertoonden danwel langzaam volwassen werden, krijgen we ook inzicht in waar je allemaal rekening mee moet houden als regisseur zijnde. Uiteenlopend van wat te doen als er iemand zwanger is? Hoe zit het met naaktcontracten? Hoe zorg je ervoor dat de toestroom aan mensen die uit de metro komen niet onuitputtelijk blijken? Er komt toch wel een staaltje perfectionisme bij kijken wat deze film mooi in beeld weet te brengen en zoals Jeunet al eens zei, dat hij geen kleur auto op camera vastgelegd wilde zien die niet strookte met zijn rood - groene kleuren.

Wat ik lief vond, was hoe de cast elkaar af en toe opzocht. Als je een tijdje met ' vreemdelingen ' optrekt ( zoals iemand in de film het verwoordde ) is het toch mooi hoe intiem je wordt met elkaar, ondanks dat de slotconclusie luidt, dat het hele filmcircus uiteindelijk weer uit elkaar gaat en je weer afscheid moet nemen om weer aan iets nieuws te bouwen.

Mooiste moment in de film was absoluut toen iedereen in de auto stapte om op weg te gaan naar een filmlocatie in de bergen. Naast het inzicht dat we krijgen in ' wat er allemaal komt kijken bij het maken van een film ' blijkt ook de opgenomen film zelf best vermakelijk. De kleuren waren inderdaad wel wat flets, maar dat stoorde mij niet, evenals de muziek, die goed tot zijn recht kwam hier. Ontroerend en grappig document over de facetten die om de hoek komen kijken bij het maken van een film.

Truffaut als acteur speelde daarnaast ook een fijne rol, net zoals ik de gehele cast nergens op kleine ergernissen van mijn kant kon betrappen. 4*

Mooie film. Ik heb hem destijds in de bioscoop gezien en vond hem toen beter, dan bij deze hernieuwde kennismaking. De acteurs doen het allemaal prima, maar niet uitzonderlijk goed.

Truffaut verklaarde destijds dat volgens hem "Singin' In The Rain" de beste film allertijden was.

Ook dat is een film over het maken van een film. Wellicht werd Truffaut daardoor geïnsprieerd.

Een erg fijne film over het maken van een film en alle aspecten die daar bij komen kijken.

Ik vond het vooral interessant om eens te zien hoe het eraan toe gaat op zo’n filmset, en ik denk dat deze film daar een goed inzicht in geeft. Vooral de onderlinge interactie en de emoties die het maken van een film oproept bij de acteurs en actrices komt goed aan bod. Truffaut laat in deze film ook nog eens zien goed te kunnen acteren. Sowieso is het acteerwerk prima. Jacqueline Bisset viel mij ook positief op, al was het dan vooral vanwege haar indrukwekkende verschijning.

De film begint traag en in het begin zie je hoe een ingewikkelde filmscène wordt gefilmd en daarnaast worden enkele zaken getoond, die mis kunnen gaan bij het maken van een film. De vrouw die een aantal keer de verkeerde deur pakte was overigens ronduit hilarisch, ook al was de scène misschien niet zo bedoeld. Het valt vooral op dat Truffaut zich eerst richt op de technische kant van het filmproces en daarna vooral op de diverse personages.

Verder valt vooral op dat het een behoorlijk autobiografische film is. Het is in feite een opsomming van de gehele carrière van Truffaut. Er zitten enkele subtiele verwijzingen in naar het vroegere werk van Truffaut. Daarnaast is het personage Ferrand, dat Truffaut hier zelf speelt, natuurlijk overduidelijk op zichzelf gebaseerd. De scène, waarbij Ferrand aan zijn jeugd en daarbij enkele foto’s stal van Citizen Kane is trouwens een geweldige scène. Echt mooi gedaan.

Truffaut ligt mij wel en is een prima regisseur. Een erg goede film over het maken van een film dus, en ik zou zo gauw geen betere weten over dit onderwerp.

4,0*

Misschien wel het meesterwerk van Truffaut

Ik leerde Truffaut voor het eerst kennen via zijn Truffaut/Hitchcock boek dat hij had geschreven en meteen was ik wel geïnteresseerd in de Franse regisseur. Ik waagde me aan een aantal films maar dat was af en toe met wat wisselend succes (zo was Les Quatre Cents Coups een tegenvaller) maar over het algemeen kon ik hem erg waarderen. Van deze La Nuit Américaine had ik nog nooit gehoord maar toen ik zag dat ze de film gisteravond op het grote scherm in Cinema Zuid draaiden besloot ik er naar toe te gaan. En geheel tegen verwachting in werd ik compleet weggeblazen.

Ik wist totaal niet waarover de film ging gaan maar een vluchtige blik op MovieMeter voor ik vertrok leerde me dat het een film over een film was. Een interessant concept en ik was benieuwd wat Truffaut er van ging maken maar dit is een erg leuk resultaat. Dit was Truffaut's 15e film en tijdens het maken van zijn voorgaande films heeft hij geregeld wat problemen ondervonden en die komen hier allemaal terug. Dat varieert van leuke, speelse scènes zoals de kat die maar niet van een bord melk wilt drinken tot lastige problemen zoals een actrice die een zenuwinzinking krijgt. La Nuit Américaine is vooral interessant vanwege het inzicht dat we hier krijgen in het maken van de film. Truffaut gaat nergens iets uit de weg en laat het maken van een film dan ook in zijn volle glorie zien en weet er tegelijkertijd een erg interessante sfeer rond te maken. Je krijgt een heerlijk warm gevoel bij het zien van de hechte familie die de crew wordt tijdens het maken van de film. In dit opzicht is dit voor mij dan ook de beste film die ik van de regisseur tot nu toe heb gezien. Misschien omdat het net zo atypisch is voor hem, ik heb bijlange na niet alles van hem gezien maar de films die ik wel heb gezien gaan praktisch allemaal over driehoeksrelaties. Ook de vele subtiele verwijzingen naar zijn oudere films, zijn jeugd (geweldig stuk wanneer hij de foto's van Citizen Kane gaat stelen) en andere regisseurs zijn erg leuk om naar te zien.

Als regisseur heb ik Truffaut dus redelijk hoog zitten maar ik vroeg me af hoe hij het er vanaf ging brengen in de hoofdrol maar ook op dat gebied weet hij me aangenaam te verrassen. Truffaut moet op zich natuurlijk niet veel meer doen dan zichzelf spelen (schitterend ook dat hij zijn gehoorapparaat er heeft ingestoken. Truffaut was helemaal niet doof maar hij vond het makkelijker om lastige vragen gewoon te negeren en stak dit dan altijd op zijn 'gehoorproblemen') maar hij doet dit erg aangenaam. En dan verschijnt na veel tamtam opeens Jacqueline Bisset en zat Metalfist daar met open mond te staren. Wat een prachtige vrouw! En ook een actrice die heel goed wist wat van haar verwacht werd en dit perfect speelt. Maar sowieso is iedereen in de film enorm goed gecast want Jean-Pierre Aumont als Alexandre is ook een heerlijke acteur om naar te kijken. Alleen Jean-Pierre Léaud als Alexandre komt af en toe iets te gekunsteld over maar dat is maar een erg kleine smet op de film.

Ik heb het al meerdere keren gezegd maar voor mij is dit tot nu toe het beste wat ik van Truffaut heb gezien. De sfeer voelt erg goed, de kleuren geven een warm gevoel maar ook heel het concept van een film te maken over het maken van een film werkt perfect. Truffaut doet het als acteur erg leuk maar ook de rest van de cast mag er wezen.

4.5*

Films over de filmindustrie weten mij bijna altijd te boeien en ik heb er dan ook veel een hoge score gegeven. Toch is het me nooit echt opgevallen dat die nooit echt gaan over het opnemen van de films. Ze gaan over hoe de regisseur of schrijver het creatieve proces doormaakt, hoe faam komt en gaat, hoe acteurs zichzelf iets te ver verliezen in hun rollen, hoe de machtsverhoudingen in elkaar zien, hoe geld en kunst er constant met elkaar in strijd zijn of over hoe je zingt en danst in de regen. La Nuit Américaine is echter de enige film die ik ken die gaan over het filmproces op zichzelf. Het is een komisch, lichtvoetig portret van het leven op de set. De stijl doet denken aan die Altman later zou perfectioneren, dus geen echte hoofdpersoon, maar meer een mozaïek van de verschillende personages die rondlopen tijdens de filmproductie en elkaars levens beïnvloeden.

Ik heb de kleine twee uur met bijzonder veel plezier zitten kijken, moet ik bekennen. Truffaut houdt het simpel en gaat niet voor zwaar drama, maar voor mij voelde als het creëren van een mythe rond het filmproces. Er straalt zoveel affectie voor het vak uit dat het gewoon aanstekelijk is. In feite is het een verzameling van korte observaties en kleine momenten in plaats van werkelijk een verhaal, maar deze korte segmenten vormen wel één geheel. Wel meer films van Truffaut werken zo (Jules et Jim vooral). Het mooie is dat het grotendeels steunt op irritaties op de set of dingen die mis gaan, maar dat Truffaut desondanks geslaagd de illusie weet te wekken dat dit het mooiste beroep van de wereld is. En ook één van de meest absurde, want veel van de dingen die gedaan moeten worden om de film te maken zijn nuchter gezien op zijn minst excentriek, zoals het vol spuiten van een straat met sneeuw, een set hoog in de lucht bouwen, omdat het uitzicht goed uitkomt, met zijn allen gespannen naar een kat kijken of het verzamelen van een bepaald soort boter om een actrice tevreden te houden. Van een afstandje zijn al deze acties volslagen belachelijk, maar in het eindproduct van de film werkt het als magie.

Een van de grootste verdiensten van La Nuit Américaine is dat het ook echt levendig aanvoelt. Een belangrijke observatie die Truffaut maakt is dat door de hechte, intense samenwerking (hier versterkt door een veel te strakke deadline) de groep tot een familie maakt, waarin buitenstaanders geen plaats hebben (een erg leuke grap is daarom dat de vrouw van een art-director altijd op de set aanwezig is om hem in de gaten te houden). Maar zodra de film afgelopen is valt de familie meteen uiteen, wat melancholische gevoelens kan opwekken, zoals hier onsentimenteel getoond wordt. Het personage van de regisseur en zijn assistente zijn zo geobsedeerd door het filmproces dat ze dit als het leven zien. Dus zodra de assistente tussendoor tijd vindt voor seks zegt ze er wel bij dat het niet te lang moet duren (het levert ook een leuke grap op als ze na de seks met een andere trui aankomt en de scriptgirl opmerkt dat er sprake is van een continuïteitsfout).

Enzovoorts, enzovoorts. La Nuit Américaine wordt zo een aaneenschakeling van dit soort fijne, kleine momenten. Het is niet Truffauts diepste films, waarschijnlijk zelfs één van zijn simpelste, maar het spreekt boekdelen over de gekte dat filmmaken is. Daarmee is het ook echt een uitschieter geworden onder de films over films en waarschijnlijk stiekem geloofwaardiger dan bijvoorbeeld 8 1/2 over de druk die het creëren van een meesterwerk met zich meebrengt of Sunset Blvd. over de onoprechtheid van de filmindustrie. Hier gaat het niet over film als kunst, maar film als vak en ik denk dat alleen een regisseur die compleet geobsedeerd was door film het zo had kunnen maken. En wie was er meer geobsedeerd dan Truffaut? Waarschijnlijk niet eens Martin Scorsese. Een slimme keuze is het dan ook om La Nuit Américaine niet te laten gaan over de creatie van een meesterwerk, maar van wat duidelijk een wegwerpfilm is. Het werkt vooral omdat het gaat over vakmannen en niet over genieën.

Ten slotte nog een pluim voor de warme cinematografie en de onweerstaanbare cast (vooral Bisset, Cortese en Baye).

4,5*

Goede review, TOR

Truffaut nummer 81/2 voor mij, grappig toeval. En een van de betere.

Grappig dat er bij een heleboel films die ik nog moet zien een verwachtingspatroon heb over de toon van de film. Bij deze film klopte dat niet echt. De film is veel lichtvoetiger dan dat ik deze film in mijn hoofd had zitten. En veel eenvoudiger van opzet dan films als 81/2 of The Player. En eigenlijk ook optimistischer, want ondanks alle problemen op de set straalt er wel veel liefde voor maken van films vanaf. En daar zit ook de sterke kant. De film is een liefdesverklaring aan het gedoe. En daarom heb genoten van deze film die uiteindelijk een verzameling anekdotes is, maar daar heel makkelijk mee weg komt. Maar in handen van een mindere regisseur en mindere cast had en ook een drakerig soapachtig geheel kunnen worden.

Grotendeels eens met The One Ring hierboven verder.

4.0*

Welke dvd is aan te raden? Film stond al op mijn lijstje, maar SB en TOR hebben me nog enthousiaster gemaakt.

De Nederlandse dvd is helaas out-of-print (Warner Bros).

Ik heb 'm gelukkig nog wel kunnen aanschaffen. Helaas wel in snapper.

Making a film is like a stagecoach ride in the old west. When you start, you are hoping for a pleasant trip. By the halfway point, you just hope to survive.

Film over film! Altijd leuk en zeker op de manier waarop Truffaut het aanpakt. Allerlei strubbelingen die die meemaakt tijdens het maken van een film passeren de revue, zoals tekst vergetende actrices, dieren die niet meewerken en een actrice die zwanger blijkt te zijn. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Truffaut zijn ervaringen in La nuit Américaine heeft willen verwerken. Echt denderend grappig vond ik het overigens niet, daar is het de film ook niet naar, maar interessant is het zeker.

Een soort van promotiefilm voor de bioscoop en zijn magie. Met de vraag of films belangrijker zijn dan het leven zelf, werd door de ogen van een kenner die liefde voor zijn vak uitstraalt, in de vorm van een gevoelvolle en luchtige komedie, een speelse inkijk gegeven bij de totstandkoming van een filmproductie (hoe een filmstudio deze maakt). De cast waren net kinderen die smachten naar liefde en die hun gevoelens liever binnen een fictieve wereld laten zien dan in het echte leven.

Er liggen al een paar films klaar, maar dit was de 1e film die ik ook daadwerkelijk zag van regisseur François Truffaut. Fijne kennismaking door deze 'La Nuit Américaine'. Het was vanavond gewoon lekker achterover hangen, borrel erbij en en genieten van het vermakelijke en luchtige geheel wat Truffaut verzorgt heeft in de vorm van deze prent. Echt leuk om dit te zien. Een film over het maken van een film, het hele productieproces en alle moeilijkheden + leuke dingen die spelen op én buiten de set. Er heerst een soort van familiegevoel en de film doet lekker druk aan. Een warm geheel. Oh ja en Jacqueline Bisset!

Klopt het dat deze film in alleen in de Engelse dub in HD te bekijken is? Hij is lekker slecht verkrijgbaar trouwens en dvd's kopen is eigenlijk een stap terug die ik liever niet doe. Ook oudere films zien er geremastered gewoon zoveel mooier uit.

Merci Beaucoup le Grunt!

Over welk toeval heb je het eigenlijk, starbright boy?

Ik houd ook altijd erg van films over films, en in die subcategorie is dit een hele goede. Vooral de scène met de kat was exemplarisch. Heerlijk.

Verder weinig toe te voegen aan de reviews van Metalfist en TOR.

Ik ben alleen (losstaand van de kwaliteit van de film) wat verbaasd over de vele loftuitingen voor de adembenemendheid van Bisset. Zal wel de blinde vlek in mijn oogbollen zijn, of een zeldzame afwijking in mijn perceptie van schoonheid, maar ik vond haar helemaal niet bijzonder eerlijk gezegd. Over smaak valt niet te twisten zeggen ze, maar wat dames betreft die rond die tijd hun opwachting maakten, kijk ik persoonlijk liever naar Claudia Cardinale, Raquel Welch, Jane Seymour en Isabelle Adjani. Of wat blond betreft Cybill Shepherd, Catherine Deneuve en Faye Dunaway. Al geldt dat voor sommigen meer voor de sixties dan seventies.

Niet belangrijk, maar het viel me wel op

Nu noem je natuurlijk ook wel een paar namen John Milton (Cardinale! Deneuve!), maar zou dan toch eens je ogen laten nakijken voor die blinde vlek

Ik zou wel willen, maar ik ben bang dat ik dan ook opeens romcoms mooi ga vinden

Spirituele look achter de schermen bij het maken van een film met dramatische en komische hindernissen.

Echt origineel : de cineast die de rol van "metteur en scène" vertolkt in zijn eigen film...over het maken van een film.

Een eerbetoon aan cinema eigenlijk, deze onderhoudende film, ook speels en ondeugend, met stevig acteerwerk (Valentina Cortese, de onvermijdelijke Jean-Pierre Léaud, Nathalie Baye...)

François Truffaut legt z'n favoriete medium onder een postmodern vergrootglas. In deze raamvertelling zijn er drie niveaus van realiteit. Op het binnenste niveau is er Je vous présente Pamela, een melodrama over een driehoeksverhouding, in de toen reeds achterhaalde stijl van de oude studio's. Alles is nep. Nachtscènes worden overdag opgenomen; ze gebruiken een laag nepsneeuw in het zonnige Nice. Het omkaderende verhaal is daarentegen realistisch en toont de verhoudingen tussen crew en acteurs op een set. Daarachter gaat de werkelijkheid schuil, waarnaar dikwijls geknipoogd wordt via de echte naam van enkele nevenacteurs, bioscoopaffiches en ware anekdotes.

De regisseur speelt een personage op wie hij zelf lijkt, maar toch niet helemaal, want hij gebruikte geen hoorapparaat en maakte veel vernieuwender dingen dan Pamela. In een droomscène zien we hem als klein jongetje dat opkijkt naar idolen uit Hollywood. Overdag wordt hij echter met de praktische bezwaren geconfronteerd die tussen droom en daad staan: acteurs met divagedrag, alcohol- of liefdesproblemen; een kat die haar rol niet kent, blunderende medewerkers, technische problemen en een onhaalbare deadline.

Tussen de vele goede acteurs valt vooral Nathalie Baye op als het ijverige scriptmeisje dat het productieproces belangrijker vindt dan de beslommeringen van het echte leven. Je krijgt een overzicht van wie er zoal bij dat proces betrokken is, van de rekwisiteur tot de régisseur of locatiemanager. Het is de dagelijkse strijd van mensen die ondanks een overvloed aan belemmeringen verder werken om hun jeugddroom gedeeltelijk waar te maken.

Een meta film over het maken van een film met Truffaut als regisseur in zijn eigen film. Truffaut haalt de glamour even van het filmmaken, wat ook te zien is in deze film bij een interview met het personage van Bisset als de vragen eerder over haar privéleven gaan dan over de film zelf. Truffaut wil zo aantonen dat filmmaken niet enkel glitter en glamour is, maar op de eerste plaats een vak met mensen die bezig zijn met hun vak. Maar voor je het weet zie je onder het professioneel filmmaken weer een nieuwe laag van privéproblemen bij cast & crew, van acteurs die puur professioneel bezig zijn en acteurs die hun ster altijd in de spotlights willen zien. Met aan de zijlijn de breiende vrouw van de opnameleider als getuige op de eerste rij.

Boeiende film met een liefde voor het vak en intrigerend over de dunne lijn tussen realiteit en film, tussen vakmanschap en de illusie van het filmwereldje.

Goeie film over een regisseur die begint aan zijn nieuwe film genaamd 'Meet Pamela'. Het hele film-maak-proces wordt hier op een speelse maar ook geloofwaardige manier in beeld gebracht (zelfs de soap-achtige ontwikkelingen op de set komen realistisch over). De prachtige openingsscene zet meteen de toon. Mooi camerawerk en dit kijkje achter de schermen is duidelijk met liefde voor het vak gemaakt.

Des te meer films over het maken van films ik zie, des te vervelender ik ze vind. Oninteressant en zelfingenomen.

Fijn dat je zo zelfkritisch durft te zijn.

Het filmproces is als een reis door het Wilde Westen, eerst hoop je op een aangename reis, maar al snel ben je al blij als je aankomt. Een grappige typering die als je het hele subgenre aan films en docu's over filmmaken beschouwt (Living in Oblivion, Burden of Dreams, Lost in La Mancha etc) redelijk lijkt te kloppen.

Deze Nuit Americaine is een klassieker in het genre. Truffaut speelt een wat minder ambitieuze versie van zichzelf, die eigenlijk liever Toergenjev had verfilmd in Japan maar in plaats daarvan onder grote tijdsdruk een romantisch niemendalletje regisseert. Ook altijd leuk, acteurs die met de nodige zelfspot een weinig vleiend beeld scheppen. Leaud als verwend, emotioneel onvolwassen mannetje, Cortese als labiele alcoholverslaafde. Minstens even leuk zijn de figuren om hen heen, de scriptgirl, rekwisietenman, producer, set-manager, ieder met zijn eigen sores en belang(etje). Los van de vermakelijke interacties binnen de crew is ook het filmproces leuk om te zien. Alles om de illusie overeind te houden, terwijl er continu kleine en grote problemen moeten worden opgelost.

Ik vind zo snel geen bron die het bevestigt, maar de jongen die in een droomscène Citizen Kane plaatjes steelt leek me de jonge Leaud uit Les 400 Coups, al zit de scène niet in die film voor zover ik me kan herinneren.

In het geval van Truffaut en Léaud gaat het zelfs nog dieper en vooral langduriger. Omdat Léaud als jonge jongen al voor Truffaud werkte (Quatre cents coups) en blijkbaar op school onhandelbaar was, wierp Truffaud zich op als mentor/vaderfiguur hetgeen beiden wel veel baat heeft gedaan. De echte ouders, scenario-schrijver en actrice , vonden dit prima. Dit is de illustratie van je laatste zin: terwijl er continu kleine en grote problemen moeten worden opgelost....Nou en of..

Ik schrok enigszins toen ik onlangs een foto zag van Léaud nú.