La Nuit Américaine (1973)

Fijn dat je zo zelfkritisch durft te zijn.

Het filmproces is als een reis door het Wilde Westen, eerst hoop je op een aangename reis, maar al snel ben je al blij als je aankomt. Een grappige typering die als je het hele subgenre aan films en docu's over filmmaken beschouwt (Living in Oblivion, Burden of Dreams, Lost in La Mancha etc) redelijk lijkt te kloppen.

Deze Nuit Americaine is een klassieker in het genre. Truffaut speelt een wat minder ambitieuze versie van zichzelf, die eigenlijk liever Toergenjev had verfilmd in Japan maar in plaats daarvan onder grote tijdsdruk een romantisch niemendalletje regisseert. Ook altijd leuk, acteurs die met de nodige zelfspot een weinig vleiend beeld scheppen. Leaud als verwend, emotioneel onvolwassen mannetje, Cortese als labiele alcoholverslaafde. Minstens even leuk zijn de figuren om hen heen, de scriptgirl, rekwisietenman, producer, set-manager, ieder met zijn eigen sores en belang(etje). Los van de vermakelijke interacties binnen de crew is ook het filmproces leuk om te zien. Alles om de illusie overeind te houden, terwijl er continu kleine en grote problemen moeten worden opgelost.

Ik vind zo snel geen bron die het bevestigt, maar de jongen die in een droomscène Citizen Kane plaatjes steelt leek me de jonge Leaud uit Les 400 Coups, al zit de scène niet in die film voor zover ik me kan herinneren.

In het geval van Truffaut en Léaud gaat het zelfs nog dieper en vooral langduriger. Omdat Léaud als jonge jongen al voor Truffaud werkte (Quatre cents coups) en blijkbaar op school onhandelbaar was, wierp Truffaud zich op als mentor/vaderfiguur hetgeen beiden wel veel baat heeft gedaan. De echte ouders, scenario-schrijver en actrice , vonden dit prima. Dit is de illustratie van je laatste zin: terwijl er continu kleine en grote problemen moeten worden opgelost....Nou en of..

Ik schrok enigszins toen ik onlangs een foto zag van Léaud nú.

Interessante film over hoe het er aan toegaat achter de schermen van het maken van een film. Altijd fijn om een film in een film te zien. Truffaut laat zien wat er allemaal bij komt kijken en toont aan dat het voor velen of zelfs voor allen gewoon werk is, een normale job met elk zijn eigen bekommernissen en moeilijkheden.

Besoignes met de acteurs, problemen met de kat, discussies met de producer en ga zo maar door. Wel een grappige scène met die kat. Ook de start van de film was een beleving om alle details te ontwarren van wie wat op welk moment moest doen.

Zeer realistisch ook gebracht denk ik. Soms vloeide realiteit en fictie wat door elkaar en wist ik niet goed of men in Meet Pamela zat of niet, maar dat maakte het extra fijn.