Meningen
Hier kun je zien welke berichten kappeuter als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
P.S. (2004)
kappeuter (crew films)
Opmerkelijke film.
De komedie zit vooral in het plot. Het uitgangspunt en het verloop van het verhaal zijn namelijk tamelijk overdreven. De zogenaamde reïncarnatie, de seksverslaving van de ex, het personage van Marcia Gay Harden... Die elementen zijn erg over the top voor een an sich serieus drama.
Het knappe is dat dit niet in de weg staat van erg overtuigend drama en erg overtuigende acteerprestaties.
Laura Linney is weer erg goed. Wat een fijne actrice is dat toch.
De cameravoering en art direction zijn erg sober en de film heeft jammergenoeg een tv-film-look.
Tegelijkertijd word je bij de lange takes opgezogen in het overtuigende drama en acteerspel.
Paard van Sinterklaas, Het (2005)
Alternatieve titel: Winky's Horse
kappeuter (crew films)
Erg lieve film!
Wat een schattig kind, die Winky.
Een film die je weer als een kind laat voelen, en dat vind ik knap.
Erg mooi gemaakte film, met veel oog voor detail en sfeervol. Warme film.
Palindromes (2004)
kappeuter (crew films)
Lichte teleurstelling.
Het idee van de verschillende actrices voor 1 karakter is leuk en goed uitgewerkt, maar verder vind ik het deze Solondz ontbreken aan scherpe dialogen. Als zwarte komedie vind ik 'm tegenvallen. Solondz kan beter. Welcome to the Dollhouse en met name Happiness hebben een beter script en beter uitgediepte karakters en meer hilarische danwel pijnlijke scenes. Happiness blijft toch torenhoog er bovenuit steken in Solondz oeuvre.
Palindromes is vooral een freakshow geworden, bijvoorbeeld die familie in het huis op de heuvel en die obese vrouw.
3,5 sterren
Panic (2000)
kappeuter (crew films)
Onderhoudende film, goed geacteerd door Macy, maar een beetje te braaf allemaal.
Er wordt over het algemeen de gulden middenweg gekozen en daardoor dacht ik steeds: gaat er nog wat gebeuren of hoe zit dat.
Panic Room (2002)
kappeuter (crew films)
Meg Altman (Jodie Foster) is een pas gescheiden moeder die met haar dochter een statig huis in een chique wijk in een Amerikaanse stad betrekt. Het is een immens gebouw, eigenlijk veel te groot voor moeder en dochter alleen. In het gebouw bevindt zich een zogenaamde Panic Room. Bij tijden van nood is deze geheime afgezonderde kamer een uitstekend vertrek om te schuilen. Laat nou uitgerekend de eerste nacht dat ze in hun nieuwe huis gaan slapen, drie inbrekers op bezoek komen. Zij zijn op zoek naar een grote geldbuit, die zich in.....jawel, de Panic Room bevindt.
Je raad het al, moeder en dochter weten deze extreem beveiligde kamer veilig te bereiken.
Vanaf dat moment begint een boeiend kat-en-muisspel tussen de bewoners en de indringers.
De Panic Room is hermetisch afgesloten van de rest van het huis. Deze kamer heeft een wand vol met monitors die zicht bieden op praktisch elke kamer in het huis. De indringers kunnen voor de bewakingscamera's via gebaren communiceren. Meg Altman kan eenzijdig via de intercom de indringers toespreken. Met andere woorden; de communicatie verloopt gebrekkig.
Het verhaal speelt zich af op twee niveau's. Ten eerste die tussen moeder en dochter in de Panic Room en de inbrekers. En ten tweede de onenigheid tussen de drie inbrekers. Het zijn duidelijk niet elkaars beste vrienden. En ze houden er verschillende ideeën op na, hoever te gaan met het intimideren van de bewoners die in de Panic Room zitten.
Jodie Foster speelt overtuigend iemand die doodsangsten uitstaat. Ze is een jonge moeder die niet met zich laat sollen en probeert onder deze uiterst moeilijke omstandigheden haar dochter zoveel mogelijk te beschermen.
Een van de inbrekers is Forrest Whitaker. De beveiliging van de Panic Room heeft hij als medewerker van een beveiligingsbedrijf namelijk geinstalleerd. Een rol die aansluit bij zijn rol als huurmoordenaar in de film Ghost Dog. In die film is hij bedreven in het gebruiken van allerlei technische snufjes. In Panic Room ligt zijn personage in het verlengde van die in Ghost Dog.
Panic Room is een volstrekt andere film dan de eerdere Fincher films en kan getypeerd worden als een zogenaamde suspense film. Het is een vrij eenvoudig verhaal en de film heeft ook geen diepere lagen zoals The Game en Fight Club.
Het verhaal is dan wel eenvoudig, maar weet van begin tot eind te boeien. Toch draagt de film niet zo'n nadrukkelijk David Fincher stempel als Se7en en Fight Club. De eerste tien minuten speelt Fincher nog met camera's die dwars door voorwerpen en muren bewegen. Dat wisten we al van zijn eerdere werk: cgi is in de handen van Fincher goud.
Voor David Fincher fans zal deze film wel even wennen zijn. Panic Room is meer rechttoe rechtaan dan zijn eerdere films. Het is een vakkundig, met veel oog voor detail gemaakte film met goede acteurs, die garant staat voor anderhalf uur vermaak.
Paper, The (1994)
kappeuter (crew films)
Sympathieke ensemble cast film met een goede mix van komedie en drama-elementen, verteld met redelijk wat vaart.
Van de hoofdrollen met bekende cast vind ik Michael Keaton, Robert Duvall, Glenn Close en Marisa Tomei allen overtuigend, maar vooral Michael Keaton en Robert Duvall geven net dat beetje extra.
Het verhaal is niet zo heel bijzonder, maar meer hoeft het ook niet te zijn.
Misschien nergens echt hoogstaand, toch zeker de moeite waard en leuk om weer eens wat 90s sfeer te proeven.
Papillon, Le (2002)
Alternatieve titel: The Butterfly
kappeuter (crew films)
Le Papillon is een lieve kleine film.
Jong leert van oud, maar oud leert ook van jong. De wisselwerking tussen die oude man en het kleine meisje is leuk. Soms doen de dialogen van het meisje wat te bedacht aan, maar nergens is het storend.
De film heeft mooie natuurbeelden die mij doen herinneren aan de lange zomervakanties uit mijn jeugd.
Paris (2008)
kappeuter (crew films)
Toch weer een aangename Klapisch.
In het begin stonden bepaalde personages me niet zo aan.
Ik vond Binoche zelfs wat saai en gewoontjes.
Gelukkig zet het verhaal een paar tandjes bij en wordt het steeds interessanter.
Mooie kijk op het leven, de dood en relaties.
Het had filmisch gezien allemaal wat spannender gemogen. Er zitten hier en daar wat geinige visuele dingetjes, maar verder is het erg rechttoe rechtaan. Maakt niet heel erg veel uit, het is hoe dan ook vooral een acteursfilm.
Uiteindelijk toch weer genoten van Juliette Binoche!
Party, The (1968)
kappeuter (crew films)
Melige film. Ik had er iets meer van verwacht.
Wat mij betreft had het wat meer mogen escaleren. Gezien het opblazen van de set in het begin van de film, zat ik steeds te wachten op gigantische escalatie en een sneeuwbaleffect aan incidenten, maar steeds werden Sellers stupiditeiten vrij vlot weer hersteld. Dat vond ik jammer.
Ik zag net voor de tweede keer het filmpje Dinner for One (1963). Ouderwets leuk filmpje, over een butler die een diner voor een oude dame moet verzorgen. Bovendien moet ie ook de plaats innemen van de denkbeeldige gasten en dat betekent dat ie nogal wat glazen alcohol achterover moet slaan. Uiteindelijk is ie ontzettend dronken. Dit filmpje (toneelstuk is nog veel ouder meen ik) moet wel een inspiratie voor Edward's The Party zijn geweest aangezien er letterlijk grappen uit dit filmpje zijn overgenomen (zoals de butler die dronken doorloopt op de trap en weer terug).
En wellicht Tati's Play Time, hoewel The Party vrij vlot na Play Time uit kwam.
'Wyoming Bill' Kelso zou wel eens inspiratie geweest kunnen zijn voor het personage Joe Buck (Voight) in Midnight Cowboy. Ik dacht gewoon dat 't Voight was.
Passager de la Pluie, Le (1970)
Alternatieve titel: Rider on the Rain
kappeuter (crew films)
Marlène Jobert zie ik graag.
Het verhaal is wat mager. Het kat-en-muis-spel kent nogal wat herhaling. De film is vrij traag en de film moet het vooral hebben van de broeierige sfeer. Die bijzondere sfeer de degelijke cast maakt de film zeker de moeite waard om eens te zien.
Passievrucht, De (2003)
kappeuter (crew films)
De Passievrucht opent overdonderend met een vrijscene, ongewoon vroeg in de film. Gewaagd en rauw op je dak, maar binnen luttele minuten is meteen helder waar het in de film om draait. Het verleden van hoofdpersonage Armin Minderhout is plotsklaps totaal tegenovergesteld van wat het was: hij blijkt niet de vader van zijn zoontje, want uit een test blijkt dat hij altijd onvruchtbaar is geweest.
Omdat de moeder van zijn 'zoon' al 10 jaar overleden is en hij het haar niet meer kan vragen, begint hij een zoektocht naar de echte vader oftewel de dader (!). Vanaf dan ontvouwt het verhaal zich als een whodunnit. Een voor een passeert een mogelijke verdachte de revue. Ze worden ook letterlijk in de vorm van politiefoto's gepresenteerd.
De flashbacks dienen als puzzelstukjes in de op te lossen puzzel. Een zoektocht die de kijker vaak op het verkeerde been zet. Hierdoor komt een boeiend verhaal tot stand waarbij het karakter van Minderhout steeds meer naar de oppervlakte komt. Waar hij de ietwat timide, doorsnee man was, wordt hij een onevenwichtig rusteloos persoon en ondervindt als het ware een vervroegde midlife crisis.
Peter Paul Muller heeft het uiterlijk van de gewone man, het zou je buurman kunnen zijn. Aangezien hij ook de rol van 'gewone man' speelt, is hij dus goed gecast. Muller zet perfect de getergde, uit het veld geslagen Minderhout neer.
De momenten waarop hij zich wezenloos toont zijn het mooist. Hij lijkt dan het evenwicht kwijt te zijn en in een bepaalde scene zweeft hij zelfs. Dat is prachtig weergegeven. Special effects in dienst van het verhaal, zoals het hoort.
Carice van Houten is de overleden vrouw van Minderhout; Monika. Zij weet van Monika een mysterieuze vrouw te maken. Haar spel is betoverend. Haar rol is zeer expressief, met weinig tekst. Samen met het sporadisch tonen van beelden met haar, houdt dit het mysterie rond haar mooi in stand.
Naast de hoofdrollen toont de castlist een indrukwekkende lijst van namen. Bijrollen van respectabele acteurs als Jan Decleir, Gijs Scholten van Aschat en Jeroen Willems. Tevens is er de prachtrol van de leipe Frank Lammers.
Een belangrijk thema in de film is de vader zoon relatie, die te lijden heeft onder de verwikkelingen. Hoe ga je met je zoon om als blijkt dat hij niet je zoon is ? En helemaal als het om een puber gaat die zo veel mogelijk z'n eigen gang gaat.
Deze thematiek komt het best naar voren als vader en zoon een weekendje weg gaan naar een van de Waddeneilanden. Dat levert mooie scenes op.
Een punt van kritiek is de betrekkelijk grote rechtlijnigheid van het verhaal. Met zulk interessant bronmateriaal; het gelaagde verhaal, moet toch een inventiever script te maken zijn, meer gebruik makend van de mogelijkheden van het medium film. Maak er nog maar meer een zoekplaatje van.
De ontknoping van de film is verrassend. Verrassend mooi ook. Een waardige en verontrustende afsluiter van een ongewone zoektocht. Chapeau.
Passion de Dodin Bouffant, La (2023)
Alternatieve titel: Le Pot-au-Feu
kappeuter (crew films)
Ik ben fan van Tran Anh Hung, al is zijn carrière jarenlang wat in het slop geraakt. Ik ben fan van Juliette Binoche en ik ben fan van eetfilms en fan van de Franse keuken. Wat kan er mis gaan?
Tran Anh Hung brengt alles heel sereen in beeld. De liefde voor de kookkunst wordt geduldig in beeld gebracht.
Het eerste uur werkt de betovering van al het mooie eten en de romantiek wel. De ziekte van Binoche geeft de film een diepere laag. Het laatste half uur vind ik uitermate saai, er wordt bijna niks aan het verhaal toegevoegd. De slotscènes zijn wel mooi.
Délicieux (Film, 2021) is een film die in alle opzichten meer plezier brengt in de keuken en dit koppelt aan een boeiend verhaal.
Jammer dat Le Pot-au-Feu, zoals de film in Nederland heet, niet wat meer te bieden heeft dan sereniteit.
Ik ben dol op de Franse keuken, maar de film blijft een beetje steken in het sec tonen van de bereiding, waarbij het (magere) verhaal een beetje te veel naar de achtergrond verdwijnt.
Passion de Jeanne d'Arc, La (1928)
Alternatieve titel: The Passion of Joan of Arc
kappeuter (crew films)
Heel trieste, intense kijkervaring.
Ik vond het niet makkelijk om naar zoveel leed en onrecht te kijken. Ik heb de film daarom niet in een keer uitgekeken.
Het verhaal vertoont opvallend veel overeenkomsten met de veroordeling en kruisiging van Jezus. Ze zei ook de dochter van God te zijn.
Dat men gewoon zonder het hoofd af te wenden kijkt naar iemand die levend verbrand wordt is afschuwelijk.
Passion of the Christ, The (2004)
Alternatieve titel: The Passion Recut
kappeuter (crew films)
Gewoon een hele mooie film die goed laat zien hoe Jezus heeft moeten lijden voor de zonden van de mensen
Ik heb er nog eens over nagedacht, maar ik vind dit óf een slecht doel, óf het is slecht uitgewerkt. Het achterliggende doel bij als je wil laten zien dat Jezus heeft moeten lijden is, is dat je wil laten zien dat Jezus een geweldig persoon was. Als dát je doel is, dan zou je er naar mijn mening beter aan doen om een ander soort film te maken. Waarom zou je willen focussen op de martelingen, terwijl het veel interessanter was geweest om te laten wáárom de mensen dit deden bij hem. Nu kan je de film ook opvatten als: "Wat een tough guy die Jezus, hij kan megaveel zweepslagen doorstaan!.
Ben het met tovenaar eens. Het ontbreekt Mel Gibson aan visie.
Hij maakt een film met veel uiterlijk vertoon, maar psychologisch is de film van een grote een-dimensionaliteit. Eigenlijk zijn alle personages zo plat als een dubbeltje.
De korte en weinige flashbacks vond ik interessanter dan het eigenlijke verhaal.
De menigte op het plein wordt er slecht uitgelicht. Je ziet steeds dezelfde Farizeeer die roept dat Jezus gekruisigd moet worden.
En vervolgens hoor je wat mensen die hetzelfde gaan roepen.
Was men zo makkelijk overtuigd ?
De marteling wordt in de film wel erg overdreven. Dat beperkt zich niet tot de veelbesproken langdurige martelscene. Alsof het dragen van het kruis al niet zwaar genoeg is, wordt hij tijdens de tocht naar de heuvel ook nog eens geslagen en geschopt. Het kan niet op.
Ik had graag gezien dat de film op zijn minst een korte voorgeschiedenis had getoond, in plaats van de spaarzame flashbacks die nu getoond worden. Want heel veel belangrijke personages als Judas en Maria en Jozef die in sleutelscenes zitten komen nu slecht uit de verf. Je ziet ze lijden maar ik voelde weinig emotionele betrokkenheid.
Ik geef The Passion of the Christ 2 sterren, met name voor de visuele tour de force die de film biedt.
Past Lives (2023)
kappeuter (crew films)
Degelijke film die voor een behoorlijk deel gaat over Skypende vrienden.
Vooral Hae Sung lijkt na al die jaren nog altijd hoop te hebben op meer dan vriendschap, of spijt te voelen dat al die jaren voorbij zijn gegaan zonder contact, laat staan fysiek contact.
De scènes in New York zijn heel sfeervol en mooi gefilmd.
De personages zijn rationeler dan ik had verwacht, maar ze hechten ook aan spirualiteit betreffende 'vorige levens'. Blijkbaar zijn ze toch niet voorbestemd om samen te zijn.
Ik vind Nora niet zo'n aantrekkelijke vrouw, ook in haar doen en laten niet.
Patrick, De (2019)
kappeuter (crew films)
Een film met kloten over een man zonder kloten.
De running gag van de eindeloze zoektocht naar de hamer is een grappig uitgangspunt.
De Patrick is een unieke tragikomedie, een must-see voor de liefhebbers van Van Warmerdam en Dupieux.
Een Belgische Hammer film, waarbij de horror de dagelijkse kwelling van Patrick is.
De Belgisch-Nederlandse ensemble-cast vult elkaar goed aan. Net als bij Van Warmerdam werkt dat ook hier gewoon goed naast elkaar. Al vermoedde ik soms dat Hannah Hoekstra haar stem is nagesynchroniseerd, of toch juist niet, omdat ze soms Vlaamser dan Vlaams klinkt. Enfin, dat vroeg ik me gewoon af.
Aan het slot van de film toont debutant Tim Mielants waartoe hij in staat is; enkele meesterlijk geschoten scènes die welhaast surrealistisch aan doen. Chapeau. Ik voorspel een mooie toekomst voor deze filmmaker. Daar gaan we nog veel van horen en vooral zien.
Patton (1970)
kappeuter (crew films)
Na een moeizaam begin vind ik dat de film naar het einde toe steeds beter wordt.
George C. Scott is een voortreffelijke Patton. Opmerkelijk detail is dat hij 'nog maar' 43 was, terwijl hij een generaal speelt van ongeveer 20 jaar ouder.
Eeuwig zonde van de lengte. De film heeft volgens mij baat bij een compactere vertelling. Nu zitten er teveel stukken in die maar wat voort kabbelen.
In hetzelfde genre vind ik The Life and Death of Colonel Blimp een betere en meer afwisselende film.
Pauline & Paulette (2001)
Alternatieve titel: Pauline en Paulette
kappeuter (crew films)
Lieve film van Lieven Debrauwer.
Je gelooft Dora van der Groen volledig. Schitterend!
Het verhaal is wat voorspelbaar, maar zo goed gemaakt en goed gedoseerd, dat dat nauwelijks een minpunt is.
Payroll (1961)
Alternatieve titel: I Promised to Pay
kappeuter (crew films)
Zeer degelijke en solide heistfilm. Mooi op locatie in New Castle geschoten en spannend, vooral het eerste uur.
De jaren 60 zijn goed zichtbaar, de vrouwen hebben modieuze, maar stijve kapsels. Ik vond de vrouwen helemaal niet zo aantrekkelijk trouwens, zelfs voor Engelse begrippen niet. Françoise Prévost heeft wel een onderscheidende rol.
Er waren wat zaken in de film die me toch afhouden van een hogere beoordeling.
Waar de film een beetje de mist in gaat is dat de vrouw van het slachtoffer kinderlijk eenvoudig en net toevallig overal precies op het juiste moment is en de politie steeds voor is. Dat is wel heel vergezocht en 'gelukkig', ook raakt ze zelf amper in gevaar.
En dan nog de man die uiteindelijk het geld in zijn huis in brand steekt, het komt tamelijk hysterisch over. Net als die lamzak met z'n briefje in de zak dat hij zo onnozel weet kwijt te raken aan een stel vechtersbazen.
Peacemaker, The (1997)
kappeuter (crew films)
Ik vind het een beetje een middelmatige bond rip-off.
Niets bijzonders, maar ook niet heel slecht.
Het begin van de film vond ik trouwens spectaculair, herinner ik me nog. De rest van de film viel me nogal tegen.
Peeping Tom (1960)
Alternatieve titel: Naaktsymfonie
kappeuter (crew films)
Goede film. Mooi gefilmd, met prachtig kleurgebruik.
Het draait allemaal om de hoofdrolspeler Mark. Overtuigend gespeeld door Karlheinz Böhm (jawel, een Duitser). De blik in zijn ogen spreekt boekdelen.
Wat ik toch een beetje miste is spanning. Ik zat er steeds op te wachten, maar het kwam maar niet, althans, nauwelijks. Er had van mij wel wat meer getoond mogen worden.
Daarnaast had ik graag wat meer twists in het verhaal gezien, daar houd ik toch wel van.
Ik geef 'm (voorlopig) 3,5*
Pelican Brief, The (1993)
kappeuter (crew films)
Ik heb The Pelican Brief nu pas voor het eerst gezien.
Hij viel me lichtelijk tegen. Zeker boeiend en vermakelijk, maar een net iets te oppervlakkig en te voorspelbaar complotverhaal om echt spannend te worden. Het komt ook een beetje gedateerd over, vooral op filmtechnisch vlak.
Wel een rol die Julia Roberts goed past. Ze speelt het goed. Denzel Washington wederom in een rol die we van hem kennen, als de goeierd die het onrecht helpt te bestrijden.
Nog niet zo lang geleden zag ik The Rainmaker, ook naar een boek van Grisham. Die vond ik beter en degelijker gemaakt, en nog steeds goed overeind staan.
Penguins of Madagascar (2014)
Alternatieve titel: De Pinguins van Madagascar
kappeuter (crew films)
Lollige animatie over de knotsgekke pinguïns die een bijzonder avontuur beleven.
Het is wel weer de zoveelste animatie over een kwade genius die de aarde dreigt te gaan beheersen, maar toch kon het me van begin tot eind boeien. Het is niet hoogstaand, maar gewoon vermakelijk.
Het staat gelukkig los van de Madagascar films, dus niet meer van hetzelfde.
Nu hoop ik niet dat hier ook een reeks uit voortvloeit. Dit is gewoon leuk als op zichzelf staande film.
People vs. Larry Flynt, The (1996)
kappeuter (crew films)
Geweldige film!
Een uitermate sterk acterende Woody Harrelson. Courtney Love acteert erg naturel (waarschijnlijk omdat het filmpersonage dicht bij haar eigen karakter ligt ?).
Het verhaal is in deze film ondergeschikt. Het laatste half uur van de film vond ik magnifiek.
Leuk trouwens die cameo van Larry Flynt zelf, als rechter die als het ware zichzelf (Woody Harrelson als Larry Flynt) veroordeelt. Dan blijkt ook hoe goed Harrelson zijn stemgeluid imiteert.
Pépé le Moko (1937)
kappeuter (crew films)
Het duurde wel even voordat ik echt in de film zat. Wie naast Gabin de hoofdrollen vertolken wordt pas betrekkelijk laat duidelijk.
Veel acteurs en locaties. Wat cameravoering en montage betreft; je ziet meer close-ups dan gebruikelijk was voor die tijd. Als er uberhaupt close-ups worden gebruikt.
Vooral het laatste half uur pakte me. De tragiek van Pepe wordt dan goed zichtbaar. 3,5 sterren
Perdrix (2019)
Alternatieve titel: The Bare Necessity
kappeuter (crew films)
Bijzonder origineel komisch drama, met een romantische rode draad over een stel mensen dat het contact met zichzelf en de omgeving verloren lijkt te zijn.
In de disfunctionele familie met aan het hoofd Thérèse Perdrix (Fanny Ardant), is de tijd stil gaan staan na het plotselinge vroegtijdige overlijden van haar man. Politie-agent Pierre Perdrix cijfert zich in zijn werk en voor zijn familie weg compleet weg, waardoor hij niet meer aan zichzelf toekomt. De komst van Juliette Webb schudt hem eindelijk wakker. Op de achtergrond zien we radicale nudisten met idiote acties en en een enscenering door vrijwilligers die gevechten in de Tweede Wereldoorlog naspelen. In het doorgaans zo rustige plaatsje valt nu ineens veel te beleven.
De twee protagonisten zijn twee uiterste merkwaardige personen waar je niet echt hoogte van krijgt. Maar ze zijn ook zelf niet zo goed in het ontdekken van hun behoeftes. Langzaamaan lukt het ze toch, op hun manier, dichterbij zichzelf te komen. Het personage Juliette Webb is tegelijk leuk, origineel, maar ook dikwijls afstotelijk met haar rare fratsen en egoïsme.
Perdrix heeft wel wat weg van Van Warmerdam, alleen zijn de dialogen minder komisch en is de toon wat serieuzer. De film behandelt existentiële thema's en komt behoorlijk filosofisch voor de dag.
Beslist een film die je nog eens opnieuw kunt zien, want ik vermoed dat een tweede keer weer andere dingen zullen opvallen.
Perfect Days (2023)
kappeuter (crew films)
Ik ben dol op slice-of-life films en dit is een van de mooiste in het genre.
Een man die vooral vasthoudt aan zijn dagelijkse routines en met weinig tevreden lijkt. De film toont vooral de kalmheid van Tokyo, weg van de drukte.
Langzaam komen er wat verstoringen in zijn leven en zelfgekozen rust en routine. Het nichtje dat komt logeren, of de collega die ineens niet meer komt opdagen. Toch laat hij zich niet gauw van de wijs brengen. Naar het einde toe zie je duidelijk wel meer emotie op zijn gezicht. Dat deed me wel een beetje denken aan Ikiru.
Er is uiteraard veel invloed van Yasujirô Ozu zichtbaar.
Paterson van Jim Jarmusch is ook zo'n zelfde soort fijne rustige film.
Perfect Friday (1970)
kappeuter (crew films)
Bijzonder originele en unieke heistfilm.
Het excentrieke drietal steelt hier de show. Wat een rare snuiters spelen Stanley Baker en David Warner. De bevallige Ursula Andress weet de heren goed te bespelen, zij maakt slim gebruik van hun flexibiliteit.
Na de betrekkelijk lange aanloop in het eerste half uur, komt de film pas echt op gang.
Het tempo had wel wat hoger gemogen, maar het komt de spanning ook wel ten goede.
Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies, A (1995)
kappeuter (crew films)
Erg boeiend, maar niet zo goed en leerzaam als het soortgelijke Easy Riders, Raging Bulls.
Het is een persoonlijk document van Scorsese, maar hij probeert toch vrij objectief de ontwikkelingen in Hollywood te schetsen, op een wijze zoals elke leek het zal begrijpen.
Zijn fascinatie ligt bij regisseurs die ondanks beperkingen (o.m. de Production Code, technische en budgettaire beperkingen) juist nieuwe mogelijkheden van cinema verkennen.
Petite Maman (2021)
kappeuter (crew films)
Er zijn weinig films die de leef- en droomwereld van kinderen subtiel weergeven. Dat is sowieso al bijzonder en dat doet deze film heel knap.
El Espíritu de la Colmena vind ik in dit 'genre' de beste film, maar Petite Maman spreekt me ook aan.
De film hanteert het principe less is more. Het houdt het allemaal bewust klein.
Ik haalde de tweeling soms moeilijk uit elkaar, zoveel lijken ze op elkaar.
De relatief korte speelduur is gewoon perfect.