Délicieux (2021)

Aangekocht door Cinéart Nederland. Release uitgesteld.

Delicieux speelt zich af in de latere jaren van de 18e eeuw. Een tijd waarin de eenvoudige Fransoos aan voedsel niet meer waarde toekende dan als een pure noodzaak om te overleven. Het geluk bestond niet uit het eten van verfijnde gerechten, maar bestond meer uit de heerlijke wetenschap überhaupt te eten te hebben. De film toont het contrast tussen de arme bevolking die haar voedsel moeizaam bij elkaar moet schrapen om te kunnen leven en de adel die zich te buiten gaat aan verfijnd samengestelde menu’s die uitblinken in uitbundigheid en vooral dienen om adellijke gasten te imponeren.

In de film staat (het) eten centraal. Het eten als middel om de kloof tussen adel en de rest van de bevolking te dichten. De opening van een restaurant op het platteland dat voor iedereen toegankelijk is, betekent een ware culinaire revolutie. Het is dan ook heel toepasselijk dat de film zich afspeelt ten tijde van de aanstaande Franse revolutie. Nu is het niet zo dat er een directe samenhang is tussen de opening van een restaurant en het uitbreken van de revolutie, maar het is wel zo dat deze democratische manier van eten in de opstandige tijdsgeest past.

Delicieux is geen geschiedkundig epos. De film is bedoeld om te vermaken. Ik denk trouwens wel dat de film een nauwkeurig beeld schetst van de manier van leven op het Franse platteland aan het einde van de 18e eeuw. Historische accuratesse heeft de film verder niet. De personages zijn bedacht en zijn aangenaam gezelschap. De karakters zou je als tragikomisch kunnen kwalificeren. Dat is ook de sfeer die het verhaal uitstraalt.

De film focust op de knorrige chef Manceron die met zijn experimentele haute cuisine het ongenoegen van zijn werkgever le Duc de Chamfort (die symbool staat voor de arrogante adel) over zich afroept en zich noodgedwongen in een aftandse herberg moet terugtrekken. De komst van een halsstarrige dame die van Manceron zijn culinaire kunsten wil leren, verstevigt de tragiek in het verhaal zonder de humor en de lichtvoetigheid teveel aan te tasten en introduceert tegelijkertijd een vleugje mysterie. Het verhaal is op die manier steeds in beweging en dat houdt ook de wisselwerking tussen de personages dynamisch en leuk.

Delicieux is een aangename film over een culinaire revolutie. Fijne film, maar soms ook wat gemakzuchtig. Hele grote verrassingen biedt de film niet. Het verhaal is in grote lijnen goed voorspelbaar. Verder voltrekken sommige ontwikkelingen zich wel erg gemakkelijk. Mij stoorde het niet erg. Ik heb me goed vermaakt met deze prachtige visuele ode aan de kookkunst.

Délicieux is een erg fijne prent. Een beetje een kinderfilm, maar waarom zou dat een probleem moeten zijn? Ik ging alleszins grif mee in de diabolisering van de adel, die werkelijk als stripboek kwaadaardig wordt getoond: argwaan tegen de democratisering van gastronomie, weigeren een maaltijd te nuttigen in het bijzijn van vreemden. Het is qua verloop een beetje opgevat als een Amerikaanse inspirational story, met alle gekende ankerpunten: de tegenslag, de intrigante, het rags to riches kantje, een obligatoire 'behind every great man, there's a woman'. Geinig is ook hoe, zoals het een toffe historische film betaamt, de personages zich niet echt in hun tijdsfragment bevinden, maar heel de dag knipoogjes geven naar het heden - wat de film een welkom frivool kantje geeft. Zo wordt ons, ter leering ende vermaeck, voortdurend op ostentatieve wijze duidelijk gemaakt dat de aardappel in de 18de eeuw nog geen staple food voor de Fransen was, wel integendeel. Wanneer werd gratin dauphinois dan uitgevonden? Dat leren we in een volgende aflevering. We zien echter wel op een gegeven moment hoe de friet wordt uitgevonden, door een vrouw natuurlijk, of wat dacht je zelf? De film aarzelt ook niet om het einde de geschiedenis lekker te herschrijven en te suggereren dat de opening van de vreetschuur een politiek sleutelmoment was in de geschiedenis van Frankrijk - waardoor plots een klassenbewustzijn ontstond en de excessen van het Ancien Regime niet langer geduld zouden worden. En zo, lieve kindertjes, begon de Franse revolutie.

Beetje langgerekt verhaal. Laat wel mooi zien hoe de Franse samenleving eind 18e eeuw veranderde. Fraai beelden van het Franse land completeren het geheel.

Vrolijke vertelling over het ontstaan van het fenomeen "restaurant". Volgens mij verder gespeend van elke historische correctheid, maar maakte me wel blij. Heerlijk gespeeld.

Heerlijke film. Heb er van genoten. En kreeg ook wel trek in een hapje. Goed gemaakte film, met ook wat zijlijntjes, waardoor het niet saai wordt en alleen over eten gaat. Dat die lieve meid door zou kunnen gaan voor een dienstmeid is natuurlijk onzin. Maar we gaan niet op alle slakken zout leggen... Ha ha ha.

Best wel een aparte en leuke film waarin het verhaal ook alle kanten uit gaat ik verveelde me geen moment.. De kok is goed gespeeld trouwens typisch zo'n stille en norse karakter, die mij echt weer doet denken aan mijn tijd toen ik nog in de keuken werkte.

Smakelijke dramedie over het uitvinden van eten “à la carte”. En passant benadrukt de film de achttiende-eeuwse standsverschillen tussen het gewone volk en de (arrogante) adel, die uiteindelijk in 1789 zouden leiden tot de Franse revolutie. Een lekkere, aangename film met een niet alledaags verhaal.

Gastronomie in de aanloop naar de Franse revolutie.

Het klasse-onderscheid voedt het ganse verhaal.

Frégory Gadebois en Isabelle Carré geven sprankels weg van hun "délicieux" talent in deze film waar er toch (eigenlijk vooral) plaats is voor schalkse humor en romantiek.

Vaak mooie natuurbeelden en ...weg die pruiken.

Een leuk speels verhaaltje rondom de revolutie (doet het altijd goed in Frankrijk) en in de keuken (ook al erg makkelijk scoren). De lichtvoetige manier waarop het verteld wordt helpt een hoop om het kritiekloos op te vreten, wellicht vooral ook door het prettige spel van Gadebois en Carré en de frisse plaatjes van het idyllische landschap van het nog vrijwel onontgonnen platteland.

De werkelijkheid was natuurlijk wel subtiel anders, fluistert het stemmetje in mijn achterhoofd. Zoals al vaker opgemerkt hier, het doel is om te vermaken. Al is het wat aan de makkelijke kant, Besnard speelt wel wat erg op safe met zijn benadering. Aan het einde van de dag, tenslotte, hoeveel truffel je er ook in propt, een aardappel blijft gewoon een aardappel - zelfs als je 'm 'delicieux' noemt - en dat beschrijft de film dan ook best goed.