Paris (2008)

Ja, inderdaad. Soms wat te veel hooi op zijn vork en sommige scènes waren gewoon tenenkrommend. Parijs blijft ondanks alles wel sexy en dat houdt het ook allemaal gelukkig net entertainend genoeg.

Heh, ik moest ook denken aan Any way the wind blows, maar dan met boeiendere personages, betere situaties en veel sterkere dialogen. Heel fijn filmpje derhalve, waarin vooral de stunteligheid van de personages in hun zoektocht naar genegenheid prachtig echt aanvoelt, en tragiek perfect vermengt is met feel-good en wat humor. Verder zijn zelfs de meest losstaande lijntjes niet overbodig en is het verbindend thema tussen alle verhalen het fraaie decor geheten Parijs. Mooi dit.

Een beeld van de stad (ongeacht Parijs of Nairobi of Enschede) kan alle kanten op gaan; of je persoonlijke verhalen gebruikt of niet, en zo ja; welke verhaallijnen dan overblijven. Klapisch kiest voor ietwat extremere verhaallijnen, waar ik persoonlijk ook genoegen kan nemen met veel stilistisch cameragebruik, een goede soundtrack en doodnormale leventjes in die grote stad.

Het geheel sprankelt weinig, maar door de ietwat grauwe, koude winterbeelden met de fleurige soundtrack met bijbehorende titel (Seize the Day), krijgt de film toch alsnog die eigenheid.

Een aantal onrealistische dialogen en scenes doen af aan de geloofwaardigheid van de film en halen de kijker uit de flow van de film. Al met al een aardig beeld van een stad. 3*

In deze film komen echte karaters naar voren een prachtige film over Parijs.

Mooi palet van verschillende vertellingen. Kleine verhaaltjes van mensen weggeplukt uit t dagelijks leven. Gewone, doorsnee mensen in hun struggle voor liefde, gezondheid of werk.

Er wordt ingezoomd op de diverse fases in deze levens, je hebt t gevoel dat je achter tv daadwerkelijk van de ene scene naar de andere switcht.

Ogenschijnlijk heel naturel gespeeld, geen geforceerde dramatiek geen oversentimenteel gedoe, alles wordt heel feitelijk, haast emotieloos gebracht. En toch (of juist daardoor) kon ik me heel erg goed vinden in de personages.

En op de achtergrond het mooie Parijs, wat grauwig gebracht maar wat juist past bij de personages en hun (kleine) problematiek.

Een mooie, relaxte en boeiende film

De les na het zien van 'Paris': mooie beelden volstaan niet om een film goed te maken.

Het opzet van Klapisch is fijn - een aantal personages worden gevolgd in hun dagdagelijkse leven, met zorgen en bekommernissen, met grotere en kleinere voorvallen en gebeurtenissen.

Helaas zijn vooral het eerste uur de dialogen te inhoudloos om te kunnen boeien en om als kijker echt in het verhaal te kunnen opgaan.

Misschien hadden er minder verhaallijnen en meer diepgang moeten zijn, misschien had er iets extravaganter moeten gebeuren, misschien had een kleine hoeveelheid humor het langdradige kunnen breken.

Ik miste iets, en dat is jammer, want puur visueel is dit werk 'af'.

Kroniek van een aantal mensen uit Parijs - en ook daar buiten - wier leven min of meer in elkaar vloeit. Niet nieuw zo'n film, maar van deze straalt toch een zekere frisheid uit en zijn er ook een pak uitstekende acteurs om het geheel levendig en aanvaardbaar te maken. De film geraakt wel naar het einde toe wat vermoeid met een paar nutteloze scènes maar de slotscène is wel heel mooi en houdt toch wel een zekere levenswijsheid in : Waarom kankeren, het leven is te mooi om in te verzuren...

Erg mooie film. 'Die' vluchtelingen wonen veel in Parijs en horen dus evengoed thuis in het verhaal.

Erg mooie film. 'Die' vluchtelingen wonen veel in Parijs en horen dus evengoed thuis in het straatbeeld/verhaal. Zo zag je bijvoorbeeld ook een bakker en de dames die een modeshow bezochten.

Je moet het maar durven, als Franse cineast een film 'Paris' betitelen en dan ook daadwerkelijk ambiëren om, binnen een speelduur die met het monumentale flirt (130 minuten is echt zowat de demarcatielijn tussen een 'normale' film en een epos) een caleidoscopisch portret te schetsen van de lichtstad, al zijn inwoners en hun toevallige ontmoetingen. Alleen zijn de ontmoetingen helemaal niet zo toevallig, 'De bakker, de vluchtingen en de dames die een modeshow bezoeken' kruisen elkaar voortdurend en je waant je bij wijlen in het openingsnummer van Belle en het Beest. Dit druist toch wat in tegen de opzet van de film over de stad als entiteit "zonder kop of staart" (zoals het personage Luchini het, Baudelaire parafraserend, op een gegeven moment stelt), aangezien Paris weinig spontaniteit kent en de ontwikkelingen net heel bedacht overkomen - bij wijlen op het manipulatieve af (de cross-cutting tussen het Parijse luxenleventje en de Kameroense ontberingen zijn echt onuitstaanbaar moraliserend).

Vanwege de goede inborst van de film kan je dit soort kunstmatigheid echter wel vergeven. Je ziet dat Klapisch oprecht gelooft in zijn optimistische levensvisie van harmonie en samenhorigheid, hoe sentimenteel en vergezocht de ontknoping (“laten we allemaal samen dansen en seksen of allebei”) ook mag wezen. Het is een mixed bag, deze Paris. Bij wijlen zorgt Klapisch echt voor magische momenten; ik denk aan de ‘rock n roll hoochiekoo’ van Luchini (is er iets wat die man niet kan?) of de ultragladde charmeur die een in de liefde gedesillusioneerde dame stelt dat ze op homeopathische wijze opnieuw mannen in haar leven moet toelaten, tout doucement.

Langs de andere kant zijn er ook tenenkrullend kitscherige scènes; bobo-ecolo Klapisch vertilt zich aan voorstellingen van milieus die hem vreemd zijn (de onbehouwen doch charmante marktkramers en hun uitgebreid banket, een scène die uit The Deer Hunter weggelopen lijkt) en Juliette Binoche is – zoals meestal – hopeloos miscast. Steeds zien we haar in rollen opduiken van muizige muurbloempjes, hier speelt ze een sociaal assistente (toegeven, Binoche is wel geknipt als bureaucraat met ergerlijke pedagogie) die steeds enorme hoeveelheden fruit op een markt gaat kopen omdat dit blijkbaar de enige plek is waar ze aandacht van mannen kan krijgen, maar weigert zo’n rol met de nodige ingetogenheid te spelen. Ze blijft zich als flamboyante diva gedragen en, in tegenstelling tot bv. Isabelle Huppert, neemt ze zichzelf enorm au sérieux en kan ze zichzelf enkel als seksbom beschouwen, zelfs in de weinig overtuigende momenten waar ze ‘warrig haar’ heeft of een ‘gekke bek’ trekt.

Om op een positieve noot af te sluiten, ik apprecieer wel het geografisch inzicht van Klapisch, die naast de gekende Parijse landmarks ook even tijd maakt voor de periferie en ons meeneemt naar Rungis – één of ander industrieterrein. Klapisch laat ons de verborgen schatten van dit onooglijk niemandsland ontdekken want ja, zelfs in dit soort vergeten uithoek biedt Parijs naast wegrestaurants met een uitgesproken retrocharme (Le Quincy), evenzeer mondaine zeevruchtenbrasseries (à la Marée) , waardoor de woorden van het personage van Luchini plots een bijzondere diepgang krijgen: Parijs, een plek van weelde, kalmte en wellust.

Te lang. De meeste losse verhalen gingen eigenlijk nooit echt werken en ondanks dat er veel verhalen en personen in zitten was dit alles toch te weinig voor 130 minuten film. Gek eigenlijk want het is veelal zwaarder drama maar misschien is dat het euvel wel. Voor zwaar drama wordt juist steeds net te weinig tijd genomen (en simpelweg boeit me dat minder). Af en toe aardige beelden van Parijs maar ook visueel wat saai. Niet slecht allemaal en een uurtje lang aangenaam kijkvoer maar langzaamaan minder interessant. 2,5*.