Peeping Tom (1960)

Peeping Tom verteld het verhaal over zachtaardige film-enthousiast en fotograaf die daadwerkelijk een maniak is die vrouwen vermoord en filmt terwijl hij dit doet.

De Britse tegenhanger van Psycho. Waar Hitchcock meer voor realisme ging is Peeping Tom een stuk sfeervoller qua camerawerk en kleurgebruik. Door het gebruik van het POV van de moordenaar denk ik dat Peeping Tom in Italië veel makers van Giallo heeft beïnvloed.

Peeping Tom was degelijk gemaakt, al vond ik de hoeveelheid moorden en dames een beetje tegenvallen. Nu snap ik dat de film zwaar onder handen is genomen en er veel is weg geknipt, maar dan nog mag een film met dit onderwerp ook wel wat meer hebben. Uiteindelijk is het meer een drama over de maniak met hier en daar wat suspense.

Al met al aardige Britse thriller over Voyeurisme, maar niet heel erg bijzonder.

Mark Lewis [Karlheinz Böhm] is een focus-puller bij een filmstudio en de eigenaar van een huis waarvan hij kamers onderverhuurt. Mark heeft een bizarre, lugubere hobby: hij filmt de blik van doodsangst van vrouwen vlak voor hij ze vermoordt, meestal prostituees. Wanneer hij kennis maakt met Helen [Anna Massey], die sinds kort één van zijn kamers huurt probeert hij zijn dwangmatige gedrag te beheersen.

De Britse pers sabelde "Peeping Tom" neer vanwege het onderwerp en de film verwoestte de reputatie van regisseur/producer Michael Powell, samen met Emmeric Pressburger één van de belangrijkste filmmakers van zijn generatie. Anno 2017 is de film nauwelijks nog schokkend te noemen, ook al omdat het voor de kijker moeilijk te bevatten is waarom vrouwen zo gecharmeerd zijn van de nogal wild uit zijn ogen kijkende Mark. De keuze om bepaalde scènes te filmen alsof we door de Marks camera meekijken is sterk en de beeld- en geluidopnamen van de experimenten waar Marks vader hem aan onderwierp zijn de sterkste momenten van deze film, evenals de sensationele finale. Zeker bovengemiddeld, maar net zo zeker niet meer zo schokkend als het in 1960 was.

Net gezien vond het best wel een verassing! Goede film! Jammer dat hij niet zo bekend is, is zeker een aanrader. Veel vergeleken hem met Psycho van Hitchcock maar vind het zelf een totaal andere film.

Ik vond deze film onnatuurlijk geacteerd, traag en niet boeiend, het verhaal was best interessant, kon veel beter.

Flauwtjes.

Het is niet zo heel moeilijk om te zien waar de film z'n imago vandaan heeft. Alleen, Peeping Tom is nu 60 jaar oud en van dat "gedurfde" karakter schiet nu helemaal niks meer over. Wat rest is een wat flauwe en truttige film.

Misschien als Mark's personage wat interessanter geweest was, maar als psycho is het maar een mak typetje. De klassieke verhaallijntjes uiteraard, maar het is vooral de nogal stroeve acteerwerkprestatie van Böhm die het personage wat in de weg zit.

Audiovisueel stelt de film ook niet zoveel voor. Nogal lelijke kleuren en matig camerawerk zorgen ervoor dat het verder ook nooit echt sfeervol wordt. Veel meer dan af en toe een beetje verrast opkijken gezien de thematiek en leeftijd van de film, maar dat was het ook wel zo'n beetje.

Gelukkig duurt het niet al te lang, maar da's ook maar een schamele troost.

1.5*

‘Peeping Tom’: The Road from Disgust to Recognition for Michael Powell’s Brilliant Take on Filmmaking

In hoeverre dit de film is geworden die Michael Powell voor ogen had blijft natuurlijk de vraag, voor een film met dit uitgangspunt blijft het namelijk allemaal redelijk binnen de lijntjes.
Peeping Tom was voor mij persoonlijk vooral de moeite waard door de creatieve camerashots en het gebruik van felle bijna hippie-achtige kleuren, maar een echt meesterwerk kan ik hier helaas niet in zien.

De scenes met de blinde moeder waren voor mij persoonlijk toch wel het sterkst en zelfs een beetje creepy.

Peeping Tom is zeker de moeite waard, maar ik vraag mij af hoe de film had geweest als de regisseur vrij spel had.
3*

Dit was de enige uit de top 50 van uit het lijstje https://www.icheckmovies.com/lists/they+shoot+zombies+dont+theyquestion/ die ik nog niet had gezien. Deze staat wel in veel toplijstjes dus zo verschrikkelijk onbekend zal die dan ook weer niet zijn. Het is een beetje een Psycho achtig filmpje met een getraumatiseerde killer die van zijn vader zijn obsessie van filmen heeft overgeërfd. Nu weet ik niet precies wat nu juist de bedoeling van de regisseur was, maar gezien het potentieel voorhanden wordt er naar mijn mening toch iets te weinig gedaan.

Deze film was volgens mij interessanter geweest in zwart/wit zeker een pluspunt in de spannendere scènes (er zijn er niet zo erg veel). Neen de psycho is suf en niet boeiend. Het blijft allemaal ook braafjes.

Het is nog maar lastig te begrijpen waarom deze film zo’n grote controverse heeft opgeroepen. Toch werd regisseur Michael Powell verketterd door critici en toeschouwers die de film als walgelijk en pervers beschouwden. Het kostte hem zelfs zijn verdere carrière! Alhoewel ik ook begrijp dat er door de gehele film inside-grappen zitten over de Britse filmindustrie. De moorden zijn nergens in beeld gebracht, er is zelfs geen drup bloed aan te pas gekomen. Er zijn wat vergelijkingen met Psycho maar die laat Norman Bates in de slotscène (veilig) definitief voor gek verklaren. In dat opzicht is er hier een wat sensationeler einde. Ook wordt er explicieter ingegaan op de voyeuristische daad van het filmen zelf. Maar al lange tijd zijn we dat als kijker ook wel gewend. Het is ook al vrij snel duidelijk hoe de vork in de steel zit (Karlheinz Böhm (Sissi) is met z’n licht Duitse accent ook zó’n beleefde psychopaat dat je wel het ergste moet vermoeden) Ook mooi is het gebruik van een glossy Eastman-colour. Het geeft de film daarmee het aanzien van oude seksblaadjes en past dus goed bij het voyeuristische thema. Naar de huidige maatstaven is het misschien niet zo eng of schokkend meer maar door de manier waarop gefilmd werd, en de bepaalde sfeer die in de film hing, heb ik van deze prent genoten.

Martin Scorsese and more discuss Michael Powell's PEEPING TOM - YouTube

“Do you know what the most frightening thing in the world is? It's fear.”

Uitstekende film van Michael Powell. Verguisd toen hij uitkwam in 1960, maar met de jaren zijn steeds meer mensen Peeping Tom gaan waarderen. Het is een knap gemaakte horror/thriller, en vooral de manier waarop wij door de lens van Mark Lewis meekijken terwijl hij vrouwen observeert en doodsangsten laat uitstaan is geweldig gedaan.

Wat ik wel miste was een bepaalde mate van spanning, en vooral de manier waarop Mark te werk gaat is amateuristisch en ziet er niet al te best uit. Ik snap dat het toen der tijd heel spannend moet zijn geweest, maar nu ziet het er nogal knullig uit. Het gaat ten kostte van de spanning, maar voor de rest is Peeping Tom een originele en interessante film waar het vakmanschap van Powell vanaf straalt.

Als de film toen zo veel reacties opriep van afschuw kan ik me daar anno nu maar weinig bij voorstellen .

Natuurlijk zijn we tegenwoordig zoveel expliciet geweld gewend dat we mischien wel afgestompt zijn op een bepaalde manier maar toch .

de film oogt nu vrij braafjes ( vrijwel geen gore ) wellicht dat het feit dat de moordenaar geen bruut is maar

een timide verlegen eenling iets was dat men niet had verwacht .

De film is qua karakter studie wel enigsins boeiend maar verder had ik hier toch iets meer van verwacht .

Uitstekende film over een man met een voorliefde voor camera's die bevriend raakt met de buurvrouw. Alhoewel deze film te boek staat als de eerste slasher, vind ik het meer een geslaagde karakterstudie. Een aantal scenes kennen een uitstekende spanningsopbouw en hier en daar zelfs wat unheimisch. Allemaal goed in beeld gebracht met mooie kleuren en Karlheinz Böhm weet te overtuigen in de titelrol.

Ah, die andere film uit 1960 die altijd wordt aangehaald als men praat over vroege slashers. Het is niet de enige overeenkomst die Peeping Tom heeft met Psycho, beide gaan over trauma, veroorzaakt door een ouder. Een verschil tussen beide is wat het met de filmmaker deed; in tegenstelling tot Hitchcock was de carrière van Michael Powell na Peeping Tom vrijwel voorbij. De film werd als schokkend ervaren en het is niet moeilijk om te zien waarom. In tegenstelling tot Psycho is Peeping Tom ook niet de meest gelikte en strakke film; het is allemaal een stuk rauwer en groezeliger. Powell schetst een reeks erg sterke scènes en ook met spanning kan hij best aardig overweg. Het overacteren van alle acteurs ging me wel tegenstaan, er wordt enorm theatraal geacteerd door alle spelers. Vooral mevrouw Anna Massey als Helen zoekt geregeld de irritatiegrens op. Maar ondertussen is het verhaal tussen haar en hoofdpersoon Mark alsnog het sterkste element van de film.

3,5 sterren.

Aardig.

Maar niet perfect, al moet ik zeggen dat ik enorm verrast was na het zien van de opening. Powell staat niet hoog in mijn favorietenlijst van regisseurs, en daarom was de verrassing extra groot. Helaas wordt het na die opening wel snel minder om uiteindelijk niet al te sterk te eindigen.

Powell (of Pressburger) hebben nog geen enkel interessant personage aan me laten zien, en daarom was ik blij dat Peeping Tom na 4 andere P&P-films voor het eerst een intrigerend personage betrof. Die komt in de vorm van Mark Lewis, die toch wel een aparte verschijning is en dat Duitse accent maakt het ook helemaal af.

Daarnaast is de toevoeging van FPV-shots ook een fijne ontdekking, zeker omdat dit een best gedateerde film is. Vooral in jaren dan, want het voelt verder wat mij betreft best modern aan. Het is jammer dat we de FPV-shots schaars te zien krijgen, want de opening is direct raak. Overigens, dat deze film controversieel werd door de inhoud zegt meer over de mensen uit het tijdperk dan over de film zelf.

De film glijdt een beetje af naar wat saai gebeuren na de opening en weet hier nooit meer echt uit te krabbelen. Wat mij betreft is Mark het enige personage die echt intrigerend is, want de rest vond ik maar saai en matig. Jammer ook dat de love-interest zo'n prominent onderwerp is in deze film, maar het hoort erbij denk ik zo.

Verder is het plot niet heel boeiend en de spanningsopbouw ook wat tam. De dialogen missen wat scherpte waardoor scenes links en rechts wat platvallen en het tempo had soms ook een schop mogen krijgen. Uiteindelijk begon de aandacht weg te slippen terwijl het er echt volledig bij was na de opening. Toch wel jammer dat een film zoals deze nooit meer een echt sterke scene kan neerzetten na zo'n leuke opening.

Het duurt verder niet te lang en de finale is weer wat beter, maar uiteindelijk vond ik het wel jammer dat de overige delen van de film niet al te boeiend waren. Je hebt een gave uitvinding en een interessant hoofdpersonage, maar echt uithalen lukt dan weer niet. Toch vind ik dit tot nu toe de beste Powellfilm, en het zat dicht tegen een 3,5* aan, maar ik moet zeggen dat ik toch wat teleurgesteld naar de aftiteling keek na afloop.

Ik vind het vreemd dat het merendeel van de reacties aangaande deze film zo negatief zijn, en Powell's rolprent ook nog eens lijken te meten naar moderne horror-maatstaven. Toegegeven, er is veel veranderd sinds 1960 dus in zoverre zal een film als Peeping Tom nu als tam worden gezien.

Maar waar ik praktisch niemand over hoor is de crux van deze productie: het invasieve karakter van film.

Door een persoon te filmen, vervorm je zijn/haar werkelijkheid (de camera-spiegel die gebruikt wordt door Mark laat niet voor niets een vertekend beeld zien) en dring je binnen in iemands persoonlijke levenssfeer, hetgeen een vorm van geweld is.

Dat Peeping Tom deze thematiek op briljante wijze behandelt, en dat er sindsdien maar weinig films zijn geweest die hierbij in de buurt kwamen (Kathryn Bigelow's Strange Days (1995) deed een moedige poging, maar is uiteindelijk niet van hetzelfde kaliber) wordt hier, mijns inziens, onvoldoende erkend

Sommigen hier zouden liever zien dat de film in zwart/wit opgenomen was. Ik ben van mening dat het gebruik van felle kleuren de film juist een wat louche, verlopen karakter geeft, passend bij de porno-foto's en films die in de film clandestien worden gemaakt en verhandeld. Dit past natuurlijk ook bij de titel: 'Peeping Tom' = gluurder.

Mark Lewis (Karlheinz Böhm) geeft zich over aan scoptofilie, het seksueel genot dat verkregen wordt door naar een persoon of object te kijken.

Een psychiater zegt over hem: 'He has his father's eyes' - doelend op de gelijkenis tussen vader en zoon. Maar hetgeen geïmpliceerd wordt - dat de zoon getekend wordt door dezelfde pathologische aberraties als zijn vader, een kille, liefdeloze gedragswetenschapper die zijn zoon aan wrede experimenten onderwierp, is ijzingwekkend.

IJzingwekkend op een manier zoals Psycho (1960) of The Texas Chainsaw Massacre (1974) dat ook waren, of waarop een film als bijvoorbeeld À l'intérieur (2007) dat heden ten dage is.

Dat veel MM-gebruikers horrorfilms alleen maar lijken te kunnen of willen beoordelen naar de mate van extremiteit, zegt denk ik veel over wat zij onder horror verstaan. Natuurlijk, mijn leeftijd speelt hier een rol (en nee, ik ben geen boomer, ik ben van 1970). Maar goede horror gaat over ideeën, niet over bloed, lijken of rondvliegende ledematen.

Michael Powell had dat niet alleen heel goed begrepen, met Peeping Tom leverde hij een controversiële film af die als geen ander het duistere hart van film toont. Dat zijn carrière hierna de facto over was, spreekt boekdelen over de bekrompenheid en het gebrek aan visie van zowel zijn criticasters, als van het toenmalige Engeland.

Gelukkig heeft Powell's film sindsdien de status gekregen die deze verdient, namelijk die van een onvervalst meesterwerk.

Natuurlijk, toen zowel als nu is de waardering van een film altijd nog een zaak van smaak en persoonlijke voorkeur. Maar om een film als Peeping Tom af te doen als saai of flauwtjes, of (godbetert) te beoordelen naar rato van het aantal moorden, betekent niet alleen dat je een uitstekende film ernstig tekort doet, het betekent ook dat je het punt van deze film volledig mist.

Het is zoiets als van Rembrandt, Vermeer, Van Eyck of Van Gogh zeggen dat het slechte schilders waren omdat ze geen smartphones schilderden.

Mensen die een dergelijke mening zijn toegedaan kunnen idd maar beter naar het zoveelste Marvel-vehikel gaan. Maar als ik bedenk dat van de productiekosten daarvan het gemiddelde Sahel-land voedsel en medicijnen voor vijf jaar kan inslaan, word ik onpasselijk.

16 juni te zien in Eye in het kader van Koolhoven & Simons: Voyeurism Night

Peeping Tom. Hij deed me wat denken aan het personage van Jude Law in Road to Perdition (Film, 2002) waarbij ook een soort seriemoordenaar zijn slachtoffers filmt of fotografeert. Fijne en intense klassieker over een knappe, maar zonderlinge man die zijn passie heeft in het maken van films/portretten.

Na de eerste moord, die snel wordt aangevat, zakt het onmiddellijk al wat in. Gelukkig herpakt de film zich halfweg weer en stijgt het niveau en de spanning. Het thema rond trauma komt sterk naar boven en verklaart waarom het personage van Mark Lewis zo handelt. De mooie Helen is niet zoals de andere vrouwen en is zijn achilleshiel.

Schitterende eindscène met een suspense en een gevecht van Lewis met vooral zichzelf. Hier en daar wat theatraal geacteerd, maar verder technisch en visueel prima!