A Matter of Life and Death (1946)

Mooi, vooral de hemel scènes... Die trap was fenomenaal!

Prachtige film waarin een Britse oorlogspiloot, door een foutje in het hiernamaals, te laat is voor zijn eigen dood. Een origineel en fantasievol verhaal met sterke dialogen tijdens de rechtszaak. De hele vormgeving van de film is bijzonder mooi gedaan (zoals de scenes op de trap) en het geheel ziet er ruim 60 jaar na dato nog prima uit.

Dat deze film uit 1946 komt is best bijzonder te noemen gezien sommige indrukwekkende scenes in het mooie technicolor. Knap gemaakt. Verder een fijn verhaaltje, dat jammergenoeg naar het einde toe wat inzakt. Tussendoor kent deze prent leuke vondsten en soms prachtige beelden - die trap naar de hemel is erg mooi. Ik heb me prima vermaakt met deze 'A Matter of Life and Death'. Makkelijke voldoende.

Het verhaal, met menselijke warmte, over een omgekomen piloot en zijn aardse liefde voor een Amerikaanse radiotelefoniste, bewoog zich tussen leven en dood, het leven van alledag en de eeuwigheid, tussen stoffelijkheid en het bovenzinnelijke. Deze gestileerde romantische fantasyfilm was met creatief vernuft gemaakt, was roerend doch ook een beetje kitscherig en mijn verbeeldingskracht als kijker werd behoorlijk aangesproken.

Merkwaardige, fantasierijke film met puike vertolkingen en schitterende dialogen, pleidooien en als het ware retorische uiteenzettingen over alles en nog wat : historische feiten en personen, tegenstellingen tussen Britten en Amerikanen, het begrip liefde enz...

De kijker moet er wel zijn aandacht bijhouden om het exact te kunnen volgen maar hij zal zich ook verkneukelen aan de massascènes met een bont allegaartje van figuranten die tijd en afkomst vertegenwoordigen en aan bizarre personages zoals die conductor 71 met zijn heerlijk Frans accent en toneelse mimiek.

Kortom, een inhoudelijke film van alle tijden en, wat was David Niven nog jong, zeg.

Een terechte klassieker! De favoriete film van JK Rowling en Michael Sheen. Persoonlijk heb ik mij eveneens vermaakt.

De cast bestaat o.a. uit David Niven, Kim Hunter en Raymond Massey. Niven en Massey overleden beiden op 29 juli 1983. Oorspronkelijk zou de rol van June vertolkt worden door Betty Field. Alfred Hitchcock heeft een belangrijk aandeel gehad bij de casting van Kim Hunter. De destijds onbekende actrice had al eerder auditie gedaan voor Notorious (1946). Hitchcock regelde een ontmoeting met regisseur Michael Powell, en hij stemde toe om Hunter de rol van June te laten vertolken. Verder is een jonge Richard Attenborough van de partij, ondanks het feit dat hij maar één regel tekst had. ("It's Heaven, isn't it? ") Lois Maxwell maakte met deze film haar acteerdebuut. De rol van The Judge zou eerst door George Arliss worden vertolkt, maar uiteindelijk werd deze toegewezen aan Abraham Sofaer.

De première van de film vond plaats op 1 november 1946 in het Empire, Leicester Square in London. King George VI en Queen Elizabeth the Queen Mother waren hierbij aanwezig. Dit betekende een grote doorbraak voor de film. De technologie voor 1946 vind ik opmerkelijk goed. Zo werd er een grote roltrap gebouwd die 3 maanden tijd in beslag nam. De kosten kwamen neer op ruim 3,000 pond. Regisseurs Michael Powell en Emeric Pressburger wonnen een Bodil Award, en werden genomineerd tijdens de New York Film Critics Circle Awards 1946.

4,0 *

Enkele dagen geleden kwam de gedubde versie op ARTE voorbij; geen kans die ik voorbij wou laten gaan.

Eén van de belangrijkste Britse films ooit gemaakt, maar om nu te zeggen dat ik het na afloop een groots werk vond... nee dat niet. De vormgeving en visualisering van dit met surrealisme getinte verhaal vond ik overweldigend; zwartwit versus technicolor, enkele vroege special effects, de befaamde trap naar de hemel... voor die periode was dit wel nogal "out of the box" gedacht. Cultureel significant? Jazeker.

De vraag of Carter wel of niet een hersenaandoening had blijft onbeantwoord en dat leek ook wel de bedoeling van de regisseurs om die vraag over te laten aan de interpretatie van het publiek. Het proces in de hemelen was voor mij te prozaïsch en theatraal, en de "liefde is opoffering" boodschap klinkt vandaag de dag afgezaagd; eigenlijk was de film in wezen onder de surreëele laag niet meer dan een banaal romantisch verhaaltje

Redelijk saaie bedoening.

Al begon het best behoorlijk. Die eerste scene in het vliegtuig was best leuk en apart. Maar eens die voorbij is wordt het snel een stuk meliger. Qua romantiek weet deze film nooit de juiste toon te vinden, ook de scenes in de hemel zijn eigenlijk best saai.

De afwisseling tussen zwart/wit en kleur is ook wat vreemd, het voegt weinig toe, vooral ook omdat beide stijlvormen weinig indruk weten te maken. Maar het meest spijtige van deze film is toch wel de hele rechtzaak op het einde van de film, die ellenlang duurt en vooral als anti-climax fungeert. Een nogal trieste manier om deze film af te sluiten.

Zo gaat het eigenlijk steeds minder met deze film. Het is dat Niven nog wat van zijn rol weet te maken, het is de enige die z'n personage wat body weet te geven. Verder een film waarbij het aftellen steeds langer gaat duren, nooit echt een goed teken.

1.5*

OH! Knurftenkoning

Ik wacht nog steeds op de dag dat ik je update openklik bij zo'n klassieker en dat er gewoon 4* staan

In de werelden tussen leven en dood weet A Matter of Life and Death een mooie fantasierijke suspense neer te zetten. Zeker de Franse conductor 71 draagt bij aan een perfect sfeertje voor een verhaal als dit. De start van de film kijkt daarom zeker heerlijk weg. De omslachtige finale met de rechtzaak in de hemel deed de film echter een beetje doodbloeden. Toch heeft de film (zeker visueel) voldoende te bieden.

The Archers leveren met 'A Matter of Life and Death' opnieuw aangename romantiek af, ditmaal met een onderliggende politieke boodschap. Het is hoegenaamd geen toeval dat het jonge koppel bestaat uit een Amerikaanse en een Brit, en zeker op het einde is elke vorm van subtiliteit ver te zoeken. Toch heb ik kunnen genieten, vooral dankzij de voor die tijd indrukkende en mooi vormgegeven fantasy. De scènes die zich in (en op weg naar) de hemel afspelen zijn niets minder dan schitterend. Het setdesign oogt tegelijk futuristisch en archaïsch en de afwezigheid van Technicolor resulteert in een opvallend contrast tussen de twee werelden. Hoewel er wordt geïnsinueerd dat de hallucinaties het gevolg zijn van één of andere aandoening, ligt de nadruk voornamelijk op het betuigen van een liefde tussen twee personen die op het punt staan gescheiden te worden door de dood. Ik vond het einddebat tussen Livesey en de Amerikaan een doorgaans bizarre, 'off-topic' discussie die steeds meer moralistisch en geforceerd aanvoelde. Het is helaas niet geheel waar ik op hoopte. Het acteerwerk is gelukkig wel overtuigend en het is wederom Livesey zelf die de show steelt. Dit is mogelijk een film die baat heeft bij een herziening.

Een heel bijzonder en pakkend product deze film vooral gezien zijn leeftijd.

Een interessant verhaal ontwikkeld zich in die zin de piloot die uit het niets lijkt te mankeren. Verder valt vooral de hemel op, iets dat met veel humor gebracht wordt. De opmerkingen over dat iedereen 'boven' gelijk is maar ook het aanmeten en uitdelen van de vleugels neigt naar het droogkomische. Hoewel zich een interessant dilemma aanbied, slaat de film voor mij even een beetje dood tussen de romantische toestanden met June en het geneuzel bij de dokter thuis. Daar hoop ik toch echt even dat de film meer te bieden dan dit.

Maar gelukkig komt daarna alles in een zeer boeiende en stijlvolle stroomversnelling. De trapscene is fenomenaal, zo ook andere scenes in de hemel qua stijl en schaduwen, zo ook de keuze voor kleur op de wereld en zwart/wit boven in. Subtiele wellicht hint hoe 'zwartwit' er naar zijn afwezigheid in de hemel gekeken wordt. Dat de dokter hem gaat verdedigen ligt wel heel erg voor de hand en ik moet zeggen dat hij dat met verve doet. Goede rol van Roger Livesey. Zo is de hele 'rechtzaak' een bijzonder komisch en scherp gebeuren met als hoogtepunt de test op de trap en het bewijs wat liefde is. In die zin wekt de film de indruk bewust of onbewust ook andere filosofische vraagstukken aan de kaak te stellen. De interessante tweedeling tussen de op aarde levensreddende en noodzakelijke operatie terwijl de keuze en oordeel wat er gaat gebeuren eigenlijk boven ligt, bij de hogere macht. Zo ook brandstof voor discussie als toeval, wonderen en andere krachten in het universum. Wonder bestaan, misschien is dat John Oswalt's grote boodschap nog wel, we zien het alleen niet.

Boeiende film, mooi gebracht, zoals gezegd bijzonder stijlvol op bepaalde momenten, prima geacteerd en wat ik toch wel vind opvallen een donker iemand in de jury. Gewaagd lijkt me voor 1946.

Mooi gemaakt en gebracht, dat zeker. Met name het gebruik van Technicolor versus zwartwit en de trap naar de hemel. Het plot is echter wat onevenwichtig. Hier en daar boeiend, maar ook grote delen die niet al te interessant zijn. De romance voelt nogal geforceerd aan en dat komt de geloofwaardigheid verder niet echt ten goede. Ook ontbreekt het wat aan echt sterke personages. De rechtszaak is helaas van begin tot eind totaal niet interessant en lijkt ook wat ver te staan van de rest van het plot. Daardoor zakt de film naar het einde toe behoorlijk in.

Ok.

Toch wel een meevaller, oude films zoals deze smaken me doorgaans nooit, maar dit is gelukkig een positieve verrassing waar ik toch veel makkelijker doorheen kwam dan ik vooraf had gedacht. En dat is zeker toch wel een complimentje waard.

Echter zijn er nog steeds bepaalde keuzes en elementen die de film niet helemaal goed doet in mijn mening. Vooral de keuze om alles op de normale wereld in kleur te gooien maar juist de indrukwekkende stukken in de hemel in zwart-wit is naar mijn mening erg onbegrijpelijk.

Gelukkig zien de scenes in de hemel er wel indrukwekkend uit, dat is een zekerheid. Verrassend leuk ingericht en gedetailleerd voor die tijd. Ook sommige scenes op de "echte" wereld zien er fantasierijk uit, en worden dan ook geholpen door wat kleur.

Echter vind ik de romantiek wat lui en te makkelijk. Er is nauwelijks een chemie, die ook niet echt goed uitgewerkt is daarbuiten. Ze nemen hier nog een stapje verder dan "liefde op het eerste gezicht" en verplaatsen het naar "liefde bij het eerste woord". Het gaat allemaal te snel en toevallig.

Slotfase mist ook wat kracht. De rechtszaak is niet bepaald spannend en de afloop is wat lui gebracht. Met een simpele "oh ze houden zo van elkaar, ik geef me gewonnen" overtuig je mij bij lange na niet. Het zijn toch wel deze dingetjes die de uiteindelijke ervaring wat teniet doen.

Desondanks best verrast, fantasierijk gebracht en originele scenes in de hemel buiten het best originele plot om. Best makkelijk doorheen gekomen. Zo zie je maar dat oude films niet perse gigantische overacting nodig hebben.

de special effects en vormgeving van de hemel scenes zijn mooi gemaakt maar qua verhaal vond ik het niet heel erg geslaagd , de vanzelfsprekendheid waarbij de personages hun situatie accepteren zonder soms enige verbazing werkte vervreemdend bij mij .

Ook de love story tussen de 2 is niet zo sterk , toch nog 3 sterren vanwege de decors.