Meningen
Hier kun je zien welke berichten niethie als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
About Love (2005)
Met dank aan bovenstaande schrijfster gevonden en speciaal bewaard voor valentijn deze. Commercieel gedoe noem ik het altijd maar stiekem toch wel leuk om na 23 jaar eigenlijk eens op die specifieke dag met iemand samen te zijn en buiten het gebruikelijke geweld van slechte rom-koms dat altijd op tv te zien is van je zeldzaam-niet-van-het-genre-houdende-wederhelft een vrijbrief te krijgen om iets naar eigen smaak uit te mogen kiezen. En wat is er nou mooier als Aziatische romantiek?
Vond het stuk voor stuk mooie verhaaltjes waarin ook nog eens een stijgende lijn zat maar waarom nou toch dat omnibus gedoe? Bij een genre zoals horror waar je weinig na hoeft te denken vind ik het prima maar als ik op een intense manier aan het mee leven ben met twee specifieke personages: geniet van hun leuke of minder leuke gewoontes en de opbouw naar iets (potentieel) moois (dat verf gevecht in 2 trouwens, zooo lief!) en dit na een half uur, wanneer ik er meestal net goed inzit, abrupt wordt afgekapt om weer een ander verhaal ingeslingerd te worden (zie ook Hsiao-hsien Hou's Three Times) dan voelt het toch niet echt volwaardig voor me aan, vandaar ook maar (3*) Opzich is het wel positief dat verschillende regisseurs op die manier de kans krijgen om ieder hun visie te geven op een specifiek onderwerp als in dit geval de liefde. Het is dan ook beslist geen onsympathiek gegeven maar mijn cup of tea zal het wel nooit worden, Dolls uitgezonderd!
Afscheid van de Maan (2014)
Alternatieve titel: Farewell to the Moon
Beetje een film die niet goed lijkt te weten wat hij wil zijn, zeggen of zelfs uitbeelden?
Was bij Eva van End verleden jaar de mengeling tussen Solonds, Anderson en van Warmerdam nog verfrissend, hier werkte het maar sporadisch voor me. Soms heerlijk lomp en over de top: die stijve slagroomverslaafde moeder (die de was van haar vreemdgaande man nog steeds doet terwijl hij uitgerekend met de buurvrouw ligt te krikken, die het ook nog even vrolijk langs komt brengen) uit frustratie een halve schaal soesjes leeg vreet, alles uitkotst en vervolgens vrolijk verder vreet.
Doch even vaak irritant: voornamelijk dat zweverige buurmeisje wat veels teveel screentijd kreeg. Marcel Hensema als Ron Jeremy lookalike wilde ook niet echt voor me werken, visueel is het wat karrig (al kan dit aan het budget liggen) Vermakelijk is het zeker en die kus op het einde was een goede balans tussen schattig en awkward. Een doodgewoon drama is het ook verre van geworden (al wil het soms ook wel iets te graag ''anders'' zijn) maar als het om producties van eigen bodem, geset in de jaren vrije jaren 60 gaat, zet ik toch 100 keer liever een Suzy Q op... (3*)
Afterschool (2008)
Volmondig met starbright boy eens, lang geleden dat ik compleet in trance naar de aftiteling heb zitten staren. Inderdaad een soort van Benny's Video meets Elephant. Zonder die twee films na te willen apen neemt de regisseur zijn invloeden en maakt ze moeiteloos eigen. Vooral de cinematografie is er een van grote klasse. We zien prachtige lange, statische, vaak vanuit opvallende hoeken genomen, shots, maar het werkt perfect! Zelfde geld voor de sfeer die afwisselend droog en onheilspellend is. Ook het hoofdpersonage is eindeloos boeiend, geweldig neergezet ook door dit jonge talent. Verder een mooie aanklacht tegen het beleid (?) van dit soort kostscholen, of in ieder geval hoe alles zo mooi lijkt en word voorgelegd maar de hypocricie en kleinburgelijkheid ervan afstralen. Maar ook en dat vond ik persoonlijk nog een stuk boeiender. Een subtiele hint naar het gevaar van hedendaagse virtuele realiteit, als in jonge onwetende kinderen die al met 1 druk op de knop en zonder ouderlijk toezicht toegang hebben tot de meest smerige geweld en seks filmpjes en het daardoor de normaalste zaak van de wereld gaan vinden. Heb dat nooit echt eerder belicht gezien in een film maar het komt hier in verschillende scenes mooi naar voren. Bijvoorbeeld het meisje dat een toenadering naar Robert maakt en hij die haar denkt op te winden door haar te wurgen, enorm ziek, maar als kijker weet je dat hij niet beter weet. Vervolgens hebben we nog het einde waarin dit tot een schokkende climax komt. Zag dit totaal niet aankomen en was er dan ook even totaal van stuk. Echt enorm verontrustend! Film heeft me echt positief verrast dus, ook best wel spijt van dat ik hem eerder zo vaak links liet liggen want hij is al vaak genoeg langsgekomen. Gaat dat zien dus mensen en let vooral niet op het gemiddelde want dat is schandelijk laag, omhoog met die hap! (4*)
Ai Qing Wan Sui (1994)
Alternatieve titel: Vive l'Amour
Was me er niet van bewust dat Tsai zo'n grote naam is in het cultcircuit en hij voor Wayward Cloud (die ik eerder zag) al zo'n staat van diens had opgebouwt, zijn werk intrigeert me in ieder geval enorm maar is toch wel iets te afstandelijk om me er volledig in mee te laten gaan. Ik moet zijn meesterwerk nog tegen komen zeg maar.
De vergelijking met Tokyo.Sora is niet heel ver weg, waar die film me echter tot op het bot wist te raken deed dit me toch iets minder, toch vreem gezienh allebei hetzelfde tempo en een soortgelijek sfeer hebben. Heb dan toch weer het idee dat ik iets mis, vooral als ik al die positieve verhalen hier lees. Het eerste half uur is opzich niet echt bijzonder maar de stijl die gehanteerd wordt valt wel direct op. De camera observeert de drie personages in hun doen en laten zonder veel weg te geven en de shots van oa lege huiskamers zijn voortreffelijk, vooral de standpunten vallen op. Dit zag ik eerder ook al in WC en een tal van andere films maar deze was schijnbaar toch eerder. Het ergerpunt was voor mij het middenstuk waar werkelijk niets lijkt te gebeuren, je verwacht dat het na het eerste stuk wat wendingen neemt en interessanter wordt maar dat was niet het geval. Afin gezien het hier over leegte en eenzaamheid gaat is dat ook wel logisch. Op dat gebied werken dit soort films voor mij, en ik denk lang niet voor mij alleen, altijd wel therapeutisch. We zijn immers allemaal alleen, wat voor een deprimerende gedachte dat ook mogen zijn. Dat bowlen met die meloen of het aantrekken van vrouwen kleding door een van de hoofdrolspelers bijvoorbeeld, ik heb het persoonlijk nooit gedaan (*gniffel*) maar vond het absoluut niet raar om te zien. Gewoon typische voorbeelden van wat mensen voor gekke dingen doen als ze alleen en verveeld zijn inderdaad, opzich wel mooi om te observeren. Ook het feit dat er de gehele speelduur geen muziek en bijna geen dialogen zijn maakt dit alleen maar pijnlijker. Pas in de laatst twintig minuten begon het mij eigenlijk echt te ontroeren. Die scene waarin die man en vrouw op het bed bezig zijn en de derde man eronder verstopt zit, die overloopt naar het volgende shot waar de vrouw vertrekt, de jongen onder het bed vandaan komt en naast zijn slapende vriend gaat liggen, de afstand die er in die scene zit is zo pijnlijk dat je gewoon naar adem snakt. Ook het feit dat het zo abrupt werd afgekapt maakte het alleen maar tragischer. Maar daarmee is het hoogtepunt nog niet geweest. Ik Had al eerder onbewust al een stukje van het laatste kwartier meegekregen tijdens een iffr preview over de nieuwe Tsai ''Visage'' maar wist toen niet dat het om deze film ging. De lange onafgebroken wandeling (levensloop) en de climax (huilbui) die volgde, geweldig! Dat snikken gaat echt door merg en been! Durf ik wel te beschouwen als een van de mooiste finales.
Toch was ik na afloop, net als mijn voorganger, licht teleurgesteld, Wayward Cloud was dan toch ietsjes vermakelijker door al de absurditeiten en droge humor tussendoor, dit is puur en ongepolijst minimalisme en dat ligt me in dit geval iets minder. Och misschien was ik gewoon niet in de juiste bui, zou heel goed kunnen aangezien ik hem ging kijken na bijna een maand lang alleen maar makkelijke werkjes te hebben bekeken, al weer bijna twee weekjes terug. Binnenkort zijn andere bejubbelde werkjes waaronder ''What Time is it There'' ook even gaan zien, nou maar hopen dat die me wel volledig weet te boeien en ik eens hoger kan gaan zitten dan die eeuwige,
3,5 sterren
Aku no Kyôten (2012)
Alternatieve titel: Lesson of the Evil
De vermakelijkste Miike sinds Bijita Q voor mij, wat zoveel wil zeggen als dat ik niet bepaald een groot liefhebber van zijn werk ben. Bewondering is er echter in overvloed, is het niet voor zijn werktempo (gemiddeld 2 tot 4 films per jaar) dan is het wel om zijn creativiteit. Splatter-yakuza, infantiele Power Rangers animatie, sado-masochistische geestmeisjes, kitscherige gay-chique: je kan het zo gek niet bedenken met die man, maar hier deed ie toch wel iets wat ik nog niet eerder had gezien.
Als je van deze film een beschrijving wilt maken moet je je woorden toch wel zorgvuldig kiezen.
Een soort ontspoort drama waarvan de climax een persiflage op de vele verschillende high school schooting-verhalen moet voorstellen. Kan me voorstellen dat veel mensen zich daar geen voorstelling van kunnen maken, want ja, dat is toch helemaal niet om te lachen? Vind ik ook niet, maar toch flikt hij het je te laten schateren van het lachen tijdens een breed uitgemeten (bijna drie kwartier durend) ongecensureerd bloedbad. Niet eens een greintje ongemakkelijkheid, gewoon schaamteloos in zijn droogheid en absurdisme. Dat stukje met die gymleraar en dat slipje (de mensen die vanavond bij me in de zaal weten welke scene ik bedoel) behoord echt tot de meest hilarische momenten die ik sinds tijden in een film tegenkwam, ik kwam werkelijk niet meer bij! Zit ik er echter wel een beetje mee hoe ik dit nu moet beoordelen. Ik heb me heel goed vermaakt. De opbouw was uitstekend, er zitten zelfs wat redelijk meeslepende (en zelfs grimmige) stukken in. De droogheid werkt aanstekelijk en 2 uur vliegt voorbij als een postduif!
Het is me alleen niet helemaal duidelijk wat Miike nou wilde zeggen? Maar als ik er eens goed over nadenk had ik dat gevoel zo'n beetje bij al z'n films. Hmm, nja, voordeel van de twijfel dan maar. Die 2.00 (na 2 stemmen) is toch wel erg karrig. (3,5*) Komt ie toch maar mooi mee weg!
Alicia (2017)
Alicia is een goede reden om er eens wat beter over na te denken of je wel echt kinderen op een wereld wilt zetten die zo lelijk kan zijn als de onze. Een docu die gezien zou moeten worden door de mensen die bij een abortuskliniek staan te demonstreren over hoe belangrijk het is om alle kinderen geboren te laten worden. Alicia was namelijk al een slachtoffer van haar omgheving nog voor het zaadje het eitje binnendrong. Van haar achterlijke, chronisch zwangere moeder die al haar verantwoordelijkheden ontloopt maar wel tegen haar verzorgers loopt te prediken hoe het allemaal wel en niet moet. Tot de medewerkers van het kindertehuis die elke schreeuw om hulp, aandacht of afwijkende pre-puberale gril beantwoorden met een straf. Werken de anti-depressiva en psychotica niet? Dan plaatsen we dit kind, dat een van alle vrijheden voorziene inrichting al een eenzame gevangenis noemt, toch gewoon op een gesloten afdeling. En daar zitten nogal wat jongens dus misschien is het verstandig om haar ook maar meteen de prikpil te geven omdat ze toch wat slechte genen heeft, en je weet maar nooit? Je ziet haar op die manier steeds verder verwilderen en wil alles en iedereen door elkaar schudden omdat je het idee hebt dat jij het met je boerenverstand meer bij het juiste eind hebt dan de mensen die ervoor gestudeert zouden hebben. Want het enige dat dit meisje wil is toch gewoon een stel stabiele ouders dat helemaal voor haar gaat. Die geen draaideurcriminelen zijn, alcohol/drugs problemen hebben of al drie schreeuwende peuters hebben rondlopen die haar voortdurend overstemmen op een dag waar ze het hele jaar naar uit heeft gekeken. Maar nee, het enige antwoord dat ze al die jaren al voor haar hebben is dat ze geduld moet hebben, waardoor haar situatie in mijn optiek niet meer verschilde dan dat van een bejaarde zwerfhond in een asiel dat meer geld kost dan dat ze opbrengt. Ik kan me dan ook heel slecht voorstellen dat de medewerkers van het tehuis hier aan mee hebben gewerkt, gezien het ze, vanuit welk perspectief je het ook bekijkt, niet bepaald in een goed daglicht stelt. En laten we vooral niet vergeten dat er de gehele dag te pas en onpas een fucking camera op haar gericht staat. Wat me met een nogal dubbelzinnig gevoel liet zitten. Was dit niet allemaal veels te intiem en persoonlijk om vast te leggen? Misschien had ik al te lang geen documentaire meer gezien, maar die scene waar ze dat papiertje aan het opeten is ging toch echt veels te ver? Anderzijds lijkt me het toch enorm van belang dat dit gemaakt is, kan me niet voorstellen dat dit niemand in meer of mindere maten zal roeren. Hopelijk heeft het nog wat zoden aan de dijk gezet? (3,5*)
Alipato: The Very Brief Life of an Ember (2016)
Had ik eens een keer een kladblokje mee naar de voorstelling genomen om mijn bevindingen neer te pennen zodat een review er lekkerder uit zou komen te rollen vanavond, blijk ik bij thuiskomst mijn eigen handschrift niet te kunnen lezen, uhum. Maar zo makkelijk is het niet om ook maar iets hier van te vergeten want hemeltjelief, wat een kennismaking met de Filipijnen als film land. Eindelijk het beloofde experiment, en daar was ik aan toe. Digitale terrorist Khvan lijkt te lijden aan een angst zijn publiek te vervelen want elk nieuwe scene is compleet dichtgemetseld met gebeurtenissen, soms iets te veel van het goede, denk aan de voor westerse normen toch wel exploiterende beelden van piemeltjenaakt rondhuppelende kinderen met sigaretten en revolvers, die in een pan met eten pissen en lachend carcassen van lichamen lopen te bespugen. Allen woonachtig op een rokerige troostloze met ratten en ander ongedierte gevulde vuilnisbelt, het doet bijna denken aan Terayama's beruchte Emperor's Tomato Ketchup. Zo'n goed dozijn aan tere mensenzieltjes leken het niet aan te kunnen en verlieten na een goed kwartier al de zaal. Verdrietig want ze hebben een hoop leuke vindingen gemist, zoals de dwaze stop motion, een eigen nieuwszender ''National Pornographic'' met stiekeme kleine steken onder water naar U2 en Amerika in het algemeen, tot aan een camera bevestigt op een fucking geit. Alleen de musical probeersels en die verwijzingen naar City of God met die talloze grafstenen waren iets te kitsch, gelukkig omvat dit maar een klein gedeelte. daarboven doe je toch wel iets goeds als je een verder nog ruim gevulde zaal in een lachstuip krijgt om een scene waar een baby direct na diens geboorte tegen een muur gesmeten wordt. Hoogtepuntje! wat ik er verder uit zou moeten halen? Al sla je me dood, maar ik heb genoten van de gekkigheid, halfje aftrek alleen voor de vele herhaling. (3,5*)
American Honey (2016)
Hehe, wat voelde ik me even commercieel toen ik in plaats van mijn filmvrienden die zweerde bij een collage museumstuk afgelopen zaterdag liever dit meepikte. Maar dat kun je toch al downloaden of volgende maand regulier zien luiden de kreten, maar ik trok me er voor een keer niets van aan en heb er geen minuut spijt van gehad. Arnold had met Fish Tank al een onuitwisbare indruk op me gemaakt en ik vind het echt onwijs knap dat ze als niet Amerikaan zijnde dat grijze wereldje gewoon naar daar doorgetrokken heeft en het eigen heeft gemaakt alsof ze er altijd al heeft gewoond. Zelden zulke mooie beelden gezien van al die godvergeten kansarme stadjes en haar meedelijopwekkende inwoners, die tegelijk toch met zoveel liefde, bijna zomers getoond worden.
Het verhaal is misschien niet heel bijzonder en gaat nergens echt heeldiep. In feite gaat het gewoon over een modern rondtrekkend circus, inclusief freaks, zonder bestemming waar we op het eind niet veel verder gekomen zijn dan waar we begonnen, niets meer, niets minder. De rest is pure sfeer en mooi (of lelijk, het is maar hoe je het opvat, ik vind het mooi in elk geval) filmerij. Toen iemand me vroeg het te beschrijven was het geen wat me als eerste te binnenschoot een mengeling van de dromerige poëtische beelden uit Badlands en het op de huid zittende, rauwe realisme van Blue is the Warmest Color. Met name die alsmaar terugkerende stukken in de krappe busje waarvan je je afvraagt hoe ze daar ooit een camera in hebben kunnen plaatsen zijn bewonderenswaardig.
Sasha Lane is net als Katie Jarvis destijds niet moeders mooiste, heeft wat ordinaire trekjes in huis waar de honden geen brood van lusten en laat ook wel eens wat steekjes vallen in haar spel, maar de natuurlijke echtheid die van haar afstraalt is onbetaalbaar en je krijgt het idee dat ze een aantal weken daarvoor zo van de straat is geplukt. La Beouf had ik letterlijk niet meer in een film gezien sinds zijn rol als puistige puber in Disturbia 10 jaar geleden dus deze vertolking die nog het dicht in de buurt komt van James Franco in Spring Breakers was wel even schrikken, en daardoor misshcien nog wel hilarischer!
De grootste schrik (vergeef me maar ik heb het weekend doorgebracht met een Belg, hehe) had ik toch voor de speelduur, met name het afgelopen jaar is het me zelden gelukt een film langer dan twee uur in één keer af te kijken maar dit vloog letterlijk voorbij, met name de eerste anderhalf uur zijn om eer je het doorhebt. Heerlijk gezapig tempo dat aan de beste roadmovies doet terugdenken.
Ook op de muziek ben ik doorgaans niet dol, maar als je mij kippenvel laat bezorgen bij meuk waarvoor ik normaal oorkleppen opzet als mijn broertjes het luisteren ben je toch wel heel goed bezig. Die wat meer naar mijn smaak neigende liedjes op het eind zijn ook echt goud waar, zelfs het kapot gedraaide en daardoor wat afgezaagde Fade Into You van Mazzy Star wordt goed ingezet. En net op het moment dat je denkt dat het afgelopen is en je voldaan maar wat scheef in je stoel zit omdat je geen gevoel meer hebt in je kont volgen er nog vijf minuten die het zowaar overtreffen. Weet nou niet of het een zelfmoordpoging was of een soort van doop, maar ik hoef het ook niet te weten, het was super fijn!
En dan heb ik het nog niet eens gehad over die immer charmante stukken met die cowboys en hun tequilla-worm voor zelfs wat licht surrealisme en comic relief. Wat mooi lieve mensen, wat mooi! (4*)
Anatomie de l'Enfer (2004)
Alternatieve titel: Anatomy of Hell
Ja hoor daar zijn we weer... Ik snak nu eigenlijk wel naar de mening van een random vrouwelijke user hier die ''ons'' bijspringt want als we Breillat moeten geloven is het enigste wat ''de man'' verder heeft doen komen dan ''de grot'' het feit dat we ons berenvel verruild hebben voor een duur designer pak. Doen we het tere vrouwenlichaam meer kwaad dan goed door het te besmeuren met ons giftige zaad, verkrachten we aan een stuk door, gaan we aan de lopende band vreemd en respecteren we enkel en alleen onze pik. Tevens zijn we bang voor menstruatiebloed wat in haar wereld alleen maar ontkracht lijkt te kunnen worden door ons op te dringen het uit een verse tampon te zuigen, en zelfs dan is het nog niet goed. Nee mevrouw lijkt ook nog te insinueren dat we aanzetten tot zelfmoord.
Ik ben nooit fan geweest van haar werk, maar de meeste van haar films zag ik ergens voor mijn 18e en ik hoopte dat een wat meer frisse en ontwikkelde blik mijn kijk erop wat zou veranderen, maar het heeft het alleen maar erger gemaakt. Ik stel me haar zo voor als een verbitterde, menopauzerende, oude heks die ooit ergens in haar prille meisjesjaren een keer diep is gekwetst door een of andere vetkuif met een snelle brommer en er sindsdien, gewapend met een enorme bos pikzwart, zweterig okselhaar, haar levensdoel van gemaakt heeft om, desnoods in haar eentje, het hele mannen ras tot aan het eind ten tijden te laten voelen hoe verwerpelijk en overbodig we zijn. Dat de vrouw in haar eentje orgasmes als aardbevingen beleeft en het best tot haar recht komt in een grote commune waar ''ze'' gezamenlijk met elkaar in een grote vallei kunnen liggen baren als een groot en krachtig opperras.
Nee, feminisme is mooi, ik hou van vrouwen en ben meestal de eerste die in de bres springt als een man een vrouw een slet noemt, maar dit is gewoon pure haat encrypt in quasi intellectueel, nihilistish gewauwel en het gaat me ver boven mijn pet hoe dit ooit een release verworven heeft. (1*)
Aoi Haru (2001)
Alternatieve titel: Blue Spring
Op het eerste gezicht gewoon heel erg cool, niet minder dan een geweldige opening vol verbazingwekkend mooie shots op dat dak, vooral dat handjeklap spel wat telkens terug komt. Zat daarbij echt keer op keer weer op het puntje van mijn stoel. Mooie locaties ook, het moet een school voorstellen maar doet eerder denken aan een of andere smerige Thaise gevangenis besmeurd met inktzwarte graffiti. Die stukjes in de school waar een soort van survival of the fittest spel wordt gehouden zijn ook heel erg cool, vooral als ze dan de soundtrack van snijdende noise gitaren inzetten wanneer dat weer eens omslaat in een achtervolging door het sobere schoolgebouw, af en toe een (licht vrolijke) surrealistisch intermezzo tussendoor die ook weer resulteren in een paar imponerende scenes, vooral die moord in de wc en dat eenmans partijtje voetbal waren echt heel erg goed! Prima acteerwerk ook, vooral Matsuda was heel overtuigend, en dat bijrolletje van die dwerg was soms best komisch. Jammer alleen dat er wel wat plotholes zijn, als de hier al vaker genoemde vriendschap tussen Aoki en Kujo die wel heel erg snel omslaat wat er in resulteert dat het me als kijker weinig deed, zoiezo voelde ik niet echt een band met de personages en werkte het allemaal niet erg ontroerend, terwijl ik het idee had dat sommige scenes dat wel over hadden moeten brengen, bleef het voor mij toch een beetje bij cool en eigenzinnig. Nouja op het niet minder dan geweldige einde na dan natuurlijk, lang geleden dat ik echt met kippenvel voor mijn scherm zat te kijken! Mooie symboliek ook met die schaduwen, dat vliegtuig, de verwelkte rozen enzo. Het gaat me alleen ietsjes te ver om het een meesterwerk te noemen, ik denk wel dat het een groeiertje is, zal hem dan ook zeker eens herzien, maar voor een film waar ik geen enkele voorinfo over had (ging hem kijken naar aanleiding van zijn hoge positie in goldenskull zijn top 10) heeft het me wel positief verrast, leuke variant op het Britse cultwerkje If.. idd waarin ik veel invloeden van favorieten van mijzelf terugvind, met uiteraard het bekende exentrieke Aziatische jasje.
3,5 sterren
Astenicheskiy Sindrom (1990)
Alternatieve titel: The Asthenic Syndrome
Meh snap het enthousiasme hier niet zo eigenlijk, uberhaupt niet voor Muratova's films in het algemeen. Niet dat ze nu zoveel aandacht krijgt, in tegendeel, maar in 9 van de 10 gevallen zijn de meningen toch wel unaniem positief. Vaak frustreert me dat en maakt het een bepaalde onzekerheid in me los. In het ergste geval trek ik zelfs mijn ''filmkenner'' zijn in twijfel: wat mis ik, ben ik hier wel intelligent genoeg voor etc? Belachelijk eigenlijk aangezien ik een gevoelsmens ben en dit soort films uiteindelijk toch altijd beoordeel op wat ze in me los maken en niet op wat de rest ervan vind en in dit geval was dat toch bijzonder weinig. Ik heb nog steeds geen idee wat die vreemde mevrouw me nou precies wilde zeggen met deze 2,5 uur durende onsamenhangende (spuuglelijke) beeldenstroom. Interessant in haar tijdsgeest misschien, maar verder? Ik zag vooral een hoop aanzet tot comic relief, dit werkte al bijna net zovaak op m'n zenuwen als dat ik erom moest lachen. Toegeven, als het voorviel dan was het ook wel hard: die scene met die downie en twee hoertjes. Emotioneel deed het me echter maar weinig. Rauw noemen ze dat dan. Nu moet ik wel zeggen dat het in voorganger Among Grey Stones (die ik een dag eerder zag) allemaal nog een graadje erger was, dit leek tenminste af en toe nog ergens heen te gaan. Toch zou ik dit niet zo 1,2,3 met iets kunnen vergelijken. Iemand, ik noem maar geen namen, noemde dit eens in een adem met het evenals obscure Noisy Requiem, niet totaal onbegrijpelijk maar waar die film me van minuut 1 meesleepte, fascinereerde en de tragiek van zijn exentrieke personages tot op het bot deed voelen taste ik hier toch een beetje in het duister. (2*)
Atlas (2013)
Na Perfect Garden de dag ervoor hield ik mijn hart vast voor hoe dit ging uitpakken, weer een arty film om 10 uur 's ochtends: deden we hier wel goed aan? Gingen die 70 minuten niet opnieuw als 700 aanvoelen? Wat deden we onszelf aan? 500+ (inclusief shorts) om uit te kiezen en uitgerekend geven we ons geld hier aan uit. Gelukkig maar want ik heb geen moment spijt van het luisteren naar misterwhite: 15 films later is dit immers nog altijd de beste van het festival '14 gebleken. Bijzonder stukje avantgarde dat perfect in het rijtje van Jarman, Bokanowski en vooral Moodysson's magnum opus Container past. Mysterieuze aardsduistere fotografie en diepgravende poëzie vloeien perfect in elkaar over. Zeldzaam intiem, door de donkerste krochten van de ziel. Een essay over pijn, ellende en voorop: de fragiliteit van de mens. We komen weinig te weten en soms ook juist teveel. Je voelt je ongemakkelijk, maar vooral vies al kun je niet goed verklaren waarom en stoppen met kijken is al helemaal geen optie. Phoe ademloos! Wereld-cinema dit, maar vooral heel persoonlijk en zeker niet geschikt voor iedereen. (4*)
Atrás Hay Relámpagos (2017)
Om maar even een verlaat antwoord op mezelf te geven: het is zo leeg als een stel BMX banden na een rit over een doosje uitgestrooide spijkers. Heb lang gedacht wat dat lijk nou voor rol moest spelen in het geheel maar kennelijk is dit vooral een katelysator aangezien ze dit halverwege de film maar gewoon laten varen en over gaan op enkel sfeer en scenery kon ik niet meer doen dan daar maar een beetje in meegaan. Die nachtelijke ritjes waar iedereen zich had ingewikkeld met kerstverlichting zijn om in te lijsten maar aangezien het op een gegeven moment niet meer dreigde te worden dan al die ritjes, ritjes die ik overigens ook kan filmen ergens langs een skatebaan op een mooie zomerdag, en de vlakke egocentrische personages (Sole en met name Ana halen echt het bloed onder je nagels vandaan en wekken met hun opdringerige arrogantie en nonchalante hipster looks vooral een opkomende maaginhoud op) al even inhoud loos blijven als het plot, houd je niet veel over dan een film over apathie en desinteresse. Helaas voor het gezonde verstand heb ik een zwak voor films over doelloos rondhangende jeugd in Noord Amerikaanse stadjes dat zich verveelt, maar wat dat betreft waren dingen als Park en Super Dark Times, dat ik deze editie zag en al eerder naar voren heb gebracht, stukken veelzeggender. (2,5*)
Autoerotic (2011)
Ik begin eigenlijk een beetje Swanberg-moe te worden, er zit ruim vijf jaar tussen deze Autoerotic en Hannah Takes the Stairs (de laatste die ik van hem zag) en op het feit na dat hij hiervoor misschien wat meer geld heeft los kunnen peuteren waarmee die blijkbaar een iets duurdere camera heeft gekocht (eentje die goed is in het scherpstellen van file/verkeer-shots (?) zie ik werkelijk geen verschil met de rest van zijn films. Altijd hetzelfde levenloze geouwehoer, slecht acteerwerk en on-boeiende personages die sympathiek bedoeld zijn maar al snel op je zenuwen werken. Vervelende, soms zelfs wat narcistische vent is het! Wat dat betreft was ik meer benieuwd naar Wingard's bijdrage. Maar beiden bakken er werkelijk niets van, al is het kwa stijl wel overduidelijk dat laatst genoemde verantwoordelijk is voor filmpje 1. Ik had van te voren het idee dat het met zo'n onderwerp nog best een serieuze bedoeling zou zijn maar telkens als het ook maar even een beetje diep leek te gaan werd dit weer verpest door een misplaatste infantiele grap/clue die niet mis zou staan in een gemiddelde 80's teen comedy. Eigenlijk alleen in het laatste filmpje kon er nog een voorzichtig ''boer-met-kiespijn glimlachje'' vanaf. Met dat, het feit dat het soms toch wel herkenbare situaties waren en de speelduur verder niet abnormaal lang kom ik nog uit op (1,5*)
Aux Yeux des Vivants (2014)
Alternatieve titel: Among the Living
Béatrice Dalle, hehe. Toen ik mijn vriendin vertelde dat deze mevrouw in de jaren tachtig best wel een groot sex-symbool was keek ze me met open mond aan en wilde ze het terecht niet geloven tot we tijdens het pauzeren even wat Betty Blue shots gegoogled hebben. Ik noem niet graag iemand lelijk maar niet te geloven hoe eng die vrouw is geworden, en dat hebben ze hier nog even lekker aangedikt door haar een gigantisch drachtige pens aan te meten en rond te laten lopen met een oedeem vorming waarmee ze serieus met een olifant zou kunnen concurreren. In combinatie met dat manisch krankzinnige wat ze van zichzelf altijd al uitstraalt maakt het haar perfect voor dit soort rollen. Mijn gok is dat ze over een jaar of tien wel eens de eerste acteur in de geschiedenis zou kunnen worden die zonder make-up een zombie zou kunnen spelen. Maar alle gekkigheid op een stokje, spijtig dat haar fragment, als het niet minder was, maar een minuut of 10 duurt want met name daar werd wel iets van de gekte uit Inside bereikt. De rest is een rare mengelmoes van 80's invloeden en nagelbijtende spanning, maar ook zware over de top wendingen, mede door dat laatste (horror mag van mij zo absurd mogelijk maar als je een serieuze film maakt waar je verder wel alles heel ernstig benaderd is die Voldemort lookalike en het einde in die grot er wel wat teveel over) kan ik het lage gemiddelde wel begrijpen al moet ik eerlijk zeggen dat ik hier met meer plezier naar gekeken heb dan het wat meer beheerste maar saaie Livide. In de buurt van Inside komt het dan helaas weer met geen mogelijkheid maar ik blijf dit duo graag volgen. (3*)