- Home
- Billy-Pilgrim
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten Billy-Pilgrim als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Adventureland (2009)
In eerste instantie was ik een beetje teleurgesteld bij het zien van Adventureland. Na een herziening van Superbad besloot ik ander werk van Mottola op te zoeken en kwam dus hierbij uit. Adventureland is echter een compleet ander soort film. Tieners van dezelfde leeftijd, maar toch een stuk volwassener, en toch ook weer niet, want er wordt weer geflirt en gezoend met alles wat los en vast zit. Toch voelt de film wel een stuk volwassener aan. In het begin interpreteerde ik dit nog als saai, maar dat veranderde tijdens het verdere verloop van de film. Het eerste wat me opviel was de puike soundtrack, met een hoop jaren 80 muziek (uiteraard), maar ook wat nieuwer werk (Yo La Tengo!). De muziek sluit uitstekend aan op de scenes.
De plot van Adventureland is, net als de plot van Superbad, voor de meeste tieners herkenbaar: Je hebt een financiele injectie nodig, en dus neem je een shitty zomerbaantje. De keuze van acteurs is, net als bij Superbad, opvallend goed. De juiste acteurs op de juiste plek. Een hoop joden ook weer. Op de een of andere manier spreken joodse acteurs me altijd aan, wat dat precies is weet ik ook niet. Maar dat is dan ook een ander verhaal. Een laatste overeenkomst met Superbad is het feit dat de hoofdrolspeler nog altijd maagd is. Toch iets wat aan je knaagt als jongvolwassene.
Buiten die overeenkomsten is dit dus een heel andere film. Het tempo ligt lekker laag. Er is ruimte voor serieuze conversatie. Zo nu en dan toch een paar hilarische grappen. Maar niet teveel. Ondanks het leed en liefdesverdriet van de jongetjes en meisjes is dit toch wel een feelgood movie om de simpele reden dat ik er een goed gevoel van krijg.
Ah Fei Zing Zyun (1990)
Alternatieve titel: Days of Being Wild
Eindelijk heb ik DOBW gezien. De eerste telg in de officieuze Mr. Chow trilogie. Zeker voor iemand die de beste man als avatar gebruikt verplichte kost. De film wist me positief te verassen. Het geheel kwam van tevoren een beetje soapy op me over (plot, posters e.d.), en eigenlijk hebben veel Wong Kar Wai films dat wel. Het zijn prachtig geschoten liefdesverhaaltjes. Toch valt er ook in een van de eerste films van deze man al genoeg te genieten. Niet in de laatste plaats dankzij de man achter de camera. Hier zien we al de aanloop naar de typische frivole stijl van Christopher Doyle. Een hele mooie vind ik die op de Fillippijnse straat waar de camera het stationsgebouw in zweeft, de trappen op en zo in een grote wachtruimte uitkomt waar Yuddy nochalant staat te poseren. Veel interessante cameraposities en het gebruik van spiegels en reflecties geven ook deze vroege WKW film al zijn signatuur. Toch was het allemaal wel net even wat minder als bijvoorbeeld Chungking Express. Om nog maar niet the spreken over In the mood...
Het verhaal had interessante elementen en er zitten een aantal heel genietbare scenes in, toch kwam met name de personage Luddy niet altijd goed aan bij mij. Meer gevoel had ik bij de scenes tussen Su en de politieagent. Dit was een typische WKW verhaallijn en de conclusie van de scene ("and then I became a sailor") deed me erg denken aan Chungking Express. Toch vond ik het verhaal over het geheel genomen wat de magertjes. In de latere films valt dat minder op door de visuele pracht, maar hier komt Wong er niet helemaal mee weg.
Toch een leuke film om eens te zien. Zeker geen tegenvaller en helpt ook zeker om een aantal personages uit 2046 beter te begrijpen.
Ai to Makoto (2012)
Alternatieve titel: For Love's Sake
Visueel een hoogstaande film. Ook is de combinatie musical/vechtfilm erg toch. In de uitwerking faalt de film toch behoorlijk. Het eerste uur begint erg sterk. Leuke liedjes, interessant (doch flinterdun) plotje. In ieder geval is er een goede balans tussen muziek en vechten. Na een uur slaat Takashi volledig door met de ene na de andere vechtscene. Choreografisch worden de scenes ook steeds minder interessant aangezien het steeds dezelfde moves zijn. Je wordt letterlijk murw gevochten in Ai to Makoto. Erg jammer aangezien de film zo veelbelovend begint en met de Ai en Makoto twee in potentie prachtige personages heeft. Helaas merk ik wel vaker in Takashi films die neiging om compleet door te slaan in zijn liefde voor gore en zinloos geweld.
2.5* die grotendeels naar de gedurfde genreclash en de prachtige visuals gaan.
Akibiyori (1960)
Alternatieve titel: Late Autumn
Eergisteren heb ik deze latere Ozu op het witte doek kunnen zien in het kader van een Ozu jubileum special in het Filmhuis Den Haag. De komende dagen zullen er nog meer van zijn films vertoont gaan worden waaronder het relatief onbekende Equinox Flower (vrijdag). Dus filmfans, gaat dat zien.
Geheel toevallig was Late Summer de eerste Ozu film die ik zag en verassend genoeg bleek deze tweede Ozu een soort re-make van die film te zijn. Het onderwerp is wederom het huwelijk en de positie van de vrouw in de Japanse maatschappij. In eerste instantie was ik daarom een beetje teleurgesteld, want de twee verhalen hebben echt veel overeenkomsten. Anderzijds lijkt het een bewuste zet om aan te geven hoe de Japanse samenleving in 11 jaar tijd al veranderd was, en hoe het op andere manier nog steeds angstig vasthield aan tradities.
In deze Late Autumn zijn we belang in de vroege jaren '60 en de samenleving is met sprongen aan het verwesterlijken. De film belicht de generatiekloof die ontstaan is tussen het vooroorlogse en naoorlogse Japan. Vrouwen zijn mondiger geworden, maar mannen hebben nog steeds de touwtjes in handen. Jongeren proberen zich te verzetten tegen het uithuwelijken, maar staan onder forse druk van de ouders, die met name hun dochters zo snel mogelijk aan de man willen hebben. Dit alles klinkt behoorlijk dramatisch, maar Late Autumn werkt eigenlijk meer als een komedie. Het is een vlot geschreven film met veel lachmomenten en heel fijn dialoog. Het is wederom een typische Ozu film die bijna uitsluitend uit lange dialoog scenes bestaat, afgewisseld met mooie shots van het dagelijks leven in de grote stad. Toch, en dat is blijkbaar de magie van Ozu, wordt je als kijker meegetrokken in het verhaal. De personages zijn stuk voor stuk charmant, ondeugend misschien, maar je zult ze nooit haten. Er zit geen goed of kwaad in dit verhaal. Ozu observeert slechts wat er om hem heen gebeurt zonder een voorkeur voor het een of ander te laten blijken.
De film emotioneert wel minder dan Late Spring die ik toch wat sterker vond. Op andere vlakken, zoals het geluid en het acteerwerk vind ik Autumn weer wat sterker. Beiden zijn echter aan te raden en deze remake heeft voldoende een eigen gezicht om interessant te blijven.
Aladdin (2019)
Ik heb mij enorm vermaakt met deze live action remake van Aladdin. Vooropgesteld ben ik totaal geen fan van het geforceerd re-maken van de Disney klassiekers en tot dusver ben ik met een grote boog om alle titels heengelopen. Voor Aladdin maakte ik een uitzondering omdat het ten eerste één van mijn favoriete Disney titels is en ten tweede omdat ik erg benieuwd was of Agrabah een beetje uit de verf zou komen in het echie. Gelukkig heeft Disney kosten noch moeite bespaard om er iets heel moois van te maken.
Het voornaamste pluspunt van deze Aladdin zijn de fantastische setpieces en de kostuums. Agrabah leeft, bruist. Je kijkt je ogen uit. Ik ben blij dat Disney groots heeft ingezet en niet te veel op CGI heeft geleund, een moderne Hollywood ziekte. Nog mooier was geweest als men het paleis van Agrabah had nagebouwd, maar ik snap de keuze voor CGI in dat geval wel. De toon wordt in het begin van de film onmiddelijk gezet met een prettige vertolking van Arabian Nights door Will Smith. De zing- en dansscenes hebben een vrij hoog Bollywood gehalte en dat is een groot compliment. Het is een feest voor de zintuigen en had op mij het effect dat ik meegetrokken werd in het enthousiasme. De oorspronkelijke liedjes zijn grotendeels weer terug te vinden en dat is natuurlijk prettig bronmateriaal om beschikking over te hebben.
De acteurs zijn grotendeels goed gecast en komen goed uit de verf. Met uitzondering van hoofdrolspeler Aladdin zelf. Mena Massoud lijkt misschien op Aladdin en heeft een mooie glimlach, maar in zijn acteerprestaties wordt hij ondergesneeuwd door tegenspeelster Scott, die het voortreffelijk doet als meer geemanipeerde Yasmine, en natuurlijk de Genie, Will Smith. Laatstgenoemde was een positieve verassing. Ik heb Smith in tijden niet meer zo'n energieke, opzwepende performance zien geven. Hij weet fijn de balans te houden tussen gek doen en cool zijn, waardoor hij een geloofwaardige Genie neerzet. Wat mij betreft zijn Scott en Smith echt degenen die deze film dragen. Verder fijn dat er gekozen is voor een cast van bijna allemaal Midden-Oosterse acteurs.
Kenzari als Jafar was niet geweldig, maar eigenlijk ook wel gewoon goed. De animatie Jafar heeft een sterk karikaturaal gezicht, dus Disney kon veel moeite steken in het vinden van iemand die daar op lijkt, of het gewoon loslaten en een wat 'normaler' uitziend acteur casten. Dat ze het laatste hebben gedaan is prettig omdat het van Jafar meer een mens maakt en minder een monster. Overigens ben ik ook blij dat de comic relief diertjes een beperkte rol hebben gekregen in deze film. Ik ben geen fan van CGI dieren die praten, dus minder Abu en Iago was wel zo prettig.
Als ik nog wat mindere punten moet noemen, dan zou ik wellicht de speelduur moeten zeggen. Hij duurde net iets te lang en een aantal scenes gingen te lang door. Ik ben niet zo'n fan van Ritchie, maar de super slo-mo shots zijn op één hand te tellen. Zijn invloed is inderdaad beperkt en dit is vooral een Disney film i.p.v. een Ritchie film. De nieuwe story arc van Yasmine vond ik een goede keuze, want gaf de personage meer diepgang en haar rol in het hele verhaal en uiteindelijk de ontknoping pakte goed uit. Toch vond ik het feminisme er iets te dik bovenop liggen, vooral met het al veelbesproken "Speechless" lied. Het is een beetje verplichte kost de laatste tijd, als je een Twitter storm wilt voorkomen, maar toch, of juist daarom, stoorde het mij. Los daarvan heeft Scott wel een dijk van een stem, wat in "Speechless" goed te horen is.
Het zijn een paar kleine aanmerkingen maar over het geheel genomen was ik dik tevreden over deze live-action remake van Aladdin. Een feest voor de zintuigen die ik eigenlijk iedereen zou kunnen aanraden, maar vooral als je van extravagante, kleurrijke setpieces houdt met een vleugje Bollywood.
American Psycho (2000)
Zeker een interessante verfilming van het boek van Brett Easton Ellis. Ik heb het boek niet gelezen, maar wel Less Than Zero, een ander boek van deze schrijver. De invloed van de schrijver valt wel enorm op in de film. De lege dialogen die vooral karikaturaal aandoen, de onverschilligheid, het doorgeslagen individualisme en kapitalisme. Toen ik 18 jaar was vond ik Less Than Zero een geweldig boek. Als ik deze film nu zie krijg ik wel het gevoel dat ik ouder en minder sarcastisch ben geworden. De dialogen doen namelijk vooral aan als een puber die kritiek uit op het kapitalisme. Hier kan de film niet zo veel aan doen, want het probeert dicht bij het bron materiaal te blijven, maar het komt bij mij toch niet lekker aan. Verder moet deze film het vooral hebben van de prima acterende Bale. Fijn om te zien dat hij wel degelijk een lekker gekke rol kan spelen. Hij is prima gecast als de charmante anti-sociale zakenman die gaandeweg in een soort psychose belandt. Verder vind ik ik het jammer dat het verhaallijntje van Willem Dafoe een beetje doodloopt. Ik vond de scenes tussen hem en Bale wel interessant. Nu blijf ik toch met wat vragen achter. Dat zal wel de bedoeling zijn. De leegte is prima op mij overgekomen, maar leegte is leegte, ook als het een stijlkeuze is. Misschien heb ik deze film 10 jaar te laat zien.
Avatar (2009)
De eerste film die ik dit jaar zag was Avatar. M'n vriendin wilde er heel graag heen. Ik op zich niet, maar goed, wat maakt het ook uit. Het was toch kerstvakantie. Uiteindelijk ben ik wel blij dat ik de film heb gezien. het is toch altijd een beetje eenzaam als je niet kunt meepraten met de Avatar discussies, en ik ben inmiddels al in genoeg verzeild geraakt. Avatar: Film van het Jaar! Hoor je dan. Ho, ho! Zo goed was het nou ook weer niet. Ik heb zeker genoten hoor. Geloof me. Een beetje lang misschien wel, maar toch gebeurde er meer dan genoeg zodat ik me niet ging vervelen.
Wat ik vooral erg mooi vond aan Avatar was de wereld die Cameron gecreeerd heeft. Pandora is een prachtige ongerepte planeet en de Na'Vi een volk waarvan je op den duur jaloers wordt dat jij niet één van hen zou kunnen zijn. Zo op één lijn met de natuur. Zou het nog maar kunnen. Een geïnteresseerde escapist heeft ooit eens al antropologisch experiment geprobeerd compleet uit de maatschappij en in de natuur te leven. Zoals vroeger. Hij kwam in zijn verslagen tot de conclusie dat het wel mogelijk is, maar dat hij zich nooit volledig thuis kon voelen in deze staat. Hij veronderstelde daarom dat de mens niet meer in staat is om in de natuur te leven zoals wij dat ooit deden, en zoals de Na'Vi dat ook doen. Eén van de mooiste elementen vond ik dat binden van twee levende wezens. Zodat je de pijn kunt voelen die het dier ook voelt, als je er op rijdt. Dit is toch prachtig?
Wat ik ook mooi vond, was de manier waarop Jake geaccepteerd werd in de maatschappij. Niet omdat hij nou zo'n bewust mannetje was met een goed hart, maar gewoon omdat hij nog leeg was. Hij was, in tegenstelling tot de wetenschappers, nog rein omdat hij niets wist over hoe de wereld werkt, in ieder geval niet op de gedetailleerde manier als wetenschappers dat doen. De jagers van de Na'Vi waren ook blij om eindelijk eens een krijger van de planeert Aarde te ontmoeten.
Ten slotte heb je natuurlijk de special effects. Daar heb ik maar één woord voor: adembenemend! Dit is zo mooi, dat je op momenten niet meer ziet of het nu wel of niet echt is. Vooral de manier waarop de Na'Vi zijn vormgegeven is prachtig. Ik geloofde het echt. Dit was denk ik de eerste keer dat ik naar een computer animatie keek en geloofde dat het echt zou kunnen zijn. Daarnaast is de gehele planeet Pandora gewoon prachtig vormgegeven. Petje af en ik denk dat de Oscar ze op dit gebied niet kunnen ontlopen.
Toch, zoals ik al zei, vond ik dit niet de film van het jaar. Het verhaal van deze film is, helaas, al veel te vaak verteld. Nu heb ik me ooit eens laten vertellen dat er maar zes verhaallijnen zijn, wat het dan ook onmogelijk maakt om nog een nieuw verhaal te bedenken, maar dit was toch wel erg herhaling hoor. Dat principe van buitenbeentje uit groep 1 wordt geinfiltreerd in groep 2 om informatie te vergaren om later te misbruiken, maar vervolgens raakt het buitenbeetje geaccepteerd in de groep en leert het dat groep 2 zo slecht nog niet is, bovendien raakt het buitenbeentje ook nog eens verliefd op een hooggewaardeerd persoon uit groep 2. Op het moment dat het climaxmoment er aan komt, moet het buitenbeentje kiezen, maar dan komt zijn ware aard naar boven bij groep 2, als hij al heeft gekozen voor deze groep. Hierdoor laten beide groepen hem vallen en moet hij iets buitensporigs doen om opnieuw geaccepteerd te worden. Been there, done that.
Toch wordt het wel op een zeer goede manier uitgevoerd in deze film. Zoals ik al zei, ik heb zeker genoten van Avatar. Men moet er alleen niet meer van maken dan het is. Het is nergens revolutionair. Iedere boodschap die het ons wil geven (geldbeluste bedrijven, klimaatverneuking, waardering voor andere culturen) is al eens eerder gegeven. Natuurlijk is het nooit weg om zo'n boodschap eens te herhalen, en zoals ik al zei, de manier waarop dit gedaan wordt stoort mij geen moment, maar ik laat het wel zien voor wat het is: al gedaan.
Een ander kritiekpunt is dat het verhaal wel weer erg happy eindigt. Jake krijgt zijn vrouwtje voor eeuwig. Ineens is het dus mogelijk om zielen te transplanteren. Dat lijkt me een ideetje wat er op het laatste moment nog in is gestopt omdat Hollywood toch echt een Happy End verwacht. We moeten natuurlijk wel blij uit de bioscoop komen, anders gaan we vervolgens misschien niet naar de Burger King omdat we een brok in onzer kelen hebben hangen.
Okee, dat is misschien wat overdreven, maar ik kan me er wel aan ergeren als regisseurs alle boegen omgooien om maar een happy end te hebben, waarbij de hoofpersonen krijgen wat zij willen. Ik had het veel mooier gevonden als Jake toch weer afscheid moest nemen, omdat het nu eenmaal niet anders kon. Maar goed, dat zat er dus niet in.
Wat ik dan wel weer goed vond aan het verhaal was, de manier waarop de film er in slaagde om mij een hekel te geven aan mijn eigen ras. Vanaf het begin was ik helemaal voor de Na'Vi. Die klote mensen mochten mij gestolen worden! Als de mensen aan het einde afdruipen en terugkeren naar de aarde denk ik: Hah! In your face! Mijn face.
Wat hou je dan over, na 2,5 uur van je leven te hebben gedoneerd aan het nieuwe knutseltje van Cameron? Een goed gevoel, een volle blaas, de meest hoogstaande special effects aller tijden, een verhaal wat we al honderden keren hebben gezien, maar wat wel erg goed is uitgewerkt, een hongerige maag en een intense haat naast de eeuwige liefde die ik koester voor mijzelf als mens. Met een identiteitscrisis op zak besloten wij vervolgens naar de Yakitori boer te gaan, precies zoals de commerciële bedrijven dat hadden ingecalculeerd.