Kaguyahime no Monogatari (2013)

Zelden heeft een film me zo gegrepen als deze. Zo mooi en ingetogen gebracht en het vliegt zo snel voorbij dat deze voor mij dubbel zo lang had mogen duren. De stijl is uniek, toch iets compleet anders dan de andere Ghibli producties en zeker anders dan computergegenereerde animatie. Het toont aan dat er heel veel mogelijk is met animatie. Dit is qua stijl de mooiste animatie die ik tot dusver heb gezien. Die droomscene waar ze vluchtte is misschien wel een v/d mooiste scenes die ik ooit gezien heb.

Ik kende niets van dit sprookje, en ben een leek in de Japanse cultuur, maar voorkennis is in principe niet echt nodig. De reacties hierboven hebben me ooit - jarenlang geleden - afgeschrikt. Maar uiteindelijk had ik wel het gevoel dat dit me zou moeten liggen, doordat hier de fantasy minder on steroids is, maar meer gefocust is. Dat is wat mij altijd stoorde aan Ghibli, maar hier gebeurt dit niet. In die zin krijg ik het gevoel terug van bij Tomm Moore's Ierse animatiefilms.

The Tale of Princess Kaguya is een sprookje maar naar westerse normen zeer atypisch. De emotionele impact is enorm. Het moraal ligt er niet dik op, maar het toont aan dat het leven van een prinses of van de adel/elite niet altijd hetgeen is wat je moet verlangen. Ze mogen hun luxe, praal en pracht hebben. Het gaat om nederigheid en genot, achter vrij kunnen doen wat je hartje wenst. Een ode aan de speelsheid en vrijheid. Anderzijds toont het het leven als een grote lijdensweg, behalve gedurende je heel erg vroege ontwikkeling. Een onmogelijke liefde zit echter het geluk in de weg, maar ook kan je nooit iets verlangen wanneer je het nooit gekend heb. In dat opzicht wordt ze van haar lijden verlost, wanneer ze de mantel aantrekt die haar aardse ervaringen doen vergeten. Natuurlijk zijn herinneringen, emotie en lijden wel nodig in zekere zin, bijvoorbeeld tijdens het Aardse leven voor levenservaring op te doen en door te geven, te leren en aan te leren. Maar alles keer op keer meenemen naar een volgende stage / leven, moge dat de Hemel, jezelf als reincarnatie of in dit geval in de Maanbeschaving, zou de last voor je ziel ondraaglijk maken. Maar dit is in principe iets waar geen klaarduidelijk antwoord op te geven valt. Het is wel de reden waarom het niet gewenst is het eeuwige leven na te streven. Ons lichaam zal er misschien ooit op aangepast worden, maar ons brein zal dit nooit aankunnen.

Ghibli, het was niet altijd raak. Mijn eerste Ghibli was When Marnie was There. Mijn tweede Spirited Away. Mijn derde Grave of the Fireflies. Geen enkele van die drie deed het volledig, al was Spirited Away wel goed. En alle drie vliegen zeker (ooit) in de herkijk. De vierde Howl's Moving Castle raakte me al iets meer, maar miste nog iets. Ik vermoed tastbaarheid. The Red Turtle - een coproductie van Ghibli - lag me nog iets beter, maar raakte niet de juiste snaar op emotioneel niveau, waardoor ik ook daar op 4* blijf steken, hoewel het een v/d beste animatiefilms is die ik heb gezien. Deze doet het echter volledig op mij, op elk vlak: verhaal, de tekenstijl, de emotionele lading, de pacing, de muziek, de ingetogenheid, het intrigerende. Alles wat ik zoek in een film, vind ik hier terug. Alles mag ik aanvinken. Omwille van die reden heb ik nu al het gevoel een van de mooiste films ooit gezien te hebben, maar dat hangt af van de impact die de film op mij zal hebben in de komende dagen, weken en maanden. Want een goede film is soms zoals een fles wijn.

Ha! I knew it!

Waarom zijn Ghibli films oneindig fraaier en stijlvoller dan Westerse mainstreamaninmatie? En hebben ze veel meer persoonlijkheid? Misschien wel omdat ze meer auteursfilm zijn. Misschien verbeeld ik me het maar een Takahata is echt anders dan een Miyazaki denk ik met mijn zeer beperkte hoeveelheid films die ik van ze zag. Takahata is een beetje de Andersen als Miyazaki Grimm is, Miyazaki is speelser en heeft een maffere fantasie. Takahata was filosofischer en had een iets zwaarmoediger aard. Maar misschien wordt deze conclusie keihard afgestraft als ik meer ga zien. Voor het gemiddelde kind is 137 minuten misschien lang, maar ik heb deze film zeer graag bekeken.

Nee hoor, ze vallen samen onder de Ghibli noemer natuurlijk, maar in "de volksmond" staat Ghibli toch vooral gelijk aan Miyazaki. Takahata had gewoon het geluk de mentor van Miyazaki te zijn, die ene persoon waar Miyazaki z'n wil niet aan kon opleggen

Vooral dankzij de scenes met een magisch randje is The Tale of Princess Kaguya de moeite waard. Ook de onderscheidende tekenstijl moet vermeld worden. Niet dat het verbluffend mooi is of iets dergelijks, maar het geeft in elk geval een eigen sfeer. Verhalend is het wat zwakker. Zoals ook anderen al aangeven boeit vooral dat stuk met de vijf huwelijkskandidaten te weinig. Grondfout in het script is natuurlijk dat het meiske niet gewoon tegen haar vader zegt dat ze terug wil naar het platteland om met die houtbewerker te trouwen. Heel vreemd dat zo'n basaal gegeven verder niet of nauwelijks geadresseerd wordt, want in de karakters die worden voorgesteld past het helemaal niet dat ze zo lijdzaam blijft afwachten en die vader is ook niet bepaald autoritair of degene met de broek aan. Maar goed, de twee uur en een kwartier moesten blijkbaar gevuld worden. Bij vlagen matig, bij vlagen behoorlijk goed, voor mij is dit 3*.

Inderdaad.

Schitterend met de hand getekend sprookjesachtig verhaal over een oude, kinderloze bamboesnijder [James Caan] die in een magische bamboestengel een prinsesje [Chloë Grace Moretz] vindt dat niet groter is dan de palm van zijn hand. Dolgelukkig neemt hij het mee naar huis maar wanneer hij het laat zien aan zijn vrouw [Mary Steenburgen], blijkt het prinsesje al flink gegroeid te zijn. Binnen een mum van tijd kan ze lopen en praten en speelt ze met de kinderen uit de buurt. Wanneer haar vader in een magische bamboestengel goud vindt, besluit hij dat te gebruiken om zijn geadopteerde dochter een strikte, koninklijke opvoeding te geven om haar meer kansen in het leven te geven en – zo denkt hij – haar gelukkiger te maken. Uit loyaliteit jegens haar vader doet Kaguya wat er van haar gevraagd wordt, maar wanneer ze huwelijksaanbiedingen krijgt van een aantal vooraanstaande mannen, komt ze voor een dilemma te staan. Caan is een aangename verrassing in een luchtige rol en Steenburgen levert goed werk af als de moeder, maar Moretz is minder overtuigend. De gezien het simpele verhaal overdadige lengte van deze Oscargenomineerde animatiefilm wordt ten dele gecompenseerd door de ontroerende liedjes en de fraaie muziek van Joe Hisaishi.

Erg leuke review! Goed om te lezen! Maar ik ben het dus niet helemaal eens met de opmerking hierboven. Ik vind juist dat de filmmakers het verhaal veel te modern en westers gemaakt hebben en dat het moraal er veel te dik op zit. Nu is het moraal van de film simpel: wees jezelf (d.w.z. authentiek), doe wat je zelf wilt, & volg vooral je verliefdheid.

Veel moderner, veel moraliserend en veel meer Westers kan je het niet krijgen. Het oorspronkelijke verhaal is dan ook anders: ze wordt verliefd op de keizer (niet een boerenknecht) maar moet terug naar de maan. Ik vind het jammer dat filmmakers altijd zo losjes omgaan met onze mondiale culturele tradities. Waarom moeten ze elke verfilming toch omvormen tot een Westerse ideologie dat niet veel verder komt dan YOLO.

Mjah nee, denk niet dat Takahata zich daarmee bezig heeft gehouden.

Ik weet niet of dat zo is, maar zelfs al is het zo, heeft dat voor mij eigenlijk geen impact op mijn beoordeling. Ik heb enorm genoten van de film, van de animatiestijl, en zelfs al is het verhaal naar jouw normen toch te westers, dan nog is het voor mij uniek genoeg met een leuke en aangename inkijk in een sprookje uit een andere cultuur, een sprookje dat mij veel meer doet dan alle sprookjes die ik als kind heb gekend.

Tegenvaller voor mij gezien het gemiddelde, hoewel ook niet helemaal een tegenvaller want ik had al een beetje het gevoel dat dit niet mijn film is. De animatiestijl bijvoorbeeld is erg mooi, maar vind ik vooral passend bij kortfilms en prentenboeken, niet bij een avondvullende tekenfilm. Ook het hele verhaal an sich boeide me niet heel erg, en dan duurt de film ook nog eens dik twee uur. Slecht is de film zeker niet en de film houdt steeds een zeker niveau, maar ik vond dit gewoon een saai ding. 2,5*.

Goede film

Weer een hele unieke visuele stijl in deze anime film. De film heeft deze watercolour schilderij stijl die ik prachtig vind. Animatie is ook zeer smooth en vlot. De scène waar Kaguya wegrent in verdriet was een zeer innemende scène die nog goed vastzit in mijn hoofd. De film begint gelijk en gaat in een zeer snelle tempo voorruit. Muziek is mooi en passend. Een van mijn problemen met de film zijn de onnodige scènes soms. De scène met de al die prinsen was echt niet nodig. Ik hoefde niet te zien hoe ze allemaal wanhopig probeerde te trouwen met Kaguya. De aankomst van de prinsen was goed en ik kreeg al gelijk het idee dat Kaguya nooit met hun wilt gaan trouwen. Wat daarna kwam was niet nodig. Subtiliteit is ook vergezocht in deze film. De scène waar Kaguya een vogel krijgt en daarna vrijlaat maakt de boodschap van deze film een beetje te overduidelijk. Dat soort scènes zie ik niet graag want ik vind het best flauw. Het verhaal is daarentegen goed uitgewerkt ookal heb ik dit verhaal echt heel vaak eerder gezien. Ik had het einde niet verwacht want ik verwachtte eigenlijk het tegenovergestelde. Dat was een mooie scene en netjes in beeld gebracht.

Uiteindelijk kom ik uit op een lichte vier *. Goede film die ik weleens opnieuw zou willen zien.

Toch een ster eraf, het is gewoon oke maar niet goed

Nog een animatiefilm van Ghibli, maar een toch wat andere tekenstijl. Wat meer prentboekachtig, maar toch mooi gedaan. Dit keer ook meer een echt sprookje. Het was wel een mooi verhaal met wel een wat apart einde. Wel een lange speelduur, maar desondanks wel het bekijken waard.