Block-Heads (1938)

Blijkbaar hebben ze dat ook alleen maar in de eerste jaren van de geluidsfilm gedaan, in Het Frans, Spaans, Italiaans en Duits.

De films werden gewoon diverse keren opgenomen in verschillende talen.

De heren kregen de teksten in een fonetische versie aangereikt.

Volgens Wiki "alleen" deze. Zie onderaan de lijst.

Laurel and Hardy filmography - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Natuurlijk wel knap, maar niet uniek.

Handig lijstje.

Helaas ben ik veel van mijn parate L&H kennis in de loop der jaren weer kwijtgeraakt.

Ik was ooit lid van een Laurel & Hardy genootschap.

Op papier (boeken, clubbladen etc.)nog wel aardig wat in huis, maar lang niet meer onder ogen gehad)

Als je met zoveel interessegebieden tegelijk bezig bent heeft er altijd wel iets onder te lijden.

Leuke berichten hierover. Ik moet deze binnenkort weer eens bekijken, want ik herinner me hem als hun meest consistente lange film. Indertijd als zo'n dubbel-DVD in de Universal-reeks als Features 3 voor een habbekrats gekocht, samen met Way out West, Swiss miss en The flying deuces in één doosje, geen slechte verzameling natuurlijk. Als mijn vader hier langer dan een kwartier naar keek verwerd hij tot een hulpeloos bubbelende lachmassa die je met stoffer en blik bij elkaar kon vegen. ("Wat is dat gierende geluid?" "O, papa kijkt weer naar Laurel & Hardy.")

Ik zie en hoor het zó voor mij

Overkomt mij zelf namelijk ook vaker bij het bekijken van L&H films.

Reden waarom ik die nooit s'avonds laat of s'nachts in de DVD speler stop.

De buren stellen zoiets niet erg op prijs.

"Light of my love…" Eigenlijk bestaan de eerste 23 minuten uit slechts drie grappen : Stans vasthoudendheid aan het laatste commando, Oliver die denkt dat Stans been geamputeerd is, en de leeggekieperde zandbak van de oplegger (hoewel ik eigenlijk ook de hoogte van Olivers toelage niet over het hoofd mag zien), maar het heerlijke tempo en de prachtige uitwerking zorgen er toch voor dat ik me geen seconde verveel. En dan moeten James Finlayson (bijna net zo'n grote komische persoonlijkheid als L&H en zo een waardige opponent - merk op hoe magnifiek hij met zijn wandelstok tussen de hoofden van Stan en Ollie agressief heen en weer tikt) en Stans bokstechniek nog komen… Een genot van begin tot eind. (Mooiste moment: de totaalopname van de berg zand bovenop de auto waar alleen Olivers hoofd met bolhoed bovenuit steekt, en dan de gelaatsuitdrukking op zijn gezicht. . .)

Niet echt de beste Laurel & Hardy film, al is het ook niet slecht. Maar sommige dingen waren al beter gedaan. Anderzijds zijn er wel legendarische scènes. Denk aan de trappenhal. En vooral op het einde als alles gewoon compleet uit de hand loopt. Het is hier net als hun vele kortfilms genieten. Het verhaal is dan van minder belang. Laurel & Hardy zijn meestal wel geweldig samen en ook hier werkt het duo wel. Maar zoals gezegd: er zijn betere films en vooral kortfilms.

Eigenlijk hoef ik hier toch geen oordeel over te vellen, de film op zich bedoel ik. Het is voor de meesten onder ons altijd dolle pret en zit je vrijwel contstant met een glimlach de capriolen van ons tweetal te bekijken. Zo ook deze film waarin ze "eventjes" worden gescheiden en na 20 jaar "eventjes" gescheiden te zijn, rapen ze het leven weer zonder verandering in de karakters op om ons te vermaken en de eigen omgeving gek te krijgen!!!

Een vraag: "Waar zijn de hedendaagse Laurel's and Hardy's???

Een 8-.

Wat heerste er toch een heerlijke chemie tussen deze twee 'blokhoofden'. Ik zie ze doorgaans eigenlijk zelfs liever dan een Charlie Chaplin en/of Buster Keaton, al is een vergelijking met (een van) hen misschien niet een hele logische/terechte. Hoe het ook zij, Stan Laurel en Oliver Hardy maakten een behoorlijke goede overstap van de stille film naar de geluidsfilm en dit is een erg goede komedie uit die laatste categorie. Waar ik in eerste instantie - bij het zien van de WO I beelden - nog eventjes dacht dat deze film (voor hun doen) nog wel eens wat meer verhaal zou kunnen hebben dan gemiddeld, bleek één krantenkop voldoende om een uur lang heerlijk vermaak op het witte doek (dan wel laptopscherm) te toveren.

Na het zien van de onlangs verschenen biopic Stan & Ollie (2018) heb ik mij voorgenomen mijn verzameling “de Dikke en de Dunne”-films geleidelijk aan weer eens af te stoffen.

Niet alle films van dit onsterfelijke duo zijn even goed, maar er zitten toch diverse tijdloze pareltjes aan het filmfirmament bij. “Block-Heads” met o.a. zijn inmiddels klassieke loopgraafscène is er daar een van. ”Any beans?”.

Puur genieten.

Een soort uitgebreide versie van hun eenakter Unaccustomed As We Are uit 1929 maar desalniettemin een hele aardige film.

Ja, ik had inderdaad het idee dat ik veel grappen al eens gezien had (laatste scene bvb) maar het is dus een wat uitgebreidere remake van bovenstaande film.