The Flying Deuces (1939)

Behoorlijk leuk, maar het eind brengt hem op 4 sterren. Geweldig.

I hope it's cloudy tomorrow!

Ik heb nog niet zo heel lang geleden kennis gemaakt met het duo Laurel & Hardy. Ik kende ze natuurlijk wel van naam maar ik had, bij mijn weten, nog nooit een film van hen gezien. Toen vond ik nogal goedkoop twee van hun films (deze en Babes in Toyland) en begon ik aan de kennismaking. Babes in Toyland was leuk maar men raadde mij deze Flying Deuces aan boven Babes in Toyland. Daar kwam dan nog eens bij dat A. Edward Sutherland, de regisseur van de eerste film van mijn favoriete humoristische duo, de film regisseerde. Gisteren maar eens opgezet maar wederom niet weggeblazen...

Het duo is in zekere zin wel tijdloos. De humor is vaak leuk maar niet het schaterlachend leuk dat ik had verwacht. In dat opzicht werkt de reputatie van Laurel & Hardy hen eerder tegen dan dat het goed doet. Ze hebben zo'n grote naam en als kijker verwacht je dan ook een film waar je continu in een deuk ligt en dat is bij Flying Deuces niet het geval. Natuurlijk zitten er wel leuke vondsten in (de wasberg o.a.) maar over het algemeen stelt de film soms teleur. Zo was het einde echt slaapverwekkend en geraakte ik nogal snel mijn aandacht kwijt bij de korte vliegtuigclimax. Hierdoor had ik zelfs niet gezien dat Hardy dood ging in de vliegtuigcrash en moest ik even terugspoelen om de mop met het paard te begrijpen Jammer, want ik blijf gewoon meer verwachten. Wel leuk om te zien dat Laurel even een Harpo momentje krijgt en iets willekeurig omtovert tot een harp en daarop begint te spelen. Deze keer zijn er wel geen andere acteurs die ook leuk uit de hoek komen waardoor alle aandacht op Laurel & Hardy terecht komt maar ze weten het wel goed te brengen. Op zich is hun timing erg goed en zijn de conversaties wel amusant maar ik blijf toch iets missen. Soit, de rest van de cast is op zich ook wel de moeite waard. Jean Parker is zo'n typische jaren '30-'40 diva waar je makkelijk voor kunt vallen op de manier dat Hardy doet maar het zijn vooral de officieren in het vreemdelingenlegioen die de show stelen. Reginald Gardiner, Charles Middleton, ... Ze hebben kleine rolletjes maar wel vermakelijk.

Het plot zelf is ook wel leuk. Ik vreesde even voor een beetje een Abbott & Costello - Buck Privates miskleun maar gelukkig weet Sutherland een aantal leuke scènes uit zijn camera te toveren, al had die haai voor mijn part niet gehoeven, of ze hadden er meer mee moeten doen. Laurel & Hardy komen van de ene vreemde situatie in de andere zonder zich af te vragen hoe ze daar in godsnaam terecht komen maar het stoort nergens en dit soort films moet dan ook niet logisch in elkaar zitten. Simpelweg een plotje waar de meest gekke situaties rond worden gebouwd. Flying Deuces doet het en doet het goed. Het is gelukkig ook niet zo'n vreemde situatie als Babes in Toyland waar de film zich afspeelt in een sprookjeswereld met al even rare personages. Al is het wel zonde dat de film naar het einde toe niet hetzelfde niveau weet vast te houden. Ik zei het hierboven al maar het einde is te saai en weet niet echt de aandacht vast te houden.

Vermakelijk maar wederom minder dan ik had gehoopt. Het duo is zeker wel leuk maar ik krijg er niet hetzelfde schaterlach gevoel bij als met Abbott & Costello of Marx Brothers. Chaplin spreek ik zelfs niet over want die vind ik verschrikkelijk. Misschien nog maar eens wat meer van zien maar ik zet er geen druk achter.

3.5*

Beter, ook al is dat in het tweede geval niet te merken aan het stemgemiddelde: Devil's Brother, The (1933) en Bonnie Scotland (1935) : beide doen wèl schaterlachen; en geen van beide heeft een saaiere passage - tenzij misschien de 'muzikale onderbrekingen', maar die zitten nu eenmaal in de meeste L&H-films...

Ik zal ze in gedachten houden

Het probleem met langere films is dat de scènes vaak te lang duren en de grappen te vaak herhaald.

Deze film begint redelijk met dan weer erg voorspelbare grappen (zal ik vroeger wel hard om hebben gelachen, maar nu niet meer) en dan weer grappen die na de zoveelste keer toch nog leuk blijven. Het middelste gedeelte blijft wel het sterkste, zo zit de scène dat ze 'de was moeten doen' toch vol kleine grappige momenten, ook Shine on harvest moon is leuk gedaan.

Daarna gaat de film steeds meer achteruit, iets wat trouwens bij veel meer L&H-films het geval is. De achtervolgingen zijn soms leuk maar lang niet altijd. De scène met het vliegtuig haalt de film helemaal onderuit. Met de slotscène wordt de film nog wel goed afgesloten.

1e helft 4.0/ 2e helft 2.0.

Een absurd en natuurlijk ongeloofwaardig verhaal, maar het meesterlijke duo Laurel en Hardy zorgt weer voor een heerlijke film. Er valt flink wat te lachen, en daar zijn dit soort films uiteindelijk toch voor bedoeld. Vooral de ontsnapping uit de gevangenis en daaropvolgende hachelijke avonturen vond ik geweldig, puur genieten!

Mijn eerste en beste kennismaking ooit met L&H. De scene's op de hotelkamer, de grappige stoten in het vreemdelingenlegioen, de beide jongens die de was doen, het dansje van Laurel op de toch wel goeie zangstem van Hardy. Deze film staat hoog genoteerd in mijn top 50. Klasse!

In het vreemdelingenlegioen deze keer. Bekend, voorspelbaar maar nog steeds leuk. Alhoewel ik me toch ook een andere versie herinner met een achtervolging door arabieren en spijkers op de grond. Of was dat een andere film. Ze hebben zelf ook nogal eens een remake van zichzelf gemaakt. Misschien ben ik daarmee in de war.

Nee, Bonnie Scotland was dat volgens mij niet. Die heb ik pas nog gezien. Maar dat is gelijk het probleem. Als je er veel achter elkaar ziet, dan lijken ze toch eigenlijk allemaal best veel op elkaar.

Waarschijnlijk is er nog een versie met een korte film. Overigens heeft het ook wel wat om de grote box met alle films achter elkaar te zien. Zo wist ik niet dat die James Finlayson ook in zoveel L & H films meedoet. Je kan bijna spreken van Laurel, Hardy en Finlayson films.

Dat gaat ook een rol gaat spelen als het al lang geleden dat je de films hebt gezien dan kun je ze al heel snel door elkaar gooien.

Er zit wel degelijk verschil in ook al hebben ze allemaal zo hun leuke momenten. Maar bij de ene is de grapdichtheid veel groter dan bij de ander.....ook andere factoren kunnen nog een rol spelen, maar dat is bij alle filmreeksen wel het geval.

Komedie die lekker wegkijkt.

De spijkers op de grond en een zwerm bijen is uit de korte film Beau Hunks. Flying Deuces is de eerste en enige door Laurel geproduceerde film. Het hoogtepunt is toch het liedje door Hardy gezongen.

Het zijn en het blijven toch onverbeterlijke schavuiten en iedere keer doen ze je weer schaterlachen door vaak dezelfde grappen en grollen. Ook hier weer; 'Olie is verliefd maar zoals altijd rijzen er daardoor weer misverstanden en dankzij dat belanden ze uiteindelijk in het legioen'.

Het liedje van Olie en het dansen van Stan levert toch weer een bewijs dat ze toch meer kunnen dan acteren. Ook op het podium waren het "tijgers".

Jammer dat dit niet meer gemaakt wordt!

Wederom een leuke film van het komische duo Stan Laurel en Oliver Hardy. Het verhaal zit leuk in elkaar en visueel mocht de film er ook wezen. Verder valt er natuurlijk meer dan genoeg te lachen om de grappen en capriolen die Stan Laurel en Oliver Hardy uithalen en natuurlijk in de situaties waarin men belandt (meestal gevolgd door een leuke opmerking van Oliver Hardy).

Toch één van de betere "Dikke en den Dunne".

Natuurlijk met het overklassiek gedoe van de twee : Oliver die, naïef en zelfverzekerd, even de klus gaat klaren maar uiteindelijk het slechtoffer wordt van de onhandigheden van vriend Stan.

Sommige van hun films zijn heel matig maar deze keer toch enkele grappige scènes zoals deze aan de boorden van de Seine, hun onwetend optreden tov de militaire overheid, de ontsnapping ("Where are we going ?" - "We're making our escape" - "Is it allowed ?"), de zeker geslaagde vliegscène met uiteindelijk nog een origineel slot. Dat ge daarnaast de zich herhalende toestandjes van het hoofdstoten, struikelen en met water gieten, moet doorstaan, is niet zo erg. Uiteindelijk moet ge er toch mee lachen. Het hoort er nu éénmaal bij.

Heel lang geleden al eens gezien, en na de herkijk toch een half puntje er bij. Vooral mede te

danken aan de vele verbale grapjes, die mij toentertijd moeten zijn ontgaan. De vliegtuigscene

stond mij vooral nog bij. Maar het hoogtepunt zat voor mij al aan het begin, wanneer Hardy

vanwege liefdesverdriet er een eind aan wil maken middels verdrinking. Laurel: Are you sure

what you are doing? Have you been drowned before?

De onafscheidelijke soulmate Laurel moet, tot zijn schrik, natuurlijk mee. Hoe de Dikke daartoe

de Dunne weet te overreden, is ronduit ontroerend. Alleen, zoals bij de minkukels als altijd elke onderneming tot een mislukking was gedoemd, bleek ook de poging tot een plomp in de dieperik

geen sinecure. Na een idioot gefilosofeer over reincarnatie en het gezeul met een grote steen

die dienst moet doen als verdrinkingselement, is Hardy het gekeuvel nu wel zat: You are wasting

my time. Als dat geen zwartgallige humor is...

Verderop in de film valt er ook nog genoeg leuks en komisch te beleven.

Het geheugen blijkt trouwens soms rare dingen met je doen. In mijn herinnering nl. beiden

Laurel en Hardy terug als paard, en als zodanig met mekaar aan het praten. Dat bleek dus

toch net even anders te wezen.