Saps at Sea (1940)

Superfilm! 4,5 sterren.

In deze film zit ook een pop die mama kan zeggen. En dat in 1940!

Voor de twee keer gezien blijft een leuke film, mijn 4* blijven staan.

De leukste Laurel & Hardy film tot nu toe, die voornamelijk bestaat uit non-samenhangende sketches met een rode draad (hornophobia).

Dat is misschien ook wel de kracht van Saps at Sea, niet een lange speelfilm vol onzin en flauwigheden en liedjes om het verhaal draaiende te houden. Saps at Sea is dikke pret. Vol toeters, slecht geprepareerd voedsel, een appartementencomplex waarin de loodgieter nogal vreemde buisjes aan elkaar gekoppeld heeft, een pop, een banaan en een geit. Ongegeneerd schaterlachen, dikke 4 sterren.

Hornophobia hoe bedenk je het.

Ik denk dat dit hun laatste echte goeie was, maar ohoh wat mis ik ze.

Hele leuke film,

HORNS!!! HORNS!!! HORNS!!!

Ik mis dit duo, zo hard zelfs...

Ga morgen maar eens een L&H Marathon houden. Deze was geniaal, maar niet hun geniaalste.

Heerlijke komedie met Stan Laurel en Oliver Hardy op zijn best. Verhaal is gewoon leuk en er zitten veel grappige scènes in. En uiteraard stelen Stan Laurel en Oliver Hardy wederom de show. Vroeger was het altijd genieten als het duo op TV te bewonderen.

Lijkt me toch veel onbekender dan Flying deuces maar eigenlijk veel leuker. Vooral de eerste helft zit goed in elkaar met veel visuele grappen, die niet allemaal even geslaagd zijn maar veel wel en wat een puinhoop maken ze ervan en het slapstickgehalte is heel hoog in dit gedeelte. Een aantal grappen zijn voorspelbaar maar toch blijft het grappig om te zien. Wel opvallend dat Oliver Hardy nogal vaak in de camera kijkt en niet alleen bij deze film. Om contact met de kijker te houden zullen we maar zeggen. Gaat na de helft iets achteruit. Ook weer opvallend, een boef die er kwaadaardig uitziet. De film komt verrassend sterk terug door vooral de maaltijd. Dat is eigenlijk ook al voorspelbaar maar toch prachtig te zien hoe ze één en ander naar binnen werken. Lang geleden dat ik deze heb gezien, maar L & H zijn goed bezig in deze film, duidelijk wel weer één van de betere. 4.0

(Als bijtitel staat Zeebonken (?), volgens de dvd Sufferds op zee)

Grappige film over Hardy die aan de toeterziekte lijdt.

Weer een erg leuke komedie die lekker wegkijkt over een toeterziekte, hoe kom je erop.

Het begin is erg sterk, maar de nep maaltijd is toch erg flauw. Dit is de laatste film voor Hal Roach.Gordon Douglas regisseerde later nog de Elvis komedie Follow That Dream.

Ik denk niet dat veel mensen, dit nog leuk vinden. Je hebt natuurlijk altijd van die doorgewinterde fans, die alles maar even leuk blijven vinden. Zo'n eerste keer is leuk, en daarna ook wel. Maar nu ik hem weer eens heb gezien, vind ik er toch niet zoveel meer aan. Het begin met die toeters en met die auto blijft goed gedaan. Visuele grapjes zijn over het algemeen wel goed. Maar 57 minuten is lang, misschien niet voor een film maar wel voor wat je in die tijd te zien krijgt. Erg langdradig vaak, die grapjes. 1940 is ook niet bepaald het tijdperk voor slapstick. En 30 minuten was ruim voldoende geweest. Ik vind Finlayson maar irritant en dat was in die shorts ook al. 3.0

Ja de film is in Nederland onder de titel Zeebonken uitgekomen.

Welke dvd heb jij dan? Als ik Google op de door jouw genoemde titel kom ik terecht op deze MM-pagina. Ik vermoed dat Sufferds op Zee een voor het hoesje letterlijk vertaalde titel is om de titel aan te geven in het Nederlands, meestal tussen haken.

bol.com | Laurel & Hardy - Features 4 (2DVD), Stan Laurel & Oliver Hardy | Dvd

Dit is wel de vertaling van Universal.

Ah ja, bedankt. Ik denk dus dat het een vertaling is voor de hoestekst, geen officiële Nederlandse titel.

Dat klopt. Volgens de toevoegcriteria, is het dan ook wel juist. Zodra de film begint hebben ze de titel ook ondertiteld, maar dat is dus niet officieel.

Stan en Laurel, toch ambassadeurs van de komedie uit vele jaren van de pionierstijd van de cinema, in een voor hun doorsnee film uit 1940. Nogal wat slapsticktoestanden en overklassiek gedoe, maar toch is het lachen geblazen met de "longtest", de scènes met de geit en de onvermijdelijk pech van Hardy en het geklungel van Laurel, zijn haarkrabben en gejank inbegrepen.

Een uurtje zorgeloze ontspanning.

Ik dacht eerst misschien een ingekleurde versie aanschaffen maar de echte meerwaarde zie ik niet in. De zwartwit versie is voldoende met ondertitels bekijken is wel een pluspunt. Verder niet zo veel anders als de eerste keer dat ik hem zag. Het zijn twee shorts aan elkaar. 1 over Hardy die overspannen raakt en 1 over dat hij tot rust moet komen.

Na korte films wilde Hal Roach lange films maken omdat die meer geld opleverde dus dat begrijp ik wel. Met korte films kun je weer veel meer grappen kwijt, dat is wat Stan wilde. Nou ja, ze hebben allebei wel een punt. Daarom klopt mijn tweede bericht eveneens.

Veel goede grappen in het eerste gedeelte maar toch best ook in het tweede, alleen dan wordt het wat meer gerekt, dat zie je bijvoorbeeld met de maaltijd bereiding en Stan die zijn trombone in elkaar probeert te zetten. Dopy en Dizzy doen hun best. Leuk uurtje vermaak. 4.0

(De rol van Richard Kramer (de ontsnapte moordenaar is overigens groter dan van Finlayson de dokter. Een piepklein rolletje van Ben Turpin die de leidingen verkeerd heeft aangelegd. Het blauwe oog die Hardy oploopt klopt eigenlijk niet maar laat gaan. Goede slapstick in deze film al aan het begin met die auto, spijker in schoen, de grapjes met de leidingen en als hij buiten het huis hangt en met die geit. Maar gewoon teveel om op te noemen.)