Stan & Ollie (2018)

Goed gespeeld innemend portret van hun laatste theater tour. Maar veel heeft het verder niet om t lijf.

3

ben fan van laurel & hardy, maar deze viel me toch wat tegen, ze had beter een originele film nagemaakt, the big noise, the bullfighters, etc etc dan een biografie.

Wat een prachtige ode aan het meest populaire komisch duo ooit . Beiden Steve Coogan en John C. Reilly spelen hun rol fantastisch. En echte aanrader !

You can't have Hardy without Laurel.

Wat heb ik dit veel gezien tijdens mijn jeugd. De Dikke en de Dunne, en wat was het simpel, soms zelf flauw, maar eigenlijk ook erg goed bedacht. Vaak ken je zelden de waarheid achter zulke karakters, of hoe ze werkelijk waren, en daarom zette ik mij met grote gretigheid aan deze film en wat verraste de film me ontzettend.

En wat ontzettend herkenbaar gaat de film van start. Stan en Ollie die over het studio terrein lopen, Stan met zijn gebruikelijke gepluk aan zijn haar, Ollie met zijn gebruikelijke gezwaai en gefrunik met zijn stropdas naar de dames. Het is zo vreselijk herkenbaar, net als het dansje dat de twee uitvoeren voor de camera. Dat dit een fijne film gaat worden alleen al vanwege de herkenbaarheid is dan al duidelijk. De film vervolgt heel wat jaartjes later waar we eigenlijk de balans opmaken van de roem, dat Stan het creatieve brein is, graag zijn rol buiten het podium doortrekt of kennelijk gewoon zo is, en Ollie's falende gezondheid. Onderhuids speelt ook heel fijntjes een bepaalde verzadiging, irritatie, eentonigheid, en dat er na al die jaren toch een kleine haat/liefdes verhouding is ontstaan. Iets dat begrijpelijk is als je zo lang met elkaar vertoeft en elkaar zo door en door kent. Toch zo blijkt uit de opbouw, is de laatste akte waar naar toe gebouwd wordt, de lastigste vanwege verschillende redenen.

De film slaagt ontzettend in zijn beeld betreffende dit duo. Steve Coogan, mij overigens niet zo bekend, zet Stan geniaal neer met zijn onnozele blik. Het is echter John C. Reilly die echt opzienbaart. Vaak is Reilly cast vulling en geschikt voor bijrollen en meestal niet de meest memorabele, de rol in Magnolia buiten beschouwing gelaten. Het is deze acteur die toch een geweldige rol neerzet en amper te herkennen is. Andere noemenswaardige dingen zijn de dames die ook prima acteren en het tijdsbeeld in combinatie met de voortschrijdende tijd is fraai.

Stan en Ollie is wat betreft een heerlijke film, met een bijzonder beeld van een al even bijzonder duo. De film raakt, ontroerd, de slapstick humor niet meer van deze tijd ook al is er nog prima om te lachen, en het geheel heeft ook een bepaalde tragiek met de fysieke teloorgang van Ollie. Al met al een fijne en ontroerende film.

Pas op de BBC gezien. Het gaf me eenzelfde sympathiek gevoel voor de 2 vertolkers, als de echte Stan en Ollie altijd deden in hun films. Maar wat is erbij verzonnen en wat is echt? Daar wil ik nog achter komen.

Liefdevolle biopic, geproduceerd via BBC Films, dat er wel vaker in slaagt om kwaliteit te leveren zonder al teveel poeha. Dat we de nadagen van het duo zien, voedt af en toe de sentimentaliteit wel natuurlijk, maar dit blijft behoorlijk binnen de perken.

Heel aardig vond ik de aankomstscène bij het hotel in Newcastle, die in de vorm van een typische Laurel & Hardy sketch is gegoten. Leuk staaltje artistieke vrijheid.

Laurel & Hardy wie kent ze niet. Vroeger veel naar gekeken en nog steeds erg leuk. In de vernieuwde versie zien we een mix van comedy dat deels is geslaagd en hun prive leven. Men heeft het hier over een biografie, maar het gaat feitelijk vooral om de laatste jaren de laatste tour. Wat hier nu zo bijzonder aan is, vraag ik mij na het zien van deze film nog steeds af. Misschien was een biografie van een langere tijd wat leuker geweest, zodat je ook een mooie opbouw van de film krijgt met zijn ups and downs. Nu blijft ie wat vlak en vooral in het begin wat saai zelfs. En er zitten wat gekke momenten in hoewel ze uiteindelijk ook wel lollig zijn. Zoals Stan in het hotel zichzelf aanmeld met Stan Laurel. De mevrouw lijkt 'm in zijn geheel niet te kennen en maakt nog een paar naamfouten en noemt 'm dan Lauren. Toch een beetje gek. De scene daarna is overigens wel leuk, maar toch uit beeld betekent toch niet, niet meer bekend?

De acteurs zelf doen hun best en het is allemaal helemaal niet zo slecht uitgevoerd, maar de echte lekkere jus die mis ik in het eten. Vormgeving muziek allemaal dik in orde. De spaarzame humor en de gesprekken zijn okay, maar nergens uitmuntend. Toch een gemiste kans van deze twee ras komieken waarvan Ollie kort na zijn laatste tour overleed in 1957 en Stan ook nog voor mijn tijd in 1965

Film 3.0

Beeld BD 4.5 (English subtitles)

Geluid 4.5

Extra's 4.0

Hoe pak je nu een bio aan over Laurel & Hardy? Want hen gewoon nadoen is ook niet echt interessant. Bovendien heb ik net als velen het idee dat ze vooral leuk zijn in het geheugen maar dat hun humor wat gedateerd is. De makers schijnen dat ook te beseffen, want ze kiezen voor een latere periode waarin Laurel & Hardy zelf terugblikken naar hun verleden. Hun humor heeft de beste tijd gehad en ze hebben vooral een nostalgisch publiek in kleinere zalen. Ze moeten hun publiek terug overtuigen van hun talent, en daarbij ook de kijker van deze film.

Stan & Ollie gaat nooit visueel echt interessant. Het is vooral een goed drama geworden. Wat ontbreekt om het echt groots te maken of creatief, wordt dan wel goed gemaakt door de film een hart te geven. Het is vooral een ode aan het duo geworden. Met de nodige ups en downs. Al kan ik begrijpen dat de film niet echt opvalt en tussen de mazen van het net is geglipt. Maar mijn verwachtingen lagen niet hoog, zodat het beter is dan wat ik had gehoopt.

Hartverwarmende film over toch wel 2 helden van mij. Denk regelmatig aan ze, vooral de scènes uit "the chimp, busy body" 's, Fra diavolo" spelen regelmatig door mijn geest. De film kabbelt wat door maar dat is niet erg, geheel in lijn van het verhaal over het einde van hun carrières. Ik had toch wel een brok in de keel aan het eind, omdat het ook zo'n groot gedeelte van mijn eigen jeugd is.

Heel aardige film die wel recht doet aan het iconische duo. Het stukje drama van ouder wordende artiesten was goed uitgewerkt, al waren de vele grapjes die naar het dagelijkse leven werden vertaald vaak net iets te veel. De act als ze het hotel in Londen binnengaan is nog uit te leggen als opzet, maar als dat koffer de trappen afglijdt op het station, dan denk je: moet dat nou, dat is te veel van het goede.

Ook het slot wordt volgens typisch Amerikaanse traditie te veel uitgemolken, waardoor het sentimenteel dreigt te worden en te nadrukkelijk 'uitgelegd'. Voor mij was het beeld op de boot naar Ierland, waar ze samen concluderen dat ze hebben gedaan wat ze moesten doen, al een heel goed einde geweest. Of de juichende menigte op de kade in Ierland. Maar dan moet er toch nog even een stukje komen waarin ze verschillende keren nadrukkelijk zeggen dat hun leven zin heeft gehad en dat ze het goede hebben gedaan in die laatste maanden die hen nog rest. Een niet-Amerikaanse regisseur had er de schaar in gezet, maar de film is zoals ie is en ik heb me vermaakt.

Gejat van wiki: "Jon S. Baird (born November 1972) is a Scottish film director. Born and raised in Aberdeenshire, Scotland, he began his career at BBC Television."

Tevens mede geproduceerd door de BBC, toch best wel wat Britse invloed in dat opzicht

Verder kan ik me bij alle positieve recensies aansluiten.

Vloog voorbij, mooi geschoten, goed gecast en gespeeld, ontroerend, geestig, en zoals Film Pegasus ook al zei een goed gevonden en uitgewerkte parallel tussen de gedateerdheid van de grappen voor zowel publiek in de film als de kijker zelf.

Laurel & Hardy kunnen rustig blijven rusten en zover ze dat nog niet waren dan zijn ze nu wel vereeuwigd.

sfeer en setting en de cast is goed.

Ik vond het verhaal wat warrig, het is ook dat ik eerst de wiki had geopend/ gelezen zodat ik een beetje wist wat er allemaal speelde, dat had ik niet zo 1,2,3 uit de film gehaald.

Ik vond het ook wat onduidelijk hoe alles nou in elkaar zat in Londen en tussen die 2.

De grapjes buiten hun als duo die toch in de film ook verwerkt waren vond ik ook niet erg passen.

Deze was onlangs op tv en eens meegepikt. Ik vond het wel een mooie film, maar de film toonde ook de minder mooie kanten.

De cast was goed gekozen en deed het prima.

Leuk om eens gezien te hebben.

Tja, is het gedateerd? In de seventies hadden ze toch een revival of ik herinner me toch dat ze heel vaak op tv waren en dat we er ook om moesten lachen. Ook toen waren ze eigenlijk al heel lang gedateerd, maar toch werd er nog om gelachen. Om de stomme films én de gesproken films, een sprong die zij met meer succes gemaakt hebben dan veel andere sterren van het stomme filmtijdperk. Ook al maakten ze telkens dezelfde film/grap. Maar dat wordt ook wel over komieken als Jim Carrey gezegd. Sommige mensen maken grappen. Sommige mensen zijn het. Die chemie hadden ze toch wel… Waarom zouden ze niet weer een revival kunnen kennen? Het zou zomaar kunnen.

Prachtige film die nu eens niet de rise & fall toont maar alleen de neergang, met het schrijnende contrast dat de studio's in 1953 geen brood meer zien in Laurel en Hardy terwijl inferieure komieken als Abbott & Costello nog altijd triomfen vieren en Norman Wisdom juist in opkomst is. Mooi hoe ze ook in kleinere zaaltjes hun klassieke en inmiddels al tot in den treure gespeelde sketches nog vol inzet blijven spelen, en hoe liefdevol de mannen gedurende de hele film toch met elkaar blijven omgaan, tótdat ze elkaar op die receptie in het Lyceum eens goed de waarheid zeggen... Een ontroerende melancholische sfeer die nog eens versterkt wordt doordat ik al bijna vanaf het begin niet Coogan en Reilly zag maar het magische duo in hoogsteigen persoon, en dat niet alleen vanwege de (verbluffende) fysieke gelijkenissen, maar ook en vooral vanwege die kleine gebaren en stembuigingen die mij zo bekend voorkomen uit hun briljante films. Superbe spel van beide acteurs, in andere woorden.

Ik rolle er met zomergasten van Hans Klok,weer in,en vond hem nu toch wel een stuk leuker

(toen met een wat slaperig gevoel gekeken)

1 ster verhoogd

Ik heb hem ook gezien via zomergasten en toch wel een tegenvaller. De film lijkt schippert tussen humor en ernst en lijkt nergens de juiste toon te kunnen vinden. Kleffe muziek kan dan ook niet echt helpen. Voeg daar nog een nauwelijks, zeg maar niet, genuanceerde Delfont als producer aan toe en de film blijft maar wat aan de oppervlakte dobberen.

Reilly zet een goede Hardy neer, maar bij Cougan blijf ik te veel Cougan zien. Hoewel ik hem eeuwig dankbaar ben voor zijn Alan Partridge, mist hij toch de gave om die goedige blik van Laurel tevoorschijn te toveren. Toen ik Wikipedia erop nasloeg om het realiteitsgehalte van de gebeurtenissen te checken en daar las ik een anekdote die me meer ontroering wist te ontlokken dan heel deze film, wat toch duidelijk de betrachting was. Ondermaats.

Je moet wel een beetje bekend zijn met het werk van Laurel & Hardy. Als fan van het duo kon ik deze film zeer Maar ik kan me voorstellen dat jongeren die niet op woensdagmiddag of op zondagochtend naar het duo gekeken hebben (gebrek aan opvoeding) de film niet boeiend vinden.

Op een matig middenstuk heerlijke film. Prachtig hoe ze toch wel de sfeer van de dikke en dunne weten neer te zetten. Reilly is echt heel goed. Ondergewaardeerde acteur. Cougan doet t niet veel minder. T deuntje is zo typerend. Mooi maar jammer van t middenrif.

Knap acteerwerk: de dialogen vervelen niet. Mooi om zien hoe het duo op elkaar was ingespeeld, zowel in goede als in slechte tijden... Opgelet, het betreft een biografische film en verwacht dus geen slapstick.

Mooi.

John C. Reilly en Steve Coogan zijn grandioos in de hoofdrollen. Voor hen alleen al moet men deze film gezien hebben. Ook als niet-fan van de Dikke en de Dunne is dit een must-see. Hun soort comedy ligt me zelden, maar ze zijn natuurlijk wel een onontbeerlijk stuk filmgeschiedenis. Stan & Ollie, waar de focus ligt op enkele beslommeringen die tijdens hun laatste theatertournee opborrelen, is wat mij betreft een geslaagde biopic en mooie hulde. Bovendien is de film ook meer dan alleen een goed geacteerd geschiedenislesje: alleen al dat openingsshot verdient een speciale vermelding.

3,5

Met tegenzin deze film dan toch maar gezien, dit is vooral, stel ik kom de dvd op de rommelmarkt tegen dan ga ik misschien twijfelen maar hoeft nu niet meer. Liever had ik hier ook geen bericht geschreven maar moet toch voor het geval dat.

Een bekakte maar goede rol van Shirley Henderson, die ik ken van Miss Pettigrew Lives for a Day (Film, 2008) maar daarin speelt ze een veel minder opvallende rol. In deze film sprak ze me het meest staan. Hoewel er in de loop van jaren al veel L&H imitators zijn geweest komen John C. Reilly en Steve Coogan toch verdraaid goed gelijkend over als de echte L&H. Stan Laurel was in het echte leven ook meer de komiek en bemoeide zich verder ook veel meer met het maken van een film dan Hardy. Voor die was het daarnaast ook wel gewoon werk en dat hij gokte was me bekend. Alleen dat Stan niet goed kon opschieten met Hal Roach dat is dan wel weer een nieuwtje.

Na het kijken van deze film zal de lust in een andere biografische film weer meer zijn afgenomen. Het deed me sterk denken aan Martin and Lewis (Film, 2002) . Dit waren ook vrienden van elkaar en bekend komisch duo. Dean Martin was het zat maar Jerry Lewis wilde nog wel doorgaan, ze gingen hun eigen weg. En dat zie je hier ook wel weer wat terug, Olivier was er eigenlijk al klaar mee maar Stan blijft er maar mee doorgaan. Wel bleven ze dikke vrienden en komen de vrouwen op de tweede plaats, dat is vaak ook heel herkenbaar in hun films.

Het vervelende is iedere keer dat gegraaf in het privéleven. Wat interesseert mij dat nou. Ik kijk die films en wat de acteurs (of artiesten in de muziekwereld) doen moeten ze zelf dan maar weten. Ik heb echt al veel biografische films gezien. Vroeger was de naslaginformatie veel moeilijker te raadplegen maar nu met internet, even zoeken en alle roddels heb je weer bij elkaar. Ik ben er voorzichtig mee want hierdoor wordt mijn mening sterk beïnvloed, bij in dit geval, het kijken naar films.

Verder geen onaardige film. Het begint in 1937 daarna grotendeels periode 1953/1954. Achteraf kan je afvragen, hebben ze er goed aangedaan. Al komt het best vaak voor dat artiesten op hoge leeftijd weer een come-back maken, het zit namelijk toch in je bloed en er mee stoppen is moeilijk. Dan moet je er wel rekening mee houden dat er ondertussen al weer andere generaties publiek zijn. En hoe meer succes, hoe meer andere mensen ervan profiteren. Ik heb eerst het einde bekeken en dat zat wel goed. Het is geen tragische film maar meer een verslag over een zeer beroemd komisch duo waar generaties mee zijn opgegroeid en die heeft besloten een comeback/afscheidstournee te maken. Vrij sterk eerste deel, stagneert halverwege maar wordt daarna weer beter. Al is het toch, goed dat ik heb doorgezet om hem te zien maar daar blijft het bij. 3.0