Psycho (1960)

Blijft een opvallend sterke film, die op veel fronten zijn tijd ver vooruit was. De film blinkt nog altijd uit in zijn knappe shots en vooral uitstekende visuele vertelling. Zo’n moment dat we Janet Leigh thuis zien, de camera vervolgens de envelop met geld op haar bed laat zien en daarna de koffer met geld is de reden waarom Hitchcock zo’n grootmeester was; één shot zonder dialoog vertelt ons een heel verhaal. Ook het spel is voortreffelijk en fijn modern, het is geenszins zo theatraal als veel films uit die tijd. Met name Anthony Perkins speelt een uiterst sterke rol als de sympathieke, klungelige en een tikkeltje mysterieuze Norman. Een memorabele rol in een film die vooral bekend staat vanwege een paar memorabele scènes. Wat wel opvalt is dat twee van die iconische scènes (de twee sterfscènes) zowel effectieve als wat gedateerde en knullige shots bevatten. Het shot van Arbogast die van de trap valt is vooral lachwekkend. De scène ervoor - waarin Arbogast Norman Bates ondervraagt - is daarentegen briljant en wellicht de beste scène uit de hele film.

4 sterren.

Ik moet mezelf dus gaan tegenspreken nu. De film is al een heel tijdje uit mijn collectie verdwenen. Nu heb ik wel de sequel in mijn verzameling, een veel leukere film vind ik.

Welk boek Norman Bates in zijn kast heeft staan zullen we nooit te weten komen, want op het moment dat Marions zus het boek openslaat en bijna achteruitdeinst als ze er iets uit leest, verspringt het beeld naar de volgende scène. Hij luistert in ieder geval wel naar Eroica van Beethoven.
Er zijn filmkenners die klagen dat de charismatische sexy Marion/Janet Leigh al na een halfuur het loodje legt. Maar het schokeffect is om die reden des te groter. Marions krachtige persoonlijkheid wordt in ieder geval vervangen door haar zus, die al net zo haar mannetje staat. Wat een verschrikkelijke uitdrukking trouwens. De film is na de douchescène in ieder geval nog spannend en boeiend genoeg, het is niet zo dat de film daarna ineens niets meer voorstelt. Ook het einde wordt door zekere filmologen bekritiseert; te uitleggerig. Ik vond die laatste paar scènes juist heel goed, de Freudiaanse analyse van de psycholoog, heerlijk om dat allemaal aan te horen. De slotscène van Bates in zijn cel, die allerlaatste boosaardige lach. Als je het beeld zou stilzetten dan heb je een levensechte mugshot van een of andere beruchte seriemoordenaar: Ted Bundy, Ed Gein, ze hadden allemaal diezelfde grijns. En vlak daarvoor, dat gekke gedraai met z'n ogen, heel subtiel gedaan overigens, het is weer weg voor je 't doorhebt.
Sowieso levert Perkins voortreffelijk werk af; het stotteren bijvoorbeeld, wat bij de detective vaker terugkomt dan in het gesprek met Marion. Dat dubbele van hem, aan de ene kant het onhandige wat slungelachtige moederskindje, aan de andere dat stiekeme, het alerte...
Een scène die me nu pas opviel: Bates die de trap oploopt, de camera blijft beneden aan de trap, en dan zwiept Perkins zijn wiebelkontje heen en weer, als een dragqueen op een catwalk. Daarna verdwijnt hij in de slaapkamer van zijn moeder en horen we haar hoge krijsstem. Alsof de transformatie reeds op de trap begon.
Hitchcocks angst voor de politie komt in deze film misschien wel het beste tot zijn recht; de scène met Leigh en de politieagent, zó goed geacteerd door Leigh; de nervositeit, de schuld die van haar gezicht valt te lezen, maar tegelijk zoiets van "Schiet nou maar op, lul." Telkens ziet ze zichzelf terug in een spiegel. Haar schuldgevoelens drijven haar regelrecht in de armen van het kwaad.
De douchescène is ongetwijfeld de meest besproken scène in de geschiedenis van de cinema. Wat me nu opviel was dat ik overeenkomsten zag met Maria Falconetti in La Passion de Jeanne D'Arc, visueel gezien dan. Niet op het moment van de moord zelf, maar daar vlak voor, als Leigh net onder de douche is gestapt en haar haren nat maakt. Ik kan er ook naast zitten hoor. Eigenlijk zou iemand de beelden uit beide films naast elkaar moeten zetten. Ik heb daar de apparatuur niet voor haha.
De vogelsymboliek zal ook niemand ontgaan; de bird's eye view in het openingsshot, de camera die als een vogeltje over de stad (Phoenix!) vliegt en ten slotte neerstrijkt op de vensterbank van een hotelkamer, waar we de twee geliefden zien. Later weer een scène in vogelperspectief: de moeder van Norman die al zwaaiend met een mes haar kamer uit komt stormen, van bovenaf gezien. Het verborgen gat in de muur waar Bates doorheen gluurt, alsof hij door het ronde gaatje van een vogelhuisje naar binnen kijkt. Bates jaagt op vrouwen alsof het vogels zijn. De achternaam van Marion, Crane, refereert naar de gracieuze kraanvogel. Norman Bates' eigen achternaam verwijst naar het Engelse 'Bate', een term in de valkerij, dat in het Nederlands 'afvliegen' genoemd wordt; de roofvogel die van de hand van de valkenier wil opvliegen. Metaforisch gezien: Bates die zich wil losrukken uit de tentakels van zijn moeder.
Bates is zowel de jager als de seriemoordenaar die zijn trofeeën meeneemt naar huis, waar hij ze bewaart/opzet. Stuffed = eufemisme voor 'penetratie'. De opgezette uil met gespreide vleugels die achter hem hangt verzinnebeeldt zijn moeder.
Afgekeken van Hitchcock heeft men in latere thrillers de symboliek der dieren toegepast: de kruisspin in De Vierde Man en de doodshoofdvlinder in The Silence of The Lambs.

Beste filmtitel ooit.

Die kill in de douche viel wel beetje tegen, beetje amateuristisch het moest van het muziek hebben.

Op de dvd staat een zeer uitgebreide making of op van ruim anderhalf uur. Die vrij oninteressant begint maar later steeds boeiender wordt. (Alleen als je de film zo gaat bekijken ben je aan het observeren en niet amuseren). Ook weer een film die ik een groot deel van mijn leven ken en profiteert daar wel van. Had ik hem niet eerder gezien had ik hem nu nog niet gezien.

Het was wel spannend om te zien, zoals iedere keer, hoe hij het nu ervan afbracht. Het is een film die met niet al teveel budget is gemaakt en dat is wel te zien. De film past eigenlijk meer in de jaren '50. Zodra de detective in de film komt wordt het toch weer spannend en is ook grappig gemaakt. Wat dat betreft klopt het wel dat Hitchcock The master of suspense (=spanning) wordt genoemd. De uitleg aan het eind boeide maar weinig, die is veel te uitgebreid. Ook is de film veel te lang voor wat je te zien krijgt.

Kan wel in mijn favorietenlijst blijven maar van de beste van de vier is het nu de minste. De andere 3 favoriete Hitchcock-films blijven amusanter maar ook mooier om te zien. (1 The Birds, 2 North by Northwest, 3 Topaz)

Hopper bepaalde het beeld van films die beeldbepalend waren voor Amerika, zoals ‘Psycho’ - de Volkskrant

Helaas moet ik betalen, wil ik dat kunnen lezen (het blijkt ook niet bepaald 'nieuws' te zijn, maar dat had ik wel verwacht). Hier voor degenen die Engels geen probleem vinden:

Hitchcocks Most Hopperesque Film: Psycho - alfredhitchcockgeek.com.

Laatst deze film voor het eerst in ruim 20 jaar weer herzien. Ditmaal op 4K Bluray.

Psycho wordt wel eens genoemd als een inspiratiebron voor het Slasher-genre. Nu heb ik laatst ook de Scream-reeks herzien alsmede het eerste deel van Friday the 13th en dan moet ik toch bekennen dat Psycho van een veel hoogstaander niveau is. De trage opbouw en het beperkt aantal 'kills' komt een film als deze ten goede. De spanning is om te snijden en het acteerwerk van met name Janet Leigh (de moeder van Jamie Lee Curtis) en Anthony Perkins als de schuchtere Norman Bates is uitstekend. Een jonge Anthony Perkins doet me een beetje denken aan Andrew Garfield en als ik op Google kijk, ben ik niet de enige die dit opviel.

Psycho is een klassieker binnen de filmgeschiedenis en dat is in mijn ogen absoluut terecht. Ondanks de leeftijd van ruim 60 jaar, is deze film een schoolvoorbeeld van hoe je spanning moet opbouwen.

Vraagje: ik heb niet de originele film uit 1960 in mijn collectie, maar wel de bluray versies van 2010 (rode hoes) en die van 2015 (witte hoes). Ik wil er nu één wegdoen...de vraag is dewelke? Lijken mij identiek op de hoes na...ik veronderstel niet dat de 2015 versie beter in kwaliteit is of meer opties bevat of meer waarde heeft? bedankt voor jullie input.

Essentiële Hitchcock en in het algemeen een iconische film. Voor mezelf blijft dit het beste werk van Hitchcock waarin het allemaal samenvalt op het juiste moment en op de juiste manier. Het is tegelijk old school horror (het schaduwrijke landhuis van Bates zoals in jaren ‘30 Universal horror) en een moderne thriller (het motel Bates met die vernieuwende douchescene). Voor die tijd een script met ongeziene twists waarbij Hitchcock ook heel ver gegaan is met zijn Freudiaanse analyse van de moeder-zoon relatie. Visueel prachtig in beeld gebracht met als huzarenstukje de douchescene (70 camerashots voor 45 seconden scene). Visueel en narratief is er bovendien de onderliggende toon van voyeurisme wat me bij eerdere kijkbeurten niet was opgevallen (het oog van Leigh dat de 3e wand doorbreekt, Perkins die spioneert, de eindmonoloog van Perkins over kijken en bekeken worden …). En dan is er nog de muziek. Een tour de force van jarenlang partner in crime Bernard Herrmann. De begeleiding van de douchescene zal een template leggen voor thriller/horror van komende decennia. Natuurlijk zie je ook wel dat het een film van zijn tijd is maar uiteindelijk is het ook nu nog steeds een zeer genietbare en unieke film.

Van het weekend maar eens Psycho een tweede kijkbeurt gegeven. Ooit 4 sterren gegeven blijkbaar en deze sterren blijven netjes staan.

Het blijft een fantastisch goede film met een sterke spannings opbouw. De generatie regisseurs (jaren '50, '60) bouwden de spanning op en er werd gedurende de film meer verhaal verteld. Hierdoor was er weinig ruimte over voor actie (in dit geval spanning/horror omdat het een horrorfilm betreft). Daarnaast is de climax het spannendst en valt in één klap alles op zijn plek. In mijn optiek is dit geen schoolvoorbeeld meer anno deze tijd. Het mag best allemaal sneller en spannender gedurende de hele film. Met meer onverwachte gebeurtenissen en wendingen. En niet dus pas in de laatste 10, soms zelfs in de laatste 5 minuten. Maar dat is mijn mening.

Vreemd genoeg vind ik de film pas echt interessant worden na de eerste moord. Hoewel de dialoog tussen Bates en Marion tijdens het diner ook al heel boeiend was. Mooie sfeer met die vogels om hen heen en Bates die bijna uit zijn slof schiet, maar zich weer weet te herstellen. Fantastisch acteerwerk, met name van Perkins in zijn beroemdste rol (absurd dat hij niet eens was genomineerd voor deze rol). Hij heeft de personage Bates volledig onder controle. De dialoog tussen de privédetective Arbogast (gespeeld door Martin Balsam) is ook erg fraai. De zelfverzekerde Bates, tegenover de ervaren detective waarbij de detective het onderspit moet delven. Bates die even het bos in werd gestuurd en spontaan daarvan begon te stotteren.

Het enge duistere huis die zich op een heuvel bevind draagt bij aan de creepy sfeer. Hitchcock had heel erg oog voor detail. Dat komt in heel veel scenes naar voren. Complimenten ook naar de fotografie. De zenuwachtige muziek van Herrmann doet het ook uitstekend. Deze psychologische horrorfilm heeft menig andere regisseurs geïnspireerd, want als filmmaker kan je hiervan alleen maar leren. Tijd om ook weer eens Rear Window een tweede kijkbeurt te geven, want deze is na een half jaar nog steeds geseald in 4K transformatie. Schandalig zeg.

het is een goede film net als the birds*maar aangezien ik de pest heb aan zwart wit,word het tijd om ze eens in te kleuren

net als the birds een heel erg goede film*maar het word tijd om ze in te kleuren*verbaast me dat het nog niet is gebeurd met alle mogelijkheden van tegen woordig*zwart wit movies zijn vreselijk vermoeiend vind ik zelf*zodra ze ingekleurd zijn,een hoger cijver