Bob Hope

Bob Hope blijft een grote naam, maar inmiddels uit een grijs verleden. Handen opsteken wie nog nooit een Bob Hope film gezien heeft. Maar wie wel eens wil weten waar bijvoorbeeld Hope-fan Woody Allen zijn inspiratie vandaan haalde zou toch eens een Bob Hope film uit de kast moeten trekken. Fancy Pants is zo'n doorsnee Hope-film met weinig verhaal, maar veel Bob Hope: bergen one-liners dus, zo nonchalant gebracht dat het leek of hij ze ter plekke verzon. Maar ondertussen wel perfect getimed.

***½

Dat van dat grijs verleden klopt wel. Ik heb 'm diverse malen bezig gezien, en vond 'm vooral vreemd en overspannen. Amerikaans, bedoel ik dus. In de zin van : niet te vergelijken met wat er in Nederland destijds voor humor werd beoefend op de televisie (die er trouwens nog niet was).

Ik zou het leuk en interessant vinden om es een dagje Bob Hope-films te bekijken. Was die man eigenlijk echt LEUK ? En waarom ? Waarom was hij zo populair ? Kon hij méer dan de door anderen bedachte 'wisecracks' foutloos debiteren ? Was zijn timing inderdaad zo knap ? Met dat soort vragen vermaak ik me altijd prima.

Maar waar haal je de banden vandaan ? En op tv kom je hem ook niet meer tegen. Of vergis ik me, Pinky ?

Ik wist trouwens niet dat Hope een Engelsman was, qua geboortig.

Wat een vragen allemaal. 'Was die man eigenlijk echt leuk en waarom?' Tsja, er zijn weinig zaken persoonlijker en ongrijpbaarder dan gevoel voor humor en iemand proberen uit te leggen waarom iets of iemand leuk is, dat is zo ongeveer zo onnozel als aan een blinde uitleggen waarom Van Gogh zo leuk schilderde. Het zal duidelijk zijn dat ik Bob Hope leuk vind, maar waarom? Het aardige aan Hope was dat hij zo vaak overkwam alsof hij toevallig net even niks beters te doen had dan wat door een filmstudio wandelen met wat camera's op zich gericht. Een groot goed in een tijd waarin overacting aan de orde van de dag was.

Dat hij zo populair was, kwam - denk ik -omdat hij zo ongeveer de eerste komiek was bij wie je het gevoel kreeg, dat je niet alleen óm hem kon lachen, maar ook met hem: one of the guys. Dat werd natuurlijk het duidelijkst in de Road films met Bing Crosby (nog zo'n tiep).

O, het is ongetwijfeld waar dat hij zwaar leunde op zijn tekstschrijvers. Maar ik weet ook dat hij ooit al improviserend een half uur lang zowat de vloer aanveegde met de nog altijd zwaar aanbeden Groucho Marx (lijkt wel een bokswedstrijd). Misschien naief, maar ik denk dat dat je niet lukt als je alleen maar teksten van anderen in je kop stampt.

En dat van die timing: in comedy is timing alles en, ja, Bob Hope had een perfecte timing.

Maar goed, sinds de late jaren zestig is de aartsrepublikein Hope hopeloos uit (no pun intended) en is afgeven op Bob Hope een bewijs van goed gedrag (way to go, Jos). Jammer.

Hope op tv is redelijk zeldzaam, ja. Ik heb jaren geleden wat van zijn films getaped van tv. De ellende is dat die ouwe videobanden het aanzien nauwelijks nog waard zijn. leve de DVD!

Wel dus, al verhuisde hij op zijn vierde of zo al naar Amerika.

Vind het een moeilijk acteur om te waarderen. Het is een soort van Norman Wisdom. Beiden hebben een vervelende kop en kunnen je behoorlijk op de zenuwen werken......