Road to Bali (1952)

ja erg grappige film. vind alle road to... films wel leuk

Belachelijke film in de ROAD TO ... - reeks. Het enige leuke was de cameo van Dean Martin en Jerry Lewis, dat had ik niet verwacht en was fijn om die twee malle gozers nog een keertje te kunnen zien.

^en vergeet de cameo van Jane Russell niet!

Mijn eerste Road to film, en een lichte tegenvaller. Bob en Bing zijn gortdroog, maar het circus dr omheen met prinsessen en kannibalen en saaie liedjes bracht het amusementsniveau toch wel naar beneden. 2,5*

Geinige liedjes en kleurrijke locaties.

Maar vooral Dorothy Lamour! (die ook nog héél aardig zingt, tenminste... als ze het zelf deed?)

Prachtige sfeervolle zwemscene van Dotty.

Hope vind ik leuk, Crosby een onuitstaanbare kwal.

He's gonna sing, folks. Now's the time to go out and get the popcorn

Een paar dagen geleden kwam ik tot de conclusie dat ik ooit eens twee 3DVD packs had gekocht met daarin elke keer twee films van Abbott & Costello, twee films van Laurel & Hardy en twee films van Bing Crosby & Bob Hope. Ik had het voornamelijk gekocht vanwege het eerste duo maar de andere waren ook best wel leuk. Alleen was ik blijkbaar nooit aan deze Road to Bali geraakt dus dat dan maar eens even opgelost.

En toen de film startte werd ik ineens een aantal jaren terug in de tijd gegooid want ik herinnerde me opeens dat ik vroeger al eens zo'n Road to ... had gezien. Die was erg vermakelijk dus ik was benieuwd wat dit ging worden en ik ben aangenaam verrast. Het verhaal heeft op zich natuurlijk niet al te veel om handen maar de vlotheid waarmee het verteld word is aangenaam. Het was echter het doorbreken van de 4e muur (het praten tegen het publiek zoals een aantal keer door Bob Hope wordt gedaan) kon me erg bekoren. Wat daarna volgt is een standaard plot rond een verloren schat en twee vrienden die in allerlei vreemde situaties terecht komen. De stijl van de film doet me wat denken aan Abbott & Costello's eerste film, One Night in the Tropics, en dat is in ieder geval een pluspunt in mijn boek. Road to Bali bevat ook een aantal leuke verwijzingen naar andere films en zelfs een aantal sneren naar Paramount zelf (vreemd trouwens dat die nooit de rechten op deze film hebben verlengd want hiermee is de film in public domain terecht gekomen en kan iedereen hem uitbrengen) waardoor dit erg leuk wordt. Die gigantische octopus was trouwens hilarisch.

De kracht van de film zit hem voor mij dan ook in het fantastische samenspel tussen Bob Hope, Bing Crosby en Dorothy Lamour. Vooral de eerste twee vormen een heerlijk duo die me meermaals hebben doen lachen. Ze zijn ook perfect op elkaar ingespeeld en zijn een genot om naar te kijken. Dorothy Lamour is daar dan ook een leuke toevoeging op. Road to Bali is ook een interessante film vanwege de vele cameo's die in de film zit want naast Humphrey Bogart heeft ook Jerry Lewis, Dean Martin en Jane Russel een klein bijrolletje. Vooral die laatste ziet er zoals altijd weer heerlijk betoverend uit. Met twee zangers in de hoofdrol kun je bijna niet onderuit geraken aan vele muzikale intermezzo's maar die vallen hier over het algemeen wel redelijk goed mee. Oké, er zitten naar mijn gevoel net iets teveel nummers in en sommigen worden iets te lang gesponnen maar er zitten een aantal leuke nummers tussen. Wel vreemd trouwens dat degene die de ondertiteling verzorgt op mijn DVD er precies niet al te veel zin in had want halverwege bij elk nummer stopte de ondertiteling zomaar. Ergens wel jammer want de print die ik had was nu niet van zo'n fantastische geluidskwaliteit.

Niet veel van verwacht want de andere Road to film (Road to Hollywood) was waanzinnig slecht maar het is duidelijk dat die titel zich niet bij deze films mag scharen. Road to Bali is een leuke film met een aantal leuke knipogen, een paar geweldige cameo's en drie hoofdrolspelers die de film perfect weten te dragen. Moet maar eens achter de andere films gaan van Crosby, Hope en Lamour.

3.5*

Walker duidelijk dé Road To ... regisseur.

Vond de twee films die van hem kwamen het best (met enkel Hong Kong nog te gaan). Ook hier is de humor weer het vlotst, al gaat het, meer nog dan bij de andere films, wat ten koste van de continuiteit. Volgens mij de Road film waar het meest in gebeurt en er de meeste settings bezocht worden. Ook voor het eerst in kleur trouwens, al vond ik dat nu niet echt een enorm toegevoegde waarde.

Verder zijn alle typische kenmerken weer van de partij. Zang, dansjes, Crosby & Hope, Lamour als afleiding, zelfbewuste humor. Opvallend veel cameos ook, al herkende ik er maar een paar. Bogart toch wel de meest bekende denk ik. Ook weer wat mensen in pakken (of plastieken tegenstanders), zorgt wat mij betreft toch voor de leukste scenes.

Echt groots zijn deze films niet, maar ze zijn door de jaren heen wel erg vlot gebleven, want ze voor mij althans stukken makkelijker te verteren maakt. In ieder geval geen ramp om een keer te zien deze reeks.

2.0*

Ja, Road to Bali (1952) - Soundtracks - IMDb. IMDb is vaak wel juist met die informatie. Als iemand anders de liedjes had gezongen, staat dat erbij. Ook bij Wiki valt te lezen, ze was actrice en zangeres en bij IMDb staat in de bio, ze wilde eigenlijk zangeres worden.

Inmiddels herken ik haar stem er ook wel in ja.

Ach ja, een wat mindere Road, maar nog altijd is de grap- en groldichtheid zó hoog dat je altijd wel èrgens om moet glimlachen, of het nou om Hope met z'n lege pantykous gaat ("Run out and have that filled!") of om Crosby die door Hope "you collapsible Como!" wordt genoemd (toen Crosby in Road to Utopia een zangwedstrijd verloor gromde Hope al: "Next time I'll bring Sinatra!"). Mooiste moment blijft voor mij wanneer Hope achter een kledingscherm z'n pyjama gaat aantrekken en er tussen overhemden en kamerjas opeens een corset over het scherm geslingerd wordt. Al met al niets bijzonders, maar door de aardige humor, de redelijk fraaie kleurenfotografie en vooral de chemie tussen Hope en Crosby (en Lamour) blijft deze film voor mij toch een genot om naar te kijken.

        Overigens heb ik deze film ooit heel goedkoop bij de Trekpleister gekocht, op een DVD van Entertainmentplus uit Leeuwarden (onduidelijk of dat bedrijf nog bestaat) met als extra's The tree in a test tube (een vijf minuten durend instructiefilmpje van de Amerikaanse regering uit 1943, de enige kleurenfilm van Laurel & Hardy) en Daydreams (een twintig minuten lange en helaas onvolledige maar bijzonder grappige film van Buster Keaton uit 1922). Wat die twee titels met Road to Bali te maken hebben ontgaat mij ten enenmale, maar ík ben er blij mee.

(kleine) Correctie: In "The Rogue song" (1930) opgenomen in Technicolor (destijds nog "All-Color"genaamd) spelen de heren ook een kleine rol.

De film is zogenaamd "verloren"gegaan, maar van TCM heb ik jaren geleden (toen ik nog lid was van een L&H genootschap) persoonlijk vernomen dat men de hele film nog in het archief heeft.

Die is echter zeer slechte staat, en vrijwel onmogelijk te restaureren.

Ha, dan heb jij recentere informatie dan mijn naslagwerken, want zowel Thomas Leeflangs Laurel & Hardy encyclopedie uit 1993 als Bram Reijnhoudts Laurel & Hardy voor beginners en gevorderden uit 1992 menen dat alle kopieën van The rogue song verloren zijn gegaan en dat de kans klein is dat er nog een distributeur of een privéverzamelaar met een exemplaar opduikt. Maar het zou natuurlijk mooi zijn als er buiten de TCM-archieven nog een wèl restauratie-waardige kopie zou bestaan... Dank voor de aanvulling, Brix!

Vroeger al eens gezien, maar heb ze niet eens allemaal gezien the road to -films. Dit was de laatste, waarna ik er wel klaar mee was en blijft the Road to Rio de beste. (Twee van de zeven heb ik niet gezien, Singapore en Zanzibar)

Toen ook al in kleur gezien, wat bijzonder was en zoveel jaar later nog steeds. Zo standaard waren kleurenfilms in die tijd nog lang niet. (Dit was de één en laatste Road to.. en de enige in kleur).

Het avontuur begint in Melbourne waarna de rest afspeelt in Bali, maar hoofdzakelijk in de studio. Ondanks de kleurige scènes, met o.a. een rondbadderende Lamour en veel visuele grapjes, met o.a. Humphrey Bogart (African Queen) is het niks beter geworden. Ze konden alle drie (goed) zingen en dat doen ze dan ook tussen de grapjes door. 2.0

De enige film in de reeks die in kleur is gefilmd, en daar wordt natuurlijk ook handig gebruik van gemaakt! Gekleurde schapen, grijze onderbroeken.. dat soort dingen dus.
Road to Bali is ook weer een hoop onzin, maar wel leuke en vermakelijke onzin! Zeker in deze tijd vind ik het heerlijk om dit soort filmpjes te kijken, de buitenlandse sets zien er trouwens ook erg mooi uit in kleur, alhoewel ik Road to Morocco ook een erg sfeervolle set vond.

Dorothy Lamour had het na deze film wel even gehad met o.a. Bing Crosby, want gek genoeg werd ze buitengesloten met de opnames voor het soundtrack album en had Bing gezegd dat Peggy Lee een goede vervanger voor haar zou zijn. Beetje vreemd dat ze dit soort beslissingen hebben gemaakt, maar ach so be it.
Wel een super leuke cameo van Bogart trouwens

Road to Bali is een leuke en voor mij persoonlijk ook sterkere opvolger van Road to Rio.
3,5*

Als ik het me goed herinner is dat een clipje uit The African Queen uit het jaar daarvoor, waarvoor Bogie een Oscar won.

Hebben ze er dan wel leuk ingeplakt, ik ken de titel wel maar de film zelf nog niet gezien, maar het brengt mij wel op een idee haha!