The Paleface (1948)

Best wel een grappige film, deze prent met Bob Hope. Ik ben dol op het liedje Buttons and bows, gezongen dor Bob Hope in de film. Spijtig dat ie dement is. Hij doet me op die manier wat denken aan Bobbejaan Schoepen. Weet er iemand of die nog leeft, in feite???

Bob Hope is in 2003 overleden. Ik heb pas geleden een topic over hem geopend.

Oh, da's jammer, want hij was een groot acteur Goed dat je een topic over hem geopend hebt Dan kunnen we daar ook spreken over THE PALEFACE en dergelijke topfilms, zoals de ROAD TO ... - serie

Leuk filmpje. Oubollig als maar zijn kan, maar grappig om een keer Bob Hope gezien te hebben.

De dvd-kwaliteit is overigens erg goed, heldere kleuren en scherp beeld.

2,5*

Best vermakelijke 'westernparodie'. Bob Hope is geweldig als de komische tandarts, maar ook Jane Russell is onmisbaar. De komische noot was hier en daar misschien wat te veel aanwezig, maar ik was wel aardig in de stemming dus dat kwam mooi uit. Hope en Russell vormen een leuk koppel en weten er uit te halen wat er in zit, want een heuse topfilm had het toch nooit kunnen worden.

Schandalig slechte film, waarin Indianen worden voorgesteld als een stel geestelijk gehandicapten.

The paleface sluit Bob Hope's eerste decennium in Hollywood af en vormt zo een mooi compendium van alle grappen en grollen en humoristische trekjes die tezamen zijn komische personage vormden. Zo krijgen we hier Bob die altijd laf is, Bob die een hoge dunk van zichzelf als Casanova heeft, Bob die eigenlijk incapabel is (zijn tandartsenhandboek!), Bob die z'n mond niet kan houden, Bob die zijn vlinderdasje strak trekt alvorens een mooie dame aan te spreken, Bob die zich altijd stoerder voordoet dan hij is, Bob die er maar niet in slaagt om zijn huwelijk te consummeren, Bob die drieste plannen maakt maar meteen koudwatervrees krijgt, Bob die er niet in slaagt om onverstoorbaar te blijven wanneer een zwoele dame om hem heen kroelt, Bob die gromt als een wilde hond om indruk te maken, en natuurlijk Bob die altijd een gevat antwoord klaar heeft ("You've got the courage of a lion!" – "Oh, that's nothing. Brave men run in my family!"). Wie ooit een film van Bob Hope heeft gezien zal de meeste (zo niet alle) attributen van zijn standaardpersonage wel herkennen; verder niets mis mee, maar je kunt je voorstellen dat zelfs de meest verstokte fan het op een gegeven moment wel gezien heeft. Als zodanig mag The paleface meteen als de ultieme Bob Hope-film gelden, want zoals gezegd komt alles in deze film wel samen. En dat alles komt duidelijk op zijn schouders terecht, want Jane Russell legt hier geen ènkel acteertalent aan de dag, komisch noch dramatisch, en de close-up waarin ze Bob smachtend aankijkt voordat hij haar (eindelijk) mag kussen is werkelijk tenenkrommend. Gelukkig zijn de opnames mooi (mijn Universal-DVD levert prachtige kleuren), is er niet beknibbeld op de productie, ligt het tempo hoog en zit er een aardige Stagecoach-finale in (als we ons tenminste niet storen aan die talloze afgeknalde Indianen). Grappig klein stukje : de voltrekking van het huwelijk tussen Jane en Potter waarbij we alleen hun handen zien.

Wat een vervelende kutfilm. Een westernkomedie boordevol flauwe slapstick en repetitieve running gags. Het hoofdpersonage is de klassieke antiheld die via blind geluk (en een beschermengel) continu aan de dood ontsnapt. Het is een soort W.C. Fields/Marx typetje dat ondanks zijn incompetentie en zijn bijzonder lage IQ keer op keer wordt beloond. De grapjes zijn enorm flauw en lijken eerder thuis te horen in een aflevering van Samson en Gert. Ze worden lang uitgerekt en vaak herhaald, alsof het publiek te dom is om de pointe te doorzien. Er zit welgeteld één degelijke grap in verwerkt, wanneer Painless per ongeluk een indiaan uit een boom schiet. De rest is dus werkelijk niveau nihil. Bob Hope is ook totaal ongeschikt als komiek. Zijn timing is verschrikkelijk en hij last vaak vreemde pauzes in die de grapjes nog meer oncomfortabel doen aanvoelen. Politiek correct is deze zooi ook niet te noemen, want veel indianen worden duidelijk gespeeld door blanken die te lang onder de zonnebank hebben gelegen. Waar ze trouwens het budget vandaan hebben gehaald om deze janboel in Technicolor te filmen zal me eveneens een raadsel wezen. Mijden als de pest.

Typische Bob Hope film maar daarmee wel weer leuk vermaak! Alle ingrediënten waren aanwezig, leuke oneliners, genoeg slapstick en een zeer aantrekkelijke en stoere Jane Russell. Dat het plot weinig om het lijf heeft weet je natuurlijk al van te voren, wat het tegelijkertijd wel een perfecte film maakt voor later op de avond/nacht. Duidelijk ook een film die met veel plezier is gemaakt, een positieve sfeer door de gehele film en sfeervolle filmsets.

3*

Enigszins bijzondere aan de film is misschien, dat een vrouw hier de revolverheld (de mooie Jane Russell) speelt. Daarnaast op slinks manier Bob Hope bespeelt en er is een spetterende finale met enkele paardenstunts. Hope brengt een hoop flauwe kolderiek op het scherm terwijl Jane erachter moet komen welke slechterik wapens verkoopt aan de Indianen omdat al die arme blanke kindertjes en vrouwen in gevaar zijn. Op onverklaarbare wijze won het liedje "Buttons & Bows" uit deze film de Academy Award voor het "beste" originele nummer?