Goodbye, Mr. Chips (1939)

ondanks het feit dat deze film ietwat gedateert overkomt blijft het een prachtige ervaring voor zowat iedere filmkenner.
Een schitterende kroniek over een schuchtere, verlegen schoolmeester die zich, dankzij de onsterfelijke liefde voor zijn vrouw, ontpopt tot meest geliefde persoon van het Brookfield kollege.
Donat is magistraal, speelt met leeftijden alsof het niks is en weet perfect het luchtige aan het dramatische te vermengen.
Garson is beminnelijk, vanaf de eerste scene hou je van haar en na haar dood mis je haar personage ogenblikkelijk.
Hoogtepunten zijn de ontmoeting van Mr. Chips en Catherine Ellis, de walsscene en een behoorlijk leuke scene waarin Mr. Chips z'n leerlingen les probeert te geven tijdens een bombardement.

Als je de kans krijgt hem te bekijken laat hem dan niet liggen, dit is een echte aanrader.

Hartverwarmend, dat woord dekt exact de lading van de film. Sentimenteel is ook een toepasselijk woord. En misschien ook ouderwets. Ja, ook ouderwets. Het sterke aan de film is, naast de superprestatie van Robert Donat, dat alles konsekwent wordt doorgetrokken, het sentimentele, het hartverwarmende en het ouderwetse. En dat laatste ook om die ene waarde, Mr. Chips, tijdloos te laten aanvoelen. Maar hoe tijdloos ook, het moment komt dat ook Mr. Chips moet gaan (en de tranen komen). De regie is als Mr. Chips zelf: simpel in zijn eenvoud, maar effectief.

Donat is weergaloos! Echter de charme van het braafheid van die eind jaren 30' komt niet bekoren ditmaal, tegenover 100den malen dan dat wel zo was. Ik zie dan toch liever een Browing Version of een Dead Poets Society. Het raakte mij niet dus niet echt. 2.5 sterren

Ga je mond spoelen, neo.

Dat doe ik alleen bij de tandarts...

Uitzonderlijk goede film.

Met het gegeven (de memoires van een leraar) vreesde ik een wat anecdotisch scenario. Maar het verhaal van deze film is top. Alles zit goed in mekaar en nooit wordt de hoofdzaak van het verhaal uit het oog verloren. Er is voldoende afwisseling. Goede mix van humor, drama en romantiek. Nergens overdreven sentimenteel of overdreven karikaturaal, maar de film weet je wel aan te grijpen.

Robert Donat zet een rol neer waaraan de meeste acteurs een puntje kunnen aan zuigen. Hij is overtuigend als jong groentje, als verliefde veertiger en als wijze ouderling. De hoofdkarakters worden goed uitgewerkt. De tweede wereldoorlog wordt in deze film wel op een zeer originele manier belicht.

Een absolute topfilm.

4.5*

Wat is Garson toch een heerlijke actrice, net als in Mrs. Miniver steelt ze elke scene waar ze in verschijnt.

Volgens mij gaat het hier om de Eerste Wereldoorlog. De tweede stond ten tijde van de release van deze film op het punt uit te breken...

Maar ik ben het met je eens wat betreft de manier van het in beeld brengen van de oorlog.

Robert Donat had met zijn rol in The 39 Steps mijn hart al gestolen, dus ik wilde graag meer van deze uitermate charmante en getalenteerde acteur zien. Ik vind het echt opmerkelijk hoe goed hij in Goodbye, Mr Chips verouderd. Zeker als je je bedenkt dat deze film in 1939 is gemaakt. Zelfs tegenwoordig, met alle moderne technieken, lukt het niet altijd om de veroudering van een personage zo vloeiend te laten lijken.

Natuurlijk is het allemaal wat braafjes, sentimenteel en ouderwets. Maar de film, het verhaal en het hoofdpersonage raakten mij gewoon. Dat komt natuurlijk vooral door het sterke acteerwerk (niet alleen Donat, ook Greer Garson schittert). Daardoor is het een film met een hart geworden. Ik heb er in ieder geval van genoten.

3,5*

Ik vond haar minder daverend dan gedacht. En zat dan ook nog eens de eerste 30 minuten op haar verschijning te wachten. Toch een leuke film, een leuk stukje geschiedenis over het onderwijs.

Een zouteloze opsomming van gebeurtenissen uit het leven van een eigenlijk nogal oninteressant persoon. Ik kan het niet anders omschrijven.

De film is een saaie registratie van fragmenten die als los zand aan elkaar hangen zonder richting of doel, waarbij nooit duidelijk wordt wat er nou zo speciaal is aan hetgeen we zien. Ik had het gevoel naar een 'dit is uw leven' uitzending te kijken uit 1975. Leuk voor de familie maar meer ook niet.

De hoofdpersoon, Mr. Chips is zondermeer een beminnelijk persoon maar ook volkomen vlak en kleurloos, en eigenlijk nogal karakterloos. Hij laat alles maar een beetje over zich heen komen en accepteert alle tegenslagen met een bijna bijbelse lijdzaamheid.

Zijn relatie met zijn leerlingen blijft ook zwaar onderbelicht, wat vooral komt doordat geen enkele leerling een prominente rol in de film heeft. Het zijn vrijwel anonieme passanten die voorbijkomen maar ook weer even zo snel spoorloos verdwijnen.

Met uitzondering van Chippings' Duitse vriend, gespeeld door Paul Henreid, wordt eigenlijk geen enkel ander karakter verder uitgediept of belicht, ook niet dat van Greer Garson die eigenlijk een minimale rol in de film heeft.

Hoofdrolspeler Robert Donat doet eigenlijk niet veel anders dan een karikaturale opa neerzetten met een silly walk en een eeuwige grijns onder zijn snor. Dan is hij in The 39 Steps echt een stuk beter op dreef.

Eigenlijk het enige aardige van de film is het beeld dat je krijgt van het kostschoolleven in Engeland aan het begin van de vorige eeuw. Maar het is volstrekt onvoldoende om twee uur lang te boeien. Enorme tegenvaller.

Best aardige film over een aardig man.

Ik kan mij best voorstellen dat deze film bij het verschijnen in de filmzalen heel wat traantjes heeft doen wegpinken.

De film bevat enkele leuke scènes, heeft een fijn taalgebruik en de humor steunt heel dikwijls op mooie woordspelingen.

gewelidig mooie en realistische film.

Een mooie film, die de acteur Donnat nog eens goed in de verf zet. Heeft hij terecht de oscar gewonnen tov Clark Gable in Gone with the wind? Waarschijnlijk niet, maar toch ben ik blij dat Robert Donnat ereentje gewonnen heeft (Clark Gable heeft er uiteindelijk toch al eentje voor It happened one night). Donnat had nog een grotere carriere kunnen hebben had hij niet zoveel gezondheidsproblemen gehad. Hictchcock wou hem na de 39 steps eigenlijk nog meer rollen geven.

De enige zwakkere momenten van de film (daarom ook 4.5 ipv 5 sterren) zijn de scenes in de bergen die toch wel wat gedateerd overkomen maar vooral nogal gekunsteld zijn. Kijk maar eens naar de beginscene waarin Mr Chips het koud heeft in de bergen. Hilarisch, maar niet zo bedoeld.

Maar voor de rest geeft de film een mooi beeld van het schoolleven van toen, en kan je dit niet anders dan een mooie film noemen die dankzij spitsvondige dialogen regelmatig een lach op mijn gezicht toverde.

Hm, films waarbij een compleet mensenleven behandeld wordt met op de achtergrond een geschiedenisles van de alsmaar veranderende wereld, heb ik iets teveel gezien de afgelopen tijd. Robert Donat is leraar op zo'n Harry Potter-achtige school (maar dan zonder die magieshizzle) en zijn leven wordt dus gevolgd. Op een heftige gebeurtenis ergens midden in de film, leidt hij ogenschijnlijk een alleraardigst leven. Het kabbelt allemaal maar wat voort.

Ik zat telkens te denken: is het de moeite waard om dit verhaal te vertellen? Zijn rol is nogal duffig neergezet en op het eind wordt ie met zijn anti-oorlogshouding een halve messias. Anyway het is wel adequaat gemaakt en het bevat zelfs een paar onbedoeld grappige momenten.

Misschien wel de braafste film die ik ooit zag ook al verliest de hoofdpersoon vrouw en kind en breekt de wereldoorlog uit. Misschien dat de Europese cinema in 1939 juist een naïeve, positieve toon wilde uitstralen om de somberheid te vergeten. Ik schreef geloof ik bij The Old Maid (een Bette Davis film - ook uit 1939) dat in de VS juist een cynische, sombere toon overheerst in de cinema, door de sombere toestand van de wereld in die tijd. Ik kon er nu maar weinig meer mee. Robert Donat met zijn gemaakte vrolijkheid overtuigde mij in elk geval allerminst. Soort Charles Chaplin (ook al niet mijn beste vriend) als onderwijzer. Dat een film over een jongens kostschool zo rimpelloos kan zijn. Ik moest onmiddellijk ana Jean Vigo denken... Greer Garson heeft een te korte rol: zij had met haar subversieve charme (zou Mrs.Miniver dan stiekem tóch een goede film zijn??) wat meer leven kunnen brengen.

Schitterende, ietswat zoete, klassieker uit het mooie film jaar 1939.. Prachtige film! Mooi geacteerd en prachtige karakters. Misschien een beetje te braaf allemaal, maar dat is ook wel eens lekker op zijn tijd.

Uitstekende film waarin een oude en alom gerespecteerde leraar terugblikt op zijn carrière en leven. Een mooi verhaal vol ontroering zonder dat het er te dik boven op ligt. Een fijne nostalgische toon en bovenal een prachtige rol van Robert Donat die de leraar op een overtuigende manier in al zijn leeftijden neerzet.

Deze film spreekt mij veel minder aan dan het gelijknamige boek van James Hilton. Ik vind het door het gebrek aan tempo nogal langdradig. Jammer dat Greer Garson geen grotere rol heeft, maar ja het oorspronkelijke verhaal biedt daarvoor nu eenmaal geen ruimte. Ze komt, ze verandert Chips’ levenshouding en ze gaat.

Robert Donat heeft met zijn rol een Oscar verdiend. Gegeven de concurrentie (Clark Gable in Gone with the Wind, Laurence Olivier in Wuthering Heights en James Stewart in Mr. Smith Goes to Washington) kan ik mij daar niet erg in vinden.

Well, remember me sometimes. I shall always remember you...

1939 zie je wel eens opduiken als een van de beste jaren in de geschiedenis van Hollywood. Hoe kan het ook anders? The Wizard of Oz veroverde de kinderharten, Mr. Smith Goes To Washington bracht met James Stewart een filmlegende naar voor, en John Ford had zijn eeuwige maatje gevonden in John Wayne voor Stagecoach. Oh ja, en er was ook nog Gone With The Wind.

Tussen al dat boxoffice-geweld, raakte Goodbye, Mr. Chips door de jaren heen wat ondergesneeuwd en dat is jammer. Vergeet niet dat Robert Donat met deze rol toch maar even Laurence Olivier, Clark Gable en James Stewart (terecht) versloeg in de strijd om de Oscar voor Beste Acteur. Het woord 'sentimenteel' viel hier al, en dat klopt ook wel. Alles wordt mierzoet verteld, op bijzonder simplistische wijze. Soms voelde ik een vleugje Charles Dickens voorbijwaaien in het sneeuwachtige landschap van Brookfield School. En toch, en toch betrapte ik me er zelf op dat ik niet kon wegkijken. Doe uzelf een plezier en geniet mee van Chips carrière, want deze klassieker verdient meer aandacht. 4*

Ik heb het boek, dus ik wil nu wel eens de film zien.

dat zo,n brave en wellicht een wat saaie film toch nog zo weet te boeien is heel knap gedaan , Donat doet het ook heel goed in zijn rol , het is een acteur die mij niet echt bekend is maar hij weet in alle leeftijden goed te overtuigen .

Verder een heel braaf verhaal vol sentiment maar helaas niet heel veel diepgang in de personages .