The Bad and the Beautiful (1952)

Leuke aan deze film is de manier hoe het verhaal verteld wordt. Namelijk Actrice Lana Turner, scenarist Dick Powell en regisseur Barry Sullivan halen herinneringen op in vorm van flashbacks aan harde producent Kirk Douglas.

en dan toch maar 2.5 sterren geven? vond de manier van vertellen en natuurlijk kirk douglas erg goed. toch wel 3 sterren

Het is pure drama en daar hou ik niet zo van.

Een schitterende film.

Steengoede vertolkingen en een boeiend verhaal.

Kirk Douglas rules !

**** 4 op 5 ****

Drie verhalen, die van elkaar verschillen, wat de film zo interessant maakt. Goed acteerwerk over het algemeen.

4,5*

Het heeft wel iets weg van Two Weeks in Another Town, ook een film van Minnelli. Dit alles wel zonder de goede verhaalstructuur van The Bad. 3.5 sterren

Weet iemand of het personage van Kirk Douglas op Hollywoodproducer Val Lewton is gebaseerd? de scene met die nepkatten deed me er aan denken

Dat wordt in veel recensies zo opgemerkt (en dan voornamelijk wegens Cat People, ja).

David O. Selznick, die associatie hoorde ik het vaakst. The Bad and the Beautiful is trouwens een geweldige film. Een kritische kijk op Hollywood gemixed met film noir elementen.

Geweldige film, daarnaast excellente performance van Kirk Douglas, Lana Turner en Gloria Grahame!

Terecht een Oscar voor Gloria Grahame.

Score 4*(IMDB 8*)

Prima DVD (R-1) trouwens, met vele interessante extra's, w.o. de Lana Turner Story.

Valt eigenlijk wel tegen. Een beetje kunstmatig. Dacht het ooit vroeger gezien te hebben en het toen te hebben goed gevonden. Nu niet meer...Time marches on...

Films die gaan over het maken van films zijn meestal niet mijn ding. Dat deze film hierop een uitzondering vormt, komt in de eerste plaats door de geweldige cast. Vooral Kirk Douglas en Lana Turner speelden de sterren van de hemel. De waanzinnige autorit van Lana Turner nadat zij door Kirk Douglas de deur was gewezen zal mij altijd bijblijven. De mooie zwart-wit fotografie en de score zorgden voor extra sfeer in deze film over Hollywood.

3,5*

De film doet me sterk denken aan "Citizen Kane (1941)". Dit komt doordat het leven van een filmtycoon (Kirk Douglas) geschetst wordt via de ervaringen van drie mensen bij wie de tycoon een belangrijke rol in het leven gespeeld heeft. Dezelfde vertelwijze dus als in de film van Welles over een krantenmagnaat. Het aardige van de film van Minnelli (1952) is dat het een kijkje geeft achter de schermen van het leven in Hollywood in de jaren vijftig.

Sterke rol van Kirk Douglas. Lana Turner, in de rol van een steractrice in opkomst, viel enigszins tegen. Ze blijft steken in statisch mooi zijn. In twee scènes wordt ze van het doek gespeeld door een levendige Elaine Stewart in een bijrolletje. Wat een heerlijke visuele impact heeft deze actrice, vreemd dat ze nooit echt doorgebroken is.

Weet iemand of hier ooit nog eens een NL release van verschijnt?

Een beetje vergeten klassieker, maar wel een erg goede. Een vlot vertelde, nauwelijks verouderde film met levendige personages en uitstekend acteerwerk. Het eerste verhaaltje , waarin we zien we hoe een jonge producer van B-films naar oscarwinnaars opklimt door sluwheid, lef en talent, is het leukste.

Qua opbouw en visuele stijl doet het inderdaad fel aan Citizen Kane denken, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van deze film.

Prachtige Hollywoodklassieker waarin een kijkje wordt gegeven in de keuken van Hollywood zelf destijds. Een goed gekozen opbouw met drie lange flashback-scenes zorgen ervoor dat de film onderhoudend blijft. Verder ziet het er allemaal goed uit en ook het camerawerk is bijzonder mooi. Kirk Douglas is erg sterk als de Hollywood-producent.

Het kan aan mij liggen, maar bij het bekijken van een film van Vincente Minnelli heb ik altijd het gevoel dat er iets ontbreekt (m.u.v. Gigi, 1958). Zo ook deze keer. Je hebt een op zich intrigerend verhaal, waarin Hollywood zichzelf een spiegel voorhoudt, en je hebt een topcast met louter sterren. En toch is het eindresultaat matig; een film die niet beklijft. Ik zal de titel wel onthouden, maar de kans is groot dat ik over een tijdje niet meer weet ik waar deze film over ging en dat is toch niet mijn gewoonte.

Van de drie episodes, die de revue passeren, vond ik die met Dick Powell en een voortreffelijke Gloria Grahame nog het meest interessant. Het is dan ook deze episode, die de film net boven de middelmaat doet uitstijgen.

Onderhoudende film, regelmatig te zien op TCM

Op TCM komt ie soms, mocht je dat hebben.

Ik keer m'n kont en er staat al een reactie -- dank je, goongumpa! Nee, helaas heb ik geen TCM. Ik heb het jaren met een VHS-tape van een BBC-uitzending van misschien wel 20 jaar geleden gedaan, maar de laatste videorecorder heeft de geest gegeven. . .

Topproductie met prachtige acteerprestaties - Kirk Douglas is geweldig maar dat geldt ook voor de anderen - en prima regie/camerawerk van Vincente Minelli en co. Goede score van David Raksin. Als kijker voel je dat deze film over Hollywood uit het leven gegrepen is. De keiharde strijd om aan de top te geraken in de moviebusiness wordt prima weergegeven, waarbij geen schaduwzijde onverlet wordt gelaten. Goeie dialogen, waarbij met regelmaat one liner wijsheden/cynismen worden afgevuurd. Je vraagt je als kijker af bij wie de inspiratie vandaan gehaald is.

Enige vraag die ik me stelde bij de verhaalstructuur. De film bestaat uit hoofdzakelijk uit drie lange flashbacks van drie betrokkenen die elk met voice over hun verhaal doen. Toch zijn er in die flash backs scenes te zien waarvan de betrokkene zelf niet van op de hoogte kan zijn, wat technisch gezien niet klopt. Maar uiteindelijk is dat maar een detail, en doet geen sikkepit af van het kijkplezier.

Deze film begeeft zich op de rand van satire maar is toch vooral een - sterk - noirish drama. Zeker een aanrader voor liefhebbers van het oudere werk.

Een film met veel potentieel waar uiteindelijk niet genoeg mee wordt gedaan. Het uitgangspunt is interessant: een zelfzuchtige, zelfdestructieve, manipulatieve, slijmerige Hollywood producer en professionele 'heel' treedt in de voetsporen van zijn vader en steekt messen in de rug van eenieder die zijn pad durft kruisen. De film bestaat uit drie verschillende flashbacks, verteld vanuit het standpunt van respectievelijk een regisseur, actrice en schrijver die allen door de befaamde Jonathan Shields zijn besodemieterd. Je zou denken dat het een mooie gelegenheid vormt om een kritische blik te werpen op de filmindustrie, maar helaas draait het eerder uit op een redelijk tam en saai romantisch drama, waarin de slechterik slechts wordt aanzien als een product van zijn omgeving. De confrontatie op het einde wordt op een onnozele wijze omzeild en er wordt zowaar compassie opgewekt door de drie 'slachtoffers' rond de telefoon te verzamelen. Een totaal ongepast einde, vooral voor de schrijver die zijn vrouw indirect is verloren ten gevolge van Shields' sluwe manoeuvres. Onvergeeflijke daden worden onder de mat geveegd en het einde voelt aan alsof de makers zich neerleggen bij de verraderlijke natuur van Hollywood. Acteerwerk en regie zijn zeer goed. Douglas blijft een persoonlijke favoriet.

Ik ben niet bepaald fan van de films van Minnelli, maar dit is toch wel een sterke film, de beste die ik tot nu toe van hem zag. Ik hou ook wel van films over het maken van films, dat scheelt. Douglas is geweldig als Jonathan, een opportunistische charmeur annex klootzak die vriendschappen misbruikt om er zelf beter van te worden. Lana Turner vond ik ook goed als de labiele Georgia. Het kan haast niet anders of Minnelli heeft zijn ervaringen met Judy Garland, van wie hij recent was gescheiden, hiervoor gebruikt, al lees ik elders dat Diana Barrymore als inspiratie diende.

Het is sowieso verleidelijk de film als de cinema-variant te zien van de sleutelroman. Selznick is hier al genoemd en die Europese regisseur met zijn Duitse naam, zou dat niet von Sternberg kunnen zijn? De schrijver Bartlow en zijn vrouw zouden dan weer gebaseerd zijn op F. Scott Fitzgerald en Zelda. Maar ook los van het who's who spelletje is The Bad and the Beautiful een mooi inkijkje in Hollywood, goed geacteerd en boeiend tot het einde. Mooi camerawerk ook, geweldig bv hoe die schaduw over Georgia valt als ze Jonathan om de nek vliegt en dan Lila op de trap ontwaart (een kleine maar fijne rol van Elaine Stewart).

Het oude studiosysteem van Hollywood wordt vaak bekritiseerd, maar ze waren ruimdenkend genoeg om zichzelf te parodiëren. Strikt genomen lagen de MGM-studio’s in Culver City, net ten zuiden van Hollywood. Verschillende personages en incidenten zouden door de realiteit geïnspireerd zijn. Shields lijkt op David O. Selznick, en het rolletje van Leo G. Carroll op Hitchcock. Het is echter niet noodzakelijk om alle inside jokes te begrijpen. Toepasselijk is dat ze problemen hadden met censuur en met een acteur die op de zwarte lijst stond (Ned Glass, het grappige mannetje van de kostuumafdeling).

Bijzonder is de tijdstructuur. In de omkadering in het heden leren we een regisseur, een actrice en een schrijver kennen. De hoofdmoot bestaat uit drie grote flashbacks, telkens rond een van hen. Tussen deze persoonlijke geschiedenissen bestaan parallellen. Alle drie werden ze beduveld door dezelfde producent, hetzij op professioneel, hetzij op romantisch vlak. Er zitten twee vormen van ironie in. De man die hen bedrogen heeft, is ook degene die hun carrière lanceerde. Alle drie zweren ze nooit meer met Shields te willen werken, maar het einde laat zich raden.

Kirk Douglas speelt een megalomane manipulator met woede in z’n stem en in z’n ogen. Lana Turner wordt op een feestje door mannen omringd zoals een kaarsvlam door motten. Ze draagt wit bont, tegenover de donkere jurk met wespentaille van haar liefdesrivale. Gloria Grahame won een Oscar met slechts 9'32" schermtijd.

Het is mooi in beeld gebracht. Weelderige trappen, ruikers en juwelen tonen de luxe van Tinseltown. Licht en schaduw worden dramatisch aangewend. De hectiek van een première wordt getoond, met op de achtergrond bioscoopaffiches uit 1935. De industrie houdt zichzelf even een spiegel voor, om daarna weer voort te razen.

Ik dacht dat ik de film al een keer gezien had. Maar kan me ook vergist hebben. Een heerlijke film wel over een filmproducent die de mensen om zich heen zo hard behandelde dat ze niet meer met hem willen samenwerken. Via flashbacks zien we hoe dat verlopen is.

Ik ben niet zo'n grote fan van Douglas, maar hier doet hij het best goed. En het klikt wel met de andere hoofdkarakters. Het is een veilig zelfkritiek op Hollywood en de filmindustrie. Hoe hard het wereldje is en hoe mensen gebruikt worden om het eigen doel te bereiken. Al blijft het dubbel doordat ze op het einde wat laten uitschijnen dat de drie figuren toch wel grote successen hebben gekend door de samenwerking met de producer. Alsof dat het leed dat ze hebben meegemaakt kan goedpraten....

Een mooie film waarin actrice Gloria Grahame terecht de Oscar voor beste bijrol kreeg. Ze viel mij meteen op in deze film, toch in een vrij kleine rol naast de 4 hoofdrollen.