Tell a person your the Metatron and the stare blankly. Mention something in a Charlton Heston movie and suddenly everybody's a theology scholar!
Kostelijke komedie, over het geloof en de mens, die ik graag kijk en in dit geval ook met veel plezier uit de kast haalde. Waarom de film trouwens geen beter gemiddelde haalt is me een raadsel.
De film heeft als leidraad twee 'gevallen' engelen die via een 'loophole' in het katholieke geloof terug zouden kunnen keren naar de hemel, iets dat verstrekkende gevolgen zal hebben. Zaak is dan ook dit tegen te houden, iets waar alle partijen het druk mee hebben. Het is het verhaal in de notendop en in principe stelt het niet heel veel voor. Laat de film daar nu ook niet echt om draaien.
Waar trekt Dogma wel de aandacht mee? Ten eerste een uitstekende bezetting, die allen prima gecast zijn voor hun rol, goed acteren en wanneer nodig lekker lopen te schmieren. Het is ze aan te zien dat ze veel plezier hadden gedurende de film. Dan de dwaze karakters te beginnen met Metatron, de sarcastische stem van God, het door seks geobsedeerde profetenduo en de constant kibbelende en tegen elkaar opbiedende Loki en Bartleby. Om Jason Lee niet te vergeten als Azrael. Het is niet zo zeer het verhaal als de kostelijke dialogen tussen al deze doldwaze karakters die ik toch altijd weer even geweldig vind. En de door Alanis Morrissette gespeelde God die vooral ongrijpbaar overkomt. Dit samen met een aantal subtiele boodschappen, zoals hoe de mens het geloof draagt en invult, veel ellende op dat vlak vanuit de mens zelf komt, slechte Bijbelkennis, we met al ons wijsheid echt nog niet zoveel weten, er meer tussen hemel en aarde is, en de uitermate boeiende, misschien zoetsappige, dialoog van Serendipity dat geloven in íets, en vooral de goedheid in je hart, al een mooi begin is.
Dit alles maakt Dogma tot een uitermate plezierige, geestige en vooral luchtige film, waar scriptmatig nog wel het nodige aan op te merken valt, maar bij mij op een hoge gunfactor kan rekenen.