20th Century Women (2016)

Door de lens van 2016: vrije seks en vrouwenemancipatie in de nadagen van de jaren zeventig. De protestsongs worden zoetjesaan verdrongen door de opkomende punkbeweging. Vroegere 'hippie-idealen' tegen de bourgeoisie en tegen het establishment beginnen eerste scheurtjes te vertonen omdat de praktische toepasbaarheid het soms aflegt tegenover de werkelijkheid. Angstvallig houdt Dorothea Fields (Annette Benning) haar communale surrogaatfamilie bij elkaar, want ze maakte al eens de grote depressie mee en ziet een nieuwe economische crisis aan de horizon. De alleenstaande moeder grijpt haar radicaalfeministische huurster Abbie (Greta Gerwig) en haar mannelijke huurder William (Billy Crudup) aan om haar tienerzoon op te voeden. Jamie (Lucas Jade Zumann) heeft zowel een mannelijk rolmodel nodig, als dat hij klaargestoomd moet worden voor een maatschappij waarin gendergelijkheid de norm is. Zijn jeugdvriendinnetje Julie (Elle Fanning) wil wél bij hem in bed kruipen maar zit niet te wachten op seks.

Anders dan in soortgelijke films over de vormende invloed van emancipatiebewegingen - zoals bijvoorbeeld in ‘Pride’ (2014) over de vermenging van de Britse homorechtenbeweging met de mijnwerkersstaking - is er hier geen sprake van nostalgie naar een tijdperk dat netjes is afgesloten en naadloos overgaat in een nieuw tijdperk. ’20th Century Women’ (2016) speelt wel met dromerige LSD-tussensequenties en heeft een ijzersterke soundtrack, maar die nostalgische terugblik is steeds gekoppeld aan de (gekleurde) herinneringen van de hoofdpersonages. En toch is deze periode ook weer niet zo anders dan de onze. Veel van de problemen waar de personages tegenaan lopen zijn nog niet opgelost: zoals hoe invulling te geven aan die nieuwe genderrollen als vrouwen op invloedsposities komen? Of hoe verhoudt het ideaal van vrije seks zich tegenover ongelijkwaardige machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen? Deze bitterzoete dramady blijft wat aan de brave kant, maar weet met haar opzet verrassend scherp te reflecteren op contemporaine issues. De zeitgeist voorbij alleen de nostalgische clichés.

Talking Heads, Black Flag, Suicide, The Raincoats, Buzzcocks, The Germs, Devo .... California zomer 1979 met Jimmy Carter's Crisis of Confidence-speech ergens halverwege. Ik word er net zo sentimenteel van als Jamie's moeder van Louis Armstrong en Glenn Miller.

Grotendeels gaat het over de 15 jaar oude Jamie die bijna om het leven komt bij een chocking challenge. Z'n gescheiden moeder vreest dat het gemis van een vaderfiguur een rol speelt en vraagt het 17-jarige buurmeisje en de twintig+ huurster Abbie deze rol in te vullen.

Fijn, loom en mooie terugblik naar 1979, valt waarschijnlijk het best in de smaak bij degenen die er al bij waren in '79.

“20th Century Women” katapulteert ons terug naar het jaar 1979, maar vergis je niet: ook de Instagram-generatie zal hiervan snoepen. De personages zijn behoorlijk “hip” en “artsy” en ze doen allerlei rare danspasjes. Doorgaans krijg ik jeuk van dat soort figuren. Hier echter niet, want onder het laagje hipster-vernis schuilt een mooie, sfeervolle en sympathieke film.

Dit is zo’n verhaal dat alle kanten op kan gaan. Mike Mills kon er een jaren 70-karikatuur van maken. Deed hij gelukkig niet. Hij had ons ook een pretentieuze neuzelfilm kunnen serveren, maar ook in die val trapt hij niet. De dialogen zijn boeiend en luchtig tegelijk. Er wordt nergens te hard geprobeerd om gevat uit de hoek te komen.

Hetzelfde geldt voor de cast. Karaktervol, maar niemand die te opvallend naar een Oscar hengelt. Al had Benning er misschien wel eentje verdient. In American Beauty vond ik haar al geweldig als kille carrière-tijger en ook hier acteert ze erg sterk, al kruipt ze in een heel andere rol: die van goedbedoelende maar iets te lakse moeder.

Voor de rest is dit een mooi gefotografeerde film met een coole vintage-toets. Ook de soundtrack, een mix van ambient en 70s punk, sluit prima aan bij de vibe van het verhaal.

En Jimmy Carter? “Wow, he’s so screwed.” Fijne bende daar. 4*

Een vleugje ernst, grappig vooral en ook wel vertederend hoe probleempjes rond opvoeding - seksuele dan vooral - generatiekloven en vertrouwenscrisissen worden voorgeschoteld.

Jamie krijgt drie vrouwen over zich heen gestort : eerst zijn overbezorgde moeder die worstelt met zichzelf, haar opvattingen en vooral de tijd waarin ze zich nu als 55-jarige bevindt, en aan wie hij haar eigen opvoeding tijdens de economische crisisjaren als enige verzachtende omstandigheid toekent. En verder zijn er de jongere vrouwen die al wat verder staan in het leven - maar dan niet zonder eigen frustaties - en hem gretig tips en taboes schenken.

Een lekker allegaartje dat ons enkele heerlijke scènes oplevert : de menstruatiescène, de dansscène met Dorethea en William - oh ja, er zit ook nog een man bij - met de twee verschillende muziekstijlen,...

Grappig ook hoe alle personages een technische fiche meekrijgen, maar het zijn de onderlinge belevenissen van de vijf waar heel wat stof en pit insteekt.

Ook in de speech van Jimmy Carter steekt wat raaks.

De ganse cast is prima, zeker Annette Bening, maar de hoofdprijs geef ik toch aan Elle Fanning.

Beeldvorming is uiterst verzorgd, de sound track uitstekend.

Dat moest ik even opzoeken: (voorbeeld)

(8) Deelnemende ploegen moeten een technische fiche maken. Eén bladzijde informatie over het gebouwde wagentje is voldoende. [standaardtaal in België]

Prachtig tijdsbeeld en veel thema's daaruit: vrouwenbeweging, jongerencultuur, vrijere moraal na vele jaren harnas. De moeder wordt soms omschreven als een eigenzinnig type, maar dat zie ik anders, want het zo noemen is juist ouderwets: ze doet wat haar het beste lijkt en is soms een tikje neurotisch omdat ze er alleen voor staat en het goed wil doen. Ik herken veel thema's en aankleding uit mijn eigen tijd toen, maar punkers ben ik nog niet tegengekomen, dus wellicht waren die alleen in West-Europa!

Een film die erg prettig en vlot wegkeek, ondanks de lange speelduur. Boeiende onderwerpen komen aan bod, leuke personages die sterk neer worden gezet door de cast, en een fraaie uitwerking. Helemaal erin meegesleept werd ik niet, maar het was alsnog amusant om te zien. 3,5*

Leuk, vaak (pijnlijk) herkenbaar, vlot, licht en toch zwaar, origineel, opvallend, kleurrijk en donker, enfin veel precies. En nergens vliegt de film uit de bocht. Wat mij betreft echt een sfeervolle en kwaliteitsvolle film gemaakt door vakmensen op vrijwel alle gebied. Viel me echt enorm mee.

Opvallende film, hoofdrol is een vrouw die sterk, eigenzinnig, slim en zoekende is. Prachtige rol van Annette Benning. Ik heb hem dus al gezien een keer en vanavond wellicht weer, omdat deze vrouw precies de persoon is, die ik graag zie van vrouwen: sterk, moedig enz.

Daarom soms verbijstering over sommige teksten hier, vrouwvijandig en na melding, een dooddoener ontvangen v.e. z.g. "moderator". Onder dat laatste versta ik iets heel anders....

Al die figuren die ook menen iemand met een andere mening over een film, te moeten "overtuigen",

hetgeen me altijd doet denken aan die lui die op zondagochtend je proberen te bekeren aan de deur.

Daarom is deze film ook zo verfrissend....

Erg genoten van deze film, die handelt over hoe moeilijk vrouwen het leven soms kunnen maken.

Af en toe is het echt wel grappig, hele leuke scènes, soms wel eens een tikje diepzinnigheid of melancholie.

Goede cast, met een top acteerprestatie van Annette Bening.

Pracht van een film, met precies genoeg drama om het niveau van oppervlakkigheid te overstijgen zonder dat ik weer de hele avond van slag ben.

Ik had deze ooit opgenomen, wist al niet meer waarom, ideaal uitgaanspunt om aan een film te beginnen:

Fantastische openingsscène met brandende auto, rennende mensen… en dan dat heerlijke, typische gitaargeluid van '77 Talking Heads… kan het nóg beter? Een coming-of-age film met mensen die interessante gesprekken hebben en met Anette Benning en Greta Gerwig! Yeahj! Dit kan niet mislopen…

En toch… de film wil maar niet op dreef komen. Ik vind de focus van moeder op kind en van kind op moeder redelijk onnatuurlijk. En zoals gezegd… de film gaat nergens swingen, ondanks de geweldige muziek van míjn jeugd. Talking Heads, Siouxsie, Buzzcocks, Devo… Maar dat opwindende clubgevoel voel je nergens, het café waar ze uitgaan is maar duf, het concert dat Jamie bezoekt wordt nergens benoemd ('How was the show?')… En tot overmaat van ramp, wordt er telkens als er EMOTIE gesuggereerd wordt, meteen GEVOELIGE FILMMUZIEK aan toegevoegd. Billy Crudup vind ik (niet voor het eerst) trouwens ook maar een behoorlijk saaie piet of buzzkill… die helpt er ook niet aan.

Het soort film dat ik graag zie en ook graag hoge scores wil geven, maar hij is toch een beetje te veel net niet. Bij momenten is ie leuk, maar die momenten zijn té schaars. Het béste van de film en helaas te snel voorbijflitsend: de zwart-wit foto's uit die periode. daar voel je de energie, vibe wel. Niet dat de film specifiek daarover gaat, maar ze wilden de muziek wel die functie geven…

Mooie coming of age film en een prima Bening in een interessante setting. Of de personages de vrije liefde ontdekken laat ik in het midden, want zo revolutionair wordt het niet. Eerder een wat brave interpretatie van wat ik me zou inbeelden over het thema.

Grote sterkte van de film vond ik toch wel de personages die elk wel hun aandacht en uitdieping krijgen in de film. Elk ook boeiende karakters die elk met elkaar verweven zijn. Wat hun innerlijke band met elkaar is, komt minder naar voren. Het lijkt wel een soort “Friends” waarbij wederzijds vertrouwen centraal staat.

Hier en daar enkele prima scènes met fijne onderwerpen over vriendschap, seksualiteit en opvoeden. Een vleugje drama en melancholie ook. Een film over een beetje van alles, over alles en niets, mooi in balans gebracht. Fijn!

Ja, dit is weer eens een heerlijke film. Zo zou ik ze altijd wel willen zien. Drie vrouwen en twee mannen in diverse leeftijden leven samen in een groot huis. En allemaal hebben ze zo hun behoeften, verlangens en ideeën waar ze elkaar dan bij helpen. De film bouwt vanaf het eerste begin al gelijk mooi op en de sfeer en de uitstraling zijn ook helemaal mijn ding. Mooi vormgegeven ook. Leuke dialogen en uitstekende acteerprestaties met een hoop bijzondere scenes. Absoluut een film die ik hoop om nog eens vaker te gaan zien. En de volgende keer krijgt ie er dan wellicht weer een halve ster bij van me.

Op zich wel interessant, iemand die opgroeide in de jaren ‘40 en nog midden in een progressief leven staat rond 1980. Apart, maar wel geloofwaardig. Bening speelt de rol ook met verve, toch wel één van mijn favoriete actrices ben ik achter gekomen. Fanning doet het ook leuk trouwens.

De film ziet er verder ook mooi uit, maar als tijdsbeeld vond ik hem minder goed getroffen: het lijkt toch vooral een alternatief, tijdloos hipster universum van Mills te zijn. De stijl deed me ook denken aan die andere ex-clipregisseur, Spike Jonze, met nog een klein snufje Wes Anderson.

Nadat hij met de film Beginners (2010) zijn vader een eerbetoon bracht, doet regisseur en schrijver Mike Mills hetzelfde voor zijn moeder in de film 20th Century Women. Een film die zich in de jaren 70 afspeelt en drie krachtige vrouwen in het middelpunt zet. Dorothea (Annette Benning) een sterke onafhankelijke vrouw van middelbare leeftijd die zonder man en met tienerzoon Jamie door het leven gaat. Abbie (Greta Gerwig) die een kamer bij haar huurt en bijzonder energiek, controversieel en vechtlustig is en geen uitdaging uit de weg gaat. En tenslotte de tiener Julie (Dakota Fanning) die op zoek is naar zichzelf en goed bevriend is met de tienerzoon. Hoewel in zekere mate intrigerend, is zij het minst opvallende en minst interessante personage in de film. Mills laat haar wat dobberen.

Sterke karakters en sterke façades. Achter de façades zijn de dingen minder helder gedefinieerd. De film is doordrenkt van conflictsituaties. Mills wisselt daarbij steeds van perspectief. Nu eens via Dorothea dan weer via zoon Jamie belicht Mills conflicten en bewustwordingen. Een springerige aanpak. Mills werkt daarbij ook nog eens met tijdsprongen, die de springerigheid nog eens versterken. Van het heden naar de toekomst. Of via flashbacks het verleden in. Zo ontstaat een episodische vertelstructuur die dynamisch is en geen doorlopend verhaal kent maar een heerlijke aaneenschakeling is van roerige, grappige, trieste en hartverwarmende momenten.

Het roerige vrouwentrio is indrukwekkend. De vrouwen zijn in het bezit van een hoge uitdrukkingsvaardigheid en voorzien van een ontwapenende eerlijkheid die kwetsbaarheid toont en hen tegelijkertijd tot sterke persoonlijkheden maakt. Een belangrijke rol is weggelegd voor het personage William, gespeeld door Billy Crudup. Evenals Abbie een huisgenoot. Te midden van het vrouwengeweld blijft hij wat in de schaduw, maar hij is de rots in de branding als in het roerige huishouden de commotie weer eens losbarst. Prima rol. Het personage van de tienerzoon wordt heel plezierig gespeeld door Lucas Jade Zumann. Hij neemt het coming of age-gedeelte voor zijn rekening en voorziet de episoden daarmee van eigen accenten. Ook een prima rol.

Door alle emotionaliteit en roerigheid heen, besteedt de film aandacht aan de tijdsperiode. Mills die in 1966 werd geboren, verwerkt in de episoden persoonlijke anekdotes en eigen ervaringen, die behalve het opwekken van politieke, feministische en allerhande andere vormen van bewustwording die zo typisch voor de jaren 70 zijn, ook gewoon een mooi en authentiek beeld geven van het tijdsgewricht.

20th Century Women is een heerlijke film. Een meeslepende tragikomedie en een ode aan het leven. Aan de zin en de onzin ervan.