20th Century Women (2016)

Stemmen vind ik moeilijk, zo kort na de eerste kijkbeurt. (soms zijn mijn gedachten over de film an sich tegenstrijdig met hoe ik de film op het moment zelf heb ervaren...beetje zoeken nog...)

Het leven gaat ook niet enkel en alleen om hard werken. Daar ligt de toekomst ook niet. En het is niet gezond en productief (zie mijn favoriete film). Het gaat niet om de beste, de meest homogene, de meest productieve of de rijkste te zijn. Het gaat om het algemeen belang van ons allemaal, en het recht op een waardevol leven met respect voor mens, dier en natuur (wat we duidelijk niet hebben).

Goed, past hier ook niet echt bij. Had niet mogen verwijzen naar de babyboomergeneratie of in de eerste plaats de bioscoopergernis.

Prettig voortkabbelende film, die vrij origineel van perspectief wisselt.

TornadoEF5
Ik ben blij met mijn vaste bioscoop waar men doorgaans muisstil is zonder popcorn te knabbelen.
Wat dat betreft zit ik liever met een ouder publiek in de bioscoop over het algemeen. Zijn toch een stuk minder dwangneurotisch met mobieltjes in de weer, kunnen ook zonder popcornknabbelen en dwangmatig beugelbierflesgeplop tijdens spanningsopbouwscènes een film kijken.
Ik denk dat je beschaving enigszins af kunt lezen aan het bioscooppubliek.

“Whatever you think your life is going to be like, just know, it's not gonna be anything like that.”

Geweldig dat dit soort films nog gemaakt worden. 20th Century Woman heeft die echt jaren 70' vibe met een dromerige sfeer, vrije moraal, onbezorgde en hippieachtige levenswijze en veel sigaretten en drugs. Ik rook zelf niet, maar na het zien van deze film had ik zin om met een peuk in de hand en de muziek keihard aan langs de kust te rijden. Om daarna een biertje te drinken op het strand. Dat relaxte gevoel krijg je na het zien van deze film. Het verhaal is redelijk simpel met een moeder die bezorgt is om haar zoon en twee andere (jongere) vrouwen vraagt om hem mee op te voeden. Drie generaties vrouwen die een puber moeten leren om te gaan met vrouwen.

De film is bijzonder grappig doordat iedere vrouw zo haar eigen ideeën loslaat op de 15-jarige Jamie. Van feministische boeken tot seks en van luisteren naar vrouwen tot praten over menstruatie. Maar 20th Century Woman gaat ook dieper en is ook een film over generatieconflicten (Bening), hoe om te gaan met het feit dat je door eierstokkanker misschien geen kinderen kunt krijgen (Gerwig) en een coming of age verhaal (Fanning en Zumann). Mike Mills weet een perfecte balans te vinden tussen de luchtige sfeer en het serieuzere werk. De voice-overs van de personages over waar ze in de toekomst terecht willen komen zijn ook fantastisch en geven echt iets eigens aan de film. Met fantastisch acteerwerk van de drie vrouwen, Zumann en Crudup. Lang verhaal, maar het beste element van de film heb ik nog niet benoemd. Audiovisueel is 20th Century Woman werkelijk waar magistraal. Prachtige shots van het zonovergoten Californië en de heerlijke jaren 70' muziek maken deze film helemaal af.

Een tamme film. Een typisch Amerikaanse gekuiste film over de jaren 70. Ja er is een tafelgesprek over menstruatie, nou ja zeg, toe maar. Bij typisch Amerikaans denk ik dus aan: geen functioneel naakt, geen strapatsen, alles binnen de lijntjes. De echte jaren 70 moeten veel spannender en frivoler zijn geweest dan wat ik hier zag. Dat hoop ik dan toch. Het waren toch de wilde jaren van vrije sex en liefde. Het wordt allemaal niet uitgebeeld en blijft dus aan de oppervlakte.

Bijzonder intrigerende film over complexe karakters die allemaal op hun eigen manier met hun eigen kwetsbaarheid en verwarring moeten zien om te gaan.

Grote ideeën over seksualiteit, empowerment, identiteit, normen en waarden - maar alles op een kleine, menselijke en bij tijden geestige manier gebracht. Zeer overtuigend gespeeld ook nog eens. Verder heeft de film een interessant mozaïek van verteltechnieken en perspectieven.

Dit zal overigens niet voor iedereen zijn: het is nogal praatgraag (denk aan Whit Stillman), het is een portret van een stel nogal obsessief zelfbewuste personages (a la Woody Allen, of meer eigentijds Noah Baumbach) en eigenlijk neigt de film ook in zijn stijl naar een dergelijke meta-houding ('Op de grens tussen kunstzinnig en gekunsteld', zoals Bruzz.be het krachtig stelt).

Aanrader!

Moeilijk te beoordelen. Op momenten een film helemaal in mijn straatje, met lekkere dromerige beelden, mooie decors, fijn naturel acteerwerk en vooral een zalige soundtrack die ook goed gebruikt wordt ter ondersteuning van de beelden. Ook goed af en toe foto's van die tijd waardoor je merkt aan alles dat de regisseur een tijdsbeeld wil neerzetten, die ambitie valt te waarderen. Dat lukt overigens slechts half half, want zoals hierboven al goed verwoord heb je dat gevoel dat je eind jaren 70 lang niet altijd. Maar vooral dat dit een sfeerschets is met lieve mensen die gewoon hun leven leiden zonder hele gekke dingen, dat is iets wat ik enorm waardeer en waarvan ik kan genieten. Verder ook af en toe leuke humor.

Maar het is ook nogal een praatfilm, met veel lange scènes die het ritme uit de film halen en mij daarmee ook. Komt er weer zo'n dromerig stukje dan ging ik weer mee, maar net zo vaak wist de regisseur niet constant de spankracht te houden. Jammer, anders was dit een veel hogere score geweest. 3,5.

1979 was een overgangsjaar: de punkrevolutie kwam tot z'n einde en Carters legendarische 'Crisis Of Confidence'-speech bleek de opmaat naar de optimistische jaren '80 onder Ronald Reagan. De film richt zich op drie vrouwen die weinig praten, daar veel tijd voor nodig hebben, maar eigenlijk niets te zeggen hebben. Benning komt nog net weg met deze vreselijk trage film en de expressieloze Ella Fanning valt - zoals de Fanning-zusje zo vaak doen - door de mand. Hier en daar meen ik enkele poging tot humor te kunnen ontwaren, maar door het langzame tempo en de monotone delivery van de dialogen slaan die 'grappen' volstrekt dood en moet je veel geduld hebben om 20th Century Women te kunnen verdragen... en uit te zitten.

Mills ook hier weer een sfeervolle film te maken. Vooral de telkens terugkerende muziek van Roger Neill (?) helpt hier goed aan mee - van die dromerige electro die je een beetje in slaap sust. 20th Century Women is een melancholische film, die het jaar 1979 probeert te framen. Mills grijpt steeds terug in het verleden en voorwaarts in de toekomst en maakt veelvuldig gebruik van fotocollages, van boek-, film- en tvfragmenten. Het maakt dat de "problemen" van de personages tegelijkertijd nietig, heel specifiek (in het tijdsvak van de jaren 70), maar ook groots voelen (want die tijd keert nooit meer terug). Dat doet Mills toch wel goed.

Het is vloeken in de arthouse kerk, maar het tempo was mij net te laag. Ik heb hem in twee delen gezien. Juist daarom. Ik snap ook wel dat het leven meandert etc, etc, en dat het dan mooi is, als die trage kabbel ook in de film zit. Maar iets puntiger mag best. Zonde, want er zaten echt zeer fraaie scene's in.

Ik heb me prima vermaakt met deze film die het leven volgt van een bij elkaar geraapt gezin. De muziek is goed, soms is het wat luchtig. Kijkt lekker weg en een heerlijke rol van Annette Bening.

Fijne derde film van regisseur Mike Mills, die langzaam maar zeker een imposant oeuvre begint op te bouwen. Ook deze film beschikt over een subtiel, opmerkzaam script en een indrukwekkende cast. Alles ontvouwt zich lekker rustig, waarbij flink de tijd wordt genomen voor uitgebreide, zeer sterk uitgewerkte dialoogscenes, die vaak erg grappig zijn. Heerlijk om weer eens een regisseur aan het werk te zien die niet de neiging voelt om alles stuk te knippen in de montagekamer.

Ik ben het helemaal met Martin eens maar wil nog wel een goed woordje doen voor de acteerprestaties. De dialogen werden schitterend naturel gespeeld. "Grappen" zitten er eigenlijk niet in deze film, het is meer de absurdistische maar voor de hoofdpersonen volledig normale kijk op de wereld die soms -een beetje- op de lachspieren werkt.

Aanrader! Zeer goed geacteerd!

Een vrij brave film, met het hart op de juiste plek. Echt bijzonder of origineel is het eigenlijk nergens, het ligt er ook tamelijk dik bovenop vaak, en daarom verbazen sommige lyrische commentaren me een beetje. Maar wel fijn kijkvoer. Wat het acteerwerk betreft: Bening vond ik eigenlijk wat overacteren (vooral in de gezichtsexpressie), maar Fanning is echt goed.

Fijne film met coole muziek (hoe vaak hoor je nou Black Flag in een film!?), ik hou wel van films waarin wordt gefocust op gewone mensen met hun complexen en onzekerheden. De biografiën per hoofdpersoon vond ik ook een mooie bonus. Eindelijk -na veel zesjes en soms een zeven- weer eens een bijzondere film die me erg aansprak!

Vijf mensen die stuk voor stuk in relatie staan tot elkaar.
Vijf mensen die worstelen met zichzelf, met de ander, met de wereld.
Vijf mensen die zoeken naar begrip, naar steun, naar betekenis.
Vijf mensen die elkaar lijmen, stutten, kwetsen, helen.
Vijf mensen die in zekere zin onbegrijpelijk zijn, inconsistent, inconsequent, irrationeel.
Vijf mensen in een tijd waar filosofische en artistieke stromingen nog iets te betekenen hadden - helemaal anders dan dat post-tijdperkje waarin we nu leven, dit bestaan waarin alles naar verluidt al gedacht en gedaan is - pfoeh!

Ah, het onvermogen van Dorothea. Ze is te jong van geest en te vrijgevochten om zich te kunnen schikken naar de dogmatische levensstijl van haar leeftijdsgenoten, maar tegelijk is ze te veel een kind van haar tijd, te star en te traditioneel om de moderniteit bij te kunnen benen. Ze zit kortom gevangen in de generatiekloof. Ja, een prachtige, kwetsbare, zoekende vrouw is het. Ze weet het allemaal niet, maar doet voort. Op haar manier. Meanderend tussen juist en fout, tussen goed en kwaad, tussen poging en vervolmaking. Ze is, laverend van open naar gesloten, ons allemaal: hartelijk, warm, eenzaam, verknocht aan gewoontes, moe.

Ah, de seksuele impasse van Julie. Ze wendt voor dat ze haar bestaan in de hand heeft, maar eigenlijk ligt ze helemaal overhoop met zichzelf, met haar opvoeding, met de feeks die haar moeder is, met normen en waarden waarvan ze zich afvraagt of ze die moet omarmen of verwerpen.

Ah, de gelittekende, zuivere, hartstochtelijke Abbie. Kwetsbaar, impulsief, verscheurd, maar bovenal zo puur dat het pijn doet om te zien.

Ah, de geboren einzelgänger William. Wil graag, mislukt. Hecht zich, scheurt zich los. Is afwisselend zorgend, passioneel, ambachtelijk, intellectueel. Leeft vanuit het hart, en het hart alleen.

Ah, Jamie. Onder het mom van probleemkind houdt hij de hele bende bij elkaar. Zijn Bildung is de essentie van deze fenomenale film, waarin Mike Mills zichzelf en zijn beminden afschildert als een aandoenlijke, onontkoombare, wervelende, overstijgende optelsom van verleden, heden en toekomst.

Anekdotiek en ideeën, humor en tragiek, liefde en lust, hoop en spijt, nu en altijd: '20th Century Women' situeert zich onmiskenbaar in de jaren '70-'80, maar is net zo goed een universele dissectie van jij, ik - wij, als mensen op de tast.

(Als er geen woorden lijken te zijn, dan schrijf ik iets als bovenstaande. U begrijpt dat ik u een teken geef. Het laat zich vertalen als: "ga heen, ga zien!")

3,75*

Mooi geschreven en omschreven JJ_D.
Ik vond het ook een erg mooie film, ongestoord kunnen kijken met slechts 3 mensen in de zaal, dat was ook wel prettig (als ik andere reacties hier lees).

Inderdaad een sterke recensie. Ik weet nu al dat dit een hele fijne tweede kijkbeurt gaat worden over een paar maanden.

Valt een beetje tegen, ik had hier hogere verwachtingen van. Bij vlagen vind ik hem mooi en het ziet er goed verzorgd uit, maar het is te vaak net iets te saai.

En ik zat met één (aanvankelijk vier) iemand in de zaal, dus daar lag het bij mij niet aan.

Ik ben een art fag, moet ik concluderen, als ik m'n platencollectie uit de late jaren zeventig nog eens in ogenschouw neem Al zie ik Rocket to Russia er ook tussen staan. En dat laatste niet tot mijn ongenoegen.

Leuke film, die me gaandeweg steeds beter beviel. Met stalen gezichten worden op bloedserieuze toon toch wel erg lollige dingen gezegd door deze of gene. Soms is het geleuter, soms is het verrassend raak, maar het is altijd vermakelijk.

Fanning is een dotje, Gerwig is goed bezig, maar Annette Bening is hier natuurlijk het ijzersterke middelpunt.

De Talking Heads hebben haar voorkeur boven de rauwe punk; interessant allebei, maar ze halen het niet bij de muziek uit de jaren veertig, toen ze zelf een jaar of 15-20 was...

Mills gaat niet all out voor een jaren zeventig-sfeertje, en vermijdt daarmee misschien ook de valkuil van het al te kluchtige, de karikatuur. Die 'menstruation'-scène komt daar wel behoorlijk bij in de buurt, maar juist vanwege de uitzondering pakt dat goed uit. Met méér van dat zou het mis gaan.

Deze Amerikaan is meer beheerst, meer ingehouden, dan bijvoorbeeld zoiets als Tillsammans, en weet ook, door het bij tijd en wijle overschakelen in een flashback (en flashforward)-perspectief door middel van voice overs, en het invoegen van documentaire beelden, de boel boven het anekdotische uit te tillen.

't Zou zo maar kunnen dat ik dit een tweede keer nog beter ga vinden.

Dicht tegen 4 sterren, Anette Bening zet hier een toprol neer!

Op zich een goed gemaakte film, maar ik kon mijn aandacht er niet altijd even goed bij houden.

Heerlijke film! Goed acteerwerk.
De jaren 70 werden prima weergegeven met op de soundtrack oa Devo, Black Flag en natuurlijk Talking Heads.

Prachtige film over een moeder die de hulp inroept van haar twee jongere, vrouwelijke huisgenoten bij het opvoeden van haar puberzoon. De film speelt zich af in 1979 en de tijdsgeest wordt mooi neergezet (vooral ook de rollen van mannen en vrouwen in die tijd). Sterk neergezette personages en een gecompliceerde moeder-zoon relatie. Verder een uitstekende cast en een aangenaam tempo.

Verrassend sterke film met uitstekende vertolkingen, goed verhaal, sterke soundtrack. Gewoon een film waar ik vanaf de eerste minuut van genoten heb en al weet dat dit bij volgende kijkbeurten steeds beter zal worden.

Oja en Annette Bening was briljant!

Nog een keer gezien.
En...
"Moeder, wie zijt gij?" Mike Mills maakte een geweldige film rondom die vraag. Over de ongrijpbaarheid van personages. Over hoe hun inconsistenties, hun existentieel ploeteren, hun onvermogen uit zichzelf een homogene identiteit te destilleren.
En zie: het zijn de kieren, de spleten en de gaten in een mens die zijn/haar ware schoonheid uitmaken.
Amen?

Slappe opvoedingskomedie, die maar niet op gang wil komen. In mijn herinnering waren de jaren 70 veel opwindender dan deze saaie en veel te brave film laat zien. Annette Bening probeert de meubelen nog enigszins te redden, maar ook zij kan niet verhinderen dat de verveling bij het aanschouwen van deze film vrij snel toeslaat. In vergelijking hiermee is een film als De Helleveeg (2016) een meesterwerk.
Voornaamste pluspunt: de soundtrack met muziek van o.a. Talking Heads en Louis Armstrong.

Misschien moet je een kind van de jaren zeventig/tachtig zijn om deze ogenschijnlijk losjes voortkabbelende film op waarde te kunnen schatten. Ik ben dat en dit feest der herkenning was bij vlagen dan ook een echte traktatie voor mij. Mills levert een nostalgische, bijna melancholische terugblik op die periode aan de hand van een vijftal gevarieerde personages die met elkaar een wat merkwaardige maar aandoenlijke familie- dan wel vriendschapsband hebben. Die rollen worden treffend neergezet door de gemotiveerde cast, met speciale vermelding voor de stralende Bening(oud geworden, maar nog altijd een puike actrice) en de wispelturige Fanning(jong talent waar we nog veel van gaan zien). Jammer dat 20th Century Women tegen het einde wel wat begint te trekken, en Mills ook iets te veel van het goede wil waardoor hij in de laatste minuten onbevredigend afsluit, maar in zijn totaliteit een mooi werkstuk van een regisseur die weet hoe te prikkelen.

Een goede komedie/drama film...
Goed verhaal...
Goed acteerwerk...
Prima camerabeweging...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid/muziek met
Dolby Digital...

Door de lens van 2016: vrije seks en vrouwenemancipatie in de nadagen van de jaren zeventig. De protestsongs worden zoetjesaan verdrongen door de opkomende punkbeweging. Vroegere 'hippie-idealen' tegen de bourgeoisie en tegen het establishment beginnen eerste scheurtjes te vertonen omdat de praktische toepasbaarheid het soms aflegt tegenover de werkelijkheid. Angstvallig houdt Dorothea Fields (Annette Benning) haar communale surrogaatfamilie bij elkaar, want ze maakte al eens de grote depressie mee en ziet een nieuwe economische crisis aan de horizon. De alleenstaande moeder grijpt haar radicaalfeministische huurster Abbie (Greta Gerwig) en haar mannelijke huurder William (Billy Crudup) aan om haar tienerzoon op te voeden. Jamie (Lucas Jade Zumann) heeft zowel een mannelijk rolmodel nodig, als dat hij klaargestoomd moet worden voor een maatschappij waarin gendergelijkheid de norm is. Zijn jeugdvriendinnetje Julie (Elle Fanning) wil wél bij hem in bed kruipen maar zit niet te wachten op seks.

Anders dan in soortgelijke films over de vormende invloed van emancipatiebewegingen - zoals bijvoorbeeld in ‘Pride’ (2014) over de vermenging van de Britse homorechtenbeweging met de mijnwerkersstaking - is er hier geen sprake van nostalgie naar een tijdperk dat netjes is afgesloten en naadloos overgaat in een nieuw tijdperk. ’20th Century Women’ (2016) speelt wel met dromerige LSD-tussensequenties en heeft een ijzersterke soundtrack, maar die nostalgische terugblik is steeds gekoppeld aan de (gekleurde) herinneringen van de hoofdpersonages. En toch is deze periode ook weer niet zo anders dan de onze. Veel van de problemen waar de personages tegenaan lopen zijn nog niet opgelost: zoals hoe invulling te geven aan die nieuwe genderrollen als vrouwen op invloedsposities komen? Of hoe verhoudt het ideaal van vrije seks zich tegenover ongelijkwaardige machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen? Deze bitterzoete dramady blijft wat aan de brave kant, maar weet met haar opzet verrassend scherp te reflecteren op contemporaine issues. De zeitgeist voorbij alleen de nostalgische clichés.

Talking Heads, Black Flag, Suicide, The Raincoats, Buzzcocks, The Germs, Devo .... California zomer 1979 met Jimmy Carter's Crisis of Confidence-speech ergens halverwege. Ik word er net zo sentimenteel van als Jamie's moeder van Louis Armstrong en Glenn Miller.
Grotendeels gaat het over de 15 jaar oude Jamie die bijna om het leven komt bij een chocking challenge. Z'n gescheiden moeder vreest dat het gemis van een vaderfiguur een rol speelt en vraagt het 17-jarige buurmeisje en de twintig+ huurster Abbie deze rol in te vullen.
Fijn, loom en mooie terugblik naar 1979, valt waarschijnlijk het best in de smaak bij degenen die er al bij waren in '79.

“20th Century Women” katapulteert ons terug naar het jaar 1979, maar vergis je niet: ook de Instagram-generatie zal hiervan snoepen. De personages zijn behoorlijk “hip” en “artsy” en ze doen allerlei rare danspasjes. Doorgaans krijg ik jeuk van dat soort figuren. Hier echter niet, want onder het laagje hipster-vernis schuilt een mooie, sfeervolle en sympathieke film.

Dit is zo’n verhaal dat alle kanten op kan gaan. Mike Mills kon er een jaren 70-karikatuur van maken. Deed hij gelukkig niet. Hij had ons ook een pretentieuze neuzelfilm kunnen serveren, maar ook in die val trapt hij niet. De dialogen zijn boeiend en luchtig tegelijk. Er wordt nergens te hard geprobeerd om gevat uit de hoek te komen.

Hetzelfde geldt voor de cast. Karaktervol, maar niemand die te opvallend naar een Oscar hengelt. Al had Benning er misschien wel eentje verdient. In American Beauty vond ik haar al geweldig als kille carrière-tijger en ook hier acteert ze erg sterk, al kruipt ze in een heel andere rol: die van goedbedoelende maar iets te lakse moeder.

Voor de rest is dit een mooi gefotografeerde film met een coole vintage-toets. Ook de soundtrack, een mix van ambient en 70s punk, sluit prima aan bij de vibe van het verhaal.

En Jimmy Carter? “Wow, he’s so screwed.” Fijne bende daar. 4*