Stage Door (1937)

We started off on the wrong foot. Let's stay that way

Via TCM heb ik een serieuze inhaalslag betreffende Katherine Hepburn kunnen doen. Het was niet direct liefde op het eerste gezicht, maar mettertijd begon ik ze meer en meer te waarderen. TCM is er ondertussen mee opgehouden in België en ik vroeg me af waar ik nu mijn onbekendere Hollywood films vandaan moest gaan halen? Wel, de VRT (ondertussen al een paar keer van naam gewijzigd) bracht de oplossing.

Stage Door is gebaseerd op een succesvol toneelstuk, maar van dat originele verhaal schiet blijkbaar niet veel meer over. George S. Kaufman, één van de originele schrijvers, heeft zelfs ooit de opmerking gemaakt dat ze de titel beter hadden veranderd naar Screen Door. Soit, zonder het origineel te hebben gezien durf ik toch te zeggen dat Gregory La Cava hier nog wel een interessante film mee heeft gemaakt. De regisseur liet zijn vrouwelijke cast twee weken voor het filmen begon samenhokken in het pension en baseerde heel veel van de dialogen tussen de dames op die twee weken. Een goede zet als je het mij vraagt, want er zit een zekere schwung in de gesprekken die vooral tot uiting komt in de 'pesterijtjes' tussen Terry en Jean. Die zijn erg snedig en hebben een fijn tempo. Voor de rest een nogal standaard plotje rond een rijke dochter die koste wat het kost op eigen benen wilt staan, maar het geheel blijft wel boeien.

Vooral omdat de cast wel erg sterk is. Nu zou je denken dat dit een heuse ensemble cast is, maar het grappige is dat de meeste actrices pas later echt grote potten zouden breken. Zo was Katharine Hepburn nog maar een jaar of vijf aan het acteren en toch laat ze hier haar klasse al wel zien. De scène waar ze het kantoor van Powell binnen loopt of de scène met de eindspeech zijn sterk. Ginger Rogers zat halverwege haar samenwerking met Fred Astaire, maar zou pas 3 jaar later haar Oscar krijgen voor de film Kitty Foyle. Zij is hier heerlijk op dreef (zeker de interactie met Hepburn is schitterend) en ook Lucille Ball mag er zijn. Die zou later geschiedenis schrijven met I Love Lucy, maar kan hier rekenen op een sterke bijrol. Sowieso weet iedereen wel ongeveer hetzelfde niveau te houden.

Ik kan me in ieder geval meer vinden in de rating op IMDB, iets wat wel vaker het geval is bij dit soort oud Hollywood spul. Hepburn en Rogers zijn het interessantst, maar de rest moet niet onderdoen. Het is vooral op dat punt dat Stage Door zeker en vast een film is die gezien mag worden, het voorspelbare plot daarentegen had wat meer pit mogen hebben. Volgens mij wel één van de oudste films die zich op praktisch op een geheel vrouwelijke cast toespitst?

Dikke 3.5*

Jaren '30 zwartwit met (tijden zijn niet veranderd) kakelende vrouwen (de geraffineerde vrouwenpraat blijft

tijdloos) en een klassieke charmeur (de theaterdirecteur) die te kakken wordt gezet (ach ja, het kan dooien het kan vriezen) bij een verhaal over een Griekse mythologische beeldhouwer die verliefd wordt op zijn beeld.

Een strijd om de roem tussen een blondje en een brunette en geniet van de gevoelsfilm die tentoon wordt gespreidt. Niet daverend hoogstaand spannend, wel genietbaar.

Zoals Queno voor mij al laat doorschemeren, had ook ik aanvankelijk het idee dat ik zat te kijken naar een kippenhok, waarin de would-be actrices als de spreekwoordelijke kippen-zonder-kop al kakkelend, ongestructureerd rondstappen. Vanaf het moment dat zich in het pension een nieuwe gast (Katherine Hepburn) meldt, komt er wat meer lijn in het verhaal over ambities, teleurstellingen en naijver. Het dramatische slot kondigt zichzelf ruim van tevoren aan.

Opmerkelijk dat de pas 14-jarige Ann Miller (fysiek) moeiteloos in de rol van een volwassen vrouw kruipt. Ik moest ook twee keer kijken alvorens Lucille Ball te herkennen.

Beeld van de stage in de jaren 30. Het vele gesnater tussen de actrices en van wie er rond draait verveelt enigszins of soms veel. Gelukkig is er een grote dame als Katharine Hepburn naar wie het een plezier is te luisteren en naar te kijken.

Redelijk goede film, die vooral gedragen wordt door Katharine Hepburn die de pannen van het dak speelt.

Maar verder is het toch veel gepraat tussen de vele dames, en een simpel scenario.

Het is eens leuk zo'n oude films te bekijken, maar er zijn er toch veel beter dan deze.

Ben een liefhebber van de wat oudere film, maar deze kon me niet overtuigen. Samenspel van al die dames is erg goed, en sterk geregisseerd ook, maar het verhaal heeft weinig om het lijf. Er worden nogal wat personages opgevoerd en velen blijven wat onduidelijke typetjes. Zelfs een diva als Hepburn krijgt hier weinig mogelijkheden om eens lekker uit te pakken, eigenlijk was ik alleen onder de indruk van Ginger Rogers. Misschien dat vrouwelijke kijkers dit leuk vinden, maar voor mannen is het erg vermoeiend om anderhalf uur lang naar overdreven kwetterende vrouwen te kijken, een kippenhok zonder enige diepgang. Had hier absoluut meer van verwacht.

Nou ik vond deze klassieker dus wél erg vermakelijk.

Leuk samenspel tussen alle kittige dames en het verhaaltje hoeft ook niet veel meer te zijn dan dit sfeerbeeld van achter de schermen actrices.

Lucille Ball (met zwart haar!) doet zelfs even mee in een leuke rol.

Overigens zou een huidige remake met pak 'm beet wat zangeressen/actrices anno nu best aan kunnen slaan.

Als het waar is dat de regisseur zijn cast eerst liet samenhokken en de dialogen daarop basseerde zegt dat wel iets over interactie tussen vrouwen onderling die mekaar het licht in de ogen niet lijken te gunnen , mede daarom is het drama einde en happy end niet zo heel geloofwaardig .

Als kijker word het aanhoren van het constant mekaar dolkjes in de rug steken op den duur ook erg vermoeiend .

Er wordt wel goed geacteerd , met name door Rogers en Hepburn al weet die laatste ook heel goed wat overacting is .

Ik had dit bijna een 2 1/2 gegeven, maar goed nog net een 3