All This, and Heaven Too (1940)

Prachtig...............

Daar kan ik mij alleen maar bij aansluiten!

De plot wordt heel keurig uiteengezet en Litvak volgt alle regels om er een ontroerende film van te maken. Juist hierdoor ontbreekt het de film aan stijl. Dit is niet verwonderlijk aangezien de studio's het in deze tijd voor het zeggen hadden! De muziek was vaak een overbodige aanwezigheid en het acteerwerk van Davis was erg stijf. Al met al, 3,5*, de tijd waarin het is gemaakt in ogenschouw nemend.

Bericht aan de crew:

De synopsis hierboven is een spoiler, gezien het de plot van de hele film blootgeeft.

Je kunt een correctie plaatsen.... rechtsboven tabblad "Corrigeren".

Wat een schitterende film:Barbara O'Neill als de neurotische echtgenote steelt de show.......zeer terechte oscar-nominatie voor deze geweldige actrice!

Mooie film waarin een gouvernante krijgt te maken met een jaloerse echtgenote van het gezin waarin ze werkt. Een mooi verhaal met een goede opbouw waarin het verhaal als een lange flashback wordt verteld. Soms wat melodramatisch en vooral de scenes met de vier kinderen zijn vaak wat oversentimenteel, maar de film verveeld verder geen moment. Ook zet Bette Davis een uitstekende rol neer.

Happiness isn't a little cake which we can cut up to fill our appetites

Gisteren was het weer zo ver. Zin om een film op te zetten en in een hopeloze poging om wat plaats op de decoder vrij te krijgen, had ik de eerste beste film gekozen die niet overdreven lang duurde. Zoals zo vaak had ik weer geen enkel idee waarover de film eigenlijk ging, het was vanwege Bette Davis dat ik begreep waarom ik de film überhaupt had opgenomen. In ieder geval was ik wel benieuwd want hoewel ik vroeger niet overtuigd was van Davis haar kunnen, is mijn mening in de loop der tijd serieus verandert.

All This, and Heaven Too is een klassiek verhaal zoals ze vandaag niet meer gemaakt worden. Uitgekomen een jaar na het grootste epos uit die periode, Gone With the Wind, wou Warner Brothers bewijzen dat zij ook grootschalige producties aan konden. De productiemaatschappij stond in die tijd bekend om zijn films met een lage productiekost maar Jack Warner wou dus een film die kon evenaren met MGM. Zo gezegd, zo gedaan en de grootschaligheid is er zeker en vast aan te zien. Er worden kosten noch moeite gespaard om de koninklijke scènes mooi in beeld te brengen en het loont want de film heeft een heerlijke aristocratische sfeer zoals ze alleen vroeger maar konden. Ik blijf het heerlijk vinden om naar deze tijdsperiode te kijken en Litvak weet het mooi in beeld te brengen. Ook met het verhaal kan hij overduidelijk zijn weg want het plot achter de film wordt aangrijpend verteld. Zoals gezegd had ik geen enkel idee waarover de film eigenlijk ging en ben dan ook enorm verrast. De jaloersheid van de Duchesse, de waanzinnigheid van de Duc, de eervolle relatie tussen hem en Henriette, ... Het wordt allemaal erg meeslepend en aangrijpend gebracht en Litvak weet het dan ook zonder teveel melodrama te brengen. Dit soort verhalen kan makkelijk resulteren in een overdreven tranendal maar dat is hier gelukkig niet het geval.

Ik zei het daarjuist al maar vroeger kon ik Bette Davis echt niet waarderen. Ik zag ze voor het eerst in All About Eve maar daar viel ze enorm tegen, dat geldt voor heel die film eigenlijk. Ook een tweede kennismaking met It's Love I'm After was niet echt een succes te noemen, al was die al wel beter dan Eve. Maar dan kwamen The Anniversary en Dark Victory. Twee titels waarin Davis geniaal uit de hoek komt en daar mag deze film zeker en vast aan toegevoegd worden. Ik heb Davis nooit een echt aantrekkelijke vrouw gevonden, blijf haar ogen dan ook maar redelijk raar vinden maar dat neemt niet weg dat ze wel degelijk een serieus potje kan acteren. Ze speelt haar rol van Henriette met enorm veel overtuiging, vooral het begin wanneer ze voor de klas staat spreekt boekdelen. Maar eerlijk is eerlijk, ze had het niet alleen kunnen doen want ze wordt hier geflankeerd door twee sterke bijrollen. De eerste is Charles Boyer die de rol van de Duc vertolkt. Op zich niet zo'n bijzondere rol maar de combinatie Davis - Boyer is om je vingers van af te likken. De tweede bijrol is Barbara O'Neil die de rol van de Duchesse vertolkt. Zij speelde al mee in dat epos van Victor Fleming maar speelt hier zonder twijfel even sterk. De jaloersheid, de venijnige opmerkingen, de angstige blik in haar ogen wanneer een heerlijk gestoorde Boyer op haar afkomt, ... Geweldig om naar te kijken! De vier kinderen waren trouwens ook nog niet zo enorm slecht, zeker als je bekijkt dat er in die oude films soms echt aan overacting wordt gedaan.

Relatief onbekende, nog geen 20 stemmen hier op de site, maar geslaagde film. Davis, Boyer en O'Neill spatten van het scherm af en ook het verhaal mag er zeker zijn. De aankleding van de film ziet er prachtig uit (elk optreden van de koning!) en weet een heerlijke sfeer te benaderen. Ik moet maar eens wat meer van Bette Davis gaan kijken want met uitzondering van de twee titels die ik hierboven al besprak, is de rest me erg goed meegevallen.

Dikke 4*

Wat een heerlijke film om naar te kijken. Eerlijk gezegd ben ik wel eens huiverig om een film uit deze tijd te bekijken omdat ik het acteerwerk vaak nogal "over de top" vind. Maar dat is bij deze film absoluut niet het geval. Niet alleen Bette Davis maar ook de vrouw die de hertogin speelt zijn werkelijk uitmuntend in hun rol. Vooral de pijn van de hertogin komt hier heel erg sterk naar buiten.

Ook de chemie tussen de hertog en Henriette is heel sterk overgebracht maar ook erg prettig om naar te kijken. De hertog kwam ook over als zo'n lieve, trouwe en vriendelijke man. Hetgeen waar Henriette altijd naar op zoek was. Dat hij op het einde tot zo'n daad zou komen was niet alleen voor Henriette een verassing maar ook voor mij. Die had ik niet aan zien komen. De scène waarin de hertog op sterven ligt na het innemen van gif vond ik wat matjes. Maar dat is ook het enige minpunt aan deze film.

Aanrader !!!

Langdradige, melodramatische en oversentimentele zwart-wit film, zowat een voorloper van de familie Trapp (maar dan zonder muziek en dans) met de romantiek hoog in het vaandel en zonder een greintje realisme. Het patroon van de jaren veertig. Nu geen schijn van kans meer.