Peyton Place (1957)

Genomineerd voor negen (9) oscars in '57; won er geen een.

Lana Turner 1 van de mooiste vrouwen ooit!!

Inderdaad, maar Hedy Lamarr en Gene Tierney mag er ook bij!

Peyton Place lijkt een inspiratiebron te zijn voor Blue Velvet en Twin Peaks van David Lynch. Opgroeiende jongeren in een niet al te grote geïsoleerde Amerikaaanse gemeenschap waarin onder en boven tafel allerlei roddel en achterklep een dramatische motor vormt tussen werkelijkheid en verbeelding in een volwassen wereld vol onvolwassenheid.

Grappig, een van de acteurs uit Peyton Place deed me denken aan een speler uit West Side Story. Zoek zijn naam op IMDb en inderdaad Russ Tamblyn blijkt Riff in de filmmusical gespeeld te hebben. Kijk verder in zijn filmrijtje en ontdek dat Tamblyn ook de rol van Dr. Lawrence Jacoby in Twin Peaks speelde.

Wat mij in de eerste plaats in de film Peyton Place deed denken aan Blue Velvet van Lynch was het personage van Selena Cross. Zij deed me qua uiterlijk denken aan het blonde meisje in Blue Velvet dat gespeeld wordt door de actrice Laura Dern.

Verrassend is het dan om een gezicht van een acteur te zien, dan te denken: hé, die speelt toch in West Side Story. Nakijken en dat blijkt dan te kloppen. Verder blijkt hij jaren later ook meegespeeld te hebben in Twin Peaks. Leuk om die uiterlijke lijntjes te ontdekken en ook nog de nodige inhoudelijke overeenkomsten te proeven tussen PP en BV & TP.

Lana Turner is een bekende naam die bij mij verder tijdens het kijken niet dit soort vragen opriep. Mooie vrouw trouwens, een beetje een koel Hitchcock blondje met van dat warme bloed in een korset ingeregen. Moet nodig die oude postbode weer eens twee keer horen aanbellen.

Poster

Een geweldige film die vooral 160 minuten lang vermakelijk blijft door de geweldige sfeer en de landschap. Het biedt een mooie kijk op taboes en het leven uit de jaren '40. Wat een schande dat de film geen Oscars won, en dat ondanks maar liefst 9 nominaties!

Mooie, nostalgische film over het leven in een klein amerikaans stadje in de jaren 40. Al snel blijkt dat de inwoners met genoeg problemen rondlopen achter hun white picket fences. Voornamelijk sex gerelateerd en de taboe die daar destijds op rustte.

Het stadje op zich ziet er mooi uit, en gelukkig is er aardig wat op locatie geschoten, wat het geheel wat authentieker maakt. Een mooi tijdsdocument dat zeker nog niet verouderd aanvoelt anno 2010.

Als je deze mooi vond, kijk dan ook eens Empire Falls.

Er gebeurt erg veel in die 2,5 uur. Het is op zich helemaal niet verwonderlijk dat het boek na deze film een langlopende TV-soap opleverde. Qua gebeurtenissen en ontwikkelingen heeft ATWT of B&B schat ik zo'n twee jaar aan afleveringen nodig (hoewel ik mijzelf zeker geen expert wil noemen op dat vlak).

Je vraagt je wel lange tijd af waarom Lana Turner zo'n verkrampte tut speelt, maar wanhoop niet, na 90 minuten komt het hoge woord eruit. Wat ik me ook lang tijd afvroeg: Waarom is WOII in een film die zich afspeelt in 1941 volkomen geen issue. Maar wanhoop ook op dat vlak niet, het zit er in.

En tot slot: wat me ook wel opviel is dat voor zo'n mega-soap onderneming geen all star cast is opgetrommeld (hoewel dat ook niet altijd een voordeel is - integendeel). Belangrijke rollen worden gespeeld door debutanten die uiteindelijk slechts tussen de 6 en 10 films zouden afleveren, zoals Varsi als de dochter van Lana Turner en Philips als de nieuwe rector (en het liefje van...). Ik vond ze wat bleekjes, zodat de show gestolen wordt door Terry Moore als de seksvamp Betty al is Hope Lange ook nooit mis.

Toch wel genieten zo'n romantisch epos, waarin zo in het laatste half uur toch wel wat heilige huisjes aan bod komen (al is de clou wat tenenkrommend direct moralistisch). Bij de aantiteling al een grote glimlach op mijn gezicht: ik zag dat Lorne Greene werd aangekondigd. Een man met een kolossale stem die ik alleen kende van zijn natuurserie "Lorne Greene's New Wilderness". Hij komt tegen het einde opdraven in de rechtszaal.

En over die 9 Oscar-nominaties (geen winst): het is wat mij betreft vooral opvallend dat die 9 categorieën niet de bijzaken waren, maar juist alle grote: film, regie, scenario, camera en maar liefst 5 acteurs/actrices nominaties (Kennedy (over-the-top), Tamblyn (prima), Turner (goed), Lange en Varsi)).

Een herkenbaar dorpje in New Hampshire maakt een gezellige, gemoedelijke indruk. Er heerst een conservatieve moraal. Seks is een taboeonderwerp. Er wordt veel geroddeld, elk schandaaltje wordt hier uitvergroot. Achter de voorgevels vindt soms huiselijk geweld plaats.

Het dorpje staat echter niet los van de rest van de wereld. Het is 1941-'42, de tijd van FDR en de mobilisatie.

Lana Turner speelt een van haar sterkste rollen: die van een alleenstaande moeder met een geheim. Haar dochter Allison wordt schrijfster en vertelt het verhaal. Het dramatische hoogtepunt draait echter rond Allisons vriendin Selena Cross en haar dronken stiefvader.

De nevenpersonages zijn het soort mensen dat je in een doorsnee plattelandsdorpje aantreft: de boekenwurm, de vamp Betty, de dronkaard en de roddeltante. De dokter heeft een groot moreel gezag.

Allison is zeventien in 1941, dezelfde leeftijd als schrijfster Grace Metalious. Haar boek zou later ook aan de basis liggen van een Amerikaanse soap (die ik nooit gezien heb). Sommige verhaallijnen zijn gebaseerd op ware gebeurtenissen (ook die rond Selena).

Hoewel de acteurs met uitzondering van ons Lana niet erg bekend zijn, doen ze het uitstekend, zonder overdreven sentiment. Ik vermeld slechts Lloyd Nolan in de rol van Dock Swain.

Arthur Kennedy en Lorne Greene zijn toch wel vrij bekend? Ik weet alleen niet hoe groot hun rollen hier zijn.

De rol van Lorne Greene is verwaarloosbaar klein.

Ik had in mijn bespreking ook al aangehaald dat voor zo'n mega onderneming de cast redelijk bescheiden is. Naast Turner, vooral Kennedy, Lange en Tamblyn als bekende namen.

Ik heb het eens nagekeken, en blijkbaar heb ik Arthur Kennedy in maar liefst zeven films gezien, wel altijd in nevenrollen. Hij speelt de dronken conciërge.

Eind jaren ’60 wekelijks aan de buis gekluisterd om de (vooral romantische) ontwikkelingen van Allison, Rodney e.a. te volgen. Vreemd genoeg heb ik de lange speelfilm niet eerder gezien. Eigenlijk is het een langgerekte soap met dezelfde personages als in de latere tv-serie, plus een paar nieuwe gezichten. Niet direct hoogstaand, maar niettemin best vermakelijk al was het alleen maar door de nostalgie. Ik heb trouwens nooit geweten dat het verhaal zich afspeelt tijdens de beginjaren van de Tweede Wereldoorlog. Opmerkelijk verder dat Lana Turner —een opvallende schoonheid op wie het ouder worden weinig greep heeft gekregen— het beste bewaarde voor haar moederrollen (zie ook Imitation of Life (1959).

Een over de top, emotionele, melodramatische soap over het leven in een kleinburgerlijk Amerikaans provinciestadje, dat zich afspeelde ten tijde van de tweede wereldoorlog en waar achter alle facades controversiële en onverkwikkelijke taboes (geheimen, seks en zonde) gebeurden die niet aan de normen voldeden en waar men liever over zweeg. Maar wel hartstikke leuk om naar te kijken.

N.B. Was in de latere televisieserie Rossi niet een arts?

Dat klopt. Een rol vertolkt door Ed Nelson.

Tegenwoordig stikt het van dit soort soaps, maar ik die tijd (eind jaren '60) was dat bij mijn weten vrij nieuw. Heel Nederland zat destijds voor de buis wanneer "Peyton Place" kwam.

Ja, het was de eerste langstlopende soap Peyton Place (televisieserie) - Wikipedia - nl.wikipedia.org

De late jaren dertig. Peyton Place, een ogenschijnlijk vreedzaam stadje in New Engeland verbergt geheimen en schandalen. Veel van de bewoners zijn hypocriet en onverdraagzaam. Allison, een knappe high school studente heeft een passie voor schrijven en worstelt met problemen ten opzichte van haar emotioneel verminkte alleenstaande moeder, die een duister verleden verbergt.

Soap is zeker niet mijn favoriet genre maar deze film kon mij vanaf het begin boeien. Het is een rake observatie van het menselijk gedrag uit die tijd. De gelijknamige TV-serie heb ik nooit gezien, deze prent werd echter voor mij een aangename verrassing. Blijkbaar de verfilming van een boek.

Heel goed geacteerd en knap in beeld gezet. Toch jammer dat de regiovrije Twilight Time US-blu-ray slechts beperkt is tot 3000 kopies. Gelukkig is de DVD in het Verenigd Koninkrijk nog te koop tegen een redelijke prijs, zelfs met Nederlandse ondertitels.