Sayonara (1957)

Uitstekende film. Red Buttons verdiende zeker zijn Supporting Actor Oscar voor zijn rol als sympathieke soldaat. De Japanse die zijn vrouw in de film speelde won Best Supporting Actress.

Prachtige film. Marlon Brando speelt geweldig net zoals de vele anderen. 4.5*

De film weer eens bekeken: het blijven schitterende acteerprestaties.

Mooi liefdesverhaal gesitueerd in Japan tijdens de oorlog. In het begin van de film is het al vrij duidelijk welke kant het verhaal op gaat (dat de soldaat verliefd wordt op een Japanse vrouw en de problemen die daarbij gaan komen), en er zijn dus ook weinig verassingen. Desalniettemin onderhoudend, goed geschreven dialogen, prachtige locaties en uitstekend acteerwerk.

Topromantiek deze moderne versie van de opera 'Madame Butterfly', subliem gefotografeerd, met een uitstekende bezetting (Marlo Brando was perfect) en fantastische decors. Een intercultureel melodrama over een verboden liefde (vooroordelen gebaseerd op ras) in het Japan na de tweede wereldoorlog, alhoewel ik later heb gelezen dat duizenden Amerikaanse soldaten met een Japanse vrouw zijn getrouwd. En vanzelfsprekend hadden veel Amerikaanse films uit de jaren vijftig te maken met propaganda.

N.B. Gek eigenlijk dat maar 30 gebruikers deze productie gezien hebben.

Het wordt inderdaad tijd deze film te herzien.

Ik kan niet echt beoordelen of het inderdaad zo cotroversieel het was begin jaren 50 maar ik vond het wel een mooi verhaal .

het begin was wel wat saai maar als het verhaal zich begint te ontvouwen word je er wel in meegezogen .

Ondanks Marlon Brando's gekunstelde accent is dit een interessant romantisch drama over de verboden liefde tussen de Amerikaanse majoor Lloyd Gruver die niet begrijpt waarom zijn goede vriend Joe [Red Buttons] wil trouwen met de Japanse Katsumi [Miyoshi Umeki], temeer daar het Amerikaanse leger een streng verbod heeft uitgesproken tegen 'samenheulen met de vijand'. Lloyd laat zich toch overhalen om als getuige te verschijnen bij het huwelijk en haalt zich daarmee de nodige problemen op de hals. Die worden nog groter wanneer hij onder de indruk raakt van de enigmatische danseres Hana-Ogi [Miiko Taka].

Buttons en Umeki wonnen twee van de vier Oscars die de film won, de overige twee gingen naar Ted Haworth en Robert Priestley voor hun art/set decoratie en naar George Groves voor het geluid. Het verhaal is wel wat gedateerd, al zijn relaties tussen mensen uit verschillende culturen vandaag de dag nog niet altijd vrij van controverse. Het inlevende, gestileerde spel van Taka is overigens veel indrukwekkender dan het meer karikaturale werk van Umeki, maar de hoogtepunten van deze tragedie komen tijdens de kabuki-scènes, prachtig neergezet onder supervisie van Masaya Fujima.