Johnny Belinda (1948)

een matig drama met vaak wat voorspelbare wendingen erin

Dit is een juist een pareltje uit de film geschiedenis met prachtige rollen van Jane Wyman, Lew Ayres, Charles Bickford en een ingetogen Agnes Moorehead. Het verhaal de beelden de muziek maken het bijna tot de perfecte film een dikke 9 dus 4.5*

Inderdaad, deze film is prachtig! Het drama, de plot, de acteerprestaties, de muziek, ... Allemaal geweldig. 4 sterren.

Oscar voor Wyman

Een vakkundig gemaakt, smaakvol, hartverscheurend en sfeervol sociaal drama, spelend in een kleinburgerlijke plattelandsgemeenschap, waarin vals sentiment vermeden werd. De cast speelde fantastisch, met een uiterst geloofwaardige Jane Wyman die terecht een Oscar kreeg.

Lew Ayres, die in de voorafgaande jaren grote populariteit genoot als Dr Kildare, speelt hier... een nobele dokter! Dr Robert Richardson [Ayres] arriveert in een dorpje in Nova Scotia waar hij zich al snel ontfermt over Belinda [Jane Wyman], een doofstomme vrouw. Door haar gebarentaal bij te brengen en haar te leren liplezen, bloeit ze op en wordt ze verliefd op de dokter. Maar aan haar geluk komt een bruut einde wanneer één van de bewoners haar verkracht.

Dit is onvervalst melodrama, voorzien van een heerlijke, passende score van meestercomponist Max Steiner. Ayres straalt warmte en sympathie uit en Wyman geeft een beheerste, ontroerende vertolking als de dove vrouw, een prestatie die haar de Oscar opleverde voor beste vrouwelijke hoofdrol. Absoluut een must-see, ondanks de wel erg melodramatische wendingen in het laatste half uur.

Uitstekende film waarin een nieuwe dokter in een klein dorpje een doofstomme vrouw gebarentaal leert. Een mooi verhaal waarin genoeg gebeurd, zodat het nergens inzakt. De gemeenschap waarin de film zich afspeelt wordt goed neergezet. Goed acteerwerk van de gehele cast, maar het is toch echt wel Jane Wyman die de meeste indruk maakt in een ontroerend mooie rol.

Deze moest ik toch een keer zien, volgens mij ook een klassieker waar ik mij wel iets bij kan

voorstellen, met een Oscar voor Wyman. Wyman doet het ook uitstekend als doofstom meisje

maar vond ik dat de film toch vooral werd gedragen door Lew Ayres, die als vriendelijke en

welwillende nieuwkomer in een dorpse op voorhand achterdochtige gemeenschap, te stellen

krijgt met compromitterende aannames.

Werkelijk al de rollen worden goed ingevuld, terwijl de gemeenschap inclusief de omgeving

van plattelandse eenvoud, sfeervol en aanraakbaar wordt weergegeven. Ontroering en

sentiment waar de film uiteindelijk op in zet, ook allesbehalve gekunsteld en bekomt het je

allemaal heel naturel en geloofwaardig.

Een verademende film die je aanvankelijk aangenaam welhaast geruisloos meeneemt om

halverwege stilaan al meer meelevend de aandacht te trekken. Met een zekere climax aan

het einde.

Na het zien van de film vraag ik me af waarom ze voor deze titel hebben gekozen.