
Mephisto (1981)
West-Duitsland / Hongarije / Oostenrijk
Drama
144 minuten
geregisseerd door István Szabó
met Klaus Maria Brandauer, Krystyna Janda en Ildiko Bansagi
Een theateracteur krijgt onverwacht succes met zijn rol in een Faust-opvoering, ten tijde van de overname van de macht door de Nazi's in het Duitsland van vlak voor de Tweede Wereldoorlog. Zijn vrienden en collega's vluchten voor de Nazi terreur, terwijl zijn eigen populariteit alsmaar stijgt.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=TdWCrJmaXzI
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Helaas ergerde ik mij dusdanig aan de nasynchronisatie en aan de vrouwelijke bewegingen van Klaus Maria Brandauer dat ik moeite had met het bekijken van de film. Jammer. Verhaal klonk erg interessant. De uitwerking viel alleen erg tegen.
Wat de overduidelijke lip-syncing en tegenvallende uitwerking betreft moet ik je gelijk geven. De film is ook iets te praatgraag. Alsof het eigenlijk voor toneel is geschreven. Het verhaal verdient een remake!

Hoe ver kun je en mag je gaan om beroemd te worden?! Wat een film! En wat een rol van Brandauer! En wat kreeg ik een hekel aan hem! Bijzonder knap.
Buiten de energieke en fenomenale Klaus Maria Brandauer, is 'Mephisto' een fascinerend en professioneel gemaakte must-see literatuurfilm over de relatie tussen kunst en politiek; een persoonlijk en politiek meesterstuk met zwaar en gewichtig materiaal en een sociale en scherp politieke boodschap.
De hoofdpersonage is gebaseerd op de Duitse acteur Gustaf Gründgen (zijn erfgenamen hebben tot de rechterlijke macht geprobeerd om de uitgifte van het boek van Klaus Mann te verbieden).
Klaus Maria Brandauer speelt hier namelijk een duivels goede rol, ik kan niet anders zeggen. Zijn rol is fenomenaal en net als diverse personages in de film, kreeg ik op een gegeven moment ook een ontzettende hekel aan hem. Zijn nogal expressionistische acteerwerk, werkt bijzonder goed en levert vaak uiterst boeiende cinema op.
Mephisto kent een aantal erg sterke momenten, waarvan de eind scène uiteindelijk nog wel de meest indrukwekkendste is. Het is alleen in het begin wat fragmentarisch, waardoor ik een kleine twintig minuten nodig had om in het verhaal te komen. Daarna blijft het tot het einde toe boeien. Naast Brandauer speelt ook de man, die de Duitse generaal is, een erg goede rol.
Mephisto is een prima film, die een mooie kijk biedt op een interessant en boeiend personage, die zich liet meeslepen door het Nazigeweld in het Duitsland van voor de Tweede Wereldoorlog.
4,0*
en net als diverse personages in de film, kreeg ik op een gegeven moment ook een ontzettende hekel aan hem.
Ik kreeg totaal geen hekel aan hem. Bijzonder symphatiek is hij niet, maar om hem te verketteren omdat hij niet erg dapper is? Laf is hij ook niet, want hij onderneemt wel degelijk pogingen om collega's te helpen. De kracht van de film vind ik ook dat je over jezelf gaat nadenken. Wat zou ìk doen in zo'n situatie?
De jaren '30 in Duitsland zijn een vaak behandelde periode, maar zelden door de ogen van een Duitser van toen. Dit is gebaseerd op de gelijknamige sleutelroman van Klaus Mann. Deze zoon van Thomas ontvluchtte Duitsland om politieke redenen, net als veel kunstenaars in die tijd. Hendrik Hoefgen is eigenlijk Gustaf Gründgens, de schoonbroer van Klaus Mann. De eerste minister van Pruisen, gespeeld door Rof Hoppe, was eigenlijk Hermann Göring.
Hoefgen hoorde bij de vernieuwende stroming in de Weimarrepubliek die sociaal geëngageerd was en de kloof met het publiek wilde dichten. Na 1933 wordt die stroming afgedaan als cultuurbolsjevisme. Ironisch genoeg speelt Hoefgen Mephisto op het podium, maar is hij in het werkelijke leven zelf degene die z'n ziel verkoopt: roem in ruil voor z'n geweten. Een voor een geeft hij z'n oude principes en vrienden op. Tussen Hoefgen en de eerste minister ontstaat een merkwaardig soort vriendschap. Eigenlijk is het een verhulde vijandschap; hij koestert een adder aan z'n borst. De conclusie is dat een kunstenaar niet apolitiek kan zijn in een woelige tijd.
Hoort eigenlijk in mijn top tien, maar zo blíjf ik schuiven...