Mephisto (1981)

Helaas ergerde ik mij dusdanig aan de nasynchronisatie en aan de vrouwelijke bewegingen van Klaus Maria Brandauer dat ik moeite had met het bekijken van de film. Jammer. Verhaal klonk erg interessant. De uitwerking viel alleen erg tegen.

Wat de overduidelijke lip-syncing en tegenvallende uitwerking betreft moet ik je gelijk geven. De film is ook iets te praatgraag. Alsof het eigenlijk voor toneel is geschreven. Het verhaal verdient een remake!

Buiten de energieke en fenomenale Klaus Maria Brandauer, is 'Mephisto' een fascinerend en professioneel gemaakte must-see literatuurfilm over de relatie tussen kunst en politiek; een persoonlijk en politiek meesterstuk met zwaar en gewichtig materiaal en een sociale en scherp politieke boodschap.

De hoofdpersonage is gebaseerd op de Duitse acteur Gustaf Gründgen (zijn erfgenamen hebben tot de rechterlijke macht geprobeerd om de uitgifte van het boek van Klaus Mann te verbieden).

Mephisto is het typische voorbeeld van een bovengemiddeld goede film, die nog een trede omhoog wordt geduwd, door het magistrale acteerwerk van de hoofdrolspeler.

Klaus Maria Brandauer speelt hier namelijk een duivels goede rol, ik kan niet anders zeggen. Zijn rol is fenomenaal en net als diverse personages in de film, kreeg ik op een gegeven moment ook een ontzettende hekel aan hem. Zijn nogal expressionistische acteerwerk, werkt bijzonder goed en levert vaak uiterst boeiende cinema op.

Mephisto kent een aantal erg sterke momenten, waarvan de eind scène uiteindelijk nog wel de meest indrukwekkendste is. Het is alleen in het begin wat fragmentarisch, waardoor ik een kleine twintig minuten nodig had om in het verhaal te komen. Daarna blijft het tot het einde toe boeien. Naast Brandauer speelt ook de man, die de Duitse generaal is, een erg goede rol.

Mephisto is een prima film, die een mooie kijk biedt op een interessant en boeiend personage, die zich liet meeslepen door het Nazigeweld in het Duitsland van voor de Tweede Wereldoorlog.

4,0*

Prima film die toch voornamelijk wordt gedragen door Klaus Maria Brandauer. Hij komt ook echt over als een toneelspeler die hoge ogen gooit in zijn rol als Mephisto.



Ik kreeg totaal geen hekel aan hem. Bijzonder symphatiek is hij niet, maar om hem te verketteren omdat hij niet erg dapper is? Laf is hij ook niet, want hij onderneemt wel degelijk pogingen om collega's te helpen. De kracht van de film vind ik ook dat je over jezelf gaat nadenken. Wat zou ìk doen in zo'n situatie?

Wat een poster!

Klaus Maria Brandauer kan zich uitleven als Hendrik Hoefgen, een acteur die vele maskers opzet, die bijna constant aan het acteren is, of het nu op of naast de bühne is. Het is iemand die zichzelf verliest en enkel nog een verzameling personages wil zijn. De grens tussen theater en realitiet vervaagt.

De jaren '30 in Duitsland zijn een vaak behandelde periode, maar zelden door de ogen van een Duitser van toen. Dit is gebaseerd op de gelijknamige sleutelroman van Klaus Mann. Deze zoon van Thomas ontvluchtte Duitsland om politieke redenen, net als veel kunstenaars in die tijd. Hendrik Hoefgen is eigenlijk Gustaf Gründgens, de schoonbroer van Klaus Mann. De eerste minister van Pruisen, gespeeld door Rof Hoppe, was eigenlijk Hermann Göring.

Hoefgen hoorde bij de vernieuwende stroming in de Weimarrepubliek die sociaal geëngageerd was en de kloof met het publiek wilde dichten. Na 1933 wordt die stroming afgedaan als cultuurbolsjevisme. Ironisch genoeg speelt Hoefgen Mephisto op het podium, maar is hij in het werkelijke leven zelf degene die z'n ziel verkoopt: roem in ruil voor z'n geweten. Een voor een geeft hij z'n oude principes en vrienden op. Tussen Hoefgen en de eerste minister ontstaat een merkwaardig soort vriendschap. Eigenlijk is het een verhulde vijandschap; hij koestert een adder aan z'n borst. De conclusie is dat een kunstenaar niet apolitiek kan zijn in een woelige tijd.

IJzersterke film met twee overtuigende hoofdrolspelers, de mooie parallel tussen Faust en Hoefgen viel me vreemd genoeg pas later op. Toch wel de sterkste van de Szabó-trilogie vind ik.

Hoort eigenlijk in mijn top tien, maar zo blíjf ik schuiven...