Jane Eyre (1943)

De mysterieuze sfeer in deze topfilm is er één die je 97 minuten in een wurggreep houdt. En Joan Fontaine is voor mij de absolute droomvrouw.

Prachtige film, die op Hitchcock achtige wijze wordt verteld. Zou hem graag op dvd willen, maar is werkelijk nergens te vinden.

Gewoon hier: Jane Eyre [DVD] [1944]: Amazon.co.uk: Orson Welles, Joan Fontaine, Margaret O'Brien, Robert Stevenson: Film & TV

Prima vertolking van het klassieke verhaal van Charlotte Brontë ook leuk om in het begin een hele jonge Elizabeth Taylor te mogen aanschouwen.

Pictures & Photos from Jane Eyre - IMDb

Hele mooie film. Het eerste half uur is betoverend.

En wat was Joan Fontaine toch een fantastische actrice en een bloedmooie verschijning.

Ze leeft trouwens nog steeds, in oktober hoopt ze haar 96 (!) jarige verjaardag te vieren.

En ze is de zus van de eveneens nog in leven zijnde Olivia de Havilland (97 jaar!).

Ze praten naar verluidt sinds 1975 niet meer met elkaar vanwege een ruzie.

Oja: sinds een paar weken hier te zien (voor hoe lang het duurt).

Ik heb vrijwel alle verfilmingen van Charlotte Brontë’s fenomenale boek gezien. Deze is en blijft mijn favoriete versie, dankzij de fraaie rollen van Orson Welles en een uitmuntende Joan Fontaine. Bovendien geeft de donkere enscenering de sfeer van het verhaal uitermate treffend weer. Tevens opmerkelijk vanwege de vroege rol van een nog piepjonge Elizabeth Taylor, wier ontluikende schoonheid toen al onmiskenbaar was.

Het verhaal was genoegzaam gekend, dus was het uitkijken naar bijzonderheden in deze verfilming van Charlotte's Brontë's populaire roman.

Wat zeker opvalt is de duistere toon die in alle facetten gezet wordt in dit gebeuren rond twee mensen die een triest verleden achter zich aanslepen en smachten naar een gelukkiger bestaan.

Evenwel, blijft deze 1943-versie bovenal in het geheugen omwille van het schitterend acteren van Orson Welles en Joan Fontaine.

Eén van de beste en meest gevoelige en genuanceerde rollen van Welles.

Ik kende het verhaal van Jane Eyre helemaal niet en ben de film dus blanco ingegaan. De zwart-wit beelden spraken regelmatig tot de verbeelding en de hoofdrollen werden keurig ingevuld. De diverse ontwikkelingen houden je zeker bij de les, al had ik na afloop niet het gevoel iets heel bijzonders gezien te hebben. Om het verhaal te leren kennen voldoet deze film zeker, maar ik had me op een klassieker voorbereid en dat zat er voor mij niet in.

Blijft me altijd verbazen dat tussen films van zeg 1940 en 1980 veel meer ontwikkeling op alle gebieden plaatsvond dan tussen 1980 en 2020. Dit is echt een ouwe film, niet ongenietbaar. Wat een ingehouden erotiek zit er in die blik van Joan Fontaine. Haar zus, Olivia de Havilland, leeft nog, is al over de 100.

Volgens de Engelse Wikipedia de elfde verfilming van Jane Eyre, gebasseerd op het negentiende eeuwse boek van Charlotte Brontë. Dit drama wordt ook voor toneelstukken gebruikt en dat merk je. De film is namelijk karig qua gebeurtenissen maar copieus in hoeveelheid tekst. Het hier en daar voorlezen door Fontaine van paragrafen uit het boek geeft de film wel authentieke waarde.

Joan Fontaine (bekend van Rebecca (1940) welk verhaal weer beïnvloed is door Jane Eyre,) doet het goed als Jane. Orson Welles imponeert als Edward Rochester en maakt voor mij (niet voor het eerst) de film. Leuk weetje: de dan elfjarige Elizabeth Taylor (ongecrediteerd) speelt vriendinnetje Hellen Burns, toch al een mooie rol.

Nog 24 versies te gaan!

De film is gebaseerd op een wereldberoemde roman en ik had daarom niet verwacht dat juist het verhaal mij niet zou boeien. Gelukkig zijn er leuke hoofdrolspelers met mooie volzinnen, ook al zien we de smachtende blik van Joan Fontaine iets teveel en vergeet Orson Welles zijn Britse accent af en toe. En wat staat die rookmachine vaak aan!

Leuk trouwens om hier terug te lezen dat het donkere meisje aan het begin Elizabeth Taylor is. Ik vroeg het mij al af.

De verfilming gaat dicht bij het boek en brengt het gotische drama mooi tot leven. Door te knippen in enkele grote passages uit het boek (die mooi worden opgevangen) is het een film van anderhalf uur geworden. De meeste verfilmingen van Jane Eyre duren een pak langer. Een heerlijk verhaal en de cast brengt dit verhaal mooi tot leven. Het is een literaire film waarin de dialogen en het verhaal centraal staan. Maar veel shots in deze zwart-wit film zijn prachtig gedaan en zorgen voor de nodige dramatiek en mysterie.

Orson was (een beetje) houtenklazerig, ik vond vooral Joan Fontaine een plaatje. Betere Rochesters gezien, in elk geval, hoe z(w)oel meneer Welles ook uit zijn ogen keek.

Verhaal is en was natuurlijk maar al te bekend, (lijkt en leek mij), maar deze verfilming kende en kent zeker zijn momenten, bouwt en bouwde deze goed vakkundig uit.

Ik blijf toch de versie uit 2011 het allerbeste vinden. Maar zeker niet onaardig.

Het boek Jane Eyre is een klassieker, maar ik heb het nooit gelezen. Qua verhaal ging ik deze film daarom blanco in. Het viel mij wat tegen. Geen al te bijzonder verhaal, al kan dat ook liggen aan de wat fragmentarische wijze waarop het hier wordt verteld. Sommige ontwikkelingen gaan nogal snel en ik voelde de chemie tussen de hoofdrolspelers nergens. Het acteerwerk is overigens niet verkeerd en de aankleding ook niet, maar de film kon mij nergens echt grijpen. Het boek mag dan een klassieker zijn, deze film is dat terecht niet geworden.

Mooie verfilming waarin vooral het ingetogen spel van Fontaine erg sterk is , verder zijn de zwart wit beelden en het camerawerk erg mooi , ingetogen drama op zijn best .

De roman van Charlotte Brontë combineerde de ontwikkeling van een arm weesmeisje met griezelelementen. In deze adaptatie wordt gebruikgemaakt van licht-schaduwcontrasten om de mysterieuze sfeer op te roepen. Het onweert wanneer het slecht gaat. Het afgelegen landhuis heeft een gotisch karakter, met kaarslicht, duistere gangen en verborgen kamertjes.

Joan Fontaine speelt een kwetsbaar personage dat toch weerbaarheid toont in haar zoektocht naar liefde. Orson Welles zet Rochester neer als een dominante persoonlijkheid die een geheim verbergt. De tirannen Agnes Moorehead en John Sutton worden vaak uit kikkerperspectief getoond. Kindactrice Peggy Ann Garner toont de breekbaarheid van de jonge Jane. De muziek van de jonge Bernard Herrmann huppelt heen en weer tussen een romantische en een macabere stemming.