Rebecca (1940)

Ik vind karakterontwikkeling ook erg belangrijk in film maar iedereen op de huishoudster na is zo vreselijk saai en oppervlakkig vooral de 2 leads. Mijn favoriete scène was trouwens wanneer de huishoudster haar nieuwe meesteres toespreekt bij het open venster.... dat kwam over alsof ze zei ja juffertje je zal Rebecca nooit kunnen vervangen dus spring maar gewoon en als je niet durft wil ik je wel een zetje geven. Ook had ik het gevoel dat de huishoudster stiekem verliefd was op Rebecca, een lesbische angle zoals ze zeggen. En misschien hadden ze wel een geheime verhouding, zoiets kon natuurlijk niet openlijk worden gezegd in een film in de jaren 40 enkel worden gesuggereerd. De huishoudster doet me erg denken aan de huishoudster "mammy Pleasant" uit de silent The Cat and the Canary (1927)
Iedere keer als zij in beeld kwam, de uitdrukking op haar gezicht en wat ze zei, je wordt er als kijker echt onbehaaglijk van. Maar ik hou van zulke mysterieuze/creepy karakters zeker als ze je op het verkeerde been kunnen zetten. The Lodger is ook een silent trouwens

Had er iets meer van verwacht, waarschijnlijk omdat het mij bekende verhaal - een boek dat ik ruim 20 jaar geleden las maar gek genoeg nog vers in mijn geheugen ligt - een deel van de spanning wegnam. Het huis Manderley ziet er op z'n zachtst gezegd ontzaglijk groot uit en Hitchcock creëert, zoals die ook aanwezig is in het boek, een mysterieuze licht dreigende sfeer; de enorme vertrekken, de hoge plafonds, de wapperende gordijnen, het zachtdromerige licht. De vrouwelijke bijrollen van zowel Florence Bates (Mrs. Edythe Van Hopper) als Judith Anderson (Mrs. Danvers) geven de thriller net dat beetje extra. Anderson zet trouwens een geweldige rol neer als de kille huishoudster die in de ban is geraakt van de innemende, intelligente Rebecca. Lijkt wel een raaf! Die had ik dus allang de laan uitgestuurd.

Nog een leuke scene aan het einde, midden in de ontknoping (!); George Sanders (Jack Favell) verlaat het huis van de dokter waar hij wordt aangesproken door een agent die hem een bekeuring wil geven voor fout parkeren, maar Sanders stapt gewoon in en roept beledigd naar de agent: "It's a pity some of you fellows haven't anything better to do!"

Hitchcock maakte er geen geheim van dat hij een morbide angst had voor de politie. Toen hij als kind iets ondeugends had gedaan stuurde zijn vader hem met een briefje naar het politiebureau. De agent las het en stopte Alfred 10 minuten in een cel. "This is what happens to people who do bad things." sprak de agent hem bestraffend toe. Sindsdien heeft Hitchcock een fobie voor politie en politiebureaus, en die angst komt in veel van zijn films tot uitdrukking.

De eerste Amerikaanse Hitchcock legt het qua spanning af tegen de superieure beelden. Achterdocht, twijfel en gebrek aan zelfvertrouwen op een zinderende manier verbeeld. Niets is wat het lijkt: it's all in the mind, dummy.

De eerste film die Hitchcock in Amerika maakte, al spelen er nog steeds grotendeels Britse acteurs in en is het gebaseerd op een Brits boek. Rebecca is - vreemd genoeg - de enige film van Hitchcock die de Oscar voor beste film heeft gewonnen. Dat kwam waarschijnlijk ook nog omdat producent David O. Selznick een grote vinger in de pap had bij de Academy door al zijn Oscar-bait.

Rebecca verteld hoe de rijke landheer Maxim De Winter verliefd wordt op de eenvoudige gezelschapsdame van een oudere vrouw. Ze trouwen snel en vertrekken dan naar het grote landhuis Manderly, waar de schim van De Winter's eerdere echtgenote Rebecca in alles voelbaar is. De nieuwe mevrouw De Winter wordt erg onzeker en kan moeilijk wennen aan het leven in het landhuis...

Laurence Olivier dit maal zonder Frans accent, vond dat hij de rol van Mr. De Winter uitstekend speelde. Joan Fontaine vond ik ook erg goed spelen in haar rol, je merkt heel goed hoe ongemakkelijk de situaties voor haar zijn. Dat heeft er ook mee te maken dat Olivier heel bot tegen haar was omdat zijn vriendin de rol niet had gekregen en Hitchcock haar nog eens extra onder druk zette in de hoop dat haar acteerprestaties beter zouden worden (niet heel humaan, maar het lijkt wel te hebben gewerkt). Judith Anderson vond ik ook indrukwekkend als de mysterieuze huishoudster Mrs. Danvers. Hitchcock gaf haar als instructie niet te knipperen tijdens het filmen en hij filmde haar zo min mogelijk lopend, zodat het lijkt alsof ze overal uit het niets opduikt. De scène waar ze suggereert naar nogal extreme gevoelens richting Rebecca en ze Mrs. De Winter probeert te overtuigen zelfmoord te plegen, waren met name indrukwekkend.

De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Daphne du Maurier. Hitchcock heeft een aantal kleine veranderingen gemaakt om de film spannender te maken. Eerlijk gezegd lijkt het mij ook een beetje een boek voor oude vrouwen, maar door de manier waarop Hitchcock het brengt wordt het wel interessant.

Om de film een duistere sfeer te geven wilde Hitchcock hem in zwart-wit filmen (schijnbaar kon het toen al in kleur). De film is mooi opgenomen en het mooie Gotische landhuis is prachtig in beeld gebracht. Eigenlijk is het slechts een model, een heleboel maté-paintings en een paar sets, maar toch lijkt het echt levensecht. Door het schimmige schaduwspel in de zwart wit fotografie en de spookachtige intro is de film bij vlagen heerlijk sfeervol. Jammer eigenlijk dat het geen spookfilm is.

Franz Waxman maakt een vrij gedateerde soundtrack voor Rebecca, bij vlagen was het sfeervol en spannend maar grotendeels was het een blije boel. Nog lang niet zo bijzonder als Bernard Hermann's latere werken.

David O. Selznick maakt in de film wel heel duidelijk dat hij hem geproduceerd heeft "Selznick Films", "A Selznick production", "Produced by David O. Selznick". Hitchcock vond het maar niets hoe Selznick werkte, en vond dat hij zich teveel bemoeide met zijn film. Gelukkig was Selznick zo druk met Gone with the Wind dat Hitchcock veel van zijn eigen ideeën heeft weten door te drukken.

Door Hitchcock's manier van een verhaal vertellen blijft de film de hele tijd boeien, ook al was het verhaal in het begin erg traag. Het trage verhaal contrasteert met de gedateerde manier waarop de scènes elkaar vrij abrupt opvolgen. Met name het latere deel van de film was de moeite waard. Ik vond het wel wat hebben dat de hele film over Rebecca gaat, maar we haar niet te zien krijgen. Als een soort spook dat overal aanwezig is. Dit werd nog het beste gesuggereerd door de scène waar De Winter opbiecht hoe zijn vrouw om het leven is gekomen en de camera een onzichtbare Rebecca door de kamer volgt.

Rebecca was een vermakelijke film, die mischien net wat te lang opgang moest komen. Weer een mooi staaltje Suspense van de meester.

Alweer een prachtige film van Hitchcock. Zijn eerste in Amerika en mijn vierde. Joan Fontaine speelt haar rol als de nieuwe mrs. Winter zeer overtuigend. Je voelt/ziet hoe ongemakkelijk de situaties voor haar zijn. En hoe verder de film vordert ziet je ook haar groeien naar een zelfbewuste vrouw. Laurence Olivier speelde verder goed al vond ik hem soms naar Fontaine toe erg nors. En dan was er nog de huishoudster Mrs. Danvers (Judith Anderson) wat een engerd, maar wel zeer goed gespeeld. Visueel is het wederom een lust voor het oog. Hitchcock toont ons een waar visueel spektakel met veel prachtige lichtvallen in al die verschillende kamers in het landgoed Manderley. Vakmanschap en een goed plot maken deze meer dan twee uur duurde film tot een aangenaam vertoeven.

Haha waar baseer je deze mening op? Is zeer goede klassieke gotische, spannende roman, zeer hoog aangeschreven, dus zeker niet louter voor 'oude vrouwen'.

Ik lees zelf ook gotische romans hoor en ik betwijfel niet dat het goed staat aangeschreven. Ik doelde meer op "jonge vrouw wordt verliefd op rijke man"-gebeuren, wat mij doet denken aan het soort boeken dat mijn oma leest. Maar het is inderdaad een vooroordeel op basis van het feit dat Hitchcock veranderingen aan het plot gemaakt heeft.

“Last night I dreamt I went to Manderley again.”

Fantastische film weer van Hitchcock. Rebecca is een donker, gotisch, psychologisch maar ook romantisch drama waar je zelfs als kijker paranoïde van wordt. Met romantiek bedoel ik dan wel romantiek zoals alleen 'Hitch' dat kan doen. Dat grote kasteel met veel personeel klinkt leuk, maar voor Mrs. De Winter verandert het al snel in een nachtmerrie.

Fantastisch acteerwerk van Fontaine, en ook Anderson is op een angstaanjagende manier briljant als Mrs. Danvers. Laurence Olivier is wat stijfjes, maar dat hoort ook een beetje bij zijn rol. Het sterkste punt van Rebecca is de onheilspellende sfeer die als een donkere wolk boven het kasteel en de personages hangt. Hitchcock op zijn best.

Het gelijknamige boek is een nagelbijtend werk waarin de mysterieuze accenten zich in de ziel van de lezer invreten en de spanning doen opbloeien. De film daarentegen is (evenals voorgaande regel) vooral dramatisch aangezet en ontbeert daardoor de spanning en suspense die in het boek wel voelbaar zijn.
Het filmverhaal is natuurlijk boeiend genoeg. De mysterieuze factor ontbreekt zeker niet. 't Is alleen dusdanig dramatisch in scène gezet, dat spanning en mysterie erdoor geïnfecteerd raken.
De motiveringen voor de handelingen van de personages verdwijnen onder een laag dramatische stof, die maakt dat hun gedrag onduidelijk en ongrijpbaar wordt. Op zich werkt dat even prima, maar niet als het daar vervolgens bij blijft en er onvoldoende verhelderende stapjes volgen.
De motieven blijven te ondergedompeld in het drama en ondervinden te weinig verduidelijking. En dat is jammer, want volgens mij ligt de kern van de suspense en de spanning in dit verhaal juist in het geleidelijk verduidelijken van de achterliggende gedragsmotieven. Die kern ondervindt hier te weinig ontwikkeling.
De personages blijven vooral keurig hangen in hun getypcaste rol en doen hun dramatische ding. Zo is de één voortdurend opvliegend of nors en is een ander voortdurend zichtbaar boosaardig. Op die manier dus. De personages genereren op die manier weinig spanning en emotie. Ze zijn bovendien niet heel interessant.
Het acteerwerk wordt alom geroemd. Ik vond het nogal theatraal. De onzekere houding en het zielige gekijk van Fontaine wekte bij mij weinig gevoel van spanning op. Ook geen andere empatische oprisping, vrees ik. Olivier is degelijk en afstandelijk. Maar ook met maniertjes.
De enige die enige ingetogenheid betracht is Judith Anderson die in haar rol als hoofd van de huishouding een paar onheilspellende impulsen in de film brengt. Haar inbreng is helaas aan de kleine kant.
De filmsetting in een sfeervol kasteelachtig landhuis is trouwens schitterend.

Vond hem niet echt boeiend. Ik had drie films met Hitchcock te bekijken dit weekend (Dial M for Murder, Foreign Correspondent en Rebecca) maar deze, gebaseerd op een boek van Daphne du Maurier, vond ik de minste. De thematiek was niet boeiend, beetje te overacted door Joan Fontaine (waarvoor ze wel genomineerd werd), teveel melodrama en voor een Hitchcock gewoon niet spannend genoeg. En vergeet ik ook "te praterig". Nu was Dial M for Murder ook wel een praatfilm, maar dit werd ook gecompenseerd door een boeiend plot, terwijl dit hier net ontbreekt. Nee, de Hitch scoort bij mij niet met deze film...

Hitchkock was een genie om visueel een gevoel te tonen bv in dit geval van intimidatie, een onzichtbare dominante supervrouw en dus is het kasteel Manderlay groots, hoge plafond, hoge deuren, hoge gangen, etc – alles is groot en indrukwekkend zodat het personage klein en nietig is. Je hebt die dialoog tussen Fontaine en de manager waarin hij besluit dat Rebecca de mooiste vrouw ooit was; Prompt rijdt de camera achteruit tot een ver beeld - alsof ze door een geest worden gadegeslagen. Superbe fotografie, superbe score van Franz Waxman (een geduchte concurrent van Bernard Hermann) – een classic waarin romantiek en dramatiek het verhaal bepalen. Niet het suspense gedeelte (heeft Maxime Rebecca vermoordt ?) dat pas vrij laat in het verhaal komt. Het is ook dan dat we vernemen dat Rebecca een serpent was (die close up dat de opluchting bij Fontaine vastlegt, die kleine glimlach !) en een beetje onhandig het verhaal naar een rechtbank genre duwt. Ik voel het als een stijlbreuk aan. Maar de manier waarop Hitch de innerlijke demonen van Maxime en de donkere jaloezie van Mrs Danvers plaatst tegenover de onschuldigheid van Mrs de Winter is een cinematografisch genot en zo behoort Rebecca ongetwijfeld bij de beste drie van Hitchkock.