Harry Dean Stanton: Partly Fiction (2012)

Moge hij in vrede rusten ??

In combinatie met de release van Lucky vanaf morgen te zien in een aantal filmtheaters.

De documentaire laat meteen weten dat Harry Dean niet van plan is om over zijn leven te vertellen, omdat een acteur zijn ervaringen in zijn rollen stopt. Vervolgens leren we de acteur inderdaad kennen als een typisch zwijgzame loner, zowel als mens als acteur, dat nog wordt onderstreept door z’n boeddhistisch principe dat hij niets is en niets doet. Maar in feite is dit alles gewoon het concept van method acting waarbij de acteur juist hard werkt om een rol ‘persoonlijk’ te maken door zijn eigen ervaringen erin te stoppen zodat hij nog slechts zichzelf hoeft te spelen dus ‘niets’ hoeft te doen en slechts zijn aanwezigheid het verhaal vertelt.

Ofschoon hij vooral bijrollen heeft gespeeld, wordt hij zeer gewaardeerd door collega’s en kan hij grote sterren tot goede vrienden rekenen. Tot slot leren we dat deze acteur die op het moment van de documentaire al 95 jaar oud is – naar eigen zeggen – en in meer dan 200 films heeft gespeeld, minstens zo veel van muziek en vrouwen houdt: z’n leven bestond vooral uit rokkenjagen, zonder zich ooit aan een vrouw te binden, en muziek. Een groot deel van de documentaire bestaat uit een Harry Dean die liedjes voor ons zingt hetgeen hij niet onverdienstelijk doet: het lot lijkt te hebben bepaald dat hij acteur in plaats van zanger is geworden.

Ik weet niet zo goed wat ik met zo’n biografie moet: het is vooral interessant voor de fan, al was deze in ieder geval niet langdradig en heeft het de interessante paradox als kern dat Harry Dean iemand was door niemand te zijn.

Heerlijke acteur, heerlijke droogkomische verteller, en in deze documentaire zitten een paar erg fijne, ontroerende en (onbedoeld?) grappige momenten.

Mooi portret van een van de beste karakteracteurs ooit