The Razor's Edge (1946)

Deze film binnenkort ook maar eens kijken, ligt al lang op de stapel en op 1 of andere manier gingen andere films vaak voor

Sympathiek drama met inderdaad verbazingwekkend moderne new age thematiek, goede rollen van Tyrone Power en Herbert Marshall en 2 labiele vrouwelijke personages waar je je lekker aan kan ergeren.

Een stevig melodrama. Ik hou er op zich wel van. Ben doorgaans niet zo dol op Tyrone Power (eerlijk gezegd ook niet veel van gezien, maar dat is zo'n stereotiep Zorro-etiketje in mijn hoofd) en moet ook zeggen dat hij het minste was in het midden van een aantrekkelijke cast. Stevige problematiek, zowel soap, maar ook zeker met inhoud. 'The Best Years of Our Lives' komt in gedachte (die overigens ten koste van deze film de Oscar voor Beste Film won) en 'Lost Horizon' voor het New Age gedeelte over dromen. Weelderigheid, hebzucht, trauma's, dilemma's, fatale liefde etc etc.

Wat kos zegt - de ontwikkelingen vliegen voorbij, de soap/melodrama kent veel wendingen en er wordt geen tijd verspild met de gelukzalige intermezzo's. We vliegen zo zes maanden verder voor de volgende ontwikkelingen. Prachtige studio decors van Rivièra (slechts de zee is te zien), Parijs en de Himalaya (!). Dat India stuk werkte eerder op de lachspieren in versimpeling van zowel persoonlijke ontwikkeling als vormgeving (de goeroe en de berghut). Zwakste deel zat evenwel vlak daarvoor met Tyrone Power als mijnwerker met een 'overacting' Pool die zo weg leek gelopen uit het plaatselijk grand-guignol.

Zoals gezegd zijn de bijrollen sterk bezet. Hoewel de vrouwen met de nominaties gingen lopen vond ik vooral de mannen memorabel, Clifton Webb als oerconservatieve Oom Elliott en met name Herbert Marshall als de schrijver Somerset Maugham hemzelve. Denk niet dat ik eerder zo'n sterke rol zag van Gene Tierney zag trouwens. Zij komt wel in de Jaren 40 Top 10 als favoriete actrice op deze wijze. Anne Baxter met haar een alcoholisch delirium steekt Dorothy Malone (de Jaren 50 technicolor evenknie hiervan) naar de kroon.

Op de DVD staat trouwens een aardig extra'tje. De Oscar uitreiking van dat jaar aan Anne Baxter en andere winnaars uit de Fox studios. Heel kort, maar wel een schril contrast met de huilbuien van Gwyneth Paltrow zeg maar

Ik vond het eigenlijk niet een bijzonder sterke film. Vooral omdat ik die hele ontwikkeling van Power als een soort van spirituele held niet voelde. Ik had de indruk dat de regie ook zeer afstandelijk en onpersoonlijk was. Gaf Goulding iets om dit onderwerp? Het wordt allemaal vlot, maar ook ietwat droog verteld, met ook een opvallende afwezigheid voor meer visuele scènes. Als een man de wereld rondtrekt op zoek naar zichzelf of het hogere goed, dan wil ik dat graag zien en niet dat er slechts achteraf over gepraat wordt, wat hier eigenlijk constant gebeurt. Ik heb niets tegen dialoogfilms, maar hier was het soms een gemiste kans. Als de film dan weer visueel wordt, zoals in India, blijkt Goulding overigens weinig aanleg voor zoiets te hebben. Daarnaast helpt Power niet mee in de hoofdrol. Een acteur met weinig uitstraling, die zijn dialogen nogal gevoelloos opleest, terwijl hij niet bepaald een gevoelloze rol heeft. Hij is niet afschuwelijk slecht of zo, maar een acteur met ietwat meer talent en ook een intelligentere uitstraling had wonderen kunnen verrichten.

Anderzijds is dit toch wel weer die typische oude Hollywooddegelijkheid. De film mag dan weinig ziel hebben, het verveelt ook nooit, door het hoge tempo en de vele ontwikkelingen. Baxter overdreef haar rol een beetje en Power had van mij ook vervangen mogen worden, maar de rest van de cast is erg sterk. Gene Tierney is even goed als brave vrouw en als bitch, wat we al zagen in respectievelijk Laura en Leave Her to Heaven. Hier speelt ze een iets complexer personage, waarvoor ze beide rollen mag combineren en ze doet dat geweldig. En er is ook die andere Laura-held, Clifton Webb, die wederom de show steelt. Acteurs als hem mis ik tegenwoordig een beetje.

3*

Clifton Webb speelt misschien wel de belachelijkste sterfscene-in-bed die ooit gedraaid is in een trage en te lange film waarbij de hoofdrolspeler onbegrijpelijke gesprekken heeft met een of andere goeroe in India en daarbij gans de film onderuit haalt. Afgezien van een paar sterke scenes en een sterke acteerprestatie van Anne Baxter, is dit een te vermijden film. Geeuw.

Dramatisch liefdesverhaal met een ascetisch sausje. Tamelijk zware kost en niet helemaal mijn ding. Ik ben sowieso geen liefhebber van de boeken van W. Somerset Maugham.

Maar er wordt goed geacteerd en ook het einde is best de moeite waard.

13 jan. 2015: Blu-ray release.

Toch een film uit de jaren 40 waar ge toch niet volledig onverschillig kunt voor blijven al kwam de invloed van het Indisch avontuur op het hoofdpersonage eerder ongewoon over. Het is evenwel een film over goedheid en hoe ge de sterkte om het te bereiken opbouwt, wat één en ander verklaart.

Het blijft in zijn geheel evenwel een melodrama maar dan ééntje van de betere soort met een sterke rolbezetting en uiteindelijk zijn er toch niet minder dan 6 personages die voortdurend de aandacht opeisen. De dialogen zijn eerder eenvoudig, maar duidelijk en de muziek (niet voortdurend aanwezig) wel mooi en het script, al moet ge soms afrekenen met verrassende tijd- en plaatssprongen, toch best geslaagd.

Via de introductie van de film vernam ik dat oorspronkelijk Cukor van plan was deze Somerset Maugham-roman te verfilmen en wel met Gregory Peck en Jennifer Jones maar dat het ten slotte Golding was, die Tyrone Power er bijhaalde en met de film succes boekte.

Blu-ray review: regio-vrij.

Een vrij zweverige film: Tyrone Power reist over de wereld om zichzelf te leren kennen.

Ondanks de mooie sets en een aantal top-acteurs viel deze film me toch wat tegen.

Grootste probleem wat ik had met deze film is de relatie tussen hoofdrolspelers Tierney en Power.

Ik miste Chemie, passie en zelfs lust tussen de twee hoofdrolspelers en eigenlijk is dat waar een groot deel van de film om draait.

Power en Tierney zijn vrij stijf in hun liefde naar elkaar toe en als kijker begrijp je eigenlijk niet zo goed waarom die twee überhaupt nog zo om elkaar heen draaien.

Ik geef de film toch 4 sterren : De film boeide me ondanks de lengte wel en ik genoot vooral van Clifton Webb als de valse nicht Elliot .

Ondanks dat Webb een grote ster was op Broadway, werd hij in de jaren 30 niet gevraagd voor filmrollen , filmbazen vonden hem te nichterig en dachten dat zijn personage niet zou aanslaan bij het conservatieve Amerikaanse publiek.

Dat deed hij ,in de jaren 40 ,echter wel en voor deze film werd hij genomineerd voor een Oscar, die hij niet won.

Anne Baxter won wel de Oscar voor de vertolking van de aan alcohol verslaafde Sophie : ik vond haar vertolking een beetje gedateerd.

Lange film uit 1946 die destijds een kaskraker was en een aantal grote prijzen won. Anno nu vind ik dat de film niet helemaal uit de verf komt. Dat de hoofdrolspeler zichzelf moet vinden is een aardig gegeven, maar hoe dat in de film wordt weergegeven doet het niet echt voor mij. In een kolenmijn werken, naar India gaan etc. Leuk, maar de echte diepgang ontbreekt. Ook in de liefde spat de chemie er niet vanaf, en daarmee zijn 2 belangrijke pijlers eigenlijk nogal wankel. Wat rest is een film die vrij makkelijk wegkijkt en stiekem steelt Clifton Webb de show. Hij won dan ook een golden globe als best supporting actor. Terecht. Dat Anne Baxter in de rol van Sophie ook prijzen won begrijp ik weer wat minder.