The Snake Pit (1948)

Zeer realistische weergave van het leven in een psycheatrische kliniek. 3.5 sterren.

De Snake Pit is waarschijnlijk een van de beste rollen van Olivia De Havilland in dit werkelijk subleme drama over Psychiatrische zieke mensen en de instellingen waar je beter zou moeten worden.

Psychiatrische klinieken zijn letterlijk slangenkuilen (vooral in die tijd) en vaak een hel op aarde.

Weet iemand of de Fox UK DVD Engelse subtitles heeft?

Je wacht misschien al drie jaar op een antwoord..

De Engelse 'Optimum'-DVD in elk geval NIET.

Anatole Litvak deed uitgebreide research en vond de juiste paranoide en beklemmende vormgeving om de slangenkuil van een psychiatrische instelling te tonen. Hoewel actrice Olivia de Havilland soms allergische reacties veroorzaakt valt het geheel nipt de goede kant op. Het onderwerp psychiatrie wordt in ieder geval een stuk beter benut dan in Hitchcock's 'Spellbound' van drie jaar daarvoor.

Op 22 april 2019 is dit pareltje eindelijk verkrijgbaar in gerestaureerde versie op Blu-ray met Engelse ondertitels bij powerhousefilms.co.uk.

Uitstekende film over een vrouw die in een psychiatrische inrichting terecht komt zonder dat ze weet waarom. Goed opgebouwd en ook een prima opening. Niet bepaald een vrolijke film en hier en daar zelfs wat naargeestig van toon (komt ook niet echt over als een Hollywood film uit de jaren '40). Olivia de Havilland draagt de film met gemak in een sterke rol.

een film die zonder blozen gerust naast bekendere klassiekers mag staan zoals Dial M for murder, Mildred pierce, Notorious of All about Eve. Net als The snake pit zijn het films met een sterke vrouwenrol en waarin ze moeten vechten tegen een trauma. The snake pit opent zeer sterk. Close up op Olivia de Havilland met off screen stemmen. We weten in het begin niet zeker. Zijn ze echt of ingebeeld ? Daarna krijgen we een knappe inleiding tot de psychiatrische kliniek met de Havilland die nietsvermoedend (net als de kijker) het gesticht binnenstapt en plots beseft dat ze een gevangene is. Regisseur Litvak creëert straffe beelden (met het fabuleuze kraanshot van de slangenkuil als hoogte punt), geeft fel commentaar op het leven in een instituut (behandeling, verpleging, psychiatrie), structureert krachtdadig de lijdensweg van de Havilland als een pad naar de ondergang en bouwt een suspense in door het onderzoek naar de reden van haar ziekte als een 'who done it' te vertellen. Sterke cinema dat bij momenten voor kippenvel zorgt.

De intro met Virginia Cunningham (Olivia de Havilland ) op het bankje is zonder meer veelbelovend en sterk. Zijn de stemmetjes echt of doet ze alsof ? Ook daarna blijft het eerste gedeelte van de film beklijvend door de verschillende plaatsen in de psychiatrische kliniek die door hun nummer een betekenis hebben en niet te vergeten door de cast zelf die hier overtuigende rollen spelen. Vooral Olivia de Havilland weet de kijker mee te voeren in haar trauma's en de negatieve behandelingen die ze ervaart in de psychiatrie. Je kunt je er iets bij voorstellen dat het voor veel mensen in die tijd een lijdensweg was en dat de meeste mensen, ook al waren ze misschien te genezen, totaal geen perspectief meer hadden om er ooit uit te geraken. En dan spreken we nog niet van bepaalde onmenselijke behandelingen. Uiteindelijk wordt voor Virginia Cunningham alles duidelijk in het fraaie shot van de zogenaamde slangenkuil. Toch weet het tweede gedeelte iets minder te boeien door een te lange zoektocht naar de invulling van haar trauma's die uiteindelijk ook niet wisten te imponeren. 7/10

Door het overdreven gearticuleerde en eendimensionale acteerwerk - zet Olivia de Havilland eens tegenover Gene Rowlands in A Woman under the Influence - en de belegen flashbackstructuur kwam The Snake Pit me teleurstellend gedateerd en een beetje gezapig over. Tegelijkertijd is dit nu de vroegste Am. titel die ik (uit mijn hoofd) kan opnoemen waarin shock treatment een belangrijke rol speelt. Uiteraard in combinatie met de (naoorlogse - zie ook Spellbound (1945)) obsessie voor psychoanalyse (klik), en dus kan de kindertijd van de protagoniste niet ontbreken. Als melodrama weinig overtuigend, als thematisch (tijds)document wel goed om eens gezien te hebben.