A Tree Grows in Brooklyn (1945)

Er zijn denk ik betere plaatjes te vinden (desnoods van de Engelstalige DVD hoes), dan deze vervormde foto. Die overigens wel van de hoofdrolspeelster is.

De eerste stem... En dat voor Kazan's debuut. Toch opvallend.

Het is een schandalig sentimenteel verhaal, maar wat verwacht je anders in 1945? En het fijne nieuws is: het werkt! Althans de eerste 70-80 minuten is het heerlijk en ontroerend. Het verhaal over de hardwerkende (tweedelijns) immigrantenfamilie in Brooklyn die werken voor elke stuiver. Vooral het sprankelende spel van Garner als de dochter, maar ook van McGuire als de moeder en Dunn als de vader (Oscar beste mannelijke bijrol) geven de film vaart, humor en een portie ontroering.

Daarna wikkelen de sentimenten iets te veel af in de lijnen die iedereen met zijn ogen dicht had kunnen waarnemen, dus blijven we het doen met de aanstekelijk acteus. Vooral Blondell als de zus komt daarna in beeld en die doet het ook prima.

Er zijn duidelijke Kazan accenten te herkennen -denk ik- in de stevig-dramatische acteerstijl en het verhaal over het leven van underdogs.

Een mooie film.

Erg mooie film, al is ie inderdaad suikezoet. Toevallig net 2 films achterelkaar gezien met Lloyd Nolan, ook zeer de moeite waard als acteur. Gek eigenlijk dat dit geen kerstmis classic geworden is.

”We ain't got a chance. Who are we trying to kid?”

Ontroerend familiedrama over een jonge tiener, dochter van tweede generatie immigranten, die omgeven door schreeuwende armoede in het begin van de 20e eeuw opgroeit met een overbezorgde, voortdurend gespannen moeder aan de ene kant (“There is a coldness growing in you”) en een liefdevolle, quasi relaxte vader aan de andere kant. Omdat het meisje vastberaden uitkijkt naar een betere toekomst, trekt ze veel op met haar optimistische vader, daarbij gesteund door haar begripvolle, laat-maar-waaien tante. Een klein, maar veelbetekenend keerpunt in de film is het moment, waarop de moeder na de diploma-uitreiking een riante fooi geeft.

Regisseur Stanley Kubrick heeft in een interview over Elia Kazan ooit gezegd: “(...) without question, the best director we have in America, capable of performing miracles with the actors he uses.” Die meesterhand is in dit regiedebuut van Kazan al te zien. Het acteerwerk van de cast, van klein tot groot, zijn om vingers en duimen bij af te likken.
Te midden van alle ellende vormt Joan Blondell met haar zwierige lach en gedrag voor de nodige verluchting, zoals je dat van haar gewend bent. James Dunn verdiende met zijn gelaagde rol terecht een Oscar. Die waardering had wat mij betreft ook naar Dorothy McGuire en de jonge Peggy Ann Garner mogen gaan voor hun uitzonderlijke prestaties.

Kazan heeft zeker in de eerste tien jaar van zijn regisseurscarrière de ene na de andere prachtige film afgeleverd. Dit is zonder twijfel een van zijn allerbeste. Liefhebbers van intense, sociale drama’s mogen deze film niet missen.

Dunn (mij niet zo bekend) won een Oscar maar het was het meisje "Prima Donna" Francie (Peggy Ann Garner) die grotendeels instond voor het losweken van emoties.

Erg sentimenteel, natuurlijk en laten we daar niet flauw over doen. In 1945 lagen de verwachtingen van het publiek van een sociaal drama zekerlijk anders dan nu en het accent op de wil om, ondanks de problemen die de armoede met zich meebracht, om goed te doen en lief te hebben kon niet genoeg gelegd worden. Ook was er de schroom. Let hoe de camera stijlvol een beeld van een hoogzwangerschap vermijdt.

Maar goed, dit alles doetl amper iets af van de waarde van deze prent waarin Kazan een duidelijk en schrijnend beeld brengt van het achtergesteld, overbevolkt Brooklyn, waar velen moed putten uit het koesteren van een "impossible dream".

Dorothy McGuire is uitstekend als de bezorgde, doodernstige moeder, terwijl Joan Blondell goed overkomt als de totaal verschillende, veel meer mondainere zus.

Een met vakmanschap gemaakt, uiterst gevoelig, vertederend, triest, maar ook hard melodrama over een Ierse familie die, begin 1900, in Brooklyn moest zien om het hoofd boven water te houden en bovendien te maken kreeg met tegenspoed, waarbij de regisseur het accent legde op de dertienjarige dochter, die dromen had over haar verdere leven. Voor haar stond de strijd van een boom, die zomaar uit het trottoir groeide, symbool. Er werd uitstekend geacteerd.

Prachtige film over een arm gezin in Brooklyn dat zich afspeelt aan het begin van de twintigste eeuw. Voornamelijk verteld vanuit het oogpunt van de jonge dochter is dit een verhaal over de onschuld van kinderen en de harde realiteit van het leven. Mooie personages, goed geacteerd, ontroerende momenten en een nostalgische sfeer. Dit regiedebuut van Elia Kazan is een regelrechte een regelrechte tranentrekker zoals ze horen te zijn.