The Best Years of Our Lives (1946)

De poster en de speelduur beloofden weinig goeds, maar The Best Years of Our Lives viel me erg mee.

De muziek is echt heel heel slecht. Door de poster (en titel) verwachtte ik een hoop 'happy happy joy joy' gebeuren, maar dat bleek een misschatting. De film is af en toe wel een tikje te sentimenteel, duurt te lang en (nogmaals) de muziek is soms echt verschrikkelijk, maar verder was het best te doen. Soms zit er zelfs nog een goed doordacht shot tussendoor, zoals tijdens de scène dat Homer piano speelt. Verder op technisch vlak weinig hoogstaands, gewoon degelijk.

2.5*

Sowieso vreemd dat er nu opeens zo'n lelijke verkleurde poster staat.

Zo beter kos?

hulde.

Ondanks z'n ouderdom nog altijd een aktuele film over de aanpassingsproblemen van soldaten, die terugkeren van het front. Hoewel de manier van acteren enigszins gedateerd overkomt, wordt het boeiende verhaal op een overtuigende wijze gebracht.

Opmerkelijke rol van Harold Russell, die in de Tweede Wereldoorlog beide handen verloor.

Ik zou deze film onder de klassiekers willen scharen.

Fraai naoorlogs drama

Veel oorlogsfilms spelen zich af tijdens de oorlog. The Best Years Of Our Lives speelt zich echter af ná de oorlog.

In de film worden drie personen gevolgd, die alle drie terugkeren van de Tweede Wereldoorlog. Bij terugkomst proberen ze hun oude levens weer op te pakken, maar dit gaat niet zo gemakkelijk.

Al Stephenson keert terug naar een flink gewijzigde familie. Fred Durry heeft een slechte baan en een vriendin waar hij niet echt van houdt. Homer Parrish heeft tijdens de oorlog zijn beide handen verloren.

De film bestaat dus uit drie verhaallijnen, de elkaar steeds afwisselen en op bepaalde momenten samen komen. Wat dat betreft was deze film zijn tijd ver vooruit, want in recente films als Crash gebeurt dit ook. De verhaallijn die het meest interessant is, is die van Homer Parrish. Het is hartverscheurend om te zien hoe hij en zijn omgeving met zijn handicap omgaan. Al Stephenson heeft voor mij persoonlijk de minst interessante verhaallijn, maar de andere twee hoofdpersonen maken dit meer dan goed. Alle drie zijn het erg menselijke personages die totaal niet worden neergezet als karikaturen.

The Best Years Of Our Lives moet het vooral hebben van het acteerwerk en de dialogen. Het acteerwerk is dik in orde. Opmerkelijk is dat Harold Russell (die Homer Parrish speelt) de meeste indruk maakt, en dat terwijl hij geen getraind acteur is. De andere twee hoofdpersonen, gespeeld door Fredrick March

(Al Stephenson) en Dana Andrews (Fred Durry), doen het ook erg goed. De dialogen zijn goed uitgewerkt en komen naturel over: nergens voelt het sentimenteel of gekunsteld aan.

De film duurt vrij lang, maar weet constant te boeien. Je leeft namelijk goed mee met de hoofdpersonages en hun problemen, en je hoopt dat ze hun oude leventje weer kunnen oppakken. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik had vaak het idee alsof ik naar iets aan het kijken was wat echt gebeurd is.

The Best Years Of Our Lives is een zeer goed uitgewerkt naoorlogs drama met boeiende, menselijke personages en enkele zeer emotionele scenes. Een terechte winnaar van de oscar voor de beste film. Ik wou eerst 4* geven, maar nu ik er over nadenk is het een film die zeker meer verdiend. Ik geef 4,5*. Zeker voor herziening vatbaar.

Aan mij de twijfelachtige eer om als achtste persoon in 2012 op deze film te stemmen. Zonde, want The Best Years of Our Lives is een prachtige film. Ik had me enigszins schrap gezet voor een wat saaiïge film, maar ik werd hier eigenlijk van meet af aan door gegrepen.

Direct na de Tweede Wereldoorlog gemaakt, heeft Wyler zijn film zoveel mogelijk een realistische sfeer mee willen geven en dit komt de houdbaarheid duidelijk ten goede. Het is makkelijk met deze karakters mee te leven. Op een paar acteurs na zijn de performances allemaal goed of beter dan dat, met de ongetrainde acteur Harold Russel als uitschieter in een aandoenlijk rol als de 'handloze' veteraan Homer Parrish. Sommige mensen storen zich aan de (oscarwinnende) score van deze film, maar ik heb deze totaal niet als storend ervaren, eerder het tegenovergestelde. Doe daar de mooie deep-focus cinematografie van Gregg Toland bij en je hebt een film die zeer de moeite waard is.

De speelduur is aan de lange kant en zou ertoe kunnen leiden dat mensen de film laten schieten, wat totaal niet nodig is naar mijn mening. De pacing was prima en er gebeurde genoeg om mijn aandacht er continu bij te houden, het voelde helemaal niet als een lange film. De problemen en gevoelens waar terugkerende veteranen mee te maken krijgen (ik spreek niet uit ervaring) worden voor zover ik mij dat voor kan stellen uitstekend verbeeld.

Een welverdiende 4 sterren.

Met een lach en een traan heb ik deze film bekeken, Ik wil zoveel dingen zeggen maar ik zit nu al bijna een uur te staren naar mijn toetsenbord, Na mijn Libanonavontuur was mijn terugkomst heel gewoontjes Dat dacht ik toen. Toch spelen er rare dingen door je hoofd en vooral de scene dat Fred in het bed ligt bij die familie hakt er behoorlijk in, en wat deze drie knapen hebben meegemaakt kun je alleen maar bevatten als je in een soort van oorlogssituatie bent geweest. Ik zeg het een beetje simpel maar degene die daar geweest zijn begrijpen mij.

Ik vind het een topfilm. Natuurlijk is hij behoorlijk gedateerd (ja, hèhè,1946) maar de gevoelens die je krijgt blijven hetzelfde.

Toch na twee uur een stukkie geschreven.

Niet 3-in-1, maar 3 voor de prijs van 1.

Het is op zich niet moeilijk te begrijpen waarom deze film in z'n tijd populair is geworden. Net na de oorlog is dit een geweldig actueel thema, Wyler deed het vooral slim door in deze film drie maal een andere versie van hetzelfde verhaal te vertellen.

Drie soldaten komen terug uit de oorlog en dienen zich weer aan te passen aan het gewone burgerleven. Een omschakeling die niet makkelijk is aangezien ze terug onderaan de ladder van de sociale rangorde moeten starten. Vond het vooral storend dat Wylver de drie verhalen niet genoeg van elkaar onderscheid. Hoewel het drama binnen elk verhaal wel anders is, is het verloop dat niet. Gewoon drie keer dezelfde film, in één film. En dat duurt dan uiteraard meteen drie uur.

De iets meer naturelle acteerstijl valt op, maar blijft toch erg beperkt. Visueel valt er weinig tot niks te beleven, de soundtrack is jammer genoeg een doorn in het oor. Immer aanwezig, ultramelig en gewoon een sentimentele draak. Het verheft de al wat platte verhaallijntjes tot soapie properties, mede door de redelijke luchtige sfeer waarmee alles gebracht wordt.

Een film die voor z'n drie uur nog redelijk vlot verloopt, maar nergens wist te boeien en me vooral gelaten en ongeïnteresseerd achterliet, daar waar de thematiek (zelfs los van de oorlog) nog best interessant had kunnen zijn.

Dat de klassiekerstatus van deze film later wat vervallen is (al komt hij toch nog in héél veel lijstjes voor) begrijp ik best, gezien de overrompeling van Oscars volgens mij vooral een kwestie van timing is geweest, dan dat het echt op pure kwaliteit verdiend werd.

0.5*

@Onderhond

In de wetenschap dat buitenbeentjes er ook moeten zijn, prijs ik me gelukkig dat jij de enige bent die deze film zo extreem laag waardeert. Te midden van het prachtige oeuvre van meester-regisseur William Wyler is dit met voorsprong zijn beste film.

Ben het wel met Onderhond eens dat dit een sentimentele draak is.

trebremmit: op basis van je recensie vroeg ik me af hoe je in hemelnaam nog aan 2.5* gekomen bent? Je noemde alleen maar negatieve zaken.

2,5* is voor mij al heel laag, ik geef eigenlijk zelden een 0,5.

Maar goed ben wel een liefhebber van Dana Andrews en er zaten wel een aantal redelijk scenes in.

Prachtige film waarin drie soldaten naar huis terug keren op het einde van de tweede wereldoorlog. Een mooi verhaal over het effect het na-oorlogse effect op het gezinsleven van de veteranen. Redelijk realistisch in beeld gebracht met uitstekend camerawerk en een uitstekende cast. Onderhoudend, ondanks de behoorlijke lengte.

Een eerlijk, sober, sympathiek, realistisch en volwassen portret van drie tweede wereldoorlog veteranen, die zich, ondanks hun fysieke en psychische belemmeringen, weer moesten zien aan te passen aan het burgerleven en hun geliefden aan hen. Een boeiend en betrokken verhaal, persoonlijk en intiem, maar ook scherp, over gewone mensen in hun dagelijks bestaan. De cast was fantastisch.

Wel blijven opletten he Gregg Toland

Met de beste bedoelingen, er zitten een paar spectaculaire shot's in, jammer dat je dat niet opmerkt, Hollwyood oldschool mischien te vloeiend voor je?

Ik kan overigens heel goed begrijpen dat mensen dit veel te veel drama en soap vinden. Wat ik me dan niet zo goed kan voorstellen is dat je niet ziet hoeveel moeite er in het script en alle kleine details is gaan zitten.

De film deed me wat denken aan Home of the brave (2006) waarbij veteranen uit de oorlog in Irak terugkeren en moeite hebben om terug in het gewonen leven te passen. Ik had meer hoop in Best years of our lives, gezien het amper een jaar na WO II gemaakt is. Voor één keer goed dat het een Amerikaanse film is. Het leven in de VS was ver van het Europa in oorlog en het verschil tussen de thuisblijvers en de soldaten (die dan nog heroïsch werden voorgesteld) is vrij groot.

Alhoewel ik kan genieten van een romantisch verhaallijn, gaat het hier al snel vooral over romantiek. Terwijl de interessantste verhaallijnen vooral die rond het moeilijk terug aanpassen is. De man met de protheses, maar ook het zoeken naar werk. Of terug naar je gezin. Had iets meer aandacht naar mogen gaan.

Al bij al is het wel een aangename film en vooral in 1946 actueel. Maar de grootsheid mis ik nu wel.

Overtuigend portret van drie soldaten, die na gediend te hebben in de Tweede Wereldoorlog hun leven weer moeten proberen op te pakken. Dat gaat uiteraard niet gemakkelijk en de problemen waarmee zij worstelen worden overtuigend naar voren gebracht. Het acteerwerk is goed. Sommige scènes lijken wat langgerekt en de film had best iets korter mogen zijn, maar al met al kijkt het vlot weg. De achtergrondmuziek is wel regelmatig iets te nadrukkelijk aanwezig en bovendien ook niet al te best.

Goed drama, dat, gezien het jaar van productie net na WO2, ook een stuk subtieler is dan ik had gedacht. Gedesillusioneerde veteranen die zich met pijn en moeite proberen aan te passen aan het burgerbestaan zijn van alle tijden en het wordt hier geloofwaardig gebracht (voor zover ik dat kan beoordelen), met vooral een goede rol van Frederic March als Al, maar ook Andrews en Russell overtuigen, net als de vrouwelijke hoofdrollen. Dat de titel slaat op een cynische opmerking van Mayo kwam onverwacht- niet de veteranen, zíj had haar beste jaren weggegooid.

En dat het nog happy eindigt past misschien niet bij het onderwerp (zeker toen Homer begon te schieten in de garage leek een tragedie in de maak) maar soit, een andere uitkomst was wellicht te hard geweest gezien het jaartal.

De muziekscore was mij eigenlijk niet opgevallen en dat beschouw ik in dit geval maar als een goed teken.

Lange film over 3 soldaten die terug komen van de oorlog, ze wonen alle 3 in een klein dorpje en ze ontmoeten elkaar op de terugreis. Ze gaan alle 3 ander met hun terugkeer om. Dat is wel leuk om te zien. Hierdoor blijft het de gehele speeltijd interessant.

“You gotta hand it to the Navy; they sure trained that kid how to use those hooks.”
“They couldn't train him to put his arms around his girl, or to stroke her hair.”

Meesterwerk. De manier waarop William Wyler laat zien waar drie veteranen, die in de Tweede Wereldoorlog hebben gevochten, bij thuiskomst allemaal tegenaan lopen is fantastisch. Dit is misschien wel de beste en meest realistische film over dit onderwerp die ooit gemaakt is, en het feit dat de film uit 1946 komt maakt het des te knapper. Wyler heeft zelf in de oorlog gediend als piloot van B-17’s (net zoals Fred Derry in de film), en hij heeft zijn eigen ervaringen in het script verwerkt.

Dat de thuiskomst voor de militairen na de oorlog niet altijd een feest was is algemeen bekend, en in The Best Years of Our Lives hebben ook Al, Fred en Homer de grootste moeite om hun draai weer te vinden in de snel veranderende maatschappij. Alle acteurs zijn geweldig, maar wat Dana Andrews en Harold Russell hier laten zien als Fred en Homer is magistraal. Kippenvel bij de scene waarin Homer aan Wilma (waarmee hij wil trouwen) laat zien wat haar allemaal te wachten staat door zijn handicap. Teresa Wright is ook geweldig als Peggy, en de chemie tussen haar en Dana Andrews knettert van het scherm. De film is lang maar dat stoorde geen moment. Het feel good einde past bij Wyler, en hetzelfde geldt voor de film.

Deze prima film zojuist gekeken. Deze versie duurde 162 minuten. Ik heb mij er prima mee vermaakt.

Ben het met Pegasus eens dat het romantische plot wel wat veel aandacht kreeg maar ook niet weer zo dat het echt storend of te eenzijdig was .

Wat overblijft is toch een boeiend en goed uitgebalanceerd drama over de moeilijkheden van de 3 mannen

( of in ieder geval 2 van de 3 ) om weer hun draai in de burgermaatschappij te vinden .

6 Revealing Facts About That Famous B-17 Boneyard Scene - World War Wings

Mwa.

Tweede Wyler. De eerste, The Big Country, vind ik toch een stuk aangenamer om te volgen. Deze film heeft zeker een goed uitgangspunt, maar de uitvoering haalt het bij lange na niet bij eerstgenoemde en na een uur vond ik het eigenlijk wel meer mooi geweest. Helaas heb je er daarna nog twee te gaan, en dat is best veel.

Toch, zoals ik al zei, is het eerste uur nog goed te doen. Dit soort films vallen eigenlijk nooit echt binnen mijn favorieten, maar ik vond het toch aardig om te volgen. Wel met het nodige (en vervelende) stukje theater erbij inbegrepen, maar tijdens dat punt was het nog aardig om te aanschouwen. Vervolgens begint het steeds verder af te dalen naar gebeurtenissen die niet erg interessant zijn.

Vooral de personages, dialogen en gebeurtenissen vond ik weinig boeiend. Niemand weet echt goed te boeien, terwijl dit wel zou moeten. Ik zal er eerlijk in zijn dat elk personage een eigen smoel heeft, maar daar blijft het ook bij. Ik vond de uitwerking van diens problemen steeds erg op elkaar lijken, terwijl ze compleet anders zijn. De toon blijft voortdurend hetzelfde.

Alhoewel de film naar het einde toe weer begint te intrigeren, worstelde ik aardig vaak met het tweede uur. Na een tijdje wist het me allemaal maar matig te boeien en vond ik het wel mooi geweest. Wetende dat ik toch 172 minuten voor de kiezen had, raakte ik toch wel gedemotiveerd om deze film af te kijken, vooral omdat het uiteindelijk toch lang duurt voordat je er weer inkomt.

Dat neemt niet weg dat de boodschap belangrijk is en de uitvoering niet perse slecht. Ik krijg alleen het gevoel dat het verhaal zelf de voorkeur krijgt boven de regie zelf, en dat zorgt voor een wat taaie film hier en daar. Dat het lang duurt, is ergens nog wel verdedigbaar, maar ik ervaarde regelmatig een beetje moeite om er doorheen te komen.

De problemen rond traumaverwerking en reïntegratie na Vietnam zijn genoegzaam bekend, maar deze fenomenen tekenen eigenlijk elke oorlog, of die nu gewonnen is of niet. Ook na WOII dus. Vaak worden overwinningen geromantiseerd, maar ik werkelijkheid dienen ook diepe wonden geheeld te worden en is de draad van het gewone leven opnemen niet altijd even evident.

We volgen drie verschillende mannen, elk met hun diverse problematiek en levenssituatie. De verhalen worden goed uitgediept en er is een connectie tussen de kijker en de personages. De cinematografie is knap en ook verhalend blijft de film boeiend. Het acteerwerk en de dialogen zijn meer dan op niveau waardoor de film onderhoudend blijft, al is bijna drie uur wel vrij lang.

Destijds vele prijzen gewonnen deze film, én terecht denk ik. Het is een tijdloze film, eentje die wellicht destijds ook gescoord heeft om de oorlog net achter de rug lag. Mooi!

Het heeft lang geduurd voordat ik mij eindelijk aan deze klassieker waagde.

Ik zag vooral op tegen de lengte van de film.

Eigenlijk viel dat best mee moet ik zeggen.

Het verhaal boeide mij voldoende om de tijd uit te zitten.

De soms te zoetige passages en de scheut patriotisme vielen te verwachten, en daar moet je dan wel even doorheen bijten, al dan niet tandenknarsend.

Het acteerwerk mag er zijn.

March heb ik zelden beter op dreef gezien, en Dana Andrews speelt de antipathie die ik tegen hem altijd een beetje heb weg.

De drie hoofdactrices krijgen de kans zich te profileren in hun rollen, en doen dat met verve.

Verrassend sterk vind ik vooral Virginia Mayo, die het type "slettebak" totaal geloofwaardig neerzet.

Eens temeer een bewijs ervoor dat zij vaak onterecht weggezet werd als actrice die het voornamelijk van haar uiterlijk moest hebben.

Ik kan niet ontkennen dat haar uiterlijk zeer de aandacht trekt

De scène in de overvolle nachtclub, waarin zij zich tussen de bezoekers heen een weg baant met haar perfecte lijf, is schitterend.

Dat de titel van de film uit haar mond zou komen (met input van de scenarioschrijver) had ik niet verwacht.

Wat mij het meest bijblijft van de film is het gedeelte dat zich op het "vliegtuigkerkhof"afspeelt.

Die is zonder meer imponerend.

Een tweede kijkbeurt zit er niet echt in, maar ik heb geen spijt van deze.

Eindelijk deze film helemaal afgezien. Was er ooit eens aan begonnen, maar haakte af omdat het me niet zo kon boeien het eerste uur. Normaal gesproken houd ik wel van epos films en heb ik geen moeite met extreme lengtes. Uiteindelijk heb ik me wel degelijk vermaakt met deze film, maar er zitten wat haken en ogen aan voor mij.

Het verhaal vind ik niet boeiend genoeg, zeker niet voor deze lengte. Feitelijk zie ik er geen verhaal in enkel een soort van ´docu´ over de moeite die veteranen hebben met inburgeren. Het camerawerk vond ik degelijk, maar niet bijzonder. Geen fan van de over aanwezige muziek. Het grote pluspunt van de film is het acteerwerk. Met name March vind ik uitstekend, maar Andrews en Wright zijn ook erg goed. En Russell die geen enkele acteerervaring had doet het degelijk. In vergelijking met Mrs. Miniver en Since You Went Away, ook oorlogsfilms die het thuisfront laten zien, vind ik deze duidelijk stukken minder. Geen slechte film, zeker niet, maar het lijkt mij dat er iets mist: het mist diepgang, geen interessant verhaal en ik bleef met een wat leeg gevoel achter. Ik begrijp de klassiekerstatus niet, maar er valt niet te twisten over persoonlijke voorkeur.

Klinkt wellicht erg negatief allemaal. Ik denk dat ik uiteindelijk teleurgesteld ben, aangezien ik toch enige verwachting had. Al met al geen slechte film, maar er had veel meer in gezeten naar mijn mening.

Als definitieve weekend afsluiter deze The Best Years Of Our Lives en daarmee een film die ik in mei al had willen doen, toen had aangekocht via Marktplaats voor een luttele euro, maar achteraf een regio 1 bleek te zijn. Nu alsnog meegepakt via het internet en zodoende prima te volgen. En eerlijk gezegd had ik hier wel verwachtingen van, helaas werden die niet echt ingelost.

Het beeld is niettemin duidelijk met drie veteranen die uit de oorlog terugkomen en het gewone leven weer op proberen te pakken. Uiteraard valt Homer het meeste op met zijn fysieke verwondingen, maar zoals Erich Maria Remarque al omschreef in één van zijn boeken zijn niet alle wonden in die zin zichtbaar. De film wordt daarna vooral langzaam opgebouwd waar alle speelstukken qua irritatie, aanpassing, relaties, werk en trauma zorgvuldig op het speelbord worden geplaatst waar natuurlijk aanpassingsproblemen key zijn in deze film. En aanvankelijk is het best wel interessant met de drie karakters die alle drie anders reageren, omgaan met hun zaken en hun toekomst anders zien. Homer sluit zich af, Fred wil geen enkele verantwoordelijkheid meer en Al vergelijkt het bankwezen met een te bestormen heuvel. Lukt het loslaten een beetje? Nee, niet echt zo blijkt.

Sterk en ontroerend is de nachtmerrie van Fred, maar ook de onwil en onbegrip van zijn vriendin, interessant de echte geschiedenis van Harold Russell en zijn ontbrekende handen, ookal betreft het een trainingsoefening, en bovendien winnaar van een Academy voor zijn rol, maar eerlijk gezegd is dat het een beetje, want zo na anderhalf richting de twee uren begint er toch zand in de motor te geraken en de lange speelduur zijn tol begint te eisen. Want de dialogen met alle relationele besognes zijn op een gegeven te lang en te droog, ongetwijfeld speelt er veel, heel veel, in de hoofden van de mannen maar komt het er voor mij onvoldoende uit in een film die daarnaast ook nog eens aan de brave en vrolijke kant blijft wat logisch is vanwege zijn leeftijd de emotionele momenten ten spijt. Het weet op een gegeven moment gewoon echt niet te boeien en mis ik op een gegeven moment een stukje extra drama, emotie, of wellicht een slechte afloop.

Onnodig te zeggen valt deze film nogal tegen en dat vind ik erg jammer gezien het onderwerp waar veel uit te halen is, maar de film toch zijn beperkingen vind in de lengte en zijn leeftijd. Met moeite drie sterren wat mij betreft.

Ik was verbaasd toen ik de film zag en nog verbaasder toen ik zag welke Oscars deze film won en welke juist niet. Een hele rits beeldjes kreeg de film maar uitgerekend niet voor geluid; die categorie bleef bij een nominatie. Nu had ik deze film al een tijd lang hier liggen maar ik hikte er wat tegenaan. 180 minuten oude film en mijn dvd had geen ondertitels terwijl oude films weleens lastig te verstaan zijn. Maar niets van dat alles. Kraakhelder geluid en ondertitels waren totaal niet nodig. Gelukkig maar want de film is lichtjes geweldig en ik heb er vol van kunnen genieten.

Ongelooflijk hoe zo'n onderwerp over teruggekeerde veteranen al zo snel na de oorlog werd geschoten. En ook vrij raak weet de film dit te brengen. Drie personen met elk hun eigen besognes en 180 minuten de tijd om daar eens goed op in te duiken. Daarbij helpt dat het acteerwerk zeer naturel is (zeker voor die tijd) en daarmee lukte het veel makkelijker mee te leven met de hoofdpersonen. Al met al een boeiende film vanwege het onderwerp maar ook gewoon een fijne film waarbij je als kijker betrokken raakt.

Verder een fraai tijdsbeeld, visueel heel aardig en enkele sterke momenten, emotioneel (als de gehandicapte jongen en zijn vriendin op de slaapkamer zijn en hij aantoont wat hij allemaal niet meer kan maar ook filmisch zoals op dat vliegtuigenkerkhof.

Op bepaalde punten is de film wel verouderd en hedendaagse films zouden me nog meer raken. Maar ik heb me 180 minuten lang ook geen seconde verveeld en dat zegt ook wel dat deze film superieur vermaak is. 4,5*.