Dare mo Shiranai (2004)

Zelf had ik bij deze film het gevoel dat het z'n volledige lengte nodig had om geloofwaardig over te komen. De geschetste situatie lijkt nogal onwezelijk. Door de stap voor stap opbouw en gedetailleerde following up van de karakters komt alles toch nog realistisch over.

Ik betwijfel dat wanneer de speelduur wordt ingekort hetzelfde geloofwaardige resultaat wordt bekomen. Althans voor mijn gevoel dan toch.

Starbright boy deelt deze mening denk ik wel .

Mee eens, helemaal geen probleem met de lengte, alle karakters werden mooi uitgewerkt, krijg er wel nog altijd koude rillingen van.

Als dit dan losjes gebaseerd is op een waarebeurd verhaal, waarom zien we dan geen uitleg van waarom die moeder haar kinderen zo verwaarloost en waarom krijgen we dan een open einde?

Er wordt inderdaad weinig info verschaft omtrent de moeder.

De gehele film fixeert zich op de kinderen en laat zien hoe zei met de situatie om gaan. We beleven de film in principe door de ogen van de kids. Ook zei kunnen zich geen exact beeld vormen van hoe en waarom moeder zich zo gedraagt.

Het idee komt van een krantenbericht, verder heeft de film niets te maken met het waargebeurde verhaal. Overigens had ik me geen beter einde kunnen voorstellen.

Mooie film, uiterest traag...maar uiteindelijk is het een hele intense ervaring!

Heel aangrijpende en deprimerende film, zag 'm idd ook in oktober op Ned 3. Onwaarschijnlijk dat zulke dingen gebeuren in de wereld, om stil van te worden. ****

echte tegenvaller ben een fan van aziatische trage psychologische films maar vond deze echt te afstandelijk ik kreeg echt geen voeling met dekinderen liet me allemaal wat koud misschien ligt het aan mij maar vond film overroepen

Erg mooie film. Ik moest er even inkomen, maar vanaf het moment dat kerstmis verstrijkt, werd ik een wurggreep van ellende genomen die tot aan het einde van de film zou duren. Vervolgens was ik verpletterd. Veel kleine mooie symboliek, niet alleen de kapotte speelgoedpiano, maar ook de bloempot die van het balkon valt. 4* en ik wil hem zeker nog 's herzien.

Redelijk film. Het duurde persoonlijk voor mij iets te lang en wat er allemaal plaats vond had ik niet verwacht. De regisseur liet ons wat anders zien, dan wat ik eigenlijk had gehoopt. In het verhaal zelf zitten helaas zo en dan nog wat plotgaten.

Toen Yuki van de stoel viel was ze plotseling dood? Ze konden toch gewoon de ziekenhuis bellen? Het lijkt me sterk dat ze daar blijven staan huilen. Ik vind dit een beetje vaag en daarom wekte het bij mij ook geen gevoelgens op

Overigens is de titel best wel ironisch. Mensen wisten het wel, maar ze wilden niet met de situatie bemoeien (Landlord en Saki chan).

3 sterren, er zijn betere films. Mensen vergeleken dit met Grave of the Firelies. GotF is een stuk beter als je het mij vraagt. Toen Akira hier ging stelen of wat dan ook, had ik echt geen medelijden met die gast. Bij GotF kreeg ik bijna tranen.....

Schitterende film, die je versteld doet doen staan. Ben het eigenlijk helemaal met herman78 eens. Valt niet veel meer aan toe te voegen

Vraag me toch af of ze die koffers op de groei hebben gekocht...

een film om steeds nog een keer te gaan kijken!

Mensen die de film aan de lange kant vinden, die de film traag vinden en die een binding missen met de personages, zijn duidelijk geen Japanse films gewend. Het subtiele is juist datgene, dat ons met de kinderen bindt. Ik vond het overigens erg realistisch acteerwerk. De film boeide me vanaf het begin en ik heb er vrijwel niets op aan te merken. *5

Deze film was geweldig.
Zo ongelooflijk goed hoe die kinderen acteren. Zo realistisch ook. Weinig woorden, maar een film die in je hoofd blijft zitten.

5 ster

Hey Joanne jij ook hier? Ik kom echt overal Asiamania mensen tegen laatste paar dagen.

Anyway, prachtige film. Heel erg zwaar op de maag en inderdaad traag maar de moeite/inleving in de personages die van je wordt gevraagd(dit is geen film om ff relaxt te kijken), wordt uiteindelijk wel beloond door een soort van antwoord over wat de kinderen beweegt gedurende de film.

na 2 uurtjes viel ik in slaap haha
het kwam tijden geleden op TV half 1 begon hij ofzo
cker nog wel keertje huren of sterker nog KOPEN!!
want ik vond hem heel mooi

Heerlijke film,

Prachtig hoe het relaas van de 4 kinderen in beeld wordt gebracht. Gevangen tussen hoop en vrees, proberen ze er het beste van te maken. De film weet goed weer te geven dat de kinderen langzamerhand aan zien komen dat hun moeder nauwelijks oog voor hun hen heeft. Wantrouwende blikken vallen moeder ten deel, met name van haar oudste kroost. Daar waar de hechting tussen moeder en haar 2 kleinere kinderen nog voelbaar is, is de afstand tussen moeder en de 2 oudste kinderen mijlenver. Zonder onnodig gejank en gejammer maakt Koreeda duidelijk op hoeveel manieren deze kinderen gestraft worden terwijl ze er helemaal niets aan kunnen doen. Het is natuurlijk des kinds eigens om jezelf af te vragen of je wat fout hebt gedaan. Ook die twijfel brengt Koreeda aan het licht. geen school , geen toekomstperspectief, nauwelijks contact met leeftijdsgenoten, te snel volwassen worden terwijl je eigenlijk het liefste buiten zou willen spelen en altijd maar die knagende onzekerheid. Toch laat Koreeda zien dat het leven wel degelijk de moeite waard is. De kinderen hebben een sterke overlevingsdrift en een hechte band onderling. met name de keer dat ze met z`n allen voor het eerst naar buiten gaan lijken ze een hecht gezin, waar in 1ste instantie niets mee aan de hand is. De 2 oudste kinderen lijken de vader en moederrol op zich te hebben genomen . Altijd schattig als bijna leeftijdsgenootjes zich zo om elkaar bekommeren. Het kleine jongetje had een schitterende mimiek. Lekker ondeugend en nog bijna nergens ontvankelijk voor. Het kleine meisje was zo schattig en ook de andere kinderen speelden hun rollen heel goed. je zou ze toch een veel beter gezin toewensen? Het einde was prachtig, de bijbehorende muziek en de veelzeggende laatste shots zeiden genoeg.

Op visueel gebied niet altijd even bijzonder, maar wel constant boeiend. Ik had geen seconde van de 140 minuten speelduur willen missen. De moeder was trouwens onbedoeld best grappig, wat praatte dat mens apart. Het leek wel of ze van die verfoeide Japanse verkleinwoordjes gebruikte en dat terwijl ze de kinderen qua verantwoordelijkheid voor vol aanzag. Sterk staaltje geestelijke verwaarlozing. 4,25*

Nee hoor... mocht best langer.....

Hopsakee *****

De ongekende kracht van het kind

'Nobody Knows' is tegelijkertijd een tedere lofzang voor het kind als een aanklacht aan het adres van de onverantwoorde ouder.
Koreeda meet zichzelf een rustig temp aan, waardoor de kijker met mondjesmate in het gegeven wordt gezogen en op harde wijze wordt geconfronteerd met de realiteit.
De lange en uiterst gepaste speelduur maakt het net mogelijk emotioneel meer betrokken te geraken bij de overlevingstocht van de kinderen.

Door middel van een poëtische beeldenkracht en niet te veel symboliek, krijgt de film bovendien een bijzonder intiem karakter, die door de vertolkingen van de kinderen alleen maar wordt benadrukt. Haast fenomenaal hoe de jonge hoofdacteur de film op zijn schouders neemt en ons meevoert in zijn gedachtegang en situatie.

Ook de muziek pikt in op de juiste momenten, meerbepaald om ons even te doen stilstaan bij wat er gaande is. Muziek spreekt en maakt de emoties helemaal compleet...

4*

Eén van de beste Asian-films die ik de laatste tijd gezien heb! Zo prachtig en ontroerend. Met de lange speelduur had ik totaal geen moeite, eigenlijk heeft deze film dat juist nodig, om betrokken te raken met de kinderen en de achteruitgang van hun situatie. Het einde vond ik beklemmend mooi, ondersteund met het prachtige lied "Jewel" van Takoko Take.
Wat me wel intrigeert is het verhaal van de moeder. Waarom ging ze weg en waarom bleef ze weg? We krijgen dat niet te zien, omdat het in de film om de vier kinderen gaat. Ik heb er wel vrede mee, omdat de regisseur dat aan onze eigen fantasie overlaat.
Wat me ook ontroerde was dat kleine meisje met dat leuke rugzakje en die piepende schoentjes. Echt apart!
Conclusie: de film boeide me van het begin tot het einde en is voor mij een meesterwerk.
Ik kan er niets anders voor geven dan een 5.0* !!!

Nergens te koop dit !!
Ik word er zo boos om

Huh? Hoe kom je er bij. In ieder geval al voor euro 9,99 met Nederlandse subs bij Boudisque

http://www.boudisque.nl/bestellen/index.asp?artikelnr=604015&ref=vglnl

Interessant uitgangspunt, maar wat er mee gedaan werd vond ik over het algemeen niet zo boeiend en de film duurt veel te lang.

De kinderen zijn aandoenlijk. Ook mooi om te zien hoe de twee oudste twee kinderen hun verantwoordelijkheid nemen.
Wat heeft die moeder een irritant stemmetje zeg. Brrr. Gelukkig is ze meestal afwezig.

Hier nog één hoor. Al dat gedoe van mensen die wanneer een film zich niet direct van actiepunt naar actiepunt ontwikkeld moe worden.

Dare mo Shiranai heeft zijn tijd nodig en gebruikt die wat mij betreft goed. De geleidelijke aftakeling wordt juist door zijn lengte en zijn schaars gebruik van muziek en ander effectbejag mooi in beeld gebracht.
Hier is dan ook mooi de Koreeda stempel te zien/voelen. Want ook hier wordt er weer een redelijk objectief verhaal verteld, waar niet direct de vinger wordt gewezen, maar meer wordt geconstateerd. Want wat moeder nu precies van plan is, wordt niet duidelijk, maar doet er verder ook bar weinig toe. Wat er wel toe doet is de rekbaarheid van de kinderen. Hoe ze met dit alles om blijven gaan, en de kop boven water trachten te steken. Wat soms tot ontroerende scènes ontpopt. Simpel in eenvoud, maar door de hier en daar gebruikte muziek sierlijk. En dat is wat Koreeda’s films nu weer zo mooi maken.

Het was voor mij vooral een erg mooie sfeerschets van het leven van vier kinderen, in een grote stad vol mensen (volwassenen), maar met maar weinig empathie. Over hoe je je alleen kan voelen, omringt door miljoenen mensen.. Het einde (de dood en het begrafenisritueel) greep me aan en gaf de film net een magisch randje, alhoewel subtiel. Toch moet ik deze bestempelen als mijn minst favoriete Koreeda. Zijn andere films hadden nog net dat beetje meer dat het nog verder boven een sociaaldrama uit wist te liften. Waren nog observerenderen/of magischer.

En dan nog even on the side: ik benoemde Su-ki-da als de verfilming van de fotografie van Rinko Kawauchi. Dat is hier wellicht nog meer van toepassing: Rinko was de still photographer van Dare mo Shiranai.

Ook een beetje overdreven.

Stoorde me persoonlijk ook wat aan de lengte, komt vooral omdat hier wat minder te zien viel tussendoor. Als personageschets vond ik het wat minder geslaagd, waarschijnlijk ook omdat de film al wat meer op sociaal drama leunde.

Daar hoef je niet zo'n lange film rond te breien.

(Berust misschien op een algemene irritatie.)

Ik ben van mening dat de kracht van een film als deze deels berust op zijn lengte. Hierdoor kan de kijker meer in de wereld ‘zakken’ (als je begrijpt wat ik bedoel). Wat niet wil zeggen dat er meer Koreeda-magie in had mogen zitten, om het minder op het sociale drama te laten leunen.

Ik begrijp het idee wel, maar ervaar het zelf nooit zo. Bij een goeie film duurt het "in de wereld zakken" vaak maar een minuutje. Daar heb je dan verder geen lange film voor nodig.

Enige wat de lengte bij mij vaak teweegbrengt is gewenning. Een weinig waardevol gevoel bij een film.

Bij een erg gevarieerde film durf ik het nog wel te trekken, maar vond deze van Koreeda gewoon niet sterk genoeg om de gehele speelduur écht te kunnen boeien.

Erg boeiende film.

Zeer aangrijpend verhaal en interessante cast. Goede muziek afgewisseld met mooie scenes. Zeker een pareltje uit de Japanse cinema.

Hoop hem ooit nog eens ergens te kunnen kopen.

4.0*

Heb deze vanmiddag opgenomen. Ben benieuwd, vanavond even kijken.