Dare mo Shiranai (2004)

Nobody knows is mijn tweede Kooreda na Like father, like sun. Wederom een sterke staaltje sterke en boeiende cinema met de nodige dramatiek. Ook deze Nobody knows hakt keihard op je gevoel in. Nobody knows vertelt het waargebeurd verhaal van een alleenstaande moeder die haar vier kinderen aan hun lot overlaat om zelf het nieuwe geluk te vinden. Een waargebeurd verhaal dus uit 1988. Hoewel deze film niet overeenstemt met de werkelijke gebeurtenissen uit 1988 die eigenlijk nog een pak erger zijn, verwerkt Koreeda zijn eigen insteek.

Door terug te keren naar de essentie en zich niet te focussen op geweld brengt Koreeda een erg pure film waar het gedrag en emoties van de kinderen maximaal worden tentoongesteld. De hechte band van het gezin is het centrale thema van de film. Hoe schrijnend moet het niet zijn om als 12-jarige voor je broers en zussen te moeten zorgen zonder ouderlijk gezag? Al bij al vond ik dat de kinderen het er nog relatief goed vanaf brachten. In het begin althans… De film kent een trage, maar diepgaande opbouw. Eerst blijft de moeder een hele dag weg, later worden het dagen of weken totdat de belofte om terug te komen niet meer vervuld raakt (rond Kerstmis). De twee oudsten van het gezin beseffen vrij snel dat hun moeder geen zier om hen geeft en zitten dan ook gewrongen met hun emoties als ze nog eens opduikt.

De scène in het hamburgerrestaurant was dan ook zeer confronterend en pittig. De zoon die zijn moeder de les spelt, maar uiteindelijk moet terugkrabbelen uit respect voor zijn moeder, verminderd zelfvertrouwen en zijn machteloosheid. Ook het contact met zijn vader was hard. Bizar ook om te moeten vaststellen dat het contact van de moeder met haar kinderen best intens en zorgzaam was. School mocht dan wel niet zo belangrijk zijn en ook al werden de kinderen omgekocht met cadeautjes, er was toch enige liefde te bespeuren. Los van de daden van de moeder is het geen prototype van een moeder dat we ons zouden voorstellen met dergelijke daden. Het was een lieve mama en dat maakt het net zo gruwelijk en confronterend. Het kan werkelijk iedereen zijn uit je buurt. Je hebt geen flauw idee wat er zich achter die mooie gevel met dat proper onderhouden tuintje gebeurt …

Ondanks alle financiële ellende, ook na het afsluiten van de nutsvoorzieningen probeert het gezin zich te behelpen en wenst de jongeman steeds het goede te doen. Vreemd wel dat er geen enkele instantie was die iets opgemerkt heeft. We spreken dan wel van de jaren 80, maar toch. De film bevat een aantal zeer sterke scènes: Kinderen die opgesloten in een valies verhuizen, de dood van het ene zusje en vooral erg hallucinant: de manier waarop het meisje wordt begraven.
Het einde is dan ook erg confronterend: wegwandelend van de camera, hand in hand met die mooie muziek op de achtergrond. Zo intens, zo puur en vooral zo uitzichtloos. Sterke film die me zeker geraakt heeft! Een grote 4,0* is zeker zijn deel!

Mooie film maar wat is er van de kinderen en van die moeder terecht gekomen ???
Als het dan een toch een zogezegd waar verhaal is geweest dan hadden ze op het laatst dat wel mogen vermelden vind ik.

Nobody Knows

Was te zien op 'Cinema Canvas'. Wat een gedrocht. Niet alleen de traagste film die ik ooit gezien heb, maar ook de saaiste. Twee uur van mijn leven verspild. Bah, bah, bah

2,5* omdat ik het niet over m'n hart kan verkrijgen een Koreeda lager te geven, maar wat duurde dit lang en wat werd dit op een gegeven moment saai. Ik wist na het prachtige After the Storm en Like Father Like Son toch wel dat ik geen al te hoog tempo kon verwachten, maar bij die films heb ik ademloos zitten kijken. Hier ehm... Niet. Ik snakte naar wat meer houvast in het verhaal. Ik hou Koreeda zeker in de gaten, maar waarom deze film zo'n enorm hoge status heeft ontgaat me.

2,5*

Ik vind de laatste films van Koreeda wat plat in de emotie. In deze film slaat hij wel weer de spijker op zijn kop. Weer treinen, vliegtuigen en vooral veel terugkerende locaties. Door de herhaling krijgt het zijn kracht. De belevingswereld van de kinderen is klein, wat voor status krijgt dan bijvoorbeeld zo'n kleine buurtwinkel. Zeer knap in het neerzetten van de personages en de omgeving om hen heen.

Mooi, maar minimalistischer en dus minder conventioneel dan Koreeda's latere films. Het lijkt een eenvoudige film, maar het is geen eenvoudige film. De sterkte van deze film zit hem niet in het plot, maar eerder in de details. Het zijn ook die details die de emoties moeten opwekken, omdat juist die details het kinderlijke, de puurheid van het kinds zijn, in beeld brengen. Dit werd gebracht met mooie beelden die dat minimalistische en pure ook benadrukken. Niet echt gepolijst dus. Het helpt natuurlijk wel dat Japan een intrigerend land is. En als kijker begin je de leefwereld van de kinderen ook al vrij snel te (her)kennen. Ook de muziek is zeer minimalistisch, maar daarom niet minder mooi. Zo wordt de piano van één van de kinderen vaak gebruikt als achtergrondmuziek. Het minimalistische, of dit soort kenmerken, lijken me ook typisch voor de Japanse film. Voor mij persoonlijk vond ik dat er iets te weinig plotontwikkeling in de film zat, waardoor ik wat minder goed in de film zat, en soms wat afdwaalde, maar ik vind het wel een mooie film. De acteerprestaties waren verder ook geweldig.

Ik weet nog steeds dat ik als 14-15 jarige door zat te klikken op vage forums - we praten 2006 - en ik het plot + achtergrondinformatie van deze film las. Geïntrigeerd slingerde ik mijn Limewire/Bearshare aan en drie virussen later kon ik dus de film kijken.

Drie uur later had de film al een ontuitwisbare indruk op mij gemaakt; de opbouw van het verhaal, manier van filmen (het was de eerste film die ik zag die qua cameragebruik zo'n directe band opbouwde met de kinderen), tegelijkertijd de alledaagse beelden van Tokyo (een mythische stad die ik destijds vooral associeerde met neonlicht en miljoenen mensen). Je proeft dat de situatie van de kinderen enerzijds geen einde kent, maar anderzijds alleen maar slecht kan eindigen omdat het een glijdende schaal is. Hoe anders was mijn situatie destijds als beginnende puber..

Na de eerste kijkbeurt zat de film echt in mijn hoofd en een week later bekeek ik hem weer. Een paar jaar terug heb ik hem een derde maal gezien, met een breder referentiekader in zowel film als het leven an sich. Ik had 4 sterren gegeven, maar nu ik dit typ dient hij toch eigenlijk wel 4,5 te zijn.