Dare mo Shiranai (2004)

Zelden zo'n hekel gehad aan een personage als aan de moeder van deze kinderen. Wat een egoïstische trut zeg. En maar leuk doen tegen die kinderen, alsof er niks aan de hand is.
Schrijnende, maar ook erg mooie en gebalanceerde film met geweldig spel van Yagira Yuya.

Ben heel benieuwd!

Mooie hoes, ik ga hem straks kijken

Dat is inderdaad het enige wat ik me nog herinner van deze film, dat er steeds ingezoomd werd op die rare Japanse voetjes lol.
Ben vermoedelijk in slaap gevallen; vond 'm te langdradig en vrij saai.

Er gebeurde letterlijk niks! Kep ongeveer een uur van de film gezien... Inderdaad saai en langdradig ik kijk hem een keertje helemaal want nu kan ik nog niet volop oordelen het viel me trouwens wel op dat er goed geacteerd werd in de film... ik zag deze film toevallig ik zapte namelijk maar wat op de televisie en toen zag ik deze film en japanse/chinese series/films spreken me wel aan dus ik bleef kijken, eerst dacht ik dat het een serie was waar een stuk of duizend mensen naar keken omdat het zo saai was... Het punt is dat ik het raar vind dat deze film hoger dan een 3,7 heeft... Maja smaken verschillen (ja ik weet het vaag verhaal wat ik hier loop te vertellen)

Dare mo Shiranai is één van de mooiste films die ik de laatste jaren gezien heb. Na het ongelooflijk sterke "Still Walking" (de beste bioscoopfilm die ik in 2009 gezien heb) weet Kore-Eda me ook nu weer 100% te overtuigen van zijn bijzonder talent om verhalen via een subtiele, verfijnde aanpak bijzonder sterk te vertellen.
Natuurlijk is het verhaal enorm ontroerend: vier kleine kinderen die door hun moeder (en vaders die niet langer naar hen omkeken) aan hun lot worden overgelaten en waarbij de kleine Akira zich noodgedwongen tot pater familias moet ontpoppen (en merkt dat hij als kind nog niet helemaal rijp is om deze taak tot een goed einde te brengen). Wanneer je beseft dat dit soort verhalen in het echte leven helaas veel te vaak voorkomen, kan je niet anders dan ontroerd naar het scherm staren en de dikke 140 minuten laten voorbijglijden (ik was vanavond behoorlijk moe en zag er na het eerste halfuur tegenop om nog eens twee uur verder te kijken; na afloop had ik het gevoel dat ik nog een uur verder had kunnen kijken).

De kindacteurs spelen erg goed en weten te overtuigen en het is een genot om te "voelen" hoe Kore-Eda telkens de juiste regiekeuzes maakt door te focussen op allerlei kleine details. Bovendien pakt hij ook nog eens uit met enkele bijzonder krachtige beelden (bv. het lijkje van Yuki in de koffer, de koffer als "bagage" voor haar moeder en een last die ze op haar "plezierreis" liever arm dan rijk is).
Wat mij betreft een enorm ontroerende film die fantastisch mooi verteld wordt. Kore-Eda is er ééntje om op te volgen.


4,5*

Wow, wat een film alweer. Ik had na het zien van het meesterwerk Still Walking stiekem wel hoge verwachtigen van deze regisseur. En terecht, zo blijkt.

De film duurt geen minuut te lang. Dan is ook meteen duidelijk dat ik het niet eens ben met mensen die hier roepen dat de film een te lange speelduur heeft. Ook termen als "saai" en "langdradig" kan ik niet linken met deze film. Maar goed, ieder zijn mening.

Als je de personages een beetje leert kennen word je (ik toch) vanzelf meegesleept door het haast onwaarschijnlijke verhaal. Een twaalfjarige jongen die in zijn eentje voor zijn broertje en zusjes moet zorgen omdat zijn moeder te egoïstisch is om naar ze om te kijken. Het is te triest dat dit soort situaties ook in het echte leven voorkomen. En in het begin weten deze kinderen zich nog best goed te redden. Maar na een tijd merk je aan alles dat het steeds meer bergaf gaat. Het geld raakt op, het wordt steeds moeilijker om aan eten te geraken, electriciteit en water worden afgesloten. En de regisseur heeft zo zijn manieren om aan de kijker te tonen dat er tijd voorbijgaat. Nagellak, haargroei,.....
En eerlijk gezegd had ik toch verwacht dat de moeder nog zou terugkeren en dat alles toch nog goed zou aflopen. Maar neen hoor, Hirokazu Koreeda kiest hier (gelukkig) voor een tragisch en keihard einde. Het jongste zusje Yuki sterft en de scène waarin Akira en Saki haar begraven is werkelijk prachtig. Ook het liedje dat daarna te horen is is bijzonder mooi en past perfect bij deze ontroerende scène.

Opvallend zijn de acteerprestaties, die zijn subliem. Net als bij Still Walking heb ik hier het gevoel dat men niet acteert, zo levensecht komt het over. Het kleine meisje was erg schattig met die piepende rode schoenen, maar ook de anderen zal ik niet snel vergeten. Ik heb maar zelden zulk sterk acteerwerk gezien van kinderen, ze zetten hier stuk voor stuk mooie en geloofwaardige personages neer.

Nobody Knows of Dare mo Shiranai zoals de Japanse titel zo mooi klinkt is een ijzersterk sociaal drama. Prachtige film en een absolute aanrader!

De waarheid, waarop dit verhaal gebaseerd is, was nog een graadje erger ... en Koreeda heeft er gelukkig enkele poëtische elementen aan toegevoegd en enkele diep zwarte feiten uit weggelaten.

Voor wie in het kort de ware geschiedenis wil lezen:
uit: http://www.shisso.org/archi...

Dat je het een saaie boel vind kan ik me voorstellen, maar dat er niks gebeurt? Onbegrijpelijke reactie, er gebeurd wel degelijk van alles, maar je moet er wel bij stilstaan wat er gaande is. Kan me er wel in vinden dat het wat langdradig wordt bij tijd en wijlen, dat vond ik zelf ook wel een minpuntje, maar volgens mij ontkom je daar ook niet aan als je zulk verval wilt tonen.

Dit is ook geen film met uitgesproken emoties, Koreeda kiest er voor de kindacteurs (die het stuk voor stuk geweldig doen) niet te veel meelij te gunnen zodat je dat er zelf uit moet halen. Want een impact is er natuurlijk wel degelijk. En op deze manier is de emotionele betrokkenheid van de kijker vele malen groter dan bij een uitgespeld 'boewoehoe wat hebben we het zwaar' gebeuren.

Weliswaar gebaseerd op een waargebeurd verhaal, van sommige zaken kan ik me gewoonweg niet voorstellen dat het ook daadwerkelijk zo plaats heeft gevonden. De huisbazin die de zwijnenstal binnenloopt, een paar kinderen ziet zitten, aanneemt dat het maar nichtjes zijn, en de moeder die al tijden weg is, zo wordt bevestigd. En vervolgens doodleuk wegloopt met een kind op d'r arm alsof er niks geks aan de hand is :

Maartoch, bij vlagen erg mooi, geweldige scene bij het vliegveld met prachtige lichtinvallen, en voor de rest een knap verteld verhaal.

4*

Een ijzingwekkende, haast documentaire-achtige, verstilde observatie die door merg en been gaat en je raakt in je ziel. Ik heb onrustig geslapen.

Altijd gedacht dat de persoon op het poster een meisje was.

Ja, nu je het zegt!
Erg sterk verhaal, ook al gebeurt er eigenlijk vrij weinig. Was ook even vergeten dat het zielig eindigd

Een film die toch wel inslaat als een bom en waarvan je toch wel denkt het zal je maar als kind overkomen. Een moeder die der eigen weg wil gaan maar ondertussen wel 4 kinderen heeft op te voeden en uiteindelijk toch voor de vrijheid kiest en de kids gewoon achterlaat. Vond die moeder ook heel erg egoistisch zolang je der in de film ziet en het feit dat de kinderen het met elkaar moeten redden en dat die 12 jarige alles op zich neemt vind ik wel heel sterk, en vooral voor een jongen die nog maar net in de pubertijd is al volwassen beslissingen moet nemen. Die kinderen vond ik toch wel zo goed acteren. Natuurlijk gebeurd hier weinig maar daar gaat het niet om, je word gewoon meegezogen in de film en in de realiteit die hierin regelmatig bikkelhard is. En het opgevoed worden door een 12 jarige lijkt wel eerst op zijn rolletjes te lopen maar dat valt toch wel vies tegen. Een beetje geld zou het ook wel een beetje op de been hebben gehouden maar dat hadden ze natuurlijk niet want daar is die stomme moeder natuurlijk ermee vandoor gegaan. Ook de scenes waarbij de 3 jongste kinderen eerder niet gezien mochten worden en uiteindelijk de buitenwereld verkennen waren ook ijzersterk en al helemaal met dat het zusje overlijd en dat de 3 overgebleven kinderen haar gaan begraven bij het vliegveld hakt er wel even in. Ook krijgen we tussendoor eventjes de biologische vader te zien die Akira weer na al die tijd tegenkomt. Ook hele ijzersterke scenes en vooral de feiten die boven tafel komen

Heb me de film met me moeder bekeken die bij de aftiteling in huilen uitbarste door de film. Kan me ook voorstellen. Zo realistisch zien we het maar zelden.

Gewoon een schitterende ontroerende film. Met een bikkelharde boodschap en oorzaken.

5,0*

Net gezien, heavy shit! Ik voelde steeds de dreiging dat er dingen gebeuren. Erg realistisch, ook dat Akira kind blijft door te honkballen. Wel beetje raar dat niemand ziek werd en de kids niet huilerig deden?

Goed geacteerd door de kinderen.

Zeer schrijnend.

Het ergste van alles is natuurlijk dat dit een waargebeurd verhaal is. Ondanks dat misselijk makende feit in mijn achterhoofd heb ik toch genoten van deze film. De lange speelduur komt de film ten goede. Zo kun je de verpaupering op een realistische manier zien plaatsvinden. De haartjes van de kinderen die steeds langer groeien. De kleren die steeds viezer worden. De woonkamer vol met afval, voornamelijk lege potjes cup noodle. Je ziet de boel achteruit gaan, maar op een acceptabele wijze.

De kinderen maken, ondanks het gebrek aan gezonde voeding, opvoeding en opleiding, toch het beste van de situatie. Wat misschien wel de enige hoopvolle boodschap was uit deze film. Zo er al een boodschap was om er uit mee te nemen. Ik heb het meer ervaren als een documentaire, of een verslag.

Wat me vooral nog sterk bijstaat zijn enkele hartverscheurende momenten, die vooral te maken hebben met de ambities van de kinderen, die toch zo naar je hart gaan staan in de loop van de film. Het oudste meisje dat steeds maar op het kleine pianootje speelt, en niets liever zou willen dan op pianolessen gaan, het is juist dat contrast dat zo ontzettend zielig is. Een moment is voor mij nog veel erger. Als ik er nu weer over nadenk springen de tranen in mijn ogen. Het stuk wanneer Akira zijn jongste zusje meeneemt naar het treinstation, en zij besluit haar mooiste schoentjes, met een lief piepgeluidje mee te nemen. Vervolgens komt moeder natuurlijk niet opdagen, waarna ze teleurgesteld afdruipen. De piepschoentjes voelen opdat moment als een totaal misplaatst geluid, afkomstig uit een gelukkige tijd en nu eigenlijk gewoon gênant. Het toont hoe de naïeve hoop van deze lieve kinderen genadeloos bestraft wordt.

Buiten het feit dat ik enkele keren heb verafschuwd wat zich op het beeld voordeed, natuurlijk ook het verschrikkelijke einde, blijft toch vooral het respect over. Respect voor deze regisseur die een balans heeft weten te vinden tussen de momenten van afschuw en de momenten van berusting die ik ervoer tijdens het zien van deze film. Ik heb deze film bewust gekeken omdat ik veel goeds had gehoord over Kore-eda en hij heeft de verwachtingen absoluut waargemaakt. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar de rest uit het oeuvre van deze man. Voor nu echter geeft Dare mo Shiranai me nog altijd genoeg stof tot nadenken.

Wie wist er dat dat prachtige liedje dat te horen is na de begrafenis van Yuki gezongen werd door de kassierster van de winkel waar Akira altijd inkopen gaat doen?

dat meisje uit de supermarkt dat niet helemaal spoort, of lijkt te sporen?

Hoezo spoort ze niet dan? In mijn ogen was het gewoon een normaal meisje.

Dat is nu net het enige minpuntje van de film in mijn ogen dat liedje, beetje sentimenteel.

Kunstwerkje waar je gauw in meegezogen wordt omdat je wilt weten of de kinderen ooit hun "normale" moeder terugkrijgen.
Film heeft me van begin tot einde geboeid. Hirokazu Koreeda heeft weer een film gemaakt waar ik als kijker volledig empathisch van heb genoten.

Prachtig, subtiel gemaakte film. Typisch Japans. Er gebeurt weinig maar er is altijd wel iets aan de hand. De regisseur gebruikt ook heel subtiele manieren om de kijker te laten zien dat de film enkele weken vooruit gaat of dat er iets niet loos is. Denk maar aan het papier dat de kinderen gebruiken om te tekenen of de nagellak. Iedereen heeft ook een sterke acteerprestatie neergezet maar Akira steekt toch hoog erboven uit. Nog nooit zo'n talent gezien. Yuuya Yagira ga ik in de gaten houden de volgende jaren...

Soms is de film wel wat langdradig. Zonder de prachtige muziek van zou ik meermaals op de Fast-Forward knop gedrukt hebben. Het laatste liedje (over schuld en boete) kwam op het perfecte moment. Wat een rotmoeder.

Zeker zien als je tegen wat langdradige stukken kunt. Verwacht geen grote plotwendingen of grote manoeuvres en het komt wel goed.

4*

Prachtige film! Zo simpel en zo echt. Voelde soms aan als een docu. Geen moment verveeld.

De subtiliteit druipt echt van elke scene.
Weinig dialoog maar die steeds genoeg zeggen.
Kleine details die het verhaal steeds doen verder vertellen.
Wondermooi en echt geacteerd door de kinderen. Het voelde zelfs niet alsof ze acteerden.

Net als Tokyo Story was het ongelooflijk hoe hartverscheurend deze film kon zijn zonder het ooit echt in ons gezicht te duwen. Nergens waren er overdreven sentimentele bedoelingen te bespeuren zoals de meeste films proberen en falen. Deze doet het uiterst subtiel op zoveel verschillende manieren dat het je het soms nog meer pijn doet.
Heel moeilijk en riskant om dit te bereiken maar deze film raakt echt alle juiste snaren op de juiste momenten.

Heel de film lang voelde ik me natuurlijk melancholisch, vooral naar het einde toe, waar er 2 hartverscheurende momenten boven uit steken, het moment dat Akira en het meisje na de begrafenis van Yuki in de trein zitten was zo mooi en in de laatste scene waar Akira naar boven kijkt als hij het vliegtuig hoort... kwam toch even aan bij mij.

Eén van de mooiste, perfecte films die ik de laatste jaren heb gezien.

4.5*

Dit is nu eens wat je noemt een realistische drama.
Het zou zo bij een Japans gezin in de huiskamer gefilmd zijn.
Prachtig geacteerd door alle 4 de kinderen.
Aventoe een beetje minder boeiend, en was waarschijnlijk beter geweest als ie iets korter was geweest, maar een dikke 4*.

Dit vergeten pareltje verdient veel meer aandacht, daarom ....

Houseki

Wat ik ook vraag aan de donk're nacht
Al wat ik krijg, is 'n fonk'lende pracht
Telkens weer zijg ik bij het zwarte meer
Uit mijn hart gesmolten neer.

Is de engel voor goed verdwenen?
Laat het zich nooit meer bewenen?
Met water wacht de wind op koude tijden
Waaruit geen licht me kan bevrijden.

Langzaam word ik wijs
Met ogen helder als ijs
Juwelen, die zeggen
Wat niemand uit kan leggen.

Het sterke uitganspunt en goede spel zorgen voor een bovengemiddeld sterke film. Dramatisch gezien werkt de film wel, hoewel ik nergens echt onder de indruk was. Maar goed, je ziet aan alles dat Koreeda in elk geval een bovengemiddelde filmmaker is. Hoe goed ie echt is, zal nog moeten blijken voor mij. 4 voorzichtige sterren.

2 maanden geleden gezegt en nog altijd niet gestemd.

Heeft deze film toevallig een remake? Het verhaal komt mij erg bekend voor, alsof ik het al gezien heb. Maar dat is niet deze film in elk geval.

Helaas heeft de film niet gedaan wat ie wel bij de meeste gedaan heeft.
Ik vond 'm te lang en bovendien saai. Visueel ook niet memorabel.
Kan me ook totaal niet inleven in de kinderen, het is afstandelijk. Ook enige antipathie voor moeder ontbreekt volledig bij mij. Het laat me eigenlijk een beetje koud. Het zit niet echt op de huid.
Verhaal zit ook raar in elkaar. Waar werkt moeder, buren nemen geen polshoogte enz.
Desondanks iedereen dit beloont met gemiddeld vier sterren, ga ik dit niet volgen. Net drie sterren is genoeg voor deze film.

Die opmerkingen zijn een goed voorbeeld van iemand die een film gezien heeft, hem saai vindt, en hem daarom maar een "hype"-status geeft, om anderen de schuld te kunnen geven van zijn eigen gebrek aan inlevingsvermogen, niet in staat is begrip te hebben voor het feit dat er mensen zijn die deze film niet saai vinden, maar juist heel erg mooi, en daarom veel sterren geven.

Ongepast bericht verwijderd.