Yesterday (2019)

Een wereld waar niemand The Beatles noch hun muziek kent. Rondom dit ludieke uitgangspunt heeft regisseur Danny Boyle een originele film in elkaar geknutseld. Jammer dat de romantiek tussen Himish Patel en Lily James maar niet van de grond wilde komen. Dat geldt helaas ook voor de muziek.
Daarom heb ik naloop ”Anthology” maar opgezet. Met een pilsje erbij werd het toch nog een erg gave avond.

Leuk gegeven, grappig uitgewerkt. De muziek klinkt heerlijk vertrouwd, dat maakt de film het leukst. Het verhaaltje heeft niet zo heel veel diepgang op de wijze woorden van John na dan.

The Beatles waren verantwoordelijk voor een nieuwe kijk op de, op zijn zachtst gezegd, stroeve relatie met mijn moeder. In mijn tienerjaren vertrouwde ze me toe dat I Saw Here Standing There een van haar favoriete nummers was. Ineens begreep ik dat ze jong was geweest, dat ze ooit plezier had en zorgeloos had gedanst op de aanstekelijke klanken van dit nummer. Als Beatles-minnend luisteraar verdiende ze hiermee mijn respect. Opeens deelden we iets samen, dankzij het fenomenale viertal uit Liverpool. Niet dat dit gegeven onze relatie heeft gered - het is immers geen film - maar het was een bijzonder moment.

Yesterday opent ongetwijfeld een heel scala aan gelijksoortige herinneringen bij vele toeschouwers. De muziek van The Beatles heeft wereldwijd zo'n enorme invloed gehad op de muziekindustrie, om maar niet te spreken over de impact die het heeft gemaakt op de gewone mens.

De film begint fris met een originele insteek. Dat het meest invloedrijke, muzikale quartet nooit heeft bestaan is onvoorstelbaar. Hoe mooi is het dan om Yesterday te horen - zeer gevoelig vertolkt door Malik. De karakters zijn sympathiek, de Britse humor typisch en de nummers... Ja, laten we eerlijk zijn: zonder deze pareltjes had Yesterday het niet gered. Het veelbelovende, potentiële plot blijft helaas steken op een standaardformule die niet verder durft te reiken dan platgetreden clichés.

Conform clichés gooit men het feelgood roer om (de plotselinge bekentenis van Ellie die al die tijd passief heeft gewacht op een liefdesverklaring van Jack en hem op onsympathieke wijze voor het blok zet; ik of de roem - waarbij het einde zich moeiteloos laat raden). Verder doet het opgedrongen, moralistische sausje het verhaal evenmin goed (Jack worstelt steeds meer met zijn geweten en uiteindelijk biecht hij in een tot de nok toe gevuld Wembley op dat niet hij, maar Lennon, McCartney, Starr en Harrison de nummers hebben geschreven. Fijn voor hem dat hij zijn hart lucht, maar bovengenoemde heren weten niet eens dat ze The Beatles waren in een ander universum).

Ondanks deze 'valse' noten is Yesterday zeker niet mislukt. Ik heb genoten van de muziek, de humor (o.a. de zoekresultaten van Google: het antwoord op het woord 'coke' was hilarisch) en de onroerende scène met een grootheid. Yesterday is het net niet, maar bevat genoeg om een glimlach op het gezicht te toveren.

Ben je nu serieus of ben je aan het trollen? Als je serieus bent dan ben je niet serieus te nemen in ieder geval.

Sjonge, wat een serieuze reactie . . . .

Ontbrekende ode.

Dat niet alle films van Danny Boyle weten te werken, is een feit. Maar dat de bewierookte regisseur van parels als Slumdog Millionaire en Trainspotting met zo'n flauwe romcom op de proppen zou komen is weer het andere uiterste. Ten eerste ligt het romantische en volstrekt chemieloze gedeelte er zo dik bovenop dat het begint te storen en ten tweede is de humor niet om aan te gluren. Veel meer dan sporadisch grinniken zit er echt niet in.

Hoe een film zo kan mislukken is best bijzonder, want iedereen lijkt er wel zin in te hebben. Het gegeven is niets minder dan geweldig en biedt een voedingsbodem voor zoveel leuks. Maar Ed Sheeran of andere beroemde bijrollen voegen helemaal niets toe en de liedjes worden tergend slecht gebracht. Dat Patels karakter kennelijk geen fan was zij hem vergeven, maar bijna elk lied zó slecht zingen en spelen is een kunst an sich. Elke vorm van een ode ontbreekt.

Plak aan het geheel een volledig misplaatste scène met John Lennon en een raar zijplotje met medestanders, en je weet als kijker echt niet meer naar wat voor onsamenhangende mengelmoes je zit te kijken. Warme gevoelens blijven continu uit. Alle mooie composities en goede bedoelingen ten spijt. Het begin is nog wel aardig maar al snel blijkt dat je vlees noch vis zit te aanschouwen en overheerst de teleurstelling. Danny Boyle mag zich achter de oren krabben.

**

Met dank aan Universal Pictures voor het recensie-exemplaar.

“When did you write that?”
“I didn't write it. Paul McCartney wrote it, The Beatles wrote it.”

Uitstekende muzikale romcom. Sentimenteel en zo zoet als wat, en de hand van Richard Curtis is duidelijk zichtbaar. Danny Boyle staat vermeld als regisseur maar dat zie je er niet aan af (op wat visuele hoogstandjes na), en wat dat betreft is dit echt de film van Curtis. Yesterday heeft een vreemd maar interessant uitgangspunt, met Jack die er na een stroomuitval achter komt dat alleen hij weet dat The Beatles hebben bestaan.

Als muzikant wel zo handig, en Jack wordt door de muziek van The Beatles binnen een mum van tijd wereldberoemd. Zelfs Ed Sheeran staat in zijn schaduw. Je moet vooral niet te lang stilstaan bij het bizarre uitgangspunt, en heel diep willen Boyle en Curtis ook niet op de materie ingaan. Yesterday is uiteindelijk toch vooral een conventioneel liefdesverhaal. Met de muziek van The Beatles en Lily James, dus mij hoor je niet klagen. Vooral niet omdat Patel en James een fijne chemie hebben, hoe dom beide personages soms ook acteren. Maar dat hoort natuurlijk ook bij het romcom genre. The Beatles, Lily James, humor en romantiek, Danny Boyle en een briljante cameo van Robert Carlyle als John Lennon… Wat wil je nog meer?

Himesh Patel doet enorm zijn best en zet met Jack Malik een sympathieke hoofdpersoon neer. Maar daarmee houdt de lol al snel op, want de film is nog geen twintig minuten aan de gang of het ene na het andere cliché is al door je strot geduwd.

Het obligatoire ongeluk, het wakker worden, het constateren dat er iets heel vreemds aan de hand is. Het is allemaal by-the-numbers. Dat is niet erg, maar kleed het dan aan met meer humor. Want het is hier nogal karig. Lichtpuntje: de matig acterende Ed Sheeran blijkt veel zelfspot te hebben, waarvoor hulde. Dat Malik met zijn Beatles-songs duidelijk de betere singer-songwriter is, maakt hem depressief.

Naarmate de film vordert blijkt beroemd zijn toch niet zo heel tof en gaat Jack terug verlangen naar hoe het eerst was. Maar vooral naar zijn platonische liefje waar hij eigenlijk altijd verliefd op was. Goh, hoe verzin je het allemaal, super origineel hoor.

Onderwijl gaat de getergde, misnoegde blik van jack Malik ook vervelen. Ik kan me niet één scène herinneren dat hij geniet van zijn faam. Integendeel, hij kijkt continu alsof hij al drie weken lang een keutel probeert binnen te houden.

Maar vooral veel clichés dus. Is er dan niets verrassends? Ja, wel. Dat zijn twee mysterieuze mensen die hem dreigen te ontmaskeren. Hoe kan het dat zij Jack's geheim kennen? We komen het niet te weten. Naarmate de film naar de aftiteling toe werkt lijken ze niet meer te weten hoe ze er een eind aan moeten breien. En dat gebeurt dan dus ook niet.

En dan de muziek. Ach. Ik ben geen Beatles-fan, ik vind dat een uitgekauwde sound. Vooral veel hengsten op hihats. Maar de liedjes die voor deze film zijn gekozen, zijn toevallig de enige die ik nog te pruimen vind - en die veruit het beste in het gehoor liggen.
Waarom Jack Malik nooit speelt met een band maar continu met alleen zijn gitaartje is trouwens één van de vele raadselachtige keuzes in deze film.

Teleurstellend. 2 sterren

Niet helemaal. Same shit, different day.
De industrie die vroeger in dienst stond van de muziek, wordt nu gedomineerd door vlugpraters die op opgewonden toon half rijmende teksten bazelen over bitches en snitches, money en politie. En ook hier hoort weer een nieuwe generatie bij; een stroming die ik net zo achterlijk vind als de ouders van toen, die niet wilden dan hun kinderen naar die verderfelijke Beatles luisterden.
Alleen Beatles fans legden geen afgehakte hoofden bij shishalounges op de stoep maar dat is weer een ander verhaal.

Het idee is van het ongeluk is misschien niet origineel maar de schakeling naar de ontbrekende muziek wel. Het is geen snelle actiefilm. Het verhaal zit goed in elkaar, inclusief de relatie. En de muziek is natuurlijk geweldig. Ik vraag me af of de verschillen in waardering ook met verschillen in leeftijd te maken hebben want je moet de Beatles kennen om de film te kunnen waarderen

Het begon allemaal nog wel charmant, en Patel doet het ook wel leuk als de niet zo succesvolle songwriter Jack Malik die zich als enige nog de Beatles kan herinneren, en daarmee opeens succes boekt. En uiteraard, de Beatles hebben legendarische liedjes die ook als vulsel in een film best vermaken. Maar hoe langer, hoe meer ik me er aan ergerde. Als film is dit echt een volslagen prul. Slap romantisch verhaaltje, flauwe grappen, een parodie van niks op de muziekindustrie en LA, en Ed fucking Sheeran. Het is wachten op de Madonna, Elvis of George Michael film, ik ben er in ieder geval klaar mee. Alleen voor de muziek nog een ster erbij.

The Beatles, wie kent ze niet? Ze worden beschouwd als een van de grondleggers van de hedendaagse muziek en zijn ze absoluut niet meer weg te denken uit het muzikale landschap van deze wereld. Maar toch, stel je eens een wereld voor zonder The Beatles, waarin jij de enige bent die hun muziek nog kan herinneren; het is het uitgangspunt van Yesterday in een notendop. Degene die dit overkomt is Jack Malik en ondanks de vreemde gewaarwording, besluit hij al snel zijn gave te misbruiken om zelf het succes na te streven dat met zijn eigen composities niet lukte. Toch begint het aan zijn geweten te knagen, want hoewel The Beatles in zijn wereld na de black-out nooit hebben bestaan, blijft het een feit dat hij niets zelf geschreven heeft. Het zorgt ervoor dat hij in een lastig parket komt te zitten. Zeker als hij door zijn drukke agenda zijn steun en toeverlaat, en stiekem de liefde van zijn leven, Ellie steeds meer uit het oog dreigt te verliezen. Enerzijds wil hij ontsnappen aan alles, maar anderzijds krijgt de wereld maar geen genoeg van ‘zijn’ muziek. Faam komt met een prijs.

Met de hierboven geschetste situatie stelt de film een interessante gewetensvraag, want; “wat zou jij doen?”. Al snel lijkt zijn handelen namelijk niet langer te rechtvaardigen. En dan zijn er ook nog een handvol mensen die zich eveneens de muziek van The Beatles blijken te kunnen herinneren en Jack hiermee willen confronteren. Maar Jack kan geen kant meer op, zeker niet als superster Ed Sheeran zich met het zijn muziek gaat bemoeien en Jack onder contract komt te staan van een groot platenlabel, vergezelt van een nieuwe op geld beluste manager die eigenlijk enkel en alleen zoveel mogelijk geld wil verdienen aan Jack. Als Jack uiteindelijk voor de release van zijn eerste album de moeite neemt om alle plekken te bezoeken waar The Beatles over zingen in hits als Penny Lane en Eleanor Rigby lijkt hij toch door de mand te vallen, maar terugkrabbelen is geen optie. Echter, ondanks alle faam die hem nu toekomt, is eigenlijk het enige dat Jack wil dat de liedjes van The Beatles niet vergeten worden. Het zorgt ervoor dat de zijn personage de sympathie blijft houden van de kijker.

Naast het hele gebeuren rond de liedjes van The Beatles, is de liefde eigenlijk de grootste kapstok van de film. Jack begint meer en meer te beseffen dat hij eigenlijk smoorverliefd is op Ellie, maar door het vele reizen en muziek maken verliezen de twee elkaar steeds meer uit het oog. Tot overmaat van ramp wordt Ellie zelfs verliefd op een ander. Ondanks dat deze verhaallijn niet bepaald de meest originele is, wordt de film hierdoor op prettige wijze luchtig gehouden en blijft deze bovendien erg leuk voor de kijkers die helemaal niets met The Beatles en hun muziek hebben. Het is dan ook maar goed dat deze verhaallijn zich redelijk op de achtergrond begeeft en het verdere verhaal van Jack en Ellie verder prima is uitgewerkt. Het maakt het zelfs niet erg dat het einde van hun verhaal stikt van de cliché’s. De echte kers op de taart is namelijk een prachtig stuk in de film waarin Jack een briefje krijgt met het adres van John Lennon. Het zorgt voor een onverwachte wending en direct het absolute hoogtepunt van de film. Het geheel maakt Yesterday dan ook tot een van de allerbeste en vooral leukste romantische komedie- /dramafilms van het jaar.

Yesterday is een van de beste muzikale romkoms van het jaar, waarbij alles op de kapstok eigenlijk een stuk interessanter is dan de kapstok zelf. De film biedt namelijk veel meer dan een romkom met een erg fijne soundtrack, iets wat vooral te danken is aan enkele interessante gewetensvragen. Daarbij is de film overgoten met een fijne komediesaus, waarbij zelfs droogkloot Ed Sheeran nog komisch uit de hoek weet te komen. Regisseur Danny Boyle heeft duidelijk alle vaardigheden in pacht om alles gebalanceerd en mooi te presenteren, iets dat Yesterday uiteindelijk tot een redelijk unieke kijkervaring maakt. De film biedt namelijk een totaalplaatje die je laat lachen, genieten en wellicht zelfs zorgt dat je een traantje zal wegpinken. Daarnaast biedt Yesterday een mooie greep uit het omvangrijke oeuvre van The Beatles, waarbij de kenners ongetwijfeld zullen meezingen en de mensen die hier minder bekend mee zijn ook direct op een laagdrempelige manier kennis maken met de prachtige teksten. Het maakt Yesterday absoluut tot een film die je gezien moet hebben!

Feel good movie. Genre Hugh Grand in zijn topjaren. Lekker Brits romantisch verhaal met voor mij compleet onbekende acteurs, maar net door hun onbekendheid maakt het dit een topfilmpje. En natuurlijk is de muziek van The Beatles onmiskenbaar de sfeermaker waardoor de film niet kan tegenvallen... Meer dan geslaagd. Doordat ik mij ba deze film zo happy voel, 4,5*....

Leuke luchtige film. De muziek was dan wel het hoogtepunt, en het concept is origineel en leuk bedacht. Het was ook weer nice geregisseerd, zoals je van Danny Boyle gewend bent.

Helaas word de nadruk meer op de romantiek dan op het leuke concept gelegd, en de romance in het verhaal verloopt niet helemaal soepel en geloofwaardig, en erg cliche ook. Wel pluspunten voor het stukje waar Jack met John Lennon praat, dat was wel mooi. Bedoeling was uiteraard dat het een feelgood movie, en daar slaagt het dan zeker in, 3,5!

Goeie film waarin een singer-songwriter met weinig succes de brui geeft aan zijn muzikale bestaan. Een leuk en origineel gegeven over een wereld waarin The Beatles nooit bestaan hebben. Vermakelijk en vlot uitgewerkt, alhoewel het liefdesplotje net wat minder wist te boeien (ondanks de altijd charmante Lily James). Uiteraard gevuld met genoeg goeie muziek.

Ik dacht dat dit wel een leuke film zou zijn. Dat viel erg tegen. De hoofdrol speler is echt niet goed gecast. Totaal geen uitstraling. Het liefdesverhaal is zéér irritant. En de prachtige liedjes van de beatles worden helemaal niet mooi neergezet. Je had hier ZOVEEL meer uit kunnen halen. Jammer.

De laatste tijd lijkt het mode om verfilmingen te maken als ode aan grote popartiesten, denk aan 'Bohemian Rhapsody' of the 'Rockman'. In dat rijtje past 'Yesterday' duidelijk niet. Hoewel we een breed scala aan Beatles liedjes krijgen voorgeschoteld ontroerd de muziek nergens, wat toch zeker niet aan de kwaliteit van de liedjes te verwijten valt. De magie lijkt ergens te ontbreken en de nadruk ligt teveel op comedy. Als comedy is de film redelijk geslaagd met de typische Engelse humor en de cliché matige Indiërs. Verder kijk je naar een dertien in het dozijn liefdesverhaaltje.
Regiseur Danny Boyle heeft te krampachtig geprobeerd om een originele muziekfilm te maken en het had zo maar kunnen werken. Het uitgangspunt is leuk de uitwerking van met name de muziek valt erg tegen. Verwacht een aardige comedy doorspekt met Beatles liedjes en je hebt een leuke avond, voor een ode aan één van de belangrijkste groepen uit de popgeschiedenis zit je mis. Daarvoor is de muziek hier teveel uitwisselbaar, het hadden net zo goed de 'Roling Stones' kunnen zijn.