
Yesterday (2019)
Verenigd Koninkrijk
Muziek / Komedie
112 minuten
geregisseerd door Danny Boyle
met Himesh Patel, Lily James en Kate McKinnon
'Yesterday' volgt het leven van een worstelende muzikant. Hij komt erachter dat hij van de ene op de andere dag de enige persoon op aarde is die zich de 'Beatles' kan herinneren. Met de kennis van al hun muziek is hij vervolgens relevanter dan ooit.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=YaNRo3nj4IE
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Daarom heb ik naloop ”Anthology” maar opgezet. Met een pilsje erbij werd het toch nog een erg gave avond.
Yesterday opent ongetwijfeld een heel scala aan gelijksoortige herinneringen bij vele toeschouwers. De muziek van The Beatles heeft wereldwijd zo'n enorme invloed gehad op de muziekindustrie, om maar niet te spreken over de impact die het heeft gemaakt op de gewone mens.
De film begint fris met een originele insteek. Dat het meest invloedrijke, muzikale quartet nooit heeft bestaan is onvoorstelbaar. Hoe mooi is het dan om Yesterday te horen - zeer gevoelig vertolkt door Malik. De karakters zijn sympathiek, de Britse humor typisch en de nummers... Ja, laten we eerlijk zijn: zonder deze pareltjes had Yesterday het niet gered. Het veelbelovende, potentiële plot blijft helaas steken op een standaardformule die niet verder durft te reiken dan platgetreden clichés.
Conform clichés gooit men het feelgood roer om (de plotselinge bekentenis van Ellie die al die tijd passief heeft gewacht op een liefdesverklaring van Jack en hem op onsympathieke wijze voor het blok zet; ik of de roem - waarbij het einde zich moeiteloos laat raden). Verder doet het opgedrongen, moralistische sausje het verhaal evenmin goed (Jack worstelt steeds meer met zijn geweten en uiteindelijk biecht hij in een tot de nok toe gevuld Wembley op dat niet hij, maar Lennon, McCartney, Starr en Harrison de nummers hebben geschreven. Fijn voor hem dat hij zijn hart lucht, maar bovengenoemde heren weten niet eens dat ze The Beatles waren in een ander universum).
Ondanks deze 'valse' noten is Yesterday zeker niet mislukt. Ik heb genoten van de muziek, de humor (o.a. de zoekresultaten van Google: het antwoord op het woord 'coke' was hilarisch) en de onroerende scène met een grootheid. Yesterday is het net niet, maar bevat genoeg om een glimlach op het gezicht te toveren.
Misschien moet je nog eens luisteren naar de eerste albums van de Beatles. Dat was allemaal nog redelijk braaf hoor. Misschien moet jij eens de moeite nemen om wat Amerikaanse tijdgenoten van de beatles te beluisteren.
Maar terug naar de opmerking van de filosoof: ik bestrijd niet dat de Beatles de muziek enorm hebben beïnvloed. De filosoof stelt dat ze de maatschappij hebben veranderd. En dat is onzin.
Ajax en Litmanen:
"Misschien dat The Beatles op een gelukkig moment samen vielen met de veranderingen van die tijd, maar ze hebben een enorme bijdrage geleverd."
Wat is dan die enorme bijdrage?
Ben je nu serieus of ben je aan het trollen? Als je serieus bent dan ben je niet serieus te nemen in ieder geval.
Dat niet alle films van Danny Boyle weten te werken, is een feit. Maar dat de bewierookte regisseur van parels als Slumdog Millionaire en Trainspotting met zo'n flauwe romcom op de proppen zou komen is weer het andere uiterste. Ten eerste ligt het romantische en volstrekt chemieloze gedeelte er zo dik bovenop dat het begint te storen en ten tweede is de humor niet om aan te gluren. Veel meer dan sporadisch grinniken zit er echt niet in.
Hoe een film zo kan mislukken is best bijzonder, want iedereen lijkt er wel zin in te hebben. Het gegeven is niets minder dan geweldig en biedt een voedingsbodem voor zoveel leuks. Maar Ed Sheeran of andere beroemde bijrollen voegen helemaal niets toe en de liedjes worden tergend slecht gebracht. Dat Patels karakter kennelijk geen fan was zij hem vergeven, maar bijna elk lied zó slecht zingen en spelen is een kunst an sich. Elke vorm van een ode ontbreekt.
Plak aan het geheel een volledig misplaatste scène met John Lennon en een raar zijplotje met medestanders, en je weet als kijker echt niet meer naar wat voor onsamenhangende mengelmoes je zit te kijken. Warme gevoelens blijven continu uit. Alle mooie composities en goede bedoelingen ten spijt. Het begin is nog wel aardig maar al snel blijkt dat je vlees noch vis zit te aanschouwen en overheerst de teleurstelling. Danny Boyle mag zich achter de oren krabben.
**
Met dank aan Universal Pictures voor het recensie-exemplaar.
“I didn't write it. Paul McCartney wrote it, The Beatles wrote it.”
Uitstekende muzikale romcom. Sentimenteel en zo zoet als wat, en de hand van Richard Curtis is duidelijk zichtbaar. Danny Boyle staat vermeld als regisseur maar dat zie je er niet aan af (op wat visuele hoogstandjes na), en wat dat betreft is dit echt de film van Curtis. Yesterday heeft een vreemd maar interessant uitgangspunt, met Jack die er na een stroomuitval achter komt dat alleen hij weet dat The Beatles hebben bestaan.
Als muzikant wel zo handig, en Jack wordt door de muziek van The Beatles binnen een mum van tijd wereldberoemd. Zelfs Ed Sheeran staat in zijn schaduw. Je moet vooral niet te lang stilstaan bij het bizarre uitgangspunt, en heel diep willen Boyle en Curtis ook niet op de materie ingaan. Yesterday is uiteindelijk toch vooral een conventioneel liefdesverhaal. Met de muziek van The Beatles en Lily James, dus mij hoor je niet klagen. Vooral niet omdat Patel en James een fijne chemie hebben, hoe dom beide personages soms ook acteren. Maar dat hoort natuurlijk ook bij het romcom genre. The Beatles, Lily James, humor en romantiek, Danny Boyle en een briljante cameo van Robert Carlyle als John Lennon… Wat wil je nog meer?
Het obligatoire ongeluk, het wakker worden, het constateren dat er iets heel vreemds aan de hand is. Het is allemaal by-the-numbers. Dat is niet erg, maar kleed het dan aan met meer humor. Want het is hier nogal karig. Lichtpuntje: de matig acterende Ed Sheeran blijkt veel zelfspot te hebben, waarvoor hulde. Dat Malik met zijn Beatles-songs duidelijk de betere singer-songwriter is, maakt hem depressief.
Naarmate de film vordert blijkt beroemd zijn toch niet zo heel tof en gaat Jack terug verlangen naar hoe het eerst was. Maar vooral naar zijn platonische liefje waar hij eigenlijk altijd verliefd op was. Goh, hoe verzin je het allemaal, super origineel hoor.
Onderwijl gaat de getergde, misnoegde blik van jack Malik ook vervelen. Ik kan me niet één scène herinneren dat hij geniet van zijn faam. Integendeel, hij kijkt continu alsof hij al drie weken lang een keutel probeert binnen te houden.
Maar vooral veel clichés dus. Is er dan niets verrassends? Ja, wel. Dat zijn twee mysterieuze mensen die hem dreigen te ontmaskeren. Hoe kan het dat zij Jack's geheim kennen? We komen het niet te weten. Naarmate de film naar de aftiteling toe werkt lijken ze niet meer te weten hoe ze er een eind aan moeten breien. En dat gebeurt dan dus ook niet.
En dan de muziek. Ach. Ik ben geen Beatles-fan, ik vind dat een uitgekauwde sound. Vooral veel hengsten op hihats. Maar de liedjes die voor deze film zijn gekozen, zijn toevallig de enige die ik nog te pruimen vind - en die veruit het beste in het gehoor liggen.
Waarom Jack Malik nooit speelt met een band maar continu met alleen zijn gitaartje is trouwens één van de vele raadselachtige keuzes in deze film.
Teleurstellend. 2 sterren
De 21ste eeuw: de revolutie is morsdood; pop is nog slechts een product op de markt en cultureel-maatschappelijk weer net zo irrelevant als voor de jaren '50.
Niet helemaal. Same shit, different day.
De industrie die vroeger in dienst stond van de muziek, wordt nu gedomineerd door vlugpraters die op opgewonden toon half rijmende teksten bazelen over bitches en snitches, money en politie. En ook hier hoort weer een nieuwe generatie bij; een stroming die ik net zo achterlijk vind als de ouders van toen, die niet wilden dan hun kinderen naar die verderfelijke Beatles luisterden.
Alleen Beatles fans legden geen afgehakte hoofden bij shishalounges op de stoep maar dat is weer een ander verhaal.
Met de hierboven geschetste situatie stelt de film een interessante gewetensvraag, want; “wat zou jij doen?”. Al snel lijkt zijn handelen namelijk niet langer te rechtvaardigen. En dan zijn er ook nog een handvol mensen die zich eveneens de muziek van The Beatles blijken te kunnen herinneren en Jack hiermee willen confronteren. Maar Jack kan geen kant meer op, zeker niet als superster Ed Sheeran zich met het zijn muziek gaat bemoeien en Jack onder contract komt te staan van een groot platenlabel, vergezelt van een nieuwe op geld beluste manager die eigenlijk enkel en alleen zoveel mogelijk geld wil verdienen aan Jack. Als Jack uiteindelijk voor de release van zijn eerste album de moeite neemt om alle plekken te bezoeken waar The Beatles over zingen in hits als Penny Lane en Eleanor Rigby lijkt hij toch door de mand te vallen, maar terugkrabbelen is geen optie. Echter, ondanks alle faam die hem nu toekomt, is eigenlijk het enige dat Jack wil dat de liedjes van The Beatles niet vergeten worden. Het zorgt ervoor dat de zijn personage de sympathie blijft houden van de kijker.
Naast het hele gebeuren rond de liedjes van The Beatles, is de liefde eigenlijk de grootste kapstok van de film. Jack begint meer en meer te beseffen dat hij eigenlijk smoorverliefd is op Ellie, maar door het vele reizen en muziek maken verliezen de twee elkaar steeds meer uit het oog. Tot overmaat van ramp wordt Ellie zelfs verliefd op een ander. Ondanks dat deze verhaallijn niet bepaald de meest originele is, wordt de film hierdoor op prettige wijze luchtig gehouden en blijft deze bovendien erg leuk voor de kijkers die helemaal niets met The Beatles en hun muziek hebben. Het is dan ook maar goed dat deze verhaallijn zich redelijk op de achtergrond begeeft en het verdere verhaal van Jack en Ellie verder prima is uitgewerkt. Het maakt het zelfs niet erg dat het einde van hun verhaal stikt van de cliché’s. De echte kers op de taart is namelijk een prachtig stuk in de film waarin Jack een briefje krijgt met het adres van John Lennon. Het zorgt voor een onverwachte wending en direct het absolute hoogtepunt van de film. Het geheel maakt Yesterday dan ook tot een van de allerbeste en vooral leukste romantische komedie- /dramafilms van het jaar.
Yesterday is een van de beste muzikale romkoms van het jaar, waarbij alles op de kapstok eigenlijk een stuk interessanter is dan de kapstok zelf. De film biedt namelijk veel meer dan een romkom met een erg fijne soundtrack, iets wat vooral te danken is aan enkele interessante gewetensvragen. Daarbij is de film overgoten met een fijne komediesaus, waarbij zelfs droogkloot Ed Sheeran nog komisch uit de hoek weet te komen. Regisseur Danny Boyle heeft duidelijk alle vaardigheden in pacht om alles gebalanceerd en mooi te presenteren, iets dat Yesterday uiteindelijk tot een redelijk unieke kijkervaring maakt. De film biedt namelijk een totaalplaatje die je laat lachen, genieten en wellicht zelfs zorgt dat je een traantje zal wegpinken. Daarnaast biedt Yesterday een mooie greep uit het omvangrijke oeuvre van The Beatles, waarbij de kenners ongetwijfeld zullen meezingen en de mensen die hier minder bekend mee zijn ook direct op een laagdrempelige manier kennis maken met de prachtige teksten. Het maakt Yesterday absoluut tot een film die je gezien moet hebben!
Helaas word de nadruk meer op de romantiek dan op het leuke concept gelegd, en de romance in het verhaal verloopt niet helemaal soepel en geloofwaardig, en erg cliche ook. Wel pluspunten voor het stukje waar Jack met John Lennon praat, dat was wel mooi. Bedoeling was uiteraard dat het een feelgood movie, en daar slaagt het dan zeker in, 3,5!
Regiseur Danny Boyle heeft te krampachtig geprobeerd om een originele muziekfilm te maken en het had zo maar kunnen werken. Het uitgangspunt is leuk de uitwerking van met name de muziek valt erg tegen. Verwacht een aardige comedy doorspekt met Beatles liedjes en je hebt een leuke avond, voor een ode aan één van de belangrijkste groepen uit de popgeschiedenis zit je mis. Daarvoor is de muziek hier teveel uitwisselbaar, het hadden net zo goed de 'Roling Stones' kunnen zijn.