- Home
- Pieter Montana
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten Pieter Montana als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Advise & Consent (1962)
You call that a deal? I call it extortion!
Je kan het je zo voorstellen hoe het er nu aan toe moet gaan bij de GOP. De Republikeinse partij zit met de handen in het haar. In het licht hypnotiserende vlaskleurige haar weliswaar van full-time megalomane real-estate goeroe en part-time racist Donald Trump. Over zo'n 3 dagen kan het, na de voorverkiezingen in de winner-takes-all staten van Ohio en Florida, duidelijk zijn of Donald Trump de Grand Old Party zal vertegenwoordigen in de strijd om het Witte Huis. Eén politieke commentator noemde de hele situatie een "gijzeling". Ze zitten gevangen met een kandidaat die ze niet willen, en die genoeg geld en te weinig schroom heeft om zich als independent candidate naar voor te werpen indien hij langs de kant zou worden geschoven. Er zal bijzonder veel geroezemoes klinken in de parken rondom Capitol Hill. Senatoren zullen elkaar aankijken, en zich afvragen of ze al dan niet het mes steken in Trump.
Indien u bovenstaande uitleg interessant vond, is Advise & Consent zeker iets voor u. Tot voor kort had ik nog nooit van deze film gehoord, al deed de regisseur Otto Preminger wel een belletje rinkelen. In deze adaptatie van een Pullitzer-Prize winnende roman van Washingtoncorrespondent Allen Drury schuift de President van de VS een kandidaat naar voor voor de belangrijke post van Secretary of State (de minister van Buitenlandse Zaken). De Koude Oorlog woedt volop en de Amerikanen voelen de warme raketadem van de Sovjet-Unie in de nek. De kandidaat, Robert Leffingwell (Henry Fonda), wordt echter niet door iedereen gesteund. Vanaf dan volgen we het politiek steekspel waarbij iedereen de tactiek - de tong-is-machtiger-dan-het-zwaard - hoog in het vaandel houdt. Elke zin wordt weloverwogen om toch maar die ene senator te overtuigen en die extra stem binnen te halen. Grootse spilfiguur is daarbij de Seab Cooley, een senator uit South Carolina. Een fenomenale rol door Charles Laughton, een acteur die, ondanks een indrukwekkend oeuvre, vandaag te vaak vergeten wordt. Naast Cooley, volgen we nog een hoop andere senatoren, die elk hun eigen ambities en tactieken hebben om de nominatie voor Leffingwell te verzilveren.
De afwezigheid van een echt hoofdpersonage zorgt voor een heus tableau vivant. Het is een zweterige, snelle en broeierige wereld in Washington. De ontwikkelingen volgen elkaar snel op, maar Preminger weet het publiek bij het verhaal te houden en op het puntje van hun stoel te laten zitten. U zal een parlementaire zitting nog nooit zo spannend hebben gevonden. 4,5*
Agora (2009)
Amenabar heeft naast een groot budget ook een karrenvracht aan clichés meegenomen uit Hollywood.
Godsdienstoorlogen liggen tegenwoordig goed in de markt en ook Amenabar heeft hier dollars ingezien. Deze strijd is natuurlijk waanzin en iedereen mag geloven wat hij wil, iets wat in de film natuurlijk onsubtiel vaak onderstreept wordt in oeverloze lange speeches waarbij elke acteur hoopt dat de Academy hen zal opmerken. Het is allemaal wel mooi aangekleed en een stukje geschiedenis is altijd mooi meegenomen, maar Amenabar zie ik liever met een klein budget werken. 2,5*
Agreement, The (2014)
Een film die bijzonder saai had kunnen zijn, maar al snel "12 Angry Men"-achtige spanning krijgt. Robert Cooper, één van de EU's bekendste onderhandelaars, krijgt de taak om een reeks akkoorden te bemiddelen tussen Servië en Kosovo.
Het is ongelooflijk dat Karen Stokkendal Poulsen vrije toegang kreeg tot deze onderhandelingen binnen de diplomatieke dienst van de Europese Unie. Ze weet alle emoties, alle kleine truukjes van deze historische onderhandelingen vast te leggen. Het resultaat is één van de meest beklijvende documentaires van de laatste jaren (al zal mijn eurofiele natuur daar ook iets mee te maken hebben). 4*
Aguirre, der Zorn Gottes (1972)
Alternatieve titel: Aguirre, the Wrath of God
Mijn 1ste Herzog en toch wel aangenaam verrast. Laten we al toch maar beginnen met de minpunten: sommige acteurs waren echt wel toe aan een aantal bijscholingen. Het script kabbelt ook soms wat voort op een reeks nutteloze scenes, die werkelijk niets bijdragen aan de film zelf. Waar blinkt de film dan wel in uit? Zijn prachtig cameragebruik (Zouden de filmstudio's deze gewaagde onderneming nog toelaten?) en zijn ontroerend Shakespeariaans thema van de hoogmoed die voor de val komt. De speciale vermelding gaat natuurlijik naar Klaus Kinski. Naast de rivier, de ster van de film.
3.5*, met grote kans op verhoging.
Alice in Wonderland (1951)
Most everyone's mad here.
Een buitenbeentje onder de Disney-films. Geen prinsessen of aaibare figuurtjes wel een hoop gekkigheid.
Enerzijds valt het script te bejubelen, anderzijds valt het ook te bekritiseren. Alice's tocht blijft uiteindelijk maar een stoet langs een rariteitenkabinet. Verschillende stukken had je er gewoon uit kunnen laten, aangezien deze toch niet Alice's verhaal zou veranderd hebben. Maar tussen al die (te) gekke personages (The Mad Hatter!), zijn de scenaristen zo vindingrijk geweest om zo'n fantastische gags te creëren. Door al die kleine ontelbare details en de bonte mengeling aan personages blijft het allemaal wel interessant en eens niet voorspelbaar, wat de meesten blijkbaar altijd aanhalen om Disneyfilms te bekritiseren. Vanaf het openingsshot weet je ook meteen dat de "Nine Old Men" hier weer een prachtig werk gingen afleveren. Een aantal schitterende staaltjes van tekenwerk waarin Eric Larson toch vooral uitblinkt zijn rups.
3.5*
American Gangster (2007)
De hoge verwachtingen, het is tenslotte van de regisseur van Blade Runner, gingen hier ook niet op. Sterke rollen van Washington en de altijd goede Crowe maar verder blijft het allemaal wat voorspelbaar en is het eigenlijk maar een doorsnee kat en muisspelletje dat misschien wat hoger wordt gewaardeerd door zijn verrassend en doordacht einde.
3*
Angels with Dirty Faces (1938)
Vrij goede gangster-film en tevens ook m'n eerste Cagney-film.
Charismatisch rolletje van hem en een verdiende Oscar-nominatie, die hij vooral te danken zal hebben aan die voortreffelijke eindscene, die de film bijna bij de 4* brengt. Als die verschrikkelijk irritante "Dead-End" kids er nou maar niet waren geweest.
Animal Crackers (1930)
De Marx Brothers hebben na vier films bewezen dat het echt niet mijn soort humor is. Een stel infantiele grappen van Harpo, een figuur waaruit totaal geen sympathie straalt aangezien het gewoon een kwelduiveltje is. Chico gooit er hier en daar eens een Italiaans-klinkend verwijt in. Groucho brengt hier en daar eens een leuke quote, maar dat spervuur aan one-liners gaat al serieus irriteren en vervelen na 10 minuten. Vergeleken met de rest is Zeppo nog altijd de beste
Aristocats, The (1970)
Alternatieve titel: De Aristokatten
Weer kwaliteit van de Disney studio's. We krijgen een fijn verhaaltje met een aantal erg leuke personages te zien zoals Oom Waldo, de notaris, Scatman, Napoléon, etc. Helaas zijn het allemaal bijrollen en zijn de hoofdrolspelers vrij oninteressant tot zelfs irritant. De liedjes zijn afkomstig van de Sherman Brothers, dus dat zat zeker goed. De film blijft wat voortkabbelen op humoristische ontmoetingen met Parijzenaars uit de minder nette buren maar nergens wordt er ook maar enige moraal naar voren geduwd. Goed, dat is niet meteen een hekelpunt (Alice in Wonderland, One Hundred and One Dalmatians) maar mijn kritiek bevindt zich vooral bij de tekenstijl. De achtergronden zijn fantastisch (haast schilderijen), maar de mensen zijn verschrikkelijk getekend. Let goed op het aantal lijnen die zich in het gezicht bevonden van Madame en Edgar. 3.5*
Astérix et les Vikings (2006)
Alternatieve titel: Asterix en de Vikingen
Als Asterixfan kon ik natuurlijk de kans om m'n favoriete striphelden eens op het grote scherm te zien niet laten liggen. Het is al van 1994(Asterix in Amerika) geleden dat er nog eens een Asterix-tekenfilm uitkwam.
Asterix en de Vikingen is een vermakelijke tekenfilm. Trouwens denk ik de enigste tekenfilm waarbij ze het Romeinse leger eens niet voor schut zetten. De animatie, vergeleken met de andere Asterix-tekenfilms, is prachtig. Daarentegen was de humor dan weer wat minder. Asterix en vooral Obelix blijven wel geweldige komieken (Schone techniek) maar die flauwe toekomst-grappen van Hippix werkten wel op m'n zenuwen.
3*
Toch mis ik wel dat oude Obelix-loopje
Atlantis: Milo's Return (2003)
Alternatieve titel: Atlantis Milo's Avontuur
Wat een slechte tekenfilm.Door al die Disneyvervolgen wordt men lijstje van 0.5* en 1* wel behoorlijk aangevuld.
Veel eer was er zelfs aan de originele Classic al niet te geven!
De animatie hier is barlelijk tot rampzalig,dat gezeur van die Kida werkt inderdaad op je zenuwen,al de personages zijn nogal saai en kinderachtig(Mole )behalve dan die oma en die bommenlegger.Zolang de kassa maar rinkelt voor Disney
1*
Atlantis: The Lost Empire (2001)
Alternatieve titel: Atlantis: De Verzonken Stad
Met de Disney tekenfilms gaat het slecht.Home on The Range was zowat één van de slechtste films die ik al gezien heb en Atlantis doet amper beter.
Vroeger hadden we nog sprookjesachtige verhaaltjes over vriendschap,moed en met de nog altijd tijdloze Disney-liedjes.Spijtig genoeg moesten deze voor Disney hun boeltje pakken en plaats maken voor de computer.
Kristallen,vulkaanuitbarstingen,Jules Verne-achtige duikboot en lichtflitsen ,dat mag dan allemaal wel mooi zijn maar na een tijd begint het te vervelen.Geef mij maar nog altijd het meest opwindende,mooiste Disney fragment waarbij Belle & het beest door de gouden zaal dansen en worden aanschouwd door miljoenen sterren.Dat is klasse!!
Zoals ik al zei moet Disney de liedjes niet meer.Als je de personages bekijkt zijn ze ook niet echt in de stemming om te zingen.
Disney had zoveel werk aan al die Special effects dat ze geen tijd meer hadden om de personages uit te werken
zodat ze soms nog al rare bewegingen maken en heel stijve dialogen voeren.Gelukkig valt de muziek best wel te pruimen en is er wel wat plaats voor humor.
Milo: Forget your jammies, Mrs Packard?
Wilhelmina: I sleep in the nude.
[Sweet throws a sleep mask to Milo]
Dr. Sweet: You're gonna want a pair of these. She sleepwalks.
Milo is een stuntel maar op het einde slaagt hij er wel in om allemaal Indiana Jones-achtige stunts uit te voeren.
Als het dan nog niet erger is komt er op het einde een soort van Schwarzenegger film en de bijhorende Schwarzenegger oneliner terwijl Helga haar pistool afvuurt en zegt
Nothing personal!
Dikke teleurstelling!
2*
Avatar (2009)
Een hoop technische Oscarnominaties en geen nominatie in de acteercategorieën of voor het scenario, geeft al aan wat je van deze film kan verwachten.
Een typisch geval van style over substance. Het ziet er allemaal wel mooi uit, al zal ik wel nooit wennen aan de donkere gloed van die brilletjes. Helaas rent Cameron van de ene plek naar de andere, van het éne magische beest naar het andere zonder dat het ook maar ergens spannend wordt. Het moraaltje is tenenkrommend onsubtiel en toen die Afrikaanse gezangen in de achtergrond te horen waren, schoot ik spontaan in de lach. Quadritch en zijn leger bestaat uit een hoop gefrusteerde hersenloze kindjes, die zo Amerikaans zijn dat je ze net niet de Star-Spangled Banner hoort zingen. Quadritch's zinnetjes zijn lachwekkend en zelfs onwaardig voor een blockbuster. 1,5*
Een "Colors of The Wind" of "Just Around the Riverbend" hadden deze film geen kwaad gedaan.
Avonden, De (1989)
Een erg ondermaatse verfilming van, laten we eerlijk zijn, een vrij matig boek. Frits van Egters heeft, na zo'n zestig jaar, de tand des tijds niet doorstaan. Waar je in het boek nog de heerlijke anekdotes vond omtrent randfiguren (o.a een man die dronken op het toilet gaat zitten) zijn deze jammer genoeg weggelaten. Hoffman acteert aardig en weet wel heel die krankzinnigheid van die oorlogsgeneratie goed naar voren te brengen. Jammer dat er zoveel gemompeld wordt in de film, of was ik de enige die daar last van had? Het einde blijft, net zoals in het boek, het hoogtepunt van het hele gebeuren dat, ongeacht de flauwe 110 minuten die voorafgingen, me toch weet te ontroeren.
Er is een wereldoorlog voor nodig om De Avonden terug actueel te maken. 2*