Zerkalo (1975)

Ik vond het anders geen onaardige poging, want die vind ik aan jouw omschrijving ook wel voldoen (niet allemaal even goed trouwens), maar omdat ik je ken, kan ik me voorstellen dat wat anders bedoelt/zoekt.

Tarkovskiy's Nostalgia past trouwens wel prima, maar die zag je volgen mij nog niet. Maar La Grande Bellezza, Otte e Mezzo en Naked zijn natuurlijk ook "associatieve, emotionele, filosofische en biografische bespiegelingen van het leven".

In iedere titel die Cucciolo noemt zit wel 'iets' maar ik zoek het totaalplaatje. De kijk van Fellini en Sorrentino op de (religieuze) wereld is bijvoorbeeld niet de mijne. De Witte Waan sluit nog het beste aan bij Naked maar te lang geleden gezien. Kreeg van McSavah nog de TIP van Apa (István Szabó).

Deze Tarkovsky viel mij toch enigszins tegen. Het zag er allemaal wel mooi uit maar met het verhaal kon ik niet veel. Dat liet mij met nogal vraagtekens achter. De mooiste scènes zaten trouwens in het begin zoals de brandende hooischuur en de droomscène, waarbij stukken uit het plafond naar beneden vielen. De score trouwens met muziek van Bach was dik in orde.
Nu heb ik alle films van Tarkovsky gezien of herzien. Stalker blijft voor mij nog altijd zijn beste film en deze helaas toch een van zijn minste.

3.5*

Mooi ja bij die droomscène kwam dus een half plafond naar beneden door zware lekkage. Dat heb ik ook wel eens in het echt meegemaakt en dat was niet zo dromerig dat stonk behoorlijk

Voor mij de makkelijkst wegkijkende Tarkovsky die ik heb gezien door de relatief korte speelduur en afwisseling van kleur en zwart/wit, documentaire en fictie. Niet dat ik denk veel te begrijpen -zeker die gedichten gaan langs mij heen- maar dat geeft niet want ik vond de algehele kijk- en luisterervaring prettig.

Tarkovsky was wel fan van Bruegel: net als in Solyaris (1972) komt "Jagers in de sneeuw" weer aan bod, alsmede een portret van Bruegel in een boek buiten op een tafel. Ook de brief van Pushkin over de speciale positie van Rusland t.o.v. het (Europese) Christendom was opvallend.

4,0*

Niemand komt in de buurt van het beheerste meesterschap van Tarkovsky. Malick en Reygadas zijn slechts slappe aftreksels. Ja, ik heb een objectieve maatstaf in mijn broekzak zitten. Tranen van pure schoonheid. Elk shot is een schilderij. De artificial eye blu-ray is goddelijk (qua transfer kwaliteit). Stel dat als Tarkovsky opdroeg om mij te bekeren tot het christendom, dan zou ik het niet afwijzen... Eindigen doe ik met de dezelfde woorden als Von Trier.
Tarkovsky = GOD

Moeilijk. Het ziet er allemaal schitterend uit. de frisgroene natuur of de dromerige beelden ondersteund door het geluid van druppelend water. De film weet ergens wel de volle speelduur zo te boeien. Het is eigenlijk een aaneenschakeling van losse mooie momenten. Maar dat is het dan ook, want meeleven is er nergens bij. Buiten dat het fragmentarisch is geschoten is het op momenten volstrekt onbegrijpbaar. Het is dat ik een plot had gelezen dat er nog iets uit te halen viel.
Ergens denk ik ook wel dat de film dieper gaat, dat de hoofdpersoon een metafoor is voor Rusland die terugkijkt op wat hij ooit was, zeker in de Tsaristische tijd met alle grote schrijvers die veelvuldig geciteerd en genoemd worden. Maar het kan net zo goed zijn dat er dar helemaal geen link mee is. 3,0*.

Het zal Tarkovsky fans vermoedelijk jeuken, maar 5 jaar na het verdwijnen uit de IMDb top 250, is Zerkalo weer terug.

Toen de grens om te kwalificeren werd opgerekt van 3000 naar 25.000 titels, sneuvelden een aantal fijne titels die niet genoeg ratings hadden. Zerkalo was er een van. Gelukkig is met het beter beschikbaar worden van die films het aantal stemmen weer toegenomen, zodat velen hun plekje weer terugwinnen ten koste van een vaak populairdere film die net wat lager gewaardeerd was.

Lijkt mij een goede zaak, zou me niet verbazen als er best wat mensen zijn die adhv die vaak verguisde toplijst, toch bepaald soort films ontdekken.

Minpunt: had ik eindelijk Kimi No Na Wa gezien en de lijst compleet, sta ik weer op één na. Inderdaad ik moet Zerkalo nog zien. Was er laatst aan begonnen en vond het helemaal geweldig. En toen sukkelde ik in slaap. Poging 2 dan maar de komende weken.

Prachtig, soms ongrijpbaar maar ook heel erg pittig. Nog meer dan Andrey Rublyov (1966), denk ik dat Zerkalo baat heeft bij meerdere kijkbeurten. De poëzie momenten van pa Tarkovsky doen het helaas echt niet voor me, en de archiefbeelden eerlijk gezegd evenmin.

Vooralsnog niet mijn favoriete Tarkovsky.

p.s. ironisch dat ik nu zelf ietsjes meehelp met het zakken van Zerkalo in de top 250... Gelukkig hakt het er niet te erg in

Een man (die geen enkel moment zelf in beeld is) kijkt terug op zijn leven en herinnert zich dan vooral zijn jeugd en zijn moeder.

Zerkalo is weer prachtig opgenomen. Tarkovsky is de meester van de camerabeweging, te zien in geniale shots waarin de camera zich door interieurs manoeuvreert of personages volgt. Surrealistische zwart-witbeelden worden afgewisseld met dromerige kleurenbeelden. Met name de sfeervolle flashbacks waren prachtig geschoten. De scènes met de winterlandschappen lijken tot leven gewekte schilderijen van Pieter Bruegel. Ik blijf me steeds weer verbazen over hoe Tarkovsky de natuur naar zijn eigen hand lijkt te kunnen zetten, toch hadden de Russen daar ook zo hun trucjes voor. Hoe het gras in het begin op precies het goede moment gaat golven is namelijk gecreëerd door een helikopter te laten opstijgen net buiten beeld. Als soundtrack is diverse klassieke muziek gebruikt van o.a. Henry Purcell, de Matthäus-passion van Bach en Stabat Mater. Het spel tussen beeld en geluid is prachtig.

Over de diepere mening van de film ben ik niet veel wijs geworden. Nu zijn Tarkovsky's films sowieso niet het meest toegankelijk met hun diepe filosofische dialogen en poëtische verwijzingen. Vooral het verwerken van de vele stock-footage beelden van oorlogen leek erg willekeurig, al moet het natuurlijk de oorlogscarrière van vader en zoon voorstellen. De Spaanse burgeroorlog, De tweede wereld oorlog en de Chinese revolutie zijn allemaal momenten waarop Russische militairen in het buitenland uitgezonden waren.

Een theorie over de inhoud waar ik mezelf wel in kan vinden is dat de hoofdpersoon een allegorie is op Rusland zelf, dat met weemoed terug denkt aan de Tsaristische tijd. Er worden immers vele dichters uit de tsaristische tijd geciteerd en er zijn ook veel verwijzingen naar het westen (uit de tijd voor de afscheiding). Hoe meer ik daarover nadenk, hoe meer ik me verbaas dat Tarkovsky deze film heeft kunnen maken in de Sovjet-unie.

Ik vind Zekalo vooralsnog geen meesterwerk zoals Stalker, Solyaris of Andrei Rublev dat waren, maar de prachtige cinematografie van Tarkovsky mag er altijd wezen. Wellicht dat ik de film bij een latere herziening meer kan waarderen. Tarkovsky's stijlelement is in ieder geval alom aanwezig: eeuwig druppelend water.

Tijdens mijn eerste Tarkovsky dacht ik regelmatig: goh, die gast die Stalker heeft gemaakt heeft goed op zitten letten. Blijkt Stalker ook van Tarkovsky te zijn! Is het niet hilarisch? (Nee, dat valt wel mee.)

Ik vond het goed toeven in De Uitkijk, al was er een slapende man die af en toe vreemde klanken uitstiet. Dat paste er eigenlijk wel goed bij. Ik had de hele film geen idee waar ik naar zat te kijken en had best iets meer houvast gewild, maar uiteindelijk was het toch een prima ervaring. Wel is het jammer dat ik geen Russisch versta. Het viel niet mee om de ondertiteling te lezen en tegelijkertijd van de beelden te genieten. Zeker niet tijdens de poëtische voordrachten. Misschien waag ik mij ooit nog aan een cursusje. Maar eerst die cursus recensies afronden maar eens afronden, want dit lijkt weer nergens op.

De film heeft een wat surrealistische (en symbolische) en fragmentarische structuur waardoor de film tamelijk ondoorgrondelijk is maar elke scene is intrigerend en bijna iconisch in zijn beeld en wordt ondersteund door boeiende muziek/geluiden alsmede poëzie en andere diepzinnige gedachten. Dit is wat mij betreft de eerste echt goede film van Tarkovsky die als zodanig al veel lijkt op Stalker (1979) - MovieMeter.nl.

Afgezien van het autobiografische (waarnaar de titel van de film verwijst?) is de boodschap van de film mij niet helemaal duidelijk, al lijkt tijd een hoofdthema: de film toont herinneringen, familiegeschiedenissen en politieke geschiedenissen waarbij er ook het element van het blijvende en zelfs onsterfelijke is. Behalve de spiegel keren ook de natuurlijke elementen telkens terug zoals wind (de kracht van de natuur?), water (onder meer in de vorm van veel regen), vuur (onder meer in de vorm van branden) en aarde als we onder dat laatste de natuur of het huis kunnen verstaan: in de natuur of het (ouderlijk) huis zijn we gelukkig maar we zijn daarvan vervreemd waardoor we rusteloos, ongelukkig, gejaagd en zoekende ronddolen. Maar ik geef graag mijn interpretatie voor een betere…

Herzien maar nu in de grote zaal maar ondanks dat is mijn waardering voor deze film hetzelfde gebleven. Deze film wist mij opnieuw onvoldoende te boeien. Het is vanwege de soms schitterende beelden zoals de brandende hooischuur en de droomscène die mij deze film over het gemiddelde heen wisten te tillen. Maar nogmaals, Zerkalo blijft voor mij ook na herziening de minste film van Tarkovsky.

Met voorkennis is het heel makkelijk om te zeggen wat je gezien hebt, en om het dan te duiden. Maar eigenlijk had ik die voorkennis wel, maar weet nog niet wat ik vanavond in Concordia heb gezien.
Ik was er stil van, genoot enorm van de beeld/muziek pracht, had zeker het idee dat de gedichten enorm bijdragen aan de beleving, en dat je daarom de film nooit echt kunt beleven zonder goed Russisch te kennen, maar na al die dingen vond ik het een beleving.
Weet alleen niet hoe ik een beleving moet beoordelen. Ook dat is gewoon gevoel dus.

Andrei Tarkovsky maakt geen eenvoudige films. Mijn derde intussen en Andrey Rublev staat ook nog zeker op mijn verlanglijstje. Ook door deze Zerkalo heb ik me moeten doorheen worstelen. Ik hou wel van een filmuitdaging, maar hier ontging het me soms waar de film naartoe wou. Het betreft een persoonlijk werk van Tarkovsky, maar mist een duidelijk plot en uitgewerkte personages, bewust wellicht.

Sowieso wel enkele mooi beelden en shots zoals de brandende schuur, de weerspiegeling van de jonge dame als oude vrouw, enz ... Ook merkte ik in het huis in het begin van de film de filmposter van Andrey Rublev op, hehe.

Het is een film geworden vol herinneringen van Tarkovsky, zo blijkt, gekruid met poëtische bewoordingen en filosofische monologen. Technisch en qua montage wel knap. Denk bvb aan de dromerige scène in het begin van de film met de wandelende man en de opstekende wind dat door het gras waait. Een aantal bizarre scènes ook, ongemakkelijk en kunstig tegelijkertijd. Maar al bij al maakte het te weinig los bij mij. Wel een film om op terug te blikken en de mooie scènes in herinnering te brengen, maar als film zelf in zijn geheel, neen, dat net niet.