Aquaman (2018)

Dus als je in een superheldenfilm mee kan leven met de karakters ben je automatisch een fanboy en heb je geen recht van spreken? Lekker elitair gezever weer.

Uhm, omdat ik weinig op zou hebben met superheldenfilms, zou een discussie daarover geen zin hebben?

Wie stelt zich hier nu elitair op?

Heeft Dolph Lundgren een beetje een redelijke screentime?

Vrij behoorlijk en hij acteert nog goed ook!

Dit was bij mij echt precies het omgekeerde.

Daarnaast vraag ik me af hoeveel echte comicfans al deze superheldenfilms nu trekken. Als iemand die veel comics leest en ook vaak op comic cons staat met een comicstand, valt het me bij Marvel namelijk erg tegen hoeveel mensen getriggered zijn door de films om zelf aan het lezen te slaan. Het hele Arrowverse van DC doet hier in mijn ervaring veel meer voor.

Fan. Geweldig. Tastisch. In alle superlatieven, wat een grootse meesleepfilm. Keihard vermaakt, echt de bom.
Ik zie nu dat dat meisje met haar vlammende Ariel-haar Amber is, aan de cast te lezen. Ik vind haar hier zoo leuk. Jason is cool. (ooit gezien? Geen flauw benul, na tig films raak ik weleens de kluts kwijt wie ik waar gezien in heb..) Spektakelstukjes met wat actie en heel veel liefde, wauwie.

klopt!

Je kraakt in zijn algemeenheid al een heel superheldengenre af, dus dan ben je volgens mij al vrij bevoordeeld. Maar toegeven, dat ben ik richting jou ook dankzij je tsunami aan negativiteit over Bohemian Rhapsody. Misschien had ik er niet zo op moeten reageren, maar ik had niet het gevoel dat je op discussie uit was. Eerder een statement willen maken. Maar corrigeer me als dit niet zo is.

Op zijn zijn comiclezers en Marvelfans niet altijd hetzelfde. Als ik naar mezelf kijk: ik heb nauwelijks een superheldencomic vroeger gelezen. Ben wel dol op de films. Ik geloof best dat DC goede comics heeft. Ik vind hun films alleen wel vaak leeg. Altans, die van hun DC universum van de laatste jaren. De Dark Knight trilogie was grote klasse.

Ik kraak niet enkel een heel superhelden genre af, maar ook nig eens de meeste moderne actie films. Dat komt omdat het formulewerk is dat allemaal dezelfde kenmerken heeft. Vanwege de hoge productie en marketingkosten van dergelijke films moeten ze wel een heel breed publiek aanspreken met als gevolg dat alle scherpe randjes worden glad gestreken en er verplicht een stukje love interest wordt ingepropt om de vrouwelijke biosbezoeker te bekoren. En zo zijn er nog wel wat demografische ‘wensen’ die vervuld moeten worden (lees een donkere en een Aziatische sidekick of co held) Gevolg is dat de films vrijwel allemaal te lang duren en in eenheidsworst veranderen (zeker bij Marvel, waar de films zich ook nog eens in hetzelfde ‘universe’ moeten afspelen en steeds weer dezelfde typetjes opduiken). Echte cinematografische meesterwerken levert het (vrijwel) nooit op.

Correct me if I’m wrong.

Gisteren in de bios. De film duurde VEEEEEEEEEL te lang. Daarnaast zit er ZOVEEEL actie in dat je op een gegeven moment moe wordt van alles wat je ziet. De film doet ook erg veel aan Avatar denken. Maar dan allemaal net niet zo mooi. De 'one-liners' zijn nog slechter dan slecht. De humor is ver te zoeken. Het verhaal is erg rommelig en er worden allemaal regels toegevoegd, waar we het dan maar mee moeten doen. Samengevat: Een tegenvaller van hier tot Tokio. Jammer, want ik had hier wel wat meer van verwacht.

Something something trident

Waar ik bij het Marvel Cinematic Universe nog de moeite doe om de films in de juiste volgorde te zien, is die zin er bij het DC Extended Universe veel minder. Daar zijn een aantal redenen voor - je mag vinden van de Marvel films wat je wilt, maar ze zijn er wel in geslaagd om een echt universum te bouwen - maar de voornaamste is dat de kwaliteit van de DC films simpelweg minder is. Ze weten nochtans wel wat ze doen, op seriegebied verslaan ze Marvel met gemak, maar de laatste tijd was er licht aan de horizon. Wonder Woman deed het al erg goed en nu was daar Aquaman.

Misschien wel één van de meer suffe comichelden maar in handen van James Wan (onder andere van Saw, Insidious en The Conjuring) ging dit wel eens iets kunnen worden. En zowaar: Aquaman mag gezien worden. Hoewel de film zich bijna gedurende heel de speelduur onder water afspeelt, is het één groot CGI spektakel en dat is toch gewoon indrukwekkend in de cinema. Zeker ook omdat Wan een visueel aantrekkelijke wereld maakt en af en toe het onderste uit de kan haalt. Zo is de ontsnapping van Arthur en Mera met de light flare aan de Trench wel bijzonder indrukwekkend. Toch ontsnapt ook Aquaman niet aan de formule die ondertussen eigen is aan de superheldenfilm. Mondjesmaat wordt er wat meer van de origine van Arthur uitgelegd en maakt hij een (kleine) identiteitscrisis door. Dat Atlanna nog leeft zal voor niemand een verrassing zijn geweest en de strijd om de troon hebben we ook al eerder en beter gezien. Gelukkig zijn er nog zo'n kleine momenten zoals de relatie tussen Arthur en zijn vader die net dat beetje meer emotie in dit aktiespektakel brengen.

Want daar ligt de focus wel. Wan gaat in het laatste halfuur à drie kwartier compleet los en met Jason Momoa heb je wel een uitstekende lead voor dit soort rollen. Hij was al indrukwekkend als Ronon Dex in Stargate Atlantis, het lukte hem om Arnold Schwarzenegger te doen vergeten in Conan en ook als Arthur Curry overtuigt hij over de gehele lijn. Hij brengt ook voldoende comedy in zijn personage om zodoende toch eens af en toe een rustpuntje te hebben in de actie. Het is echter niet enkel en alleen de grote-Jason-Momoa-show, want met Amber Heard heb je een degelijke love interest en zo'n Willem Dafoe kan nooit veel verkeerd doen. Hetzelfde mag gezegd worden over Nicole Kidman die een sterke Queen Atlanna neerzet. Verder ben ik ook nog aangenaam verrast door Dolph Lundgren trouwens die misschien wel één van zijn beste rollen van de laatste jaren heeft als King Nereus.

Formulewerk maar wel vermakelijk formulewerk. James Wan weet voldoende met de film te doen om hier toch wat zijn eigen kindje van te maken en dat resulteert in degelijke actie met een aantal leuke visuele toetsen. Tel daar dan nog eens een uitstekende Jason Momoa bij en een aantal goed ingevulde bijrollen en je hebt een vermakelijke blockbuster. Hopelijk het begin van de wederopstanding van het DC Extended Universe.

Dikke 3.5*

heb hem gisteren gezien in de bioscoop , spennnde film

Totaal geen correctie op de inhoud want je hebt ergens ook wel gelijk. Alleen vraag ik mij af wat het nut van je steeds maar weer terugkerende kritische bijdragen op (bijvoorbeeld) dit soort films hier is. Als je nu zelf al concludeert (en weet) dat dit geen echte cinematografische meesterwerken zullen worden (wat toch blijkbaar iets is waar je waardering voor hebt) dan is het ook eens tijd om te beseffen dat het nu eenmaal vermakelijke pulp is en blijft (waar ook gewoon behoefte aan is voor een grote groep bioscoopgangers). Een stukje respect daarvoor zou je sieren.

Om continu op dit soort films negatief af te geven geeft mij het idee dat je vanuit een elitaire positie wilt reageren/discussiëren. En daar mag je best wel eens op gecorrigeerd worden. Bij meerdere films hier op MoMe. Maar dat is een kwestie van zelfreflectie.

Het lijkt mij op een filmforum juist goed dat er zowel lovende als negatieve meningen gedeeld worden.

Daarbij spreekt deze titel me nu net weer aan, omdat ik heel veel pulp verwacht. Gaat nu beginnen. ?

Edit: Overigens kan het actiegenre ook cinematografische meesterwerken opleveren. Mad Max Fury Road bijvoorbeeld.

Het lijkt bijna vloeken in de kerk, maar in tegenstelling tot een hoop mensen geniet ik echt meer van het DCEU dan het MCU. Afgelopen jaar vond ik Ant-Man And The Wasp een zeer geslaagde verfilming met het hart op de juiste plaats, maar Black Panther was vooral oersaai en Infinity War was voor mij een van de meest gemiste kansen die Disney/Marvel heeft neergezet. Ik heb daar geen moment getreurd om het einde en heb ook zeer weinig interesse in het vervolg. Scheelt misschien ook dat ik comic/animatie/game-technisch gezien veel meer heb met DC en dat ik het daarom veel leuker vind om te zien hoe mijn favoriete characters worden uitgebeeld.

Of nou ja, favoriete characters...

Het moge geen geheim zijn dat Aquaman altijd al een beetje the butt of all jokes met betrekking tot superhelden is geweest. Niet gek als je de eerste comics een beetje kent of de gifjes van een in het water spetterend mannetje gezien hebt. Aquaman zit in het water en daar doet hij vooral wat waterdingetjes zoals met vissen praten. Dat meer dan de helft van de oceaan uit verschrikkelijk enge wezens bestaat is echter pas iets dat er vanaf de jaren '90 een beetje in kwam zetten en op zijn best naar voren kwam bij de Throne Of Atlantis verhaalreeks (ook geschreven door Geoff Johns). Aquaman ging hier van goeiige sukkel, naar serieuze badass terwijl in de verhaallijnen zijn kind vermoord werd en zijn hand werd afgehakt.

Qua uiterlijk of character is Jason Momoa in weinig opzichten de Arthur Curry die we uit de comics kennen. En waar ik meestal een fan ben van comic-accuraatheid, is het in het geval van Aquaman misschien maar het beste. Aquaman is zelf op zijn meest serieus namelijk nog steeds een enigszins vreemde superheld met een achtergrondverhaal dat in een comic beter werkt dan in een serieus verhaal. Het idee om deze film dan ook vooral lichtvoetiger te maken dan de Snyder-werkjes of het zeer geslaagde Wonder Woman, verdient wat mij betreft dan ook alle lof.

James Wan omarmt de complete lijpheid van het concept, maar neemt de Atlantis-mythologie wel serieus. Dit zorgt voor een kleurrijke film waar best gelachen mag worden, maar de onderliggende verhaallijn nog steeds 'serieus' genomen kan worden. En ook als je dit niet doet, valt er nog een hoop te genieten door Momoa's charme, Patrick Wilson's bombastische acteerwerk en het special effects spektakel dat er op de kijker wordt afgevuurd. Waar ik me bij Thor: Ragnarok non-stop heb zitten ergeren aan de hoeveelheid 'hij valt/krijgt iets op zijn hoofd'-grappen, is deze hoofdpersoon grappig in zijn onwil en onkunde om zijn plaats in het universum te vinden. De biker-Aquaman bevalt me in dat opzicht dan ook prima, aangezien hij een mooie tegenhanger is van de bloedserieuze Batman, Wonder Woman en Superman.

Wan blijkt een fantastisch regisseur voor superheldenongein te zijn. Ik ben niet bekend met zijn Fast & Furious film (heb een hekel aan die reeks) en ken hem vooral als horrorregisseur, maar al vanaf de eerste vechtscene is het duidelijk dat hij de actie mooi centraal in beeld brengt en onder water gebruik maakt van een zwierende camera die alle kanten opdraait (ook ondersteboven) om de 360 graden onder water goed weer te geven. De film is tevens kleurrijk en gooit om de zoveel tijd weer een paar fantastische designs naar voren.

Als ik een punt van kritiek zou moeten geven, dan zijn het de dialogen die soms verschrikkelijk cliché zijn voor wat er zich afspeelt. Standaardzinnen over verantwoordelijkheid en waarom de hoofdpersoon de held moet spelen om de rest te inspireren kennen we nu echt wel genoeg. Nee, dan zijn de onderlingen gesprekken tussen Mera en Arthur als het niet te serieus is een stuk leuker, helemaal door het feit dat beide personen een hoop chemie hebben. Patrick Wilson steelt de show als Orm, maar ook Dolph Lundgren (op een enorm zeepaard) doet het veel beter dan je van iemand als hij zou durven verwachten.

De film duurt lang, maar voor mij was dit geen probleem. Ik vind de director's cut van Batman vs Superman immers ook prima en ben vooral blij dat het verhaal hierdoor in ieder geval wel 'af' aanvoelt. Als Wan tegen het einde het complete special effects blik nog even extra opengooit en Arthur in comic-accuraat kostuum, met legendarische drietand, op de rug van een enorm zeemonster aan komt zwemmen en daarmee een veldslag van enorme proporties omdraait is er ook niets anders meer op mijn gezicht te lezen dan een enorme glimlach.

Ondanks alle lol zijn er een aantal scenes die op het juiste moment serieus zijn. Grappig genoeg hebben ze allemaal te maken met Arthur's moeder. De ontknoping dat Atlanna nog leeft, zorgt voor dat stukje diepgang dat de film net niet compleet dom maakt. De eindscene waarbij zij weer uit het water komt bij de vuurtoren waar Thomas al die tijd op haar heeft gewacht zorgde zelfs voor een klein brok in mijn keel. Een typisch fangasm moment had ik toen Black Manta tevoorschijn sprong en het wapen uit zijn helm voor het eerst gebruikte. Fantastische actiescene sowieso daar!

Aquaman is wat mij betreft de beste film in het DCEU en veel meer genietbaar dan het gros van het MCU. Ik houd van de eerste twee Snyder-films vanwege de serieuze take op het superheldengenre, vond Wonder Woman een prachtig inspirerende film, genoot ondanks de tekortkomingen van Justice League (en vergeet dat Suicide Squad bestaat), maar Aquaman is qua visueel spektakel en comic-gehalte toch echt het gaafste dat er tot nog toe is uitgebracht. Als men hetzelfde kan bewerkstelligen met een film over The Flash of het nog komende Birds Of Prey, dan ben ik een gelukkig man.

Nou, dat was best vermakelijk. In ieder geval sinds David Lynch's Dune niet meer een zo uitbundig vormgegeven SF film gezien. We krijgen het King Arthur verhaal onderwater op LSD. Het eerste uur is wat traag, maar daarna gaat het lekker los en krijgen we een paar mooie actiescenes voor geschoteld. Vooral die in dat dorpje op Sicilië is gaaf gedaan. De cgi is overigens van matig niveau. Had vaak de indruk naar een Avatar versie van The Asylum te kijken. Wat wel erg goed gedaan was, was de plastic look van Nicole Kidman. Of was dat gewoon old school botox?

Verder een hoop onzin, maar allemaal net te braaf om voor echte pulp door te gaan, daarvoor mist de film toch wat onnodig bloot. Iets waar Amber Heard nu net zo geschikt voor is.

Als met al zeker een van de leukere superhelden films van de afgelopen jaren. Al vrees ik dat ik 'm morgen weer vergeten ben.

3,5

Niet verkeerd!

Meestal ben ik niet echt van dit soort films en zal ik het ook niet snel zelf kijken, maar ik heb de film in de bios bekeken en ik moet eerlijk zeggen dat ik me goed vermaakt heb.
De film komt lekker vlot op gang met gave en mooie actie scene's waar ik gedurende de hele film heb van genoten. Het verhaal is niet al te bijzonder maar vooral doordat het er visueel prachtig uitzag (en dan vooral in 3D) was het niet vervelend om naar te kijken.
Het acteerwerk was ook prima en Jason Momoa weet het goed te doen als Aquaman.
Enige minpuntje vond ik wel dat de speelduur voor mij wel net wat te lang was.

Dit is zeker een aanrader om in de bios te bekijken in 3D. Dat zal zeker een betere kijkervaring geven.

3,5*

'Call me Ocean Master'..... Visueel spektakel, maar heeft nog steeds de DC vloek over zich heen.

Mamoa draagt samen met de heerlijke Amber Heard en de prachtig vormgegeven wereld de hele film. Waar het voornamelijk aan schort zijn; de slechterik inclusief suffe naam, de soms absurde scenes en de kolderieke muziek. Toen Black Manta aan het sleutelen ging had ik het even niet meer. Vul dit aan met een onnodig schreeuwende Patrick Wilson en de verkrachting van Afrika by Pitbull en de crinch is compleet. Het ontbrak het mij ook aan gevatte humor zoals we kennen bij de laatste Marvel films.

Waar Wan wel in weet te slagen is een visueel prachtige film neer te zetten. Atlantis leeft en de actiescènes volgen elkaar in rap tempo op. Hij weet het ook nog eens goed in beeld te brengen. Daarnaast is Mamoa met zijn indrukwekkend verschijning en charisma natuurlijk de ideale Aquaman. Het acteerwerk was echter niet altijd even overtuigend.

Mooi om Lundgren weer te zien. Met zijn knijpende look lijkt het altijd alsof hij een sneetje in zijn vinger heeft waar zout op komt.

Niet wat ik had verwacht. We zijn Snyder gewend en dat is visueel bombastisch en verhalend een rommelige ramp. Ik had gedacht dat Wan het spektakel iets ging inperken en het plot wel wat strakker en kwalitatiever zou houden. Uiteindelijk overtreft hij verrassend genoeg Snyder qua groots spektakel (eigenlijk het enige waarin die goed is... extra pijnlijk voor Zack) en blijft de incoherentie, die eigen is aan de DCEU, wel aanwezig. De DCEU-films vertellen geen verhaal, het zijn gewoon een hoop scenes die na elkaar komen, een verzameling momenten die allemaal absoluut in de film moesten zitten en waarin niemand durfde snoeien, waardoor de film alwéér te lang is en te vol uitwaaierende plotlijnen zit. Nou ja, misschien is dit zelfs niet het probleem van de DCEU, maar gewoon een WB probleem, want dat geldt ook voor de Fantastic Beasts films.

Soit, de film kijkt in 't algemeen lekker weg, acteerwerk is OK, allemaal vermakelijk en na WW het beste wat we al hebben gezien van dit wereldje. De villain is flets, maar dat geldt voor 3/4e van de films uit dit genre, daar kijkt niemand meer van op. Er zit nauwelijks geforceerde universe-building in, dus dat is ook een pluspunt. Tuurlijk willen ze de Aquaman wereld uitbouwen, maar gelukkig wordt de rest van de DCEU niet al te veel betrokken. In principe is er niet zo veel mis met hier en daar een verwijzing naar de rest van 't universum, maar de grote concurrent is daar toch stukken beter in. Grootste stap vooruit is dat die loodzware serieux van deze franchise overboord wordt gegooid en men gewoon eens wat lol wil hebben.

Tegenvaller. Een hoop kolderieke onzin met een rommelig verhaal en flauwe humor. Desondanks zag het er wel gaaf uit.

3*

Overdaad schaadt. Juist door alle cgi-pracht en bombast blijft Aquaman wat zielloos. Waar Superman en Batman nog een belangrijk alter ego hebben met innerlijke conflicten, is Aquaman een vrij monolitische en simpele held. Omdat zijn domein vooral eentje is waar amper mensen komen, is het ook in dat opzicht moeilijker om zijn verhaal menselijker te maken. Het helpt dan ook niet dat de nodige miscasting is gedaan: Wilson speelt verassend goed maar vind ik geen ultieme schurk, Kidman als koningin beviel me niet, Amber Heard is meer een seksbom dan iemand met overtuigingskracht. Aquaman is immers niet bijzonder gemotiveerd om echt wat te doen tegen zijn halfbroer en zijn motivatie wordt niet sterk genoeg gemaakt. Dolph Lundgren en Willem Dafoe zijn verspild en krijgen amper iets te doen...

Verder toch echt te lang. De meeste DC-films blijven toch pover afsteken tegen wat uit de Marvel stal komt.

Helaas precies wat ik ervan verwachtte: een van de mindere superheldenfilms van de laatste jaren. Het is vooral allemaal erg oninteressant en voorspelbaar, waardoor geen enkele actiescène impact heeft. Die hoofdrolspeler vind ik ook maar een irritante gast. Het hoge niveau van de laatste DC’s wordt hier nergens benaderd.

Duidelijk geen Wanproduct.

Een teleurstelling is misschien wat overdreven, maar een tegenvaller was het toch zeker wel! Zelden met zo’n ontevreden gevoel de bioscoop verlaten.

De makers hebben zo te zien vol ingezet op spektakel en CGI en heel wat minder op karakterontwikkeling en uitdieping van het verhaal. Aquaman is zeker buiten de States een van de minder bekende actiehelden. Een goede introductie was mijns inziens wel op z’n plek geweest.

Het verhaal is rechtlijnig en ontzettend voorspelbaar. Weinig verassingen en vooral heel veel actie. De humor die ze er aan probeerden toe te voegen was geforceerd en nergens echt leuk.

Typische film waar ik me afvraag waar de hoge score op gebaseerd is.

Gewoon top.
Genoten vd 1ste tot de laatste seconde.
99% vd films die gemaakt worden zijn voorspelbaar, dat is allang geen argument meer.

De aktie scenes en het visuele en de muziek waren top. Humor was ook leuk, sommige iets minder, andere leuk.
Amber Heard daar kon je ook naar blijven kijken.
Nicole Kidmann vond ik goed.
Ben het niet eens met sommige slechte reviews, we waren met 3 wij, alle 3 vonden we die top. Het belangrijkste is als je naar een film kijkt dat is dat die niet verveeld, dat die lekker wegkijkt met nog wat extra's, dat is het allerbelangrijkste aan een film.

Black Panther: dat was pas een rampzalige film, zo slecht dat ik die niet kon uitkijken, zo slecht was die.

Wat mij betreft dikke aanrader en 1 vd leukere films dit jaar deze Aquaman.

Dat lijkt me vooral een afspiegeling van de films die JIJ kijkt. Heb dit jaar gelukkig zelf de nodige onvoorspelbare films gezien.

Ik heb nergens gepost dat ik geen onvoorspelbare films heb gezien. Ik zeg dat de meeste films eindigen met een happy end.
Het aantal films die ik zie op een jaar, dat zijn er vrij veel. Jij geeft babe een 4/5, uw goed recht maar dan kritiek op een ander geven tja....

Wat ik bv bedoel ook dat is swordfish met John Travolta: dat einde vond ik eens leuk, terwijl in bijna alle films de slechte dood geschoten is of op een andere manier omkomt of in de bak werd gestoken draaide dat daar eens volledig anders uit.

Je schrijft dan 99% van de films voorspelbaar is. Misschien in Hollywood. Bij mij ligt die verhouding toch echt anders. Daarbij kan een film met een happy end ook onvoorspelbaar zijn.

Te lang, te veel informatie, te veel animatie, te weinig diepgang. Over de acteer prestaties zullen we het maar niet hebben.... maar ja, als je naar dit soort films gaat moet je gewoon niet teveel diepgang verwachten. Wel veel spektakel. Ik persoonlijk vond er niks aan.

Wéér een te clichematige superheldenfilm die te veel wil en daardoor zijn doel voorbij schiet. Op een gegeven moment interesseert het me niet meer wat er gebeurt als er een blik aan speciale effecten wordt open getrokken van heb ik mij jou daar. Soms is teveel gewoon teveel!
Meer aandacht aan het verhaal, wat minder voorspelbaarheid en een rustigere opbouw had deze film meer dan goed gedaan.
Maar na een redelijk begin, verzandt het allemaal in het bekende gezever wat we al zo vaak hebben gezien.
Holle personages (ook al doet Jason Momoa echt zijn best, het houd allemaal niet over), spanningsloos geneuzel en teveel spektakel gooien in z'n geheel flink roet in het eten.

Na een aantal helemaal geen onaardige DC-films (Man of Steel, Dawn of Justice en Wonder Woman), ging het al redelijk goed mis met het afgeraffelde Justice League.
Aquaman doet daar helaas ook geen goed aan.