Pocahontas (1995)

Disney Classic #36

Na een aantal weergaloze animatiefilms doet Disney met Pocahontas een flinke stap terug. Ik kan mij nog herinneren dat mijn zus destijds een poster van deze film op haar kamer had hangen en ook die wist mij vreemd genoeg nooit echt te prikkelen. In tegenstelling tot de plaatjes van The Lion King waarnaar je blééf kijken.

De ongelooflijke expressie in de ogen van de karakters in de voorgaande Disney's is volledig verdwenen. Pocahontas is best een mooie vrouw maar weet de kijker niet mee te sleuren in haar wereld. Dat komt waarschijnlijk ook door een overkill aan liedjes. Sommigen zijn absoluut de moeite waard maar op deze manier is er te weinig ruimte voor dialoog. Hierdoor krabbelt het verhaal voort zonder ooit spannend te worden.

Er zijn best positieve punten. De achtergronden zijn mooi getekend en die zwevende blaadjes vormen een rode draad door de film. Ze hebben overduidelijk de makers van Avatar en wellicht ook die van The Green Mile en American Beauty geïnspireerd. Verder vond ik de diertjes voor de nodige leuke momenten zorgen. Jammer genoeg zijn de overige karakters vrij kleurloos. John Smith en zijn crew zijn volledig inwisselbaar. Maar ook in de stam van Pocahontas beklijven er maar weinig personages. Nipte voldoende.

3*

Pocahontas is een film, anders dan de andere Disney klassiekers.
De film is wat serieuzer dan haar voorgangers en de focus ligt hierbij echt op de twee hoofdpersonages. In mijn ogen is dit nu ook net de kracht van de film.
Pocahontas is heel bewust geen "kinderfilm", maar een romantische animatiefilm die keer op keer betoverd. Dit komt onder anderen door de fantastische Nederlandse nasynchronisatie en de fenomenale muziek van componist Alan Menken, die voor zijn werk terecht werd overladen met nominaties en prijzen.
Werkelijk elke scene is voorzien van adembenemende muziek en dit is dan ook de grootste reden dat deze film nooit verveeld.
Van begin tot eind is de muziek nadrukkelijk aanwezig en het blijft keer op keer genieten.
Wat deze film verder zo sterk maakt zijn een aantal indrukwekkende scenes die, ondersteund door de muziek, prachtig zijn geanimeerd.
De storm op zee, het gevecht op leven en dood tussen John Smit en Kocoum en het einde zijn maar een aantal voorbeelden van animatie met oog voor detail.
De overige personages in Pocahontas dienen enkel als opvulling, maar toch heeft iedereen een functie in het verhaal, wat weer zorgt voor een aantal goede plotwendingen en een hoog tempo.
Wanneer je deze film kijkt met de juiste verwachtingen en een aantal toevalligheden door de vingers ziet, zoals de oplossing voor het taalverschil, is het een ontzettend goede film die meer verdiend dan een gemiddelde van 2,96.

Pocahontas is een losse bewerking van het historische figuur Pocahontas, die leefde aan het begin van de 17e eeuw. Deze animatiefilm richt zich vooral op haar vroegere leven, nog voordat ze vertrok naar Engeland. Ten faveure van het verhaal nam Disney echter een loopje met de geschiedenis en dat kwam de studio behoorlijk op wat kritiek te staan van diverse historici.

Ikzelf heb er nooit zoveel problemen mee als een film een loopje neemt met de geschiedenis. Als ik een historische accurate film wil zien, kijk ik wel een documentaire. Maar zeker geen animatiefilm van Disney.

Op animatiegebied vond ik Pocahontas behoorlijk indrukwekkend, maar inhoudelijk wist de film mij niet echt te boeien. Het verhaal vond ik saai de personages van Pocahontas en John Smith waren behoorlijk ééndimensionaal en ook de komische bijfiguren wisten het hier niet te redden. De schurk Radcliffe vond ik ook vrij teleurstellend, mede doordat zijn rol erg kort was.

De climax van de film is dan wel weer erg goed, waardoor de film ondanks zijn minpunten toch nog goed het bekijken waard is.

Vroeger heb ik hem nooit helemaal gezien, en toen ik twee jaar geleden bezig was met mijn Disney-herkijkproject heb ik deze overgeslagen. Uit desinteresse, en misschien doordat ik me heb laten beinvloeden door mensen die er nogal negatief over waren.
Maar nu zag ik laatst wat fragmenten die ik eigenlijk niet zo verkeerd vond, dus besloot ik 'm toch maar eens te bekijken.

Uiteindelijk is het een matige tot redelijke Disney. Het is allemaal wel uit te kijken, maar Colors of the Wind is eigenlijk het enige dat memorabel is en waar iedereen waarschijnlijk aan denkt als het over Pocahontas gaat. Terecht, want er zijn verder weinig scenes die echt bijblijven en het plotje stelt niet zoveel voor. Ook de rest van de liedjes is van matige kwaliteit.

Ik ben best verbaasd om te lezen dat er zoveel tijd en werk gestoken is in de film, en dat er maar liefst 55 animators aan Pocahontas’ personage hebben gewerkt. Dat is er wat mij betreft absoluut niet aan af te zien. Alles is nogal vlak, en afgezien van wat aardige achtergronden is het vrijwel nergens episch of echt mooi. Verbazingwekkend dat dit, toen er tegelijkertijd ook gewerkt werd aan The Lion King, gezien werd als het meer prestigieuze project, want het heeft amper een flintertje van de magie en kwaliteit die The Lion King wel heeft.

kleine 3*

We must sound the drums of war!

Pocahontas, het is volgens mij één van de weinige Disney films uit mijn generatie (jaren '90) die ik nog niet gezien had. Ik had de film ondertussen toch ook alweer een aantal jaar in bezit en nog steeds was het er niet van gekomen. Geen echt idee waarom eigenlijk, maar het verhaal leek me gewoon niet echt aan te spreken. Ik had echter vandaag wel zin in nog eens zo'n ouderwetse animatiefilm en dan maar op goed geluk voor Pocahontas gegaan.

En blijkbaar was mijn voorgevoel juist, want ik kan hier inderdaad niet erg veel mee. Disney is meestal op zijn best wanneer er een sprookje als bron voor het verhaal wordt gebruikt, maar deze keer wordt er voor een historische gebeurtenis gekozen. Het probleem zit hem erin dat met sprookjes de wat meer gruwelijke elementen er perfect uitgefilterd kunnen worden, maar dat dat bij dit soort geschiedenis wel erg lastig wordt. De dood van Kocoum is daar een goed voorbeeld van. Ik kan me niet meteen zo'n in your face dood herinneren in een Disney (Hunchback of Notre Dame is de enige die me te binnen schiet) en dit wordt eigenlijk nogal knullig aangepakt. Het grootste hekelpunt is echter de finale die elke vorm van spanning of iets dergelijks mist. Het is niet altijd het geval, maar vaak vind ik de finale in een Disney het mooiste stuk uit de hele film. Zo krijg ik nog altijd de kriebels van de achtervolging van de heks door de dwergen in Sneeuwwitje en de climax van Pocahontas stelt gewoonweg niets voor. Ik begrijp natuurlijk ook wel dat je in een kinderfilm geen bloederige strijd tussen indianen en Britten kunt gaan tonen, maar dit had anders opgelost kunnen worden.

En er is ook echt een overvloed aan gezang. Het lijkt wel alsof een personage meer dan twee zinnen lijkt te gaan zingen dat hij/zij dan maar ineens moet gaan uitbarsten in een muzikaal intermezzo. Ik ben best fan van de liedjes in Disney, maar ook ik heb mijn grens. Vooral wanneer ze zo inwisselbaar en weinig memorabel zijn als hier. Met uitzondering van Savages, maar dat terzijde. Qua animatie ook niet altijd even overtuigend. Pocahontas zelf steekt er met kop en schouders bovenuit in ieder geval, maar de rest oogt nogal wat pover. Sowieso een wisselend decennium voor Disney qua animatie met The Lion King als uitschieter en Hercules als tegenvaller. Vrij degelijke cast wel. Een aantal bekende namen (Mel Gibson en Christian Bale onder andere) en toch niet storend aanwezig.

Een minder gewaardeerde Disney en het is te begrijpen waarom. Het verhaal mist de nodige schwung (al is Meeko wel een leuke sidekick) en de afwerking is niet altijd even goed gedaan. Het is niet de slechtste film die de bekende studio heeft gemaakt (die verzameling kortfilmpjes uit de jaren '40 zijn net iets erger), maar er zijn overduidelijk betere theatrical releases te vinden.

2,5*

Niet de sterkste animatie en aanpak, maar over het algemeen een film met een sterke boodschap. Scene waarin John Pocahontas voor het eerst ziet bleek magistraal. Colours of the wind is een mooi lied met een prachtige bedoeling en omschrijving. En ja, het epische einde bracht me tot tranen. Kwalitatief niet de sterkste film, qua animatie en te vlotte verhaal vertelling, maar wel een zeer mooie film.

Niks aan, deze Disneyfilm. Zo één keer in de zoveel tijd houden we met de kinderen (9 en 6) een filmavondje en vanavond was Pocahontas aan de beurt. Flauwe karakters - alleen het wasbeertje was de moeite waard. Nou moet je een kinderfilm als kinderfilm waarderen, maar dit was vlakker dan vlak. De kinderen - normaal snotteraars bij films - gaven geen kick bij het eind, dat zegt genoeg lijkt me.

Lion King vergeet je nooit, deze film des te sneller.

"Ik... Ik.... maak een grapje!"

Gisteravond had mijn zusje deze opgezet en omdat ik alle Dinsey's toch eens opnieuw wou gaan kijken keek ik even mee. Blijkbaar heb ik hem twee jaar terug ook nog gezien, maar de laatste herinnering die ik aan deze film had was toch echt op VHS met wazig beeld. Het klinkt misschien gek maar ik vind het geen verbetering om de film in HD te zien.

Zoals gewoonlijk heb ik de Nederlandse dub gekeken. Heb dus niet gehoord of Mel Gibson een goede stemacteur is. Wel hoop ik dat alle 'blanken' Britse stemmen hebben, anders hoef ik die Engelse versie al helemaal nooit te zien. De Nederlandse dub vond ik prima, hier en daar een taalfoutje en de effecten over de stemmen waren een beetje zwak (echo's klonken net alsof iemand door een oude microfoon praatte) maar er waren erg leuke stemmetjes en ik kon zelfs nu nog lachen om de teksten. Ook heeft de film toch wel leuke liedjes (sommige herinnerde ik me iets anders) die stiekem beter zijn als die in het origineel.

Het verhaal, dat al lange tijd bij Disney in de la lag, is best aardig. Al vind ik het erg gehaast gebracht in de slechts 80 minuten die de film heeft (vraag me af wat er op die extra minuten te zien is in de 10th Anniversary edition) waar dan ook nog een hoop liedjes ingepropt zijn. Uiteindelijk is het wel een heel erg geromantiseerd cliché, de film raakt me dan ook niet meer zoveel als vroeger (toen de tranen me aan het eind zowat in de ogen schoten).

De animatie, ja daar is een ding. Disney was een lopende band productie in de jaren '90 met soms wel meer als twee films per jaar en de kwaliteit is ten opzichte van de jaren '80 (waar in eerste instantie om de drie jaar een film werd gemaakt en later elk jaar één, en nog heel veel aandacht aan het ontwerp en de afwerking werd besteed) dan ook erg verminderd. In de achtergrond, maar vaak ook in close-ups, is echt tenenkrommende karakter-animatie te zien. Ook licht deze 'nieuwe tekenstijl', die Disney vanaf de jaren '90 is gaan gebruiken mij niet. Wat is er mis met de alom vertrouwde stijl die men gemakzuchtig de Don Bluth-stijl noemt? Bovendien is die veel makkelijker te tekenen door verschillende animators, ter wel hier in elk shot anders word getekend. De hoofdpersonen (op John Smith na dan) zijn vaak wel prima geanimeerd en sterk getekend. En naar het einde van de film zitten een paar shots met prachtige animatie en geniale cinematografie (voornamelijk tijdens de liedjes). Tijdens 'De Kleuren van de Wind' is ook een heel mooi staaltje potlood-animatie te zien.

De CGI die af en toe gebruikt word om de statische achtergronden wat 'driedemensionaler' te maken vind ik verschrikkelijk, je ziet namelijk duidelijk een verschil tussen CGI en olieverf-achtergrond. Een paar effecten die over de animatie heen worden gebruikt (tijdens de scène met de ziener) zager er op videoband ook veel indrukwekkender uit. In HD ziet het kleurgebruik van de film er veel te simpel uit, doet haast pijn aan je ogen. Sowieso ben ik geen fan van de technieken die Disney in de jaren '90 gebruikte, mijn mist favoriete films zijn dan ook uit dat tijdperk, begin 00s had Disney nog twee of drie erg gave films (Atlantis, Piratenplaneet) maar daarna hield het voor mij ook op (CGI van Pixar is geweldig, CGI van Disney is gewoon rommel).

De achtergronden waren wel mooi, al hadden ze af en toe wat gedetailleerder mogen zijn, en ik moest een beetje denken aan die mooie middeleeuwse achtergronden van Doornroosje.

Pocahontas lijkt meer op een direct-to-vhs film dan op een bioscoop productie. En het vreemde is dat films als De Reddertjes in Kangoeroeland (de eerste Disney-film met een computer inkleuring) juist een unieke sfeer krijgen door de techniek, maar het scheelt dan ook dat die film verder wel erg analoog is gecut (hij heeft filmkorrel). Ook zijn de echte direct-to-video's lang zo slecht nog niet, kijk maar naar A Goofy Movie of Duck Tales: De Film.

Pocahontas werd dus in het zelfde jaar uitgebracht als The Lion King (ook van Disney) en viel dan ook als een baksteen. Jeff Katzenberg, die toendertijd CEO was en een hoop goede projecten heeft vergalt met zijn goudzoekerij, was er 100% zeker van dat Pocahontas de grote hit van 1995 zou worden, zoals gewoonlijk zat hij er weer dik naast. Toch vind ik (deels uit jeugdsentiment) Pocahontas nog steeds een erg leuke film en ik weet zeker dat kinderen, die niet zo nauw kijken op de techniek als ik, er een hele leuke avond aan over kunnen houden. Nee, ik vind deze film erg ondergewaardeerd.

Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik mag dan een heeeel verhaal hebben geschreven over de 'ondermaatse techniek', het is en blijft een erg leuke film met een paar iconische momenten.

Het ellendige van dit soort films dat dit plot al meerdere malen gedaan is en je het allemaal gemakkelijk kunt voorspellen wat gebeurt. Voor het verhaal hoef je deze film ook niet te zien en ook al die karakters zijn cliché en erg eendimensionaal. En dan heb je ook nog al die liedjes die te pas en vooral te onpas ingezet worden. Het enige aardige van deze film vond ik het kleurengebruik. Dat paarsblauwige met roze ertussendoor vond ik zowaar er nog sjiek uit zien.

De vertrouwde disneyformule. Inclusief de grappige diertjes (Meeki! de specht!). Iets waar films als Ice Age (Scrat) later gretig op zouden inspelen. Qua verhaal en graphics vind ik deze wel iets minder sterk (en ja, de alom gebruikte levensles is ook hier weer - te nadrukkelijk - aanwezig)

Pocahontas is een film die voor mij een goede score krijgt vanwege de nostalgie. Ik heb deze film als kleine talloze keren gezien bij mijn meter op woensdagen na school. Het was ook de enige film die mijn meter had maar het verveelde me nooit.

Nu begin je toch een aantal dingen op te merken die beter kunnen. Het verhaal is inderdaad zo 'over used' dat we van het begin al weten hoe het zal aflopen. Op zich niets mis mee, ware het niet dat de personages doorheen de film zo vlak blijven. De relatie tussen Pocahontas en John Smith mocht wat beter in de verf worden gezet en de rest van de personages zijn er gewoon als invulling. De enige persoon waar ik als kijker een band mee had was Thomas die voortdurend wordt afgeschilderd als een luie soldaat en dan uiteindelijk toch een move maakt. De dieren zijn dan weer wel aangenaam om te kijken en zorgen voor komische situaties.

De liedjes zijn goed, niet zo aanstekelijk als Be Our Guest, A Whole New World of Circle Of Life, maar we krijgen wel het mooie Colors Of The Wind en het vrij coole Savages. De animatie tijdens deze nummers maken het geheel nog krachtiger. De kleuren, de afbeeldingen in de wind, dat moment tijdens Savages waar je de gezichten van de Britten in het vuur ziet... geweldig! De rest van de animatie doet het ook vrij goed. Het is anders , de gezichten zien er realistisch uit en de omgevingen zijn uitstekend.

De schurk vind ik helaas niet memorabel. Hij vormt geen echte dreiging, heeft weinig persoonlijkheid en charisma. Qua donkere momenten hebben we hier ook niet veel om handen maar er sterft wel degelijk iemand in de film. De scene is niet zo pakkend als de dood van de papa van Simba maar omdat er een indiaan sterft door Thomas vind ik het wel pakkend aangezien ik Thomas het interessantste personage vond.

Verder geef ik nog pluspunten voor het redelijk pakkende en niet al te happy ending. Voor de rest moet Pocahontas het vooral hebben van de animatie en de muziek. Moest ik de film nooit hebben gezien als kind zou ik het een score geven van 3* , maar zoals gezegd speelt nostalgie (zoals zovele Disneyfilms) wel weer een grote rol... Daarom 3,5*

“You have the most unusual names here. Chechomony, Kuyukanhoic, Pocahontas.”
“You have a most unusual name too. John Smith.”

Degelijke animatiefilm over Pocahontas. Ik heb wel het gevoel dat er meer in had gezeten, want de focus ligt wel heel erg op het weinig interessante liefdesverhaal tussen Pocahontas en John Smith. Dat terwijl de strijd tussen de Engelsen en de Indianen interessanter is, maar die verhaallijn komt er bekaaid vanaf. De muziek is ook niet al te bijzonder, met uitzondering van het aanstekelijke ‘Colors of the Wind’. Dit is trouwens wel een film waar ik graag een live-action film van gemaakt zie worden.

Die zijn er al een paar.
Captain John Smith and Pocahontas (1953) - MovieMeter.nl
Pocahontas: The Legend (1995) - MovieMeter.nl
The New World (2005) - MovieMeter.nl

The New World staat op de watchlist inderdaad. Ben benieuwd.

Captain Smith and Pocahontas had a very mad affair. When her daddy tried to kill him she said: 'Daddy oh don't you dare, he gives me fever...'
Zo sensueel en exotisch als in Peggy Lee's hit Fever uit 1958 wil het in Disney's 33ste animatiefilm maar niet worden. Had overigens wel baanbrekend geweest: een erotische scène met Pocohantos en Captain Smith (stem Mel Gibson!).
Pocahontas reken ik zeker niet tot mijn favoriete tekenfilms van Disney. Na het epische The Lion King waren de verwachtingen hooggespannen, maar Disney heeft ze niet waargemaakt. Ben niet zo kapot van de manier van tekenen en hoewel in de prijzen gevallen klinken de liedjes mij veel te zoetsappig in de oren. Ik had 'm op Nederlands staan en dan klinkt zo'n blanke stem als die van Pia Douwes heel misplaatst. Het wasbeertje is wel heel schattig.
Overigens is Pocahontas de eerste Disneyfilm waarin twee mensen met een verschillende etnische achtergrond verliefd op elkaar worden.

Mindere Disney. Het verhaal is veel te zwaar, volwassen, saai en serieus voor een leuke Disney-animatie. De grappige diertjes die eraan zijn toegevoegd ter compensatie kunnen daar weinig aan veranderen. Dit had beter als romantisch live-action-drama voor volwassenen gewerkt in plaats van als animatie. Qua liedjes springt alleen Colors Of The Wind er uit, de rest zijn ook minder. Technisch is het heel degelijk, wat niet wil zeggen dat het ook heel mooi is, maar zoals het verhaal wordt gebracht (serieus en volwassen) botst het ontzettend met de verwachting die men van een Disney-animatie heeft. En ondanks de korte duur voelde het langdradig aan. 2*