Acteerwerk kan een film maken of breken. Bij Hollywoodfilms kun je er over het algemeen vanuit gaan dat het acteurs weten waar ze mee bezig zijn en er dan ook in slagen de boodschap over te brengen. Toch zijn er ook scènes die worden beschouwd als regelrechte meesterwerkjes, waarin acteerwerk van zulke klasse is dat ze je volledig meesleuren. Hier vijf van zulke scènes. (kijk wel uit: spoilers!)
De scène bevat Robert DeNiro als de tikkende tijdbom, en deze scène is het kloppende hart van het verhaal over het zelfdestructieve karakter van Jake LaMotta. Het onthult zijn behoefte om alles om hem heen te vernietigen, inclusief de mensen die het meest van hem houden. DeNiro speelt hier zeer realistisch hoe paranoia eruit ziet: de spontane kortsluiting in het brein die in een oogwenk verandert in een bijna obsessief wantrouwen en bijbehorende explosieve woede.
In één scène zien we hoe de hospik van Millers's sectie, genaamd Wade, wordt geraakt door granaatscherven en de overgebleven soldaten, inclusief Miller zelf, er alles doen om de jongen, verkrampt van pijn en angst, in leven te houden. We zien een vier minuten durende worsteling tegen een wisse dood, waarin de wanhopige vrienden Wade gehurkt in een kringetje om hem heen proberen te verbinden en pogingen doen om hem te troosten en moed in te praten. Wade is echter zo hevig verwond dat verwoede pogingen het bloeden te stelpen tevergeefs blijken. Het verdriet, de pijn en de angst van de soldaat op het randje van zijn dood, gespeeld door Giovanni Ribisi, komen zo ijzingwekkend realistisch over dat velen een brok in hun keel krijgen, wanneer het tot hen doordringt dat het einde onvermijdelijk is en de soldaat vervalt in een wanhopige klaagzang om zijn moeder.
In de Quentin Tarantino-film 'Django Unchained' zit een scène waarin slavendrijver Calvin Candie, gespeeld door Leonardo DiCaprio, tijdens onderhandelingen in woede uitbarst en daarbij met zijn hand op tafel slaat. DiCaprio slaat echter een glas kapot en verwondt zijn hand. Dit is niet gepland, maar de acteur weet ondanks zijn verwonding de scène voort te zetten. Actrice Kerry Washington was niet op de hoogte van DiCaprio's bebloede hand en de veeg door haar gezicht is geïmproviseerd. Haar gil van verbazing is dan ook echt. DiCaprio's hand moest na de scène gehecht worden.
Zo rauw, zo pijnlijk. Je kunt de pijn van Sophie uit het scherm voelen stromen, en het gaat door merg en been. Het is gewoon zo onvoorstelbaar, en toch overkwam het veel, veel mensen minder dan 100 jaar geleden. Om nog maar te zwijgen van het feit dat Streep Pools en Duits leerde spreken voor de rol, en ze was zo overtuigend en natuurlijk dat mensen uit die landen haar aanzagen voor iemand die haar eigen moedertaal sprak.
In een van de meest memorabele scènes van de film kan drummer Nieman tijdens een bandrepetitie niet op het juiste tempo spelen. Een van de redenen waarom deze scène zo krachtig is, is dat we Niemans pijn voelen door het gebruik van snelle sneden en close-ups. De boze leraar geeft hem elke keer dat hij een fout maakt door te snel te tellen een klap in zijn gezicht. We zien elke emotie in het verzonken gezicht van Andrew, terwijl Fletcher alleen maar vijandiger wordt. De intensiteit neemt toe tijdens deze scène naarmate Fletcher steeds persoonlijker wordt met zijn aanvallen op Andrew, wat ervoor zorgt dat het publiek zich bijna net zo overweldigd voelt als de hoofdpersoon.
De scène uit "Raging Bull" is zeker een klassieker, de rest vind ik minder sterk gekozen omdat ik bij die films toch aan andere scènes denk. Dus zelf maar een lijstje gemaakt, uiteraard met klassieke scènes uit klassieke films.
Reacties (1)